Dagblaðið - 25.10.1979, Blaðsíða 14

14
DAGBLAÐIÐ. FIMMTUDAGUR 25. OKTÓBER 1979.
.Mikill er vanþroski minn, sem af þvi reynsluleysi stafar afl ég skuli aldrei hafa komist í hóru hús eða tukthús ..." skrifar Mátfnflur í seinustu bók sinni, „Ur sálarkirnunni.
Okkar sérstæðasta skáldkona, Mál-
fríður Einarsdóttir frá Munaðarnesi,
varð áttræð i fyrradag. Þrátt fyrir
þennan háa aldur er hún nýbúin að
gefa út tvær fyrstu bækumar sínar,
Samastað í tilverunni og Úr sálarkirn-
unni. Þær þóttu mjög fyndnar og
nýstárlegar í formi. ,,Það cr hægt að
byrja hvar sem er og enda hvar sem
er,” segir einn vellesinn vinnufélagi
minn.
Þriðja bókin er á leiðinni. Hún heitir
Auðnuleysingi og Tötrughypja. Það er,
að sögn höfundar, skáldsaga um tvo
aumingja, sem taka saman og eiga ekki
pott. Eru því grautlaus, en eiga von í
einni gulrófu, en hún fer ofan í pytt.
Græn af slýi er hún endurnýjuð í eld-
húsi. Þau borða hana og halda i sér lífi
með þvi.
Nennti ekki að hlusta á
ráðherralistann
Við fengum að fljóta með útgefand-
anum, Sigfúsi Daðasyni, Ijóðskáldinu
Parísarmenntaða, þegar hann fór með
prófarkir að Auðnuleysingjanum heim
til hennar.
Málfriður, sem er svo fíngerð og
öldruð, að hún getur rétt staðið á fót-
unum, tók okkur vel og með aðstoð
Sigfúsar bar hún okkur te og ost og
ristað brauð. Sítrónur og nokkrar smá-
kökur.
„Minir Ijúfustu vinir, fáið ykkur
sykursteikt brauð,” segir hún.
Á borðinu er aukabolli. „Þetta er
undirskál Guðs,” segir hún.
Við spjöllum um daginn og veginn.
„Hvernig lizt þér á ráðherralistann?”
spyr Sigfús — þetta er stjórnarskipta-
dagana.
„Nennti ekki að hlusta á hann,”
segir Málfriður.
„Berðu enga virðingu fyrir yfir-
völdum?” spyr ég.
„Nei, ég lít ekki upp til þeirra fremur«
en Satanas þess, sem hrakinn var ofan í
gjótu þar sem hann verður að dúsa alla -
tíð.”
inga Huld
Hákonardóttir
LJÖSMYNDIR
RAGNAR I H
SIGUFÐSSON
Hún sýnir okkur mynd af apakettin-
um Tarsier — „einn nánasti ættingi
mannkynsins, skelfing ógeðslegur, með
augu eins og undirskálar, mjótt trýni,
eldspýtnafingur og sogskálar á löppun-
um og getur hlaupið upp tré. Mikið er
ég búin að gleðjast yfir honum.”
Ég dáist að afköstum hennar á rit-
vellinum.
„Ég væri búin að skrifa meira ef ég
hefði byrjað fimm ára eins og Dóri litli
Laxness.”
Helblá alvara
Þaö ivrsia sem eftir hana kom á
prenli var þýðing á frönsku ljóði sem
hét „Svefn kondórsins” (kondór er
hræfugl sem býr í Andesfjöllum).
„Það var sett með smáu letri aftast í
Vísi. Þeir héldu það væri rækallsins
ekkisens bull.”
Frá því á stríðsárunum og allar götur
síðan má finna Ijóðaþýðingar eftir
Málfríði í ólíkindalegustu tímaritum,
svo sem sósíalíská kvennablaðinu Mel-
korku og Stefni, málgagni ungra sjálf-
stæðismanna. Hún þýddi skáld eins og
Ezra Pound, sem var heimsfrægur og
svo gáfaður að sagt var að ekki gætu
nema tíu manns i heiminum skilið
hann.
„Segðu heldur þúsund sinnum það,”
biður Málfríður. „Og skerðu mér ost-
sneið ef þú nennir. Ég er orðin svo rell-
in síðan ég varðsvona óhræsis gömul.”
>aa!a\a/-
Málfríður kann þá list að kvarta og kveina svo maður vcltist um af hlátri: „Þegar illa liggur á mér léttir það lundina að hugsa
'um Helvíti.” Málverkið af henni á veggnum gerði Fanney Jónsdðttir. „Og svona var ég.”
Mestan hluta ævi sinnar hefur Mál-
friður verið heilsuveil, hrjáð af
berklum og fleiru.
„Þess vegna hafði ég alltaf næði,”
segir hún í sátt viðörlög sín. „Veikindin
hindruðu að ég væri sett i eitthvert
ólukkans púl, barneignir eða til að
mjalta kýr . . .”
„Meinarðu þetta í raun og veru?”
„Já, mérer helblá alvara!”
Vitur maður hefur sagt: íslenzkar
bókmenntir eru skínandi fátækar.
Drakk Tagore
kúahland?
„Fáið ykkur meira tc, vitrurnar
minar. Hér er listileg kaka, öll úr
kókosméli. Nei, við skulum annars
Jón og Guðrún. Ef ekki Jón þá Sigur-
jón.”
„Þú hefur dregið upp nöturlegar
myndir af lífi formæðra okkar í gömlu
torfbæjunum.”
„Eldhúsin væru ekki einu sinni not-
hæf sem hesthús nú á dögum. Og einn
sagnfræðingur heldur að fólk áður fyrr
hafi ekki þvegið sér í hreinlætisskyni,
heldur sem helgiathöfn. Fornkona á
19. öld var spurð um þetta og hún
svaraði: „Ég var lauguð þegar ég fædd-
ist og býst við að ég verði lauguð aftur
þegarégdey.”
Út frá-þessu berst talið að þrifnaði
Indverja og hún hefur það eftir góðum
heimildum að Nóbelsskáldið Tagore
hafi drukkið kúahland sér til heilsubót-
ar.
Fanney málaði lika þessa mynd: „En svona var ég ekki.
ekki borða hana. Það er mannsandlit á
henni.”
Inn í stofuna berst ákafur ritvélar-
sláttur úr úr næsta herbergi. Það er
leigjandi hennar, Guðbergur Bergsson,
sem líklega er að ljúka við barnaleik-
ritið sem listahátíðarnefnd pantaði hjá
honum.
En hvenær dagsins skrifar Málfríður
helz)?
„Ég veit það ekki. Mér finnst ég
aldrei taka á penna. Enda get ég ekki
lesið það sem ég skrifa og þá er það
ónýtt. Mikið áttu annars gott, Inga
Huld, að heita svona fallegu nafni. Á
minni tíð mátti ekki skira neitt nema
Brúðkaup Eggerts
Ólafssonar
„Hvemig vinnurðu bækurnar
þínar?”
„Hef ekki hugmynd um það.
Maður cr eins og ísjaki, aðeins yfir-
borðið sést. Eins er það með meðvit-
undarþröskuldinn.
Minnið í mér líkist kommóðu með
mörgum skúffum. Öðru hvoru opnast
einhver þeirra rétt sem snöggvast. Það
birtist mynd, ja, það getur verið tiltek-
inn maður sem ég hef séð I svip fyrir
fjörutíu árum. Eftir eina sekúndu lok-
astskúffanaftur.
Þetta hendir mig daglega. Annars er