Dagblaðið - 24.10.1979, Blaðsíða 3

DAGBLAÐIÐ. MIÐVIKUDAGUR 24. OKTÓBER 1979.
3
HVAÐ VILL ÞJÓDIN?
—hverl stef nir?
Svik og prettir
kvikmynda -
húsanna
Margrét Thorarenscn hringdi og
sagðist hafa orðið þess vör að a.m.k.
sum kvikmyndahús auglýstu ekki að
kvikmyndirnar væru bannaðar fyrir
börn.
„Ég á börn á fermingaraldri og ég
hef rekið mig á að þeim hafa verið
seldir aðgöngumiðar að kvikmyndum
en dyravörðurinn síðan vísað þeim
frá. í þessum tilvikum hefur
afgreiðslustúlkan siðan neitað að
endurgreiða miðana.
Þetta þykir mér og fleiri foreldrum
alvarlegt mál. Ég he/ rekið mig á
þetta í tveimur kvikmyndahúsum.
Kvikmyndahúsin eiga auðvitað að
auglýsa ef myndir eru bannaðar
og láta síðan börnin sýna nafnskír-
teini við miðasöluna í stað þess að
svíkja þau og pretta á þennan hátt."
Jónas Jónsson, Akureyri, skrifar:
Það voru áreiðanlega fleiri en
undirritaður, sem um síðustu áramót
— og fyrr — (sjá Tímann 21. febr.
sl.) töldu fráleitt að gera ráð fyrir al-
mennri kauphækkun (undantekning
ef ekki náði kr. 200 þús. á mán) á
landi okkar árið 1979, eins og hag
þjóðarinnar var komið, allra sízt
þannig, að misréttið, ranglætið í því
efni, væri enn aukið. En hjá þessu
varð þó ekki komizt — eða svo
virðist vera!
Kaupgjaldið veldur óumdeilanlega
miklu um möguleika atvinnufyrir-
tækja og þá um leið atvinnuöryggið
— svo og um verðhækkun vöru hvers
konar, magnar höfuðfjandann, verð-
bólguna, þótt margt fleira komi þar
til. En kaupmátturinn fylgir ekki
hækkun krónutölunnar í launaum-
slaginu. Reynslan teflir fram sínum
rökum.
Ég sleppi að minnast á hækkunar-
„vinning” bankastjóra, ráðherra og
þeirra liðs á „þingi”. Mætti þó
gjarnan. En dagbl. Tíminn segir í
dag, að skólatannlæknar i Reykjavík
geti nú náð daglaunum upp í 155 þús.
krónur. — Rakarameistarar, sem
klippa 3 hausa (án skalla) á klst.,
komast þó varla nema í 48 þús. á 8
tímum! Én starfsmaður við blessaðan
þorskinn okkar fær (eftir 4 ár) 10989
kr. fyrir sama tíma, þá orlof innifalið
(þó með dugnaði, vinnuálagi,’ við
,,bónus”kerfi, nokkru meira).
Láglaunafólkið hefur á þessu ári
sýnt skilning og þolinmæði, meðan
hinir „stóru” og hjálparkokkar
þeirra aftur á móti, báru annað við,
sýndu m.a. stærð sína i skilnings-
leysi, frekju og fávizku — eða var
Þakkir
Markús Þorgeirsson hringdi:
Sem innfæddur Hafnfirðingur vil
ég færa þeim Árna Gunnlaugssyni
hrl. og Árna Stefáni Árnasyni sér-
stakar þakklr fyrir hina frábæru
myndlistarsýningu af eldri Hafn-
firðingum fornum og núlifandi sem
haldin var í Góðtemplarahúsinu í
Hafnarfirði frá 15. sept. til 1. okt. sl.
Hafnfirðingar geta aldrei full-
þakkað þeim feðgum framtak þeirra
á sviði myndlistar og fornrar menn-
ingar sem þarna er varðveitt.
það vöntun á þjóðhollustu? — Hafa
ekki allir íslendingar nóg að bíta og
brenna, jafnvel lika þeir kauphæstu,
og margir of mikið, framan frá séð?
Hvar á að taka miiljarðana til að
greiða kauphækkun ársins, þegar'
ríkiskassinn bergmálar tómahljóðið,
skuldabagginn þyngist og verðbólgan
þenur sig út?
Borgarstjórn Reykjavíkur ber
stóra sök á baki. „Samningana í
gildi” var alltaf óraunhæf krafa, 1
hættuleg óskhyggja. í skammsýnu
oflæti opnaði borgarstjórn Rvíkur
flóðgáttina. Aðrir komu á eftir og
bættu drjúgum við. Kauphækkun á
árinu í heild eru tugir af hundraði
þess, sem var. Hver borgar? Á að fá
smálán til viðbótar eða láta prenta
nokkra „dauða” seðla? Vörurnar
hækka í verði, en kaupmátturinn
stendur í stað og vinnuafköstin auk-
ast víst lítið. H\er er vinningurinn?
Bændurnir eru kallaðir ræningjar —
og annað verra — þegar afurðir
þeirra hækka í verði, svo að þeir —
nú loksins — fá sína lögboðnu kaup-
hækkun móts við aðra.
Og nú er vinstri stjórnin fallin. Það
er sannarlega liðssveitum hennar
mikið áfall . Vitanlega ætlaðist
meirihluti þjóðarinnar til annars: til
lengra lífs, meiri afreka. Of seint var
látið til skarar skríða og loks horfið
of snemma frá samningum um átökin
við verðbólguna, um möguleikana til
sæmilegs lífs — að nýju — i okkar
góða landi. Því stigi náum við ekki
með enn vaxandi verðbólgu, þótt
„lifum í vellystingum praktuglega”.
Það byggist á fölskum forsendum og
er þá um leið bæði siðlaust og stór-
hættulegt sjálfstæði þjóðarinnar.
Meirihluti þjóðarinnar ætlaðist til lengra lifs vinstri stjórnarinnar og meiri afreka,
segir bréfritari.
Skarpur og viðræðugóður kunn-
ingi minn var í sumar með tillögu um
bjargráð í þeim vanda, sem þjóðin
átti þá og á enn við að etja, í sinum
efnahags- og atvinnumálum m.m. Og
hann sótti fyrirmyndina allt suður í
Páfagarð: Hver stjórnmálaflokkur
okkar skyldi velja sér tvo trúnaðar-
menn og þessir átta skyldu svo lok-
aðir inni, sveltir þar og vera alveg án
sambands við umheiminn, unz þeir
hefðu komið sér saman um bjargráO,
stefnuna út úr vítahringnum! Og svo
yrði ákvörðun þeirra skilyrðislaust
framfylgt um tilskilinn tíma, undir
stjórn einvalds eða hóps valinna
manna. — Öllu gamni fylgir nokkur
alvara, og mér þótti tillagan góð!
Hefði það ekki verið við hæfi að
beita sliku bragði við hálfvolga, frá-
farandi rikisstjórn? Nú er það orðið
of seint. Alþýðuflokksmenn voru
ekki i neinni sveltu og þóttust þó eiga
enn betri kosta völ. En ólíklega hljóta
kratar þó annað meira en „skamrn-
góðan vermi” og sennilega skömm
•með, ef til kosninga kemur í desem-
ber!
En allt umhverfis og framundan
biða vandamál, sem sterka og góða
rikisstjórn þarf til að leysa. Gefi nú
„Guð vors lands” okkur eina slíka!
Prófkjör
Sjálfstæðis-
f lokksins í
Reykjavík
Jóna Gróa Si
‘SurðardóttL
Áttu einhvern
uppáhalds
stjórnmálamann?
Þorgeir Gestsson læknir: Ég hef ekki
gert það upp við mig. Það er hæpið að
gefa yfirlýsingar um slíkt nema geta
staðið við það.
Gunnar Hólmsteinsson viðskipta-
fræðingur: Ólaf Jóhannesson.
Kristján Pálsson leigubifreiðarstjóri:
Ólaf Jóhannesson.
Steinunn Guðmundsdóttir starfsstúlka:
Ólaf Jóhannesson.
Guðmundur Grimsson sjómaður:
Einar Ágústsson.
Erlingur Leifsson, nemi i HÍ: Ekki
nokkurn mann, helzt þó Albert
Guðmundsson.