Dagblaðið Vísir - DV - 24.08.2002, Side 27

LAUGARDAGUR 24. ÁGÚST 2002
H elqct rblctð D V 2 7
Fruinburður Lindberghs-hjónanna, Charles, nokkrum
dögum áður en honum var rænt. 72 dögum eftir rán-
ið fannst lík hans. Anna Lindbergh var barnshafandi
þegar syninum var rænt.
Arið 1927 öðlaðist Charles Lindbergh heimsfrægð eftir að hann varð
fgrstur manna til að fljúga einn yfir Atlantshafið. Fimm árum seinna
var syni hans rænt og íkjölfarið hófust réttarhöld sem kölluð hafa
verið „réttarhöld aldarinnar“.
Ránið
á syni Lindberghs
Sonur Charles og Önnu Lindberghs hét Charles
Augustus. Kvöld eitt, þegar drengurinn var átján
mánaða, voru Anna, sem var bamshafandi, og bam-
fóstran að koma honum í rúmið en tókst ekki aö
loka einum hornglugga barnaherbergisins. Seinna
um kvöldið fór barnfóstran inn í herbergið og leit í
rúm drengsins og sá að hann var ekki þar. Þegar
Lindbergh kom inn í herbergið leit hann á konu
sína og sagði. „Anna, þeir hafa tekið barnið okkar.“
I gluggakistu við homgluggann lá umslag sem Lind-
bergh vissi samstundis að var frá mannræningjan-
um. í bréflnu var farið fram á 5Ó.000 dollara lausn-
argjald og sagt að frekara samband myndi verða
haft síðar.
náttfötum barnsins. Lindbergh
vildi greiða lausnargjaldið strax.
Skilaboð fóm nú á milli Condons
Charles Lindbergh áratugum eftir harmleikinn. Hann varð æ trúaðri með
árunum og heillaðist af kenninguin Lao Tze. Hann veitti aldrei blaðavið-
töl og harðneitaði að mæta í sjónvarp. Hann hafði mikinn áhuga á um-
hverfismálum og barðist fyrir verndun sjaldgæfra dýrategunda.
og mannrænmgians í gegnum
smáauglýsingar í blöðum. Loks
kom að því að greiða lausnargjald-
ið. Safnað var saman peningum
sem voru merktir á sérstakan hátt
og Condon og Lindbergh héldu af
stað til að greiða féð. Lindbergh
beið í bílnum meðan Condon fór
út. Lindbergh heyrði sendiboðann
kalla á Condon sem gekk til hans
og afhenti honum peningana.
Maðurinn tók við peningunum og
lét Condon hafa umslag sem hann
sagði honum að opna ekki fyrr en
eftir sex tíma: þar væri að flnna
nafnið á þeim stað sem bamið
væri að flnna. Á miðanum stóð að
barnið væri í bát sem bæri nafnið
Nellie og gefin var upp nákvæm
staðsetning. Slíkan bát var hvergi
að finna þrátt fyrir mikla leit.
Sjötíu og tveimur dögum eftir barnsránið fundu
tveir menn bamslík á lítilli hæð, ekki ýkja langt frá
bústað Lindberghs-hjónanna. Vinstri fótinn vantaði
á líkið, einnig hægri handlegginn. Dýr höfðu senni-
lega lagt sér þá líkamshluta til munns. En enginn
vafi lék á því að þetta var sonur Lindberghs-hjón-
anna. Likið var meö áverka á höfði og líklegt er að
þegar stiginn lét undan þunga mannræningjans hafi
hann fallið til jarðar með barnið og höggið sem
barnið hlaut í fallinu hafi orðið þvi að bana. Lind-
berghs-hjónin létu brenna lík bams síns og Lind-
bergh dreifði öskunni yfir Atlantshafið. Sömu nótt
fæddi Anna annan son, John, og fjögur börn áttu eft-
ir að bætast í hópinn.
Hauptmann keniur til sögunnar
Þremur árum eftir ránið voru merktir seðlar sem
Lindbergh hafði greitt mannræningjanum komnir í
umferð. Loks tókst að hafa uppi á eigandanum, Bru-
no Richard Hauptmann, sem var handtekinn. Hann
var þýskur, ólöglegur innflytjandi og hafði á sínum
tíma setið í fangelsi í Þýskalandi fyrir vopnað rán. í
minnisbók hans var teikning af sams konar stiga og
hafði verið notaðir við bamsránið og í áhaldatösku
hans vantaði meitil en meitill hafði fundist á lóðinni
Lindbergh fvrir franian flugvél sína, Spirit of St.
Louis. Hann varð þjóðhetja í Bandaríkjuiiuni þegar
hann flaug fyrstur manna einn yfir Atlantshafið.
hjá Lindberghs-hjónunum. Peningafúlgur fundust
faldar á heimilinu, seðlarnir voru merktir og því
hluti af lausnargjaldinu sem Lindbergh hafði greitt.
Rithönd Hauptmanns virtist greinilega vera sú
sama og var á orðsendingunum sem mannræning-
inn hafði sent. Innan á skáphurð á heimili Haupt-
manns fannst skrifað símanúmer og heimilisfang
Condons, mannsins sem hitt hafði sendiboða mann-
ræningjanna. Hauptmann gaf þá skýringu að hann
hefði fylgst með málinu af nokkrum áhuga, hefði séð
auglýsingu Condons og þess vegna skrifað þessar
upplýsingar á hurðina. Condon var leiddur á fund
Hauptmanns og sagðist vera þeirrar skoðunar að
Hauptmann væri sendiboðinn en sagðist þó ekki
geta verið þess fullviss. Hauptmann neitaði allri
þátttöku í ráninu þrátt fyrir að lögreglumenn berðu
hann eins og hund til að þvinga úr honum játningu.
Réttarhöld aldarinnar
Hauptmann var ákærður fyrir morðið á barni
Lindberghs. Lindbergh sagði rödd hans vera þá
sömu og hann hefði heyrt kalla til Condons. Rit-
handarsérfræðingar voru nær allir sammála um að
Hauptmann hefði skrifað bréfið sem mannræning-
inn skildi eftir sig og hann hafði ekki óyggjandi fjar-
vistarsönnum. Flest virtist benda til sektar hans en
þó voru hlutir honum í hag eins og það að fingraíör
hans fundust ekki á stiganum en fjöldi annarra
fingrafara. Mörgum sem voru vitni að réttarhöldun-
um fannst Hauptmann aumkunarverður. I hvert
sinn sem orðið „bam“ var nefnt í réttarsalnum
skulfu hendur hans og varimar titruðu. Hann var
dæmdur til dauða og náfölnaði þegar hann heyrði
dóminn og brast i óstöðvandi grát.
Ríkisstjórinn Harold Hoffmann frestaði þrisvar af-
töku Hauptmanns, sagði vafa leika á því að hann
hefði verið einn að verki og vitorðsmennina yrði að
finna. Hann bauð Hauptmann að breyta dauðadómi
hans í lífstíðardóm vildi hann játa og segja til vit-
orðsmannanna. Hauptmann hafnaði tilboðinu. Hann
var tekinn af lifi 3. apríl árið 1936 og skildi eftir sig
yfirlýsingu þar sem hann sagðist vera saklaus af
glæpnum og sagði: „Ef dauði minn mun eiga þátt í
því að afnema dauðarefsingar, þar sem menn eru
dæmdir á líkum, þá hef ég ekki dáið til einskis."
Hauptmann hélt alla tíð svo staðfastlega fram sak-
leysi sínu að það kallaði fram vafa í huga margra
sem fylgdust með málinu. Lindbergh var þó alla tíð
sannfærður um að Hauptmann væri mannræning-
inn.
Við lögreglurannsókn fannst tréstigi í tveimur
hlutum, skammt frá húsinu. Þriðji hlutinn fannst
nokkru fjarri. Mannræninginn hafði reist stiga við
gluggann, klifrað upp og náð í barnið en þegar hann
fór niður varð þunginn of mikill. Stiginn brotnaði
og það virtist augljóst að mannræninginn hefði fall-
ið með bamið.
Sendiboði mannrængjanna
John F. Condon, sjötíu og eins árs gamall stærð-
fræðikennari, hafði fylgst með málinu, og skrifaði
bréf í dagblað þar sem hann sagðist vilja greiða úr
eigin vasa hluta lausnargjaldsins. Skömmu síðar
fékk Condon bréf frá mannræningjanum, sem sagð-
ist ekki vilja peningana hans en bað hann að taka að
sér hlutverk sendiboða milli sín og Lindberghs og
færa sér lausnargjaldið. Condon hafði samband við
Lindberg og Condon fékk boð um að mæta einn á
ákveðinn stað með peningana. Hann mætti og hitti
mann í frakka, með hatt niður fyrir augu, og sá hélt
vasaklút fyrir andlitinu. Hann spurði Condon hvort
hann væri með peningana en Condon sagðist ekki
koma með peningana fyrr en hann sæi bamið.
Mannaferöir ónáðuðu þá og maðurinn lagði á flótta
en Condon hljóp á eftir honum og sagði honum að
enginn myndi skaða hann. Maðurinn sagðist óttast
að fá þrjátíu ára fangelsi ef hann næðist, jafnvel
lenda í rafmagnsstólnum. Hann sagðist einungis
vera sendiboði mannræningjanna og ekki hafa átt
þátt í ráninu. „Hvað ef bamið er dáið,“ sagði mað-
urinn skyndilega og spurði: „Færi ég í rafmagnsstól-
inn þótt ég hefði ekki drepið bamið?“ Condon
spurði manninn hvort drengurinn væri dáinn en
maðurinn fullvissaði hann um að svo væri ekki.
Leit og fundur
Nokkmm dögum seinna barst Condon pakki með