Dagblaðið - 17.07.1978, Qupperneq 6

6!
DAGBLAÐIÐ. MÁNUDAGUR 17. JÚLl 1978.
„EFTIRMINNILEGUST SIGL-
INGIN Á HÚNAFLÓA í TÍU
VINDSTIGUM
— sagði Hafsteinn Sveinsson við komuna
til Reykjavíkur í gærkvðld
„tsland er á þeirri breiddargráðu á
hnettinum, að það er ekki alltaf hægt að
sigla með sólgylltum ströndum. Við
áttum þvi vissulega von á skini og
skúrum i þessari siglingu, sem ekki er
hægt að segja annað um en að hafi verið
mjög viðburðarrík og eftirminnileg,”
sagði Hafsteinn Sveinsson, kafteinn á
Hafróti 05, við komuna til Reykjavíkur í
gærkvöld eftir langa og stranga siglingu
umhverfis landið.
„Ég hef siglt þessa leið áður og því
komu mér ekki á óvart snögg veðra-
brigði — sem raunar geta verið ótrúlega
snögg,” sagði Hafsteinn ennfremur.
„Eftirminnilegust var mér siglingin á
Húnaflóa í tíu vindstigum að nóttu til.
Þá vorum við tveir í samfloti, þessir tveir
sem komu til Reykjavíkur í kvöld. Ég
var nánast dáleiddur að horfa á bátinn.
Þótt ekki væru nema nokkrar báts-
breiddir á milli okkar hvarf hann sjónum
okkar i öldurótinu. En það var heillandi
að sjá hvað báturinn fór vel í sjónum.
tslenzku Flugfisk-bátamir hafa reynzt
frábærlega vel. Bezt njóta þeir sín í
vondu veðri. Á sléttum sjó hafa þeir ekki
við t.d. Borgamesbátunum hvað hraða
snertir en um leið og veðrið er orðið
vont hafa þeir yfirburðina.”
Hafsteinn sagðist ekkert sjá því til
fyrirstöðu að fara aðra slika siglingu,
enda hefði hann þegar siglt áður um-
hverfis landið á hraðbáti — opnum i það
skiptið.
„Helzti gallinn núna var sá að það var
ekki hægt að undirbúa ferðina sem
skyldi. Báturinn fór 1 sjó í fyrsta skipti
kvöldið fyrir brottförina, og þess vegna
var eiginlega ekkert hægt að tékka, sem
er mjög nauðsynlegt. En heim erum við
Hafsteinn, Runólfur og Gunnar loksins heima eftir sögulegt rall umhverfis landið. Þeir urðu ekki síður hissa en margir aðrir
á þeim fádæma góðu móttökum sem þeir fengu i heimabænum, Reykjavik, sem átti þó að visu engan þátttakanda i keppninni,
bátarnir kepptu nefnilega fyrir aðra staði. — DB-mynd Hörður.
komnir, og auðvitað mjög ánægðir með
það.”
Hafsteinn sagði viðtökurnar um allt
land hafa veriö mjög eftirminnilegar úr
keppninni. „Þær voru hreint út sagt frá-
bærar í öllum höfnum. Það sýnir hvað
við íslendingar getum staðið vel saman
og sýnt mikinn einhug þegar eitthvað er
að gerast,” sagði hann.
Hann sagði að lokum að Skipaskoðun
rikisins hefði sett nokkur ákveðin skil-
yrði fyrir byggingu og samþykkingu
íslenzku bátanna. „Við erum mjög þakk-
látir og ánægöir einmitt með þau atriði,”
sagði Hafsteinn. „Ekki sizt fyrir þetta
stóðust bátamir allar kröfur sem verður
að gera við íslenzkar aðstæöur — og ég
þekki hvergi til, þar sem gerðar eru
strangari kröfur um byggingu sportbáta
en einmitt hér.”
• ÓV
Keppnismaðurinn Gunnar Gunnarsson á Signýu:
Ógleymanleg-
ar móttökur
Vestmanna-
Alfl M — hið minnisstæðasta
yjf 11 úr erfiðu sjóralli
„Maður er hrikalega hamingjusamur
að vera kominn,” sagði Gunnar Gunn-
arsson á Signýju. „Við vorum tveimur
sólarhringum á eftir hinum frá
Vestmannaeyjum og svo bilaði drifið á
Bakkafirði. Það er því ótrúlegt að koma
hingað til Reykjavíkur samferða fyrsta
báti.
Mitt takmark var ekki að ná neinu
sæti i keppninni, heldur aðeins að ljúka
keppni og hitta fólkið aftur. Framan af
höfðum við ekkert samband við aðra
keppendur, því við vorum svo langt á
eftir.
Það sem mér er minnisstæðast úr
ferðinni,” sagði Gunnar, „eru hinar
ógleymanlegu móttökur Vestmannaey-
inga. Ég á engin orð til að lýsa þvi dá-
samlega fólki. Þaðan á ég minningar,
sem endast munu alla ævina. En það
sem ég man bezt úr siglingunni sjálfri er
ferðalagið frá Akureyri til ísafjarðar og
Ólafsvikur. Á þeirri leið var vindhraðinn
aldrei undir 7 vindstigum og upp í 11
vindstig og það beint í andlitið allan tím-
ann. Við þurftum að leggjast i var til
þess að fá okkur kaffi og bæta bensíni á
geyma bátanna. Við vorum í samfloti
með Hafróti og við skiptumst á að sigla í
kjölfari hvors annars til þess að hvila
okkur. Það er mun sléttari sjór í kjöl-
farinu en fyrir utan. Bátamir hjuggu svo
ofsalega, enda brjálað veður alla leiðina.
Næsta rall þarf betri undirbúning og
ljóst er að áfangamir þurfa að vera
miklu styttri en þeir voru nú, til þess að
halda bátunum betur saman. Þá þarf að
reyna bátana betur en nú. Við fórum
með alveg nýja báta i þetta og ótil-
keyrða. 1 mínum báti komu t.d. fram
miklir gallar sem töfðu mig svona mikið.
Mótorinn var skakkur i bátnum og jós
inn á sig sjó, sem eyðilagði allt sem hægt
var að eyðileggja, t.d. startara og alter-
nator og fl.”
Og þar með var keppnismaðurinn
Gunnar þotinn, enda stóð til að ná sam-
bandi við Vestmannaeyingana sem voru
orðnir eins konar fóstrar hans og fylgd-
ust með honum allt frá því að Eyjum
sleppti.
- JH
SEAFARER-björgunarbátar
frá 4ra til 25 manna. Viðurkenndir af skipaskoðun ríkisins.j
JKSgt
Tvöfalt loftrými
' sem
hvort um
jjJ^sig getur
haldið uppi
fullhlöðnum
___________ báti.
Allarnánari upplýsingar
/1USTURBAKKI HF
Skeifunni 3, símar 38944 og 30107
Eflum íslenzkan iðnað:
„DONSKU FOTIN
NÝKOMIN”
— smásaga úr
atvinnulífinu
Nokkur umræða hefur verið undan-
farið um slæmt ástand i islenzkum fata-
liðnaði. í framhaldi af því má geta fróð-
legrar smásögu er birtist í Iðju, félags-
blaði verksmiðjufólks. Greinin í Iðju er
.merkt Guðmundi Þ. Jónssyni, formanni
Landssambands iðnverkafólks og ný-
kjömum borgarfulltrúa i Reykjavik. í
grein Guðmundar kemur fram hin mikla
Iminnimáttarkennd sem sumir kaup-
menn eru haldnir gagnvart íslenzkum
iðnaði. Þar segir m.a.:
„Fyrir nokkru pantaði vel þekkt verzl-
un i Reykjavík 100 karlmannaföt hjá
kunnri verksmiðju sem hefur sérhæft sig
|í framleiðslu á slíkum fatnaði. Ekki
mátti merkja fyrirtækinu framleiðsluna,
eins og venja er að fyrirtæki geri. Dag-
inn eftir að pöntunin var afgreidd
heyrðu saumakonur verksmiðjunnar
verzlunina auglýsa af miklum krafti:
I „Nýju dönsku fötin eru komin.”
Saumakonunum fannst þaö forvitnilegt
að bera saman þessi dönsku föt og hina
íslenzku framleiðslu, sín eigin verk. Og
eins og góðu iðnverkafólki sæmir
ákváðu saumakonurnar að fara í verzl-
unina og gera samanburö á hinni
dönsku framleiðslu og þeirri islenzku.
Ákveðnar í að bæta um betur ef íslenzku
fötin stæðust ekki samanburð.
Þegar í verzlunina kom tók á móti
þeim broshýr afgreiðslumaður sem með
alúð og innileik sýndi þeim fötin og róm-
aði mjög „handbragð Dana”. Ekki varð
þó úr viðskiptum, því ekki fór á milli
mála að þarna voru komin fötin, sem
þær sjálfar höfðu verið að sauma, inni á
Laugavegi.
Annað dæmi um þessa þjakandi
minnimáttarkennd íslenzkra kaup-
manna er þegar prjónastofa ein fram-
leiddi nokkurt magn af peysum fyrir
verzlun 1 Reykjavík. Sama var uppi á
teningnum og i fyrra tilfellinu, ekki
mátti merkja fatnaðinn verksmiðjunni.
En þegar búið var að flytja peysurnar
innan úr Skeifu og niður í bæ, voru þær
orðnar að „þýzkri” gæðavöru.”
—JH.