Dagblaðið Vísir - DV - 19.10.2001, Blaðsíða 10

Dagblaðið Vísir - DV - 19.10.2001, Blaðsíða 10
3. til 8. október sí. héldu hljómsveitirnar Ensími og Úlpa í stutt tónleikaferðalag um austur- strönd Bandaríkjanna undir merkjum lceland Airwaves tónlistarhátíðarinnar sem hófst í gær. Var meiningin að kynna Kananum hljómsveitirnar og hátíðina. Finnur Vilhjálmsson var með í för og gefur hér lesendum fágæta innsýn í rokklífernið. Eða eitthvað í þá áttina. Innrásin á austurstr Þegar lent var á JFK'flugvellinum í New York miðviku- dagskvöldið 3. október var fyrsti tónn ferðarinnar gefinn og það með fremur óvæntum hætti. I hátalarakerfi þot- unnar flutti ómþýð rödd flugfreyju tilkynningu um að áríð- andi skilaboð biðu Hrafns Thoroddsen og Franz Gunnars- sonar inni í flugstöðinni. Ekki var laust við að viss óhugur kviknaði í mannskapnum við þessi tíðindi og þeir svart- sýnustu sáu fyrir sér skemmdir á hljóðfærum eða vandræði við að komast inn í Bandaríkin eftir stórhert eftirlit með ferðamönnum síðustu vikur. Fyrstu skrefin á bandarískri grund voru því kvíðabland- in en ekki reyndust menn sannspáir um efni skilaboðanna og hanskar tollvarðanna reyndust úr silki en ekki gúmmíi eins og sumir bjuggust kannski við. I ljós kom hins vegar að sérútbúin hljómsveitarrúta með svefnplássi fyrir allan hópinn, tíu manns, og farangurs- rými fyrir allan útbúnað hljómsveitanna hafði bilað rétt áður en hún átti að halda til móts við okkur á flugvöllinn og hafði í snarhasti verið bókað fyrir hópinn á hóteli í mið- borg New York að nafni White House. At least they didim't blow up the bar Meðan farangrinum var safhað saman varð skyndilega vart við einkennisbúinn mann sem gekk ákveðnum skref- um í átt til hópsins. Aður en nokkrum gafst tóm til að setja afskipti hans í eitthvert óæskilegt samhengi sveif hann skælbrosandi á Jonna, trommara Ensími, og heils- aði honum með virktum. Jonni tók heils hugar undir kveðjuna og fljótlega kom í ljós að hér var á ferðinni Ben nokkur, starfsmaður bandaríska landbúnaðarráðuneytisins, sem hafði hitt strákana f Ensfmi er þeir fóru til New York áriðáður. Urðu fagnaðarfundir með íslensku hljómsveitinni og Ben, sem var lágvaxinn, feitlaginn, kragasköllóttur múlatti með ósvikinn NY-framburð. Ben kaffærði um- svifalaust hópinn í faðmlögum, bakslætti og glaðværum orðaflaumi, bauð hverjum sem vildi inn á skrifstofu til sín og sagðist eiga þar vodka. „Eg skal búsa ykkur upp,“ sagði karlinn og stóð við orð sín því þeir hljómsveitarmeðlimir sem þágu gengu út af skrifstofu hans með troðna vasa af miniature-vínflöskum sem innihéldu hinar fjölbreyttustu tegundir áfengis. Að- spurður neitaði Ben því að þetta væru birgðir sem hann og félagar hans hefðu hirt af óprúttnum flugfarþegum og sagði þetta vera eigið „stash“ sem ætlað væri fyrir sérstök tækifæri og heiðursgesti eins og Olpu og Ensími. „Að minnsta kosti sprengdu þeir ekki barinn," sagði hann, alvarlegur í bragði, en þó með blik í augum og þarf sennilega ekki að útskýra þau ummæli neitt frekar. Þetta voru ekki beinlínis móttökurnar sem undirritaður að minnsta kosti hafði átt von á hjá bandarískum tollvörð- um. Eins og lög gera ráð fyrir létu hljómsveitirnar Ben fá eitthvað fyrir sinn snúð og gáfu honum áritaða geisladiska sína. Ben vildi bókstaflega allt fyrir hópinn gera og þegar meðlimir Ensími voru spurðir nánar út í kynni þeirra af manninum sögðu þeir að nánast um leið og þeir löbbuðu inn á flugvöllinn með hljóðfæratöskurnar árið áður hefði Ben stokkið á þá. I ljós kom að Ben var mikill tónlistará- hugamaður og sérstaklega ástríðufullur áhugamaður um fræga tónlistarmenn. í tilfelli Ensími hafði hann látið þá njóta vafans. „Ég er í besta starfi í heimi til að hitta rokkstjörnur," sagði Ben og taldi því næst upp nokkrar slíkar og aðrar frægar persónur sem hann hafði hitt á leið þeirra gegnum tollinn á JFK. „Ég á vídeómyndir af mér með Metallicu, Keith Ric- hards, Alice Cooper og Magnúsi Ver Magnússyni, sterkasta manni í heimi,“ sagði Ben og vildi ógjarnan sleppa hendinni af hópnum. Það síðasta sem við sáum af honum var þegar hann kom hlaupandi út á gangstétt með eina flösku af Pepsi, sennilega viljað skaffa blandið lfka. Stakur heiðursmaður, þessi Ben. Kakkalakkar oc sírenuvæl Víkur nú sögunni að gististað okkar fyrstu nóttina í New York, áðurnefndu White House hóteli. Það var í Bowery stræti f svokölluðu East Village, spottakorn frá hinu alkunna Greenwich Village sem þekkt er fyrir lista- og bóhemstemningu. Eiginlega er strax rétt að setja spurningarmerki við nafngiftina hótel því nær væri að tala um gistiskýli í þessu tilfelli. Anddyrið gaf strax vís- bendingu um hvað við var að búast. Sæt hlandlykt f loft- inu, borð og stólar sfn úr hverri áttinni og allt eins og hul- ið nettri drullublæju: gólf, veggir, gluggar og starfsmenn- irnir tveir sem tóku á móti okkur. Þeir voru svona týpur sem maður ætti frekar von á að sjá bak við gægjugat á strippbúllu, luralegir, klæddir pólóbolum eða skyrtum óræðum að lit, fráhneppt niður á bringu, gljáskítugt hár, þykk og kámug gleraugu, berfættir í gúmmítöfflum og svo framvegis. Þeir vissu líka vel hvar þeir höfðu okkur, fá- kunnuga útlendingana, og tóku öllum óskum um nettan magnafslátt með því að yppa öxlum, segjandi mæðulega: „Sextíu dollara fyrir tveggja manna herbergi. Take it or leave it.“ Og auðvitað var því tekið, þetta var tiltölulega ódýrt gistipláss og ekki vildum við nýta okkur pappakassastafl- ann sem stóð úti á gangstétt og eyða fyrstu nóttinni, New York-style, eins og sumir kalla það. „Herbergin" á White House reyndust að vísu vera litlu stærri en pappakassar eða um 6 fermetrar samkvæmt mæiingum. Gólfþlássið á hæðunum var hólfað af með gróf- um tréveggjum sem náðu ekki alla leið upp f loft og skip- tu því niður í bása. Innan í þeim voru svo tveir trébeddar sinn hvorum megin. Basta. Kakkalakkar og sírenuvæl kepptust um athygli okkar þar til svefninn fór á okkur og sváfu flestir vært enda mannskapurinn þreyttur. Það skal tekið fram að þó ætla megi af lýsingunni á gisti- stað okkar að menn hafi barmað sér og haft uppi kveinstafi var svo ekki enda tóku menn þessu fremur sem kröftugu kryddi í ferðina og voru ekkert að velta sér upp úr aðstæð- unum. Það eina sem kenna mætti við raunahljóð þetta fyrsta kvöld okkar í New York var umsögnin sem Franz, gítarleikari Ensími, gaf ommelettu er hann snæddi á veit- ingastað í nágrenni hótelsins. „Þarna var illa farið með gott egg,“ sagði hann hugsi meðan hann stangaði úr tönnunum eftir matinn. Öryggið á oddinn Á töflu við „innritunarborðið“ á hinu magnaða hóteli var tilkynning þar sem gestir voru boðnir velkomnir og farið um það nokkrum orðum. I hinum stutta texta kom orðið „safe“ fyrir alls 11 sinnum í ýmsu samhengi enda ekki vanþörf á að fullvissa gesti um öryggi þeirra miðað við það sem fyrir augu bar. Þar kom einnig fram skýring á tötr- um klædda fólkinu í misannarlegu ástandi sem var á vakki inn og út af hótelinu meðan innritun okkar fór fram. Nokkrir af ógæfusamari íbúum New York höfðu nefnilega tekið upp fasta búsetu á hótelinu og var neðsta hæðin öll tekin undir þá. Með nokkru stolti var einnig til- kynnt að hinn þekkti málari Jean Michel Basquiat hefði búið á White House um skeið í byrjun níunda áratugarins. Var samdóma álit hópsins að það segði meira um nægju- semi eða erfiðar aðstæður listamannsins en hótelið sjálft. Við létum okkur nægja eina nótt enda minni menn en Basquiat, blessaður. Reyndar átti málaralistin enn fulltrúa sinn á hótelinu því húsvörðurinn Lincoln, ungur og hraustlegur blökku- maður, var með trönurnar sínar í einu horninu og afurðirn- ar héngu á veggjum anddyrisins. Myndirnar voru í sterk- um litum og einna helst hægt að líkja þeim við plötu- umslög frá sjöunda áratugnum, „psychcdelic" stemningar áberandi. Með einni undantekningu þó. A meðan á stuttri dvöl okkar á White House stóð valdi Lincoln sér viðfangsefni sem réttast væri sennilega að kalla ofurraunsæi: Tvo grímuklædda menn í flugstjórnarklefa að skera flugmenn- ina á háls. Blæbrigði Mcmállýskunnar Daginn eftir var skipt um hótel og reyndist það hið prýðilegasta þó ekki kostaði það meira en gistingin nótt- ina áður. Það segir kannski sitt að rúmin þar voru ámóta stór og herbergin á White House. Ykjulaust, það munaði metra á breiddina. Ulpumenn og undirritaður deildu þriggja rúma herbergi og var tvímennt í fletin. Gættu menn þess vel, er gengið var til náða á fimmtudagskvöldið, að renna svefnpokunum upp í háls þvf ástæðulaust var að taka óþarfa áhættu á því að svefndrukknir rekkjunautar tækju feil um nóttina. Ulpa er að vísu afar náin hljómsveit en öllu má nú ofgera. Fyrstu tónleikar ferðarinnar voru haldnir á Brownies klúbbnum í New York fimmtudagskvöldið 4- október. Ulpa og Ensími stigu fyrst á svið af fjórum hljómsveitum sem spila áttu um kvöldið eða upp úr klukkan sjö. Áhorf- endur voru ekki margir en fjölgaði ekki þegar leið á kvöld- ið svo ekki var við áhugaleysi á fslensku hljómsveitunum sérstaklega að sakast. Báðar hljómsveitir keyrðu gegnum dagskrár sínar af ör- yggi og seldu slatta af geisladiskum hvor. Tvær stúlkur sem mættu á tónleikana komu að máli við meðlimi Ens- ími að þeim loknum og sögðu þá vera númer tvö í röð upp- áhaldshljómsveitanna sinna, á eftir Sigur Rós. Kom það nokkuð flatt upp á piltana sem þótti tíðindin ánægjuleg. Eftir tónleikana hélt hluti hópsins í pílagrímsferð á Times Square sem reyndist, jújú, sannarlega fullt af ljósa- 19. október 2001 í I il

x

Dagblaðið Vísir - DV

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Dagblaðið Vísir - DV
https://timarit.is/publication/255

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.