Dagblaðið - 13.04.1976, Blaðsíða 2

DAGBLAÐIÐ. ÞRIÐJUDAGUR 13. APRÍL 1976.
SUMIR DREKKA Sin BRENNIVÍN
Á MEÐAN ÞEIR BÍÐA VORSINS
Venjuleg helgi eftir Þorstein Morelsson
var sérdeilis gott leikrit, segir lesandi
Guðný Gunnarsdóttir skrifar:
,,A fimmtudaginn var flutt
nýtt íslenzkt leikrit í útvarpinu,
Venjuleg helgi, eftir Þorstein
Marelsson prentara.
Það er sann'arlega gaman að
geta skýrt frá því að manni hafi
fallið vel við eitthvert nýtt ís-
lenzkt verk. Það er nefnilega
svo oft að slík verk vilja fara
fyrir ofan garð og neðan. Þau
eru stundum svo háfleyg þessi
íslenzku leikrit.
Trúlega nefur margur þekkt
sjálfan sig í einhverjum atrið-
um þessa leikrits, — eða kann-
azt við hlutina frá öðrum.
Loikurinn var alveg frábær-
lega góður hjá öllum sem léku
en leikstjórnin var í höndum
Þorsteins Gunnarssonar. Ef
svona leikrit geta ekki vakið
fólk til umhugsunar um fánýti
þess að drekka brennivín um
hverja helgi og vera sífellt á
veitingahúsum, þá veit ég ekki
hvað getur gert það.
Mér er ekki grunlaust um að
vorið komi seint hjá sumum
sem þykjast alltaf vera að bíða
eftir því og drekka sitt brenni-
vín á meðan þeir bíða...
Hvers vegna ætli gagnrýn-
endur blaðanna skrifi aldrei
gagnrýni um íslenzk verk sem
flutt eru í útvarpinu? Þeir eru
alveg ólatir við að láta frá sér
heyra þegar eitthvað gerist í
sjónvarpinu?”
Sigmundur Örn Arngrímsson og Margrét Helga Jóhannsdóttir
fóru frábærlega vel með hlutverk sín.
Raddir
lesenda
VIÐ HOFUM ENGIN EFNIA ÞVI
AÐ HORFA Á VARÐSKIPIN OKKAR
EYÐILOGD
— sýnum Bretum tennurnar!
Sæfari skrifar:
„Flestir kannast við söguna
af gömlu konunni, sem sagði:
„Já, þeir hætta víst ekki fyrr en
þeir drepa einhvern”, en þá
hafði síðari heimsstyrjöldin
staðið um hrið.
Með sömu þróun í ásiglingar-
hernaði í hinu svonefnda
þorskastríði hlýtur að koma að
því að stórslys og mannskaði
verði, þar eð óvinurinn gerist æ
aðgangsharðari með hverjum
deginum sem liður. Mér er ekki
kunnugt um að skotvopnum
hafi verið beitt í þessu stríði, að
því undanskildu þegar Helgi
Hallvarðsson sendi Lloydsman
eina eða tvær kúlur daginn
góða í mynni Seyðisfjarðar.
Vopnabúnaður okkar sýndi þá
hvers hann er megnugur og er
það kannski vel þegar vopnlaus
dvergþjóð á í höggi við eitt af
mestu herveldum heimsins.
Mikið hefur verið rætt og
ritað um eflingu Landhelgis-
gæzlunnar en þar er víst við
ramman reip að draga þar sem
þjóðin er blönk og vel það. Það
verður ekki rætt nánar hér. En
það eð Bretar virðast leggja
höfuðáherzlu á að sigla á og
laska, ef til vill sökkva,
varðskipum okkar, hvers vegna
er þá nákvæmlega ekkert gert
til þess að verja þau þessum
ásiglingum? Nú er það augljós
staðreynd að brezku
freigáturnar eru veikbyggðar
blikkdósir en varðskipin okkar
sterkbyggð skip enda smíðuð til
að standast átök við hið óblíða
Norður-Atlantshaf. Eg vil því
eindregið beina þeirri tillögu
minni til forráðamanna Land-
helgisgæzlunnar að láta sjóða
nokkrar góðar stáltennur utan
á skrokk og/ eða þyrluþilför
varðskipanna. Við skulum svo
sjá hvort kokkteilstrákar
hennar hátignar hugsa sig ekki
um tvisvar áður en þeir stofna
til náinna atlota við varðskipin.
Við verðum að reyna að gera
eitthvað til að stöðva þessar
ásiglingar. Við höfum engin
efni á að horfa aðgerðarlausir á
þessi fáu varðskip okkar
eyðilögð á þennan hátt. Það er
einnig fleira sem lætur á sjá og
það eru áhafnir varðskipanna
og þá sérstaklega stjórnendur
þeirra. Það getur hver og einn
sett sig í spor skipstjóra sem
gengur örþreyttur til náða,
eftir þau átök sem eiga sér stað
á miðunum, vitandi það að allt í
kring eru þrælvopnaðir
vígdrekar, með það
aðalmarkmið að sigla skip hans
og áhöfn niður.
Oft heyrist þvi hampað, að
Bretar séu að bila á taugum.
Hvílík endemis vitleysa. Það er
Þessi mvnd sýndir skemmdir á Þór eftir átök við Breta á miðunum. „Þaö er ekki hægt að líða þessar
ásiglingar lengur og aðgerða er þörf strax,” segir iesandi.
alkunna að einmitt Bretar eru
þekktir f.vrir þrautseigju, enda
átt i stórstyrjöldum allar götur
aftan úr grárri forneskju og
fram á þennan dag Menn ættu
þvi ekki að blekkja sjálfa sig og
aðra með sliku hjali.
Að endingu.
Það má vel vera að
hugmyndin um iennurnar veki
einhverjum bros svo einföld
sem hún er. En ég vil benda
hinum sama á lítið dýr, sem
nefnist broddgöltur, en vegna
brodda sinna stenzt hann árásir
margfalt stærri dýra. Einnig
má taka klippurnar góðu sem
eru einfalt verkfæri en
einsdæmi í veraldarsögunni.
Við vinnum ekki þorska-
stríðið með vopnum en við
eigum möguleika á að vinna
það með heilanum, klippunum
og tönnunum.
Uppboðið í Toll-
stöðinni
— óónœgja meðal fólksins sem
sótti það, segir einn sem
var viðstaddur
G.S. hringdi:
„Fyrir skiimmu fór ég á
uppboð sem haldið var i
Tollstöðinni í nýju
húsakynnunum þar. Þarna var
samankominn nokkuð stór
hópur l'ólks, kannski meira af
forvitni en til að kaupa einhver
óskiip. Þegar l'arið var að bjóða
hlutina upp þa koniu tillioð frá
fólki úti i saltntm en þau voru
næstum alltaf yfirboðin af
manni setn stóð vtð hlið
uppboðshaldarans. petta skap-
aði mikla óánæg.in og lólkið
spuiðt 'lr.; |>i ,>si maður v.efi
sem keypti allar þessar viirur.
Það virlist ekki skipta máli
hvort þetta voru gjafavörur,
búsáhiild eða annað. Svar við
spurningu fólksins fékkst og
okkur var sagt að maðurinn
væri á vegurn Innkaupa-
stofnunar rikisins. Hvað ætli
þessi stofnun geri við gjafa-
vörur? Var kanns’ki verið að
sprengja upp verðið á öllum
lilutunum sem þarna voru og
tókst ekki betur til en svo að
þeir sátu uppi með allt saman?