Alþýðublaðið - 15.04.1969, Blaðsíða 14

14 AlþýðuMaðið 15. apríl 1969
Pauline Ase:
RÖDDIN
2.
Isabella arrdvarpaði. Ef hægt væri að hjálpa hon-
um, hlaut yfirlæknirinn að gera það. Hún ætlaði að
standa við hlið hans. Hún og yfirlæknirinn skyldu
berjast eins og þyrfti til að bjarga honum.
it
2. KAFLI.
Skömmu seinna leit Geoffrey Vannard inrr Það
var orðið framorðið ,en hann var svo vanur því að
vinna eftir að vinnutíma hans átti að vera lokið.
Hann heilsaði ísabellu og talaði fáein orð við hana
og fór svo.
Hann fór niður á skrifstofuna og þar sat ung stúlka
við skrifborðið. Þegar Geoffrey Vannard kom inn,
fannst honum stúlkan óvenju fögur. Hár hennrar var
rauðbrúnt, eins og haustlaufið, og hörundið fagurt
og bjart. Augnahárin voru óvenju löng og uppsveigð
og augabrýnnar með sama lit og hárið. Hún sat
oftast þannig, að engirrn sá nema vangasvip hennar.
— Kamilla! hvíslaði hann.
Hún hrökk við, þótt hann hefði sagt nafn hennar
lágt.
•— Já, er það Vannard? Afsakið, ég heyrði ekki,
m,,; þegar þér komuð hingað.
— Ég ætlaði ekki að gera yður óttaslegna, sagði
hann róandi. — Hafið þér tíma til að aðstoða mig í
kvöld?
— Auðvitað. Hvenær viljið þér, að ég byrji að
vinna.
— Ættum við ekki að snæða kvöldverö saman
fyrst? spurði hann blíðlega.
Hún virtist fara undan í flæmingl.
— Það er nú óþarft, sagði hún. — Hafið þér lit-
ið inn til Láru í dag?
— Já, err mig langar samt til að borða kvöldverð
með yður. Má ég sækja yður klukkan hálf sjö?
Hún kinkaði kolli til samþykkis og byrjaði að vél-
rita um leið og hann hafði snúið baki við henni. En
hvað hann var þreytulegur. Hann var svo horaður og
hrukkurnar umhverfis augun svo djúpar.
— Var Vannard að fara? spurði forstöðumaður
sjúkrahússins, sem kom inn í þessum svifum. —
Indælis maður. Ekki skil ég, að hann skuli ekki vera
kvæntur. Hann vinnur alltof mikið og of lengi. Kunn-
ið þér ekki vel við hann eins og ailir aðrir?
— Það geta nú allir, sagði Kamilla og brosti til
til yfirmanns síns, sem var vingjarnleg, gráhærð
kona. ‘ i I
— En ekki væri það verra, þótt yður þætt vænna
um hann en gengur og gerist, sagði ungfrú Smith.
Ætli hann hafi ekki komið til að segja yður, hvernig
Laurí líði. Hann leit irrn til hennar í dag.
— Nei, hann minntist á það, að hann hefði talað
við hana, sagði Kamilla og varð áhyggjufull. Ef Laurí
hefði nú versnað, og Vannard aðeins komið til þess
að bjóða henni í kvöldverð til að reyna að létta
henni áfallið, sem hún hlaut að verða fyrir.
En ungfrú Smith lægði strax ótta hennar með því
að segja:
«10-. _ gf a||t hefði ekki verið í bezta lagi, hefði hann
sagt yður það. Vannard er þannig maður. En segið
þér mér eitt, góða mín, hvað ætlið þér að gera, þeg-
ar litla dóttir yðar er útskrifuð af sjúkrahúsinu? Þér
hafið aðeins eitt herbergi! Svo hafið þér aldrei sagt
mér, hvernig slysið vildi til.
Kamilla reyndi að fara undarr í flæmingi. — Flest-
ir, sem hingað koma, hafa lent í slysi. Ég efast um,
að yður langi til að heyra fleiri slysasögur, ungfrú
Smith.
— Þar skjátlast yður illilega. Það er hlutskipti
mitt að hlusta á sögur um erfiðleika annarra, og ég
hlusta feginsamlega, ef ég get hjálpað öðrum á þann
hátt.
En það er eiginlega ekkert að segja. Við vorum í
bíl, Laurí og ég og vorum að koma heim úr jólaboði.
Bíllinn rann á veginum og lenti á vegg. Annað var
það ekki.
— Jólaboði! En sorglegt, sagði frú Smith. — En
rétt er það, að ég man eftir því, að Laurí hélt dauða-
haldi um brúðu, þegar komið var með hana. Ókuð
þér bílnum, væna mín?
— Nei, bílstjórinn — afsakið, ég vil síður ræða
það mál frekar.
—Einmitt! Þá skuluð þér fara og fá yður tebolla
í kaffistofunni. Ekki veitir yður af því, sagði ungfrú
Smith vingjarnlega. Ég frétti um litla íbúð, sem losn.
ar eftir einn eða tvo mánuði, og ég bjóst við því, að
þér hefðuð áhuga á að fá hana. En við getum rætt
það seinna. Fáið þér yður nú bara tebolla. Þér haf-
ið verið önnum kafnar í allan dag!
3. KAFLI. 1
Þegar Geoffrey Vannard kom að sækja Kamillu,
beið hún eftir honum.
— Ég heid, að við eigum skilið að skemmta okk-
ur í kvöld, sagði hann brosandi. — Við vinnum hörð-
um höndum, bæði tvö. <
Hún kinkaði kolli, og hann hjálpaði henni að setj-
ast inn í bílinn. Þau óku á brott.
— Það ætti að banna umferð í þessum bæjarhluta,
sagði hann andvarpandi.
Kamilla skellti upp úr. — Ætli þeir séu ekki fæst-
ir svona forrrfálegir? Hér kann ég vel við mig.
— Hvernig lízt yður á húsið mitt? spurði hann
óvænt.
Þau voru komin út fyrir borgartakmörkin. Á hægri
hönd var mýrin, og á vinstri hönd hafið.
— Mjög vel, svaraði hún.
— Það er afar fornfálegt og gamalt, sagði hann
brosandi.— Gætuð þér hugsað yður að búa þar alla
ævi?
—Eigið þér við — sem ráðskona spurði hún lágt.
— Nú hef ég talað af mér einu sinni enn! and-
varpaði Geoffrey. Hann beygði inn á veginn og nam
staðar og leit á hana:
— Hvernig var heimili yðar fyrir slysið? spurði
hann. — Ég hef aldrei minnzt á það fyrr, ég bjóst
ekki við því, að þér kærðuð yður um það.
-—• Ég geri það ekki heldur.
— En skiljið þér það, að við erum orðin góðir
vinir, sagði hann. — Ég veit samt harla fátt um
I
I
I
L
I
I
i
I
I
I
I
I
I
I
I
I
i
i
I
I
I
I
með og án hnappa, og þau fará
vel við skyrtur, með keðjum og
hálsklútum, eða rúllukragapeysuiii
um vinsælu.
Það er auðvelt að gera sér svona
vesti, takið bara ermaritar af 'jakka
og faldið svo. Þetta gerir handveg-
inn mjög víðan, sem er alveg eins
og það á að vera.
Ítalía ’69.
Það athyglisverðasta, sem kom
fram á ítölsku tízkusýningunum,
sem nýlega voru haldnar, voru jakka
vestin.
Stúdentar komu þessu af stað, þeg-
ar þeir fóru að vera í jökkum sín-
um, eftir að hafa tekið ermarnar
af. Bæði er hægt að hafa vestin
Til að hughreysta þær, sem. ertl
farnar að fata sig upp fyrir. vorið,
má geta þess, að sú ■ sídd, sem þær
,,bezt klæddu." hafa á kjólum sínum
og pilsum, er einmitt síddin rétt
fyrir ofan hnjákollana. Og.óneitan-
lega er þessi sídd dömulegri en
„mini“.
FRÁ ÍTALÍU:
SPAUG
Lélegir kaupmenn
■Hanna var iað reyna að
isalfnja inaklkmmi krónum í
jólabaulk'nn sinini. Hún tíndi
saman iglös og ýimsar flösk-
mr og rogaðist með þetta í
pöka út í ■ verzlun. Eftir
molkkra stuind kom hún von-
svilkiini til bafca með allan far
anguriinsn og kallaði mn> 1 eld
húsið:
„Það er eitthvað skrítið
fólk í þeíssari verzlun. Það vill
ekkert verzla.“