Dagblaðið - 24.09.1975, Blaðsíða 3

Dagblaðið. Miðvikudagur 24. september 1975.
3
Þorbjörg Eiriksdóttir kokkur á
Kristinu GK 81.
ÞÆR
STUNDA
SJÓINN
Á
ESKIFIRÐI
Konur fara sifellt meira Ut i
þau störf, sem áður voru talin
óhugsandi nema fyrir karl-
menn. Þannig er sjórinn farinn
að laða og lokka konurnar. A
Eskifirði hitti fréttaritari Dag-
blaðsins þrjár konur sem allar
stunda sjómennsku.
Þær eru Þorbjörg Eiriksdótt-
ir, 52ára,kokkurá KristinuGK-
81. HUn er búin að vera kokkur i
einn mánuð og likar mjög vel,
miklu betur en að vinna i hrað-
frystihUsi hér á Eskifirði. Samt
likist frystihúsið nú mun meira
hóteli en verbUð eftir þær miklu
og góðu breytingar sem gerðar
voru þar fyrir tveim árum, svo
fint er það utan sem innan. Væri
óskandi að öll hótel á landinu
væru svo vel útbUin. Þorbjörg
ætlar að vera á sjónum i vetur.
HUn er ekkert sjóveik og fer
alltaf á dekk i aðgerð þegar
mikið fiskiri er. Henni finnst
það of litið starf að matreiða i
4—5 menn.
Fýldir f arþegar VIÐ BROSUM BARA
flugfreyjur: _ OKKAR BLÍÐASTA
— og œpum þetta svo úr okkur heima fyrir
Ekki eru allir farþegar súrir á svipinn eins og sjá má.
„Maður æpir þetta bara Ur
sér, heima fyrir, — þvi auðvitað
verðum við að brosa okkar blið-
asta og vera skilningsrikar við
fýlda farþega sem hafa allt á
hornum sér. Óánægðir farþegar
taka á taugarnar, en þeir eru fá-
ir, sem betur fer. önuglyndi
þeirra stafar ekki af slæmri
þjónustu um borð i flugvélun-
um, — einhvers staðar á leið-
wwi, frá upplýsingum eða far-
miðasölu til uppgöngustigans,
hefur farþeganum fundizt sér
misboðið, — en fær ekki Utrás
fyrr en um borð i flugvélinni, við
okkur,” sagði Guðlaug
Gunnarsdóttir flugfreyja, hjá
Flugleiðum þegar við ræddum
við hana og GuðrUnu Clausen
skýum ofar á Luxemborgarleið,
á fyrstu haustdögunum.
Venjulega leita fréttamenn
fram i flugstjórnarklefann eftir
einhverju forvitnilegu, en að
þessu sinni taldi ég i mig kjark
ogtyllti mér á milli tveggja fag-
urskapaðra flugfreyja aftarlega
i DC-8 drekanum, óstyrkur eins
og feiminn fermingardrengur i
þessum föngulega félagsskap.
Hálft i hvoru bjóst ég við dræm-
um undirtektum um að mega
hafa eitthvað eftir þeim en hlý-
legt viðmót þeirra eyddi fljótt
efasemdum minum.
„Hver einasta ferð fram til
þessa hefur verið fullsetin.
Þetta er sU eina þar sem farþeg-
arnir eru svo fáir að hægt sé að
tylla sér niður á leiðinni,” sagði
GuðrUn Clausen þegar hún var
að þvi spurð hvort flugfreyjum-
ar ættu alltaf þetta náðuga
daga. „Fólki er gjarnt að álita
að við séum eins konar skraut-
blóm, farþegum til augnayndis.
Snyrtilegs útlits er krafizt og
kurteislegrar framkomu, en
starfið krefst likamlegs þreks
þegar bera þarf 250 farþegum
mat og drykk á tiltölulega
skömmum tima, auk annarra
starfa, á meðan flugferðin
stendur yfir.
JU, það er rétt, starfið er fólg-
ið I fleiru en seðja hungur og
svala þorsta farþeganna,” held-
ur Guðrún áfram, „á öllu þvi
sem varðar öryggi vélarinnar,
gagnvartfarþegum, verðum við
að kunna skil. Beri eitthvað út
af hvilir mikil ábyrgð á okkar
herðum. Við getum til dæmis
ekki gengið á milli flugvélateg-
unda í starfi, nema að undan-
farinni þjálfun i öllum öryggis-
atriðum, — enda er flugvélin að
öllum likindum traustasti far-
kosturinn sem völ er á.”
Naumasterhægt aðhugsa sér
þægilegri og hentugri ferð en að
svifa á yfir niu hundruð kiló-
metra hraða i þrjátiu þúsund
feta hæð, hallandi sér aftur i
dUnmjUkt sætið — svo ekki sé
minnzt á sessunautana, — þess
vegna mætti ferðin taka helm-
ingi lengri tima en þessar þrjár
til fjórar klukkustundir frá ætt-
jörðinni inn á meginland
Evrópu. En þótt flugvélarhagg-
ist sjaldan i háloftunum geta
þær hnykkzt til i vályndum
veðrum þegar nálgast jörð, og
þá verður farþegum örlitið órótt
innanbrjósts, — en flugfreyjun-
um?
„Flughræðsla angrar okkur
kannski ekki,” svarar Guðlaug,
„en innst inni erum við þess
meðvitandi að út af getur borið.
Auðvitað getur okkur lika
brugðið við óvænt atvik, annars
værum við ekki mannlegar,. —
en þá reynir einmitt á hæfni
okkar og styrk i starfi, — dylja
óttann og brosa eða segja far-
þegum eitthvað til hughreyst-
ingar.”
Vart gat öðruvisi farið en
kaup og kjör flugfreyjanna
spynnust inn i samræðurnar.
„Samtök okkar hafa þótt hörð i
horn að taka á seinni árum,”
segir Guðlaug, „launin hafa
vart nægt til lifsviðurværis á
þessum verðbólgutímum og öll
friðindin, sem fólk álitur okkur
hafa, eru forgengileg, — það er
ávallt að koma betur og betur i
Ijós. I samanburði við stallsyst-
ur okkar hjá erlendum flugfé-
lögum erum viðekki hátt laun-
aðar”.
„Starfsskilyrði okkar hafa
batnað með stærri flugvélum og
breyttri þjónustu um borð,” og
nU er það Guðrún sem hefur
orðið, ,,og sá timi er liðinn að
gifting þýddi sama og uppsögn.
í dag starfa margar húsmæður
sem flugfreyjur. Konan á að
geta „unnið úti” við þetta starf
eins oe mörg önnur. Hjónaband-
ið neyðir hana ekki lengur til að
hætta að fljúga og leita sér að
annarri atvinnu, byrja upp á
nýtt, — ef hUn kýs fremur að
starfa „i loftinu”.”
En dýrðin á sér takmörk. Þær
stallsysturnar höfðu haft augun
með öllu sem þeim tilheyrði i
farþegarýminu. Litill drengur,
einn sins liðs yfir hafið, er eitt-
hvaðhnugginn.önnur flugfreyj-
an tekur hann i' fang sér. Mikið
geta litlir drengir oft átt
gott. Hin þarf að sinna öðrum
farþegum en áður en samtalinu
lýkur varpa ég fram þeirri
spumingu hvort þær ætli að
hafa flugfreyjustarfið að ævi-
starfi, — einhvern veginn varð
ég að enda: „Ég hef starfað i
fluginu rUman áratug,” segir
Guðlaug og kimir, „og hef hugs-
að mér að vera það áfram til
sjötugs.”
emm
Stór hópur Þjóðverja ó ferð:
Hennrich, ung stúlka, kvaðst
vera á Islandi i fyrsta skipti og
lita björtum augum til dvalarinn-
ar þrátt fyrirregnið sem steyptist
niður á þau fyrsta daginn. Vissu-
lega væri það óvenjulegt að koma
til Islands á þessum tima, en
veðrið væri ekki allt, sem skipti
máli, þó vissulega væri það stór
hluti.
Áslaug Aðalsteinsdóttir er
kokkur á Sæbergi SU-9. Hún er
16 ára, lauk landsprófi i vor og
hyggst vera kokkur á Sæberginu
I vetur og fara i verzlunarskóla
á næsta hausti. I fyrsta túr var
hUn sjóveik, en finnur ekki meir
til sjóveiki. Sæbjörg er á sild-
veiðum nUna og hefur fiskað
sæmilega. Aslaug matreiðir
fyrir 10 manns.
Ragnhildur Þórölfsdóttir er 19
ára og byrjaði sem kokkur i
fyrrasumar. Er hún kokkur á
Vetti SU-3, 30 tonna bát. Ragn-
heiður er i menntaskóla á vet-
urna. —RT—
REYNT AÐ LENGJA FERÐA-
MANNATÍMANN
Þessa dagana er staddur hér á
landi hópur þýzkra ferðamanna
um 130 manns á vegum dagblaðs-
ins „Frankfurter neue Zeitung”.
Þetta er fólk sem notfært hefur
sér þjónustu blaðsins, en það
skipuleggur hópferðir viða um
heim jafnt sem innan Þýzka-
lands. Skrifstofa Flugleiða benti
þeim aðilum hjá blaðinu, sem
skipuleggja þessar ferðir, á að ó-
venjulegt væri að fara ferð til Is-
lands á þessum tima, þ.e. siðari
hluta september. Reyndist
áhugi vera fyrir hendi á ferð
wmmæmmmmmr
þessari hjá lesendum blaðsins,
svo hingað eru þeir komnir.
Verða þeir hér i viku, fljúga til
baka til Frankfurt næsta laugar-
dag. Munu þeir dvelja allan
timann hér i Reykjavik og halda
til á Hótel Esju. Siðan verður far-
ið I dagsferðir úr borginni á
venjulegar túristaslóðir á Suður-
og Vesturlandi.
1 gærmorgun hélt hópurinn með
Akraborginni til Akraness og
þaðan upp i Borgarfjörð.
Við tókum tali ungan mann
að nafni Wettern og lögðum fyrir
hann nokkrar spurningar. Kvað
hann það lengi hafa verið ætlun
sina að koma til Islands en ekki
orðið af þvi fyrr en nú. Hér yrði
hann ekki nema um vikutima en
hann væri að gera þvi skóna að
koma hingað seinna og vera þá i
nokkrar vikur. Þá hefði hann
jafnframt hug á að fara i hálend-
isferðirnar, sem væru mjög
rómaðar.
Áslaug Aðalsteinsdóttir er 16 ára og kokkar
á Sæberginu.
... og hér er Vöttur þar sem hún Ragnhildur Þórólfsdóttir
starfar um borð. (Ljósmynd Emil).
— BH.