Dagblaðið - 08.06.1976, Blaðsíða 9

DACBLAÐIÐ — ÞRIÐJUDAGUR 8. JUNl 1976.
9
,,Við sjáum á fólki hvort það
er að smygla hassi, það ber það
alltaf með sér," sagði senjór
Pedró López, yfirtollvörður í
spænsku hafnarborginni
Algeciras, í samtali við frétta-
mann DB þar á sunnudaginn.
„Þegar íslendingarnir komu
í land með ferjunni frá Ceuta 1
Marokkó gengust þau undir
venjulega skoðun, en svo þótti
okkur látbragð þeirra gefa til-
efni til frekari leitar. Á endan-
um fundum við 14 600 grömm í
bíldekkjunum. Þau játuðu svo
að segja strax — hvað á fólk
annars að gera þegar maður
hefur allt á borðinu fyrir
framan sig?“ spurði senjór
López og brosti prúðmannlega.
Hann er stór maður og gildur,
einn þeirra sem ekki borgar sig
að þræta við.
Daglegar handtökur
— einn með 32 kg
,,Eftir að hassið var fundið og
fyrstu skýrslur höfðu verið
teknar af fólkinu," hélt López
áfram, „var málið komið úr
okkar höndum. Ef þið viljið fá
frekari upplýsingar, þá verðið
þið að snúa ykkur til lögregl-
unnar."
Að sögn yfirtollvarðarins
gerist það nærri daglega í
Algeciras, að ferðamenn frá
Marokkó eru teknir með hass í
fórum sínum eða í bíl. „1 morg-
un," sagði hann, „tókum við til
dæmis Hollending með 32 kíló
af hassi. Það er óvenjulega mik-
ið , margir eru með 15—20 kíló.
Mest eru það Hollendingar,
Bretar, Þjóðverjar og Banda-
ríkjamenn, en þetta eru fyrstu
íslendingarnir, sem við tök-
um."
Hagnaðurinn
18—23 milljónir
Það var laugardaginn 29.
maí, sem íslenzku ungmennin
tvö voru handtekin i AÍgeciras.
Þau höfðu farið með ferjunni
Victoria til Ceuta í Marokkó
daginn áður, ekið um borð í
spænskum Fiat (sem þar heitir
Seat) eins og fjöldi annarra
ferðamanna. Eftir því sem næst
verður komizt er gangverð á
hasskílóinu í Marokkó sem
svarar 18 þúsund íslenzkum
krónum, þannig að þessi tæpu
fimmtán kíló hafa kostað nærri
270 þúsund islenzkar krónur.
Komið á götuna hér heima hef-
ur verðgildið aukizt verulega
eða upp í 18—23 milljónir
króna. Daginn eftir, á laugar-
deginum, var búið aö koma
kaupunum í kring og þá héldu
tvö þeirra aftur til Algeciras
með ferjúnni, en þriðji maður-
inn fór flugleiðis til Malaga á
Spáni, þar sem hann ætlaði að
bíða þeirra. Þau þrjú höfðu
komið flugleiðis frá Kaup-
mannahöfn til Malaga og voru
með farmiða með járnbrautar-
lest upp í gegnum Evrópu til
Kaupmannahafnar aftur.
Frósögn í
spœnsku blaði
En þegar var kominn þriðju-
dagurinn 1. júní hafði ekkert
spurzt til þeirra tveggja, sem
ætluðu að koma með ferjunni.
Félagi þeirra í Malaga var orð-
inn heldur áhyggjufullur og
sneri sér því til íslenzka
konsúlsins þar, Guörúnar
Briand de Crevecoer.
„Þennan sama dag birtist í
SUR, stærsta blaðinu hér í
Malaga, frétt um að tveir
Islendingar, Matthias Einars-
son og Matthildur Guðmunds-
dóttir, hefðu verið handteknirí
Algeciras með 14600 grömm af
hassi frá Marokkó," sagði
Guðrún konsúll i samtali við
Framhlið fangelsisins í Algeciras, þar sem íslenzki pilturinn situr
nú í klefa með rúmlega tuttugu öðrum. — DB-myndir Ömar Valdi-
marsson
Hár múr er umhverfis fangeisið og þangað inn kemst ekki svo
mikið sem einn geisli sólarinnar, sem sleikir veggi þess að utan-
verðu.
Von á kúlu í bakið
Við gengum umhverfis fang-
elsismúrana og tókum nokkrar
myndir. Eftir skamma stund
mátti sjá fyrir horn, að verðirn-
ir voru horfnir úr sólskininu á
fangelsiströppunum og inn í
skuggann fyrir innan. Þetta
tækifæri var ekki látið ónotað
en þegar aðeins nokkrar
myndir höfðu verið teknar kom
einn vopnuðu varðanna út á
tröppurnar. Myndavélin aftur
fyrir bak, sá vopnaði sneri sér
við og kallaði í félaga sína.
Þegar. við gengum niður
götuna, eigandi alveg eins von á
því að fá kúlu í bakið, stóðu
þeir þar þrír og bentu mikið á
eftir okkur. Við fórum inn á
krá í húsasundi og skelltum í
okkur glasi af svalandi rauð-
víni. Hjartslátturinn varð fljót-
lega eðlilegur á ný.
Stúlkan lútin laus
— fœr ekki að
fara úr landi
Matthildur var látin laus úr
fangelsinu laust eftir hádegi á
föstudaginn þegar ljóst þótti,
að hún hafði ekki átt annan
hlut að máli en að þiggja far til
Marokkó og aftur til Spánar.
Henni var engu að síður gert að
vera um kyrt á Spáni þar til
dómur er fallinn í málinu — og
að sögn Guðrúnar konsúls mun
það ekki verða fyrr en eftir
fimm eða sex mánuði.
Um klukkan fjögur aðfara-
nótt sl. laugardags bankaði
Matthildur upp hjá einum
fararstjóra Sunnu í Torre-
molinos. Þá fyrst varð ljóst, að
hún var laus úr haldi. Matt-
hildur sagði fararstjóranum að
hún hefði komtð á puttanum
frá Algeciras tii Torremolinos
og væri peningalaus að öðru
leyti en þvi, að einn fangavarð-
anna í Algeciras hefði gefið
henni nokkra peseta um leið og
hún gekk út í sólskinið, og
skipaður lögfræðingur hennar
einnig.
og kunningja í Torremolinos lét
Matthildur ekki sem verst af
vistinni, en kvað matinn hafa
verið hræðilegan. Hún var þó
öllu betur sett en Matthías i
fangelsinu, því hann er í klefa
með tuttugu og fjórum öðrum
og hefur ekki — frekar en hún
hafði — annað til að sofa við á
steingólfinu í illa lyktandi og
sjóðheitum klefanum en gamla
og óhreina ábreiðu. Klefafélag-
ar Matthíasar eru af ýmsum
þjóðernum, að sögn Guðrúnar
konsúls, sem hitti hann þar
stutta stund á laugardaginn.
Sex úr og einn
dagur til öryggis
„Eg tel nærri útilokað að
honum verði sleppt," sagði
Guðrún í samtali við frétta-
mann blaðsins. „Lágmarksrefs-
ing fyrir brot af þessu tagi er
sex ára fangelsi. Þá er það sex
ár og einn dagur, þannig að
tryggt sé að hann sitji örugg-
lega út tímann. Það eina, sem
hægt er að gera fyrir hann, er
að útvega honum lögfræðing,
og það hefur verið gert."
Matthildur sagði i samtölum
við islenzka ferðamenn á Spáni,
að verst af öllu við fangelsis-
vistina hefði verið málleysið.
„Hún sagði mér að það hefði
ekki verið fyrr en á síðasta
degi, að hún fékk að tala við
enskumælandi lögfræðing,"
sagði Verzlunarskólanemi einn,
sem hitti hana í Torremolinos,
fréttamanni blaðsins.
íslenzka lögreglan
á staðnum
Tveir ísienzkir löggæzlu-
menn, þeir Gisli Pálsson og
Kristján Pétursson, eru nú í
Torremolinos vegna þessa máls
og höfðu þeir upp á Matthildi á
sunnudagskvöldið. Þeir eru
þögulir sem gröfin um fram-
burð hennar og aðra þætti
þeirrar rannsóknar, sem þeir
annast nú þar suður frá.
25 í daunill-
um klefa
I fangelsinu var hún í klefa
ásamt tveimur öðrum konum,
sem sátu þar fyrir samskonar
brot. í samtölum við gamla vini
fréttamann DB þar á sunnudag-
inn. „Ég gat því uppfrætt
félaga þeirra um hvað hefði
komið í veg fyrir að þau hittust
á laugardeginum eins og um
var talað. Þau væru lent í fang
elsi og bæði bíll og hass gert
upptækt, að því er sagði í
blaðinu. Sama fréttin birtist
aftur daginn eftir, þannig að
maður þurfti ekki lengur vitn-
anna við."
Vopnaðir verðir
við fangelsið
Fangelsið í Algeciras stendur
í útjaðri borgarinnar —
hverrar íbúar telja um hundrað
þúsund — rammgerð bygging,
umgirt háum múr. Á tröppun-
um eru einkennisklæddir verð-
ir, vopnaðir skammbyssum,
upp í fangelsinu, allavega virt-
ist hann óaðskiljanlegur hluti
þess. Fréttamaður kynnti sig
sem ættingja íslenzka fangans,
hvort ekki væri hægt að fá að
hitta hann.
Vörðurinn fletti upp á nafn-
inu í stórri bók, jú, Einarsson,
Matthías var fangi þarna. En
fangelsisstjórinn var ekki við
fyrr en á morgun, hann gæti
því miður ekki veitt neina að-
stoð. „No posible," sagði
vörðurinn, „el directore"
verður við „manana," á
morgun. Síðan kom langnr
orðaflaumur, handapat og
bendingar með furðulegustu
svipbrigðum. Svo var ræðunni
lokið og afsakandi á svip rétti
hann fram hendina í kveðju-
skyni. „Þér verðið að skilja að
ur, fararstjóra hjá Sunnu,
spurði fréttamaðurinn hvort
hann mætti taka myndir af
verðinum og öðru því, sem gaf
að líta þarna innan dyra. Eins
og við var að búast var svarið
neikvætt, þvi miður, no posible.
Sólskinið virtist enn sterkara
og hitinn enn þá meiri þegar út
var komið. Fréttamaðurinn
gekk yfir götuna til að taka
mynd af fangelsinu. Vörðurinn
á tröppunum dró þumalfingur
niður eftir byssuólinni og veif-
aði hinni hendinni. Það fór ekk-
ert á milli mála, að þarria átti
ekki taka myndir. Hafandi I
huga það ráð í ferðamannapésa,
að aldrei ætti að þræta við
spænsku lögregluna, var bend-
ingunni hlýtt umyrðalaust.
Ferjan kemur frá Ceuta í Marokkó og spænsku Seat-bílarnir a>u á
land — þar sem tollgæzlan fylgist sérstaklega með siðhærðum
ungmennum.
Mjög rækilega er leitað í öllum bíium, sem koma frá Marokkó. Ef
vopnaðir tollverðirnir telja sig vita að viðkomandi ökumaður sé
með ólöglegan varning meðferðis er ekki hætt fyrr en bíllinn hefur
verið gjörsamiega rifinn í tætlur.
sjálfvirkum rifflum og kylfum.
Þeir vísuðu fréttamanni DB inn
fyrir, eftir að stutt grein hafði
verið gerð fyrir erindinu.
Þar blöstu vió manni ramm-
gerðar járngrindur en þar fyrir
innan var breiður stigi niður í
kjallara. Fyrir ofan grindurnar
var letrað í steininn eitthvað
um glæpi og refsingu, ef marka
má síðasta orðið, „deliquentia."
„No posible,“
sagði vörðurinn
Fyrir innan aðra rimla sat
maður i einkennisbúningi,
gamall maður og skorpinn.
Uann leit út fyrir uð hafa alizt
ég er aðeins starfsmaður hér,“
sagði hann, „ég get ekki aðstoð-
að yður þótt ég gjarnan vildi.
Og um stúlkuna veit ég ekkert.
Eftir að fangarnir fara héðan
koma þeir okkur ekki við, þeir
eru strikaður út úr bókunum."
Mundaði byssuna
þegar mynda-
vélin súst
Ilann rétti aftur fram hönd-
ina og sagði að sér þætti leitt að
geta ékkert aðstoðað.
Með ómetanlegri aðstoð
túlksins, Magnýjar K. Jónsdótt-

sagði tollvörðurinn
sem handtók
w
Islendingana tvo
með 14,6 kg af
hassi í
hafnarborginni
Algeciras, í samtali
við f réttamann
Dagblaðsins
[ DagblaðiðáSpóni: ]
„Lálbragð íslendinganra gaf
tilefni til frekari leitar"
N