Dagblaðið - 18.05.1979, Side 12

12
r
Tónlist
EYJÓLFUR
MELSTED
MODGUN VID
FRÆNDÞJÓÐ
VORA
— að ekki skyldu fleiri sækja hátíðahljómleikana
í Háskólabíói ígærkvöldi
Hátíðahljómleikar Cœciliafforeningen og
Sinfóniuhljómsveitar íslands í tilefni þjóðhá-
tíðardags Norðmanna 17. mai og hundrað éra
affmælis kórsins.
Verndari hljómleikanna: Hans h.átign ólaffur V.
Noregskonungur.
Stjórnandi: Amulv Hegstad.
Einsöngvarar: Elísabet Erlingsdóttir, Sólvoig
Björíing og Krístinn HaHsson.
Efnisskrá: Hjalarijóð efftir Eivind Groven,
Introduktion og Passacaglia eftir Pál ísólfsson
Norsk Kunstnor Karneval efftir Johan
Svondsen og Völuspá efftir David Monrad
Johansen.
Tónleikarnir hófust á þjóðsöngv-
um Noregs og íslands eftir að for-
setahiónin ásamt sendiherra Norð-
manna og konu hans höfðu gengið i
salinn. Kórinn, sem var hartnær
fimmtungur tónleikagesta fyrir hlé,
söng þjóðsöngvana, en einungis sára-
fáir aðrir tóku undir. Undarleg
feimni það, að nenna ekki að taka
undir í þjóðsöng.
Skylduverk
Hófust síðan tónleikarnir með
Hjalarljóði Grovens. Þótt ekki sé
Hjalarljóð rismikið verk finnst mér
algjör óþarfi af hljómsveitarinnar
hálfu að láta beinlínis i það skína, að
hún væri að Ijúka af skylduverki. Af
virðingu við meistara Pál ísólfsson
völdu Norðmenn Introduktion og
Passacagliu hans til flutnings á
þessum tónleikum. Verkið er ætið
talið hljómsveitarverk frá hendi Páls,
en mér finnst það miklu fremur
orgelverk, sem hefur verið umskrifað
fyrirhljómsveitT>ví ætti hljómsveitin
að hljóma eins og eitt hljóðfæri, við
flutning þess. Því var samt ekki að
heilsa. Strengirnir voru ósamtaka og
nutu sín því illa. Helst voru það
málmblásarar sem héldu merkinu á
lofti.
Norsk Kunstnerkarneval er létt og
skemmtilegt stykki. Lofsöngur um
hið ljúfa listalíf, sem allir keppast við
að halda að einhvern tíma hafi verið
til i alvöru. Þar, loksins, small hljóm-
sveitin saman.
Hálftómur
áheyrendasalur
Þegar kórinn sté á fjalirnar að
loknu hléi fannst mér salurinn hafa
hálftæmst. Hvar skyldi það nú hafa
verið allt þetta kóráhugafólk, sem
sagt er að sé í höfuðborginni? —
Völuspá er fremur sundurlaust verk
og efnið tekið méir til að þjóna róman-
tískum kröfum um glæsta fortíð, en
að reynt sé að túlka boðskap og inni-
hald spárinnar. En verkið er vel
áheyrilegt og reyndist lipurt i flutn-
ingi, Cæciliaforeningin og Sinfóniu-
hljómsveitarinnar. Nú lagði hljóm-
sveitin sig alla fram. Kristinn hefur
einhvern tima farið léttar með ekki
stærra hlutverk, en hann naut sinnar
góðu reynslu og miklu reynslu. Sól-
veig kom mér á óvart með meiri radd-
styrk en ég hef heyrt frá henni áður.
Svolítið óörugg í hæðinni en annars
góð. Elísabet virðist ekki þurfa mikið
fyrir sínu hlutverki að hafa. Örugg,
og skilaði sínum hlut með sóma.
Kór með sögu
og fortíð
Af þetta stórum kór hefði ég vænst
svolítið meiri hljóms, af Cæsiliafor-
eningen. Norðmenn virðast búa við
svipuð vandamál og íslenskir stórkór-
ar, þ.e. misvægi radda. Kórinn syng-
ur af miklu öryggi og meðlimir auð-
heyrilega vel skólaðir. Þetta er ögn
fullorðinn kór og hljómurinn þvi svo-
lítið mattur. Stjórnandinn Arnulv
Hegstad virtist finna fljótt takmörk
hljómsveitarinnar okkar og reyndi
ekkert að teygja þann ramma. Hann
fór kannski helst til of mjúkum
höndum um hana í byrjun en bætti úr
i seinni hluta tónleikanna.
Það var bein móðgun við frændur
vora Norðmenn að ekki skyldu fleiri
sækja þessa tónleika. Það er hart að
þegar einn fremsti kór frændþjóðar
kemur í frosti og nepju á þjóðhátið-
ardegi sinum að syngja fyrir okkur,
skuli hann ekki fá nema rúmlega
hálft Háskólabíó.
EM.
Skólastjóri —
yfirkennari
Lausar eru stöður skólastjóra og yfirkennara
við Grunnskóla Akraness. Umsóknarfrestur er
til 1. júní.
Skólanefnd
DAGBLADID. FÖSTUDAGUR 18, MAÍ 1979.
Allt er fertugum
Afmælissýning Myndlista- og
handíðaskólans
Það er fyrir löngu orðinn árviss
viðburður og tilhlökkunarefni að
myndlistarskólar bæjarins opna sýn-
ingar á hverju vori. Á þeim er starf-
semi þeirra kynnt og nemendur, ætt-
ingjar og allur almenningur fá tæki-
færi til að sjá myndlistarfólk og
hönnuði í mótun — og kannski fram-
bærilega myndlst stöku sinnum. Vor-
sýning Myndlistarskólans í Reykjavík
fór fram um helgina í hinu nýja hús-
næði skólans að Laugavegi 118 og
tókst vel að því ég bezt veit. Aðall
þess skóla hefur jafnan verið rækileg
teiknikennsla og myndmótun og
mátti sjá góða vinnu í þá veru á skól-
anum. Þó saknaði maður þeirra sem
luku námi í fyrra en sá árgangur var
sérstaklega frjór. Myndlista- og
handíðaskólinn átti sér eitt sinn
samastað að Laugavegi 118 — einn af
mörgum á píslargöngu skólans um
bæinn á 40 ára tímabili.
Klakstöð
sjónmennta
Skólinn heldur einmitt upp á af-
mæli sitt með veglegri vorsýningu að
Kjarvalsstöðum og stendur hún fram
til 20. maí. Þarf vart að geta þess hve
mikill munur er að sjá sýninguna í
þessu umhverfi heldur en i þeim
ranghölum og kompum sem skólinn
hefur til umráða í Skipholti 1, — þótt
það pláss hafi verið furðu nota-
drjúgt. Hvað skyldu annars margir
gera sér grein fyrir því að þessi helsta
klakstöð sjónmennta á landinu hefur
ætíð þurft að sætta sig við óhæft
kennsluhúsnæði? Á sýningunni að
Kjarvalsstöðum hlýtur hlutverk og
gildi skólans að blasa við mönnum og
nú riður á að finna honum hentugan
samastað upp á næstu 40 árin. Hann
á það inni hjá þjóðinni. Hér í nám-
unda við dagblöðin er skóli sem yfir-
völd vita ekki hvað þau eiga að gera
við, en mundi henta MHÍ ágætlega
— enda hannaður sem verknáms-
skóli. í bili eru sömu yfirvöld önnum
Vefnaður af ýmsum gerðum.
kafin við að finna gervilausnir á
vanda þess skóla, meðan MHÍ verður
knékrjúpandi að biðja um úrlausn
sinna mála.
Elja skólastjóra
Annars er saga MHÍ rakin í máli
og myndum í afmælisriti þvi sem
hann hefur gefið út og Björn Th.
Björnsson og fieiri hafa staðið að.
Þar kemur í Ijós að það var fyrst og
fremst elju og ósérhlífni skólastjóra
að þakka að stofnunin lagðist ekki
niður trekk í trekk.
Afrakstur keramíkdeildar.
KINN VID KINN
ómar Skúlason — Á nœstu grösum, Laugavegi
42.
Ómar Skúlason myndlistarmaður
hefur um nokkurt skeið haft uppi
áform um að sýna ný verk sín, en
ekki tekist að hafa upp á hentugum
veggjum til að hengja þau á. Nú
hefur hann loks sæst á að koma tylft
þeirra fyrir á matstofunni Á næstu
grösum að Laugavegi 42 og þar fara
þær framar vonum. Ómar er af
Combo-kynslóð Myndlista- og hand-
íðaskólans, ásamt Agli Eðvarðssyni,
Sigurði Örlygssyni og fleirum en að
námi loknu helgaði hann sig öðru en
myndlist. En fyrir fjórum árum eða
svo tók hann aftur upp þráðinn þar
sem frá var horfið og vann m.a. með
félaga sínum og sam-klippara,
Magnúsi Kjartanssyni, sem hafði
talsverð áhrif á myndlist Ómars.
Ómar hélt sína stærstu sýningu að
Kjarvalsstöðum fyrir tveim árum.
Ljósmyndir
og skapalón
Þar mátti finna stóar klippimyndir
og samsetningar og síðan myndir
unnar með sprautu og skapalónum. í
hinum fyrri var blandað saman
erótískum Ijósmyndum, barnateikn-
ingum, fataræfium o.fi. Sumir freist-
uðust til að sjá mikinn skyldleika
með þessum verkum og myndum
Magnúsar Kjartanssonar, en ég held
að sú samliking sé ekki réttmæt nema
að vissu marki. Vinnuaðferðirnar
voru svipaðar, en áherslur í uppröð-
un og notkun lita voru alls annars
eðlis. Hins vegar hafði ég það á til-
finningunni að Ómar væri enn að
leita sér kjölfestu, því erfitt var að
hafa hendur á þeim persónuleika sem
stóð að baki myndunum. En á þess-
ari sýningu bar mest á sprautumynd-
unum, þar sem glannalegir litir og
myndræn ærsl höfðu yfirhöndina.
Þetta voru fjörugar myndir og
haganlega gerðar en settu mann út af
laginu því þær virtust þverbrjóta
ýmsar grundvallarreglur í myndgerð.
Það var ekki annað að gera en setja
sig í stellingar og bíða framvindunn-
ar.
Galgopalegur
Nú er eins og Ómar hafi fundið sér
Ómar Skúlason — Tvær myndir frá
einhvers konar meðalveg milli þeirra
tveggja tegunda mynda sem getið er
um hér að ofan. Litirnir eru sterkir
og stundum galgopalegir — en ekki
þó eins og í sprautumyndunum
forðuni — og byggjast myndirnar að
mestu upp á tilvitnunum í Ijósmynd-
ir, skrípamyndir og alls kyns vöru-
merki. Megináherslu virðist Ómar
leggja á að tefla saman ýmiss konar
hausum á sama myndfletinum; úr
Dick Tracy (eða einhverju keim-
líku. . .), íslenskum blöðum og er-
lendum bæklingum. Þessar myndir
kalla á skjót sjónræn viðbrögð áhorf-
andans og ég held að menn hljóti að
hafa ánægju af hinni lífiegu tog-
streitu sem á sér stað í þeim. Litir
kallast á eða andæfa hvor öðrum,
andlitin bregðast við á mismunandi
hátt og alvöruþrungin svipbrigði leys-
ast upp í grín.
Ókyrr í
kúnstinni
Þó sækir að manni sú tilfinning að
Ómar hljóti í leiðinni að vera að segja
eitthvað um fólk — því varla getur
hann ætlast til þess að við bregðumst
hlutlaust við andlitum sem við þekkj-
um úr fréttum eða annars staðar frá.
En ætlum við okkur að líta á mynd-
irnar frá þeirri hlið einvörðungu, þá