Dagblaðið - 08.07.1980, Síða 11

Dagblaðið - 08.07.1980, Síða 11
DAGBLAÐIÐ. ÞRIÐJUDAGUR 8. JÚLÍ 1980. borg. Þar var komið að Hotel Rossiya, en þar búa flestir þeir frétta- menn sem dveljast í borginni vegna ólympíuleikanna. í það minnsta sex lögreglumenn eru við hvern inngang hötelsins og enn fleiri ganga fram og aftur umhverfis það. Lög- reglumennirnir neituðu að taka skil- ríki mín gild þó þau væru í fullu lagi. Hálf klukkustund leið þar til tókst að hafa uppi á manni sem treysti sér til að fylgja mér framhjá lögreglunni við innganginn. Farangurinn var enn einu sinni tekinn til rannsóknar. Settur í gegnumlýsingartæki og töskurnar opnaðar. Snyrtitaskan vakti mikinn áhuga lög- reglumannanna. Hvað er þetta? spurði einn þeirra og hélt á rakkremi mínu. — Og þetta hérna? Hárþvotta- lögur. — Og þetta? — Tannkrem. — Siðan voru 3 eintök af ónotuðum minnisbókum könnuð nákvæmlega. Auk þess skráðu lögreglumennirnir hjá sér blöð þau og bækur sem ég hafði mcðferðis áður en ég fékk þær aftur. Daginn eftir reyndi ég að bjóða enskri kunningjakonu minni inn á hótelið. Við höfðum ákveðið að hittast utan við hótelið. Reyndist það viturleg ráðstöfun því henni var ekki leyfilegt að fara inn án sérstaks leyfis. í skírteinamóttökunni lagði hún fram brezkt vegabréf sitt og fékk út á það heimild til að ganga inn á hótelið. Ekki nægði það þó til að gera lög- reglumennina ánægða. Þá var aftur snúið til skírteinamóttökunnar. Eftir nokkra bið var sú skýring gefin að pappírar vinkonu minnar giltu aðeins til inngöngu um austurdyr hótelsins en við höfðum verið við vesturdyrnar. Þá var að fara þangað og rétt er að benda á að Hótel Rossiya er ekkert smásmíði og tekur drjúgan tíma að fara umhverfis þá byggingu. Að þeim göngutúr loknum fræddi lögreglumaðurinn við austur- dyrnar okkur á þvi að vinkona mín mætti að sjálfsögðu fara þar inn en ekki ég. Hvers vegna? — Jú það var nefnilega þannig að skírteini ólympíufréttamanna veittu aðeins heimild til að fara inn að vestanverðu á hótelinu. — Við spurðum hvort við fengjum þá heimild til aö mætast i miðri hótelbyggingunni og ræðast þar við. — Að sjálfsögðu svaraði lög- reglumaðurinn og leit á okkur eins og litið er á svona heldur illa gefiö fólk sem spyr heimskulegra spurninga. — Þá spurðum við hann aftur hvort honum þætti þá ekki svolítið kjána- legt að neita okkur um inngöngu og krefjast þess að við notuðum sitt hvorar dyrnar. — Laganna vörður féllst á það með semingi og síðan dreif hann okkur bæði innfyrir — um sömu dyr. Vist má telja að ef lögreglan í Moskvu ætlar að halda svona áfram þar til ólympíuleikunum er lokið þá verður búið að finna þeim ótal fúkyrði á flestum þjóðtungum heims. Fréttamaður The Guardian bendir á að hafi einhver þeirra þjóða sem mætir með íþróttamenn sína í Moskvu gert sér vonir um að fá hrós fyrir þá séu þær vonir hjóm eitt. öllum Moskvubúum þykir sjálfsagt að iþróttamenn allra landa mæti til leiks og annað sé ekkert annað en illska runnin undan rótum hins illa Jimmy Carters forseta Banda- ríkjanna. Tekizt hefur að koma í veg fyrir að nokkurrar óánægju gæti meðal almennra Sovétborgara vegna fjarveru íþróttamanna frá ríkjum eins og Bretlandi, Bandarikjunum og Vestur-Þýzkalandi. Eða réttara sagt sú reiði beinist engan veginn gegn Sovétstjórninni eins og ýmsir for- göngumenn þess að sniðganga ólympíuleikana í Moskvu höfðu gert sér vonir um. Fréttamaður The Guardian segist hafa spurt leigubifreiðarstjórann sem ók honum frá flugstöðinni inn í borgina um álit hans á málinu. — Óþægilegt og óforskammað. — Hann taldi orsökina vera stefnu Cart- ers Bandaríkjaforseta. — Og hvað um Afganistan? — Taldi bílstjórinn að fjarvera erlendra íþróttamanna stæði I einhverju sambandi við það mál? — Við höfum heyrt þá skýringu, svaraði hann. — En við fórum þangað til að aðstoða Afgani. Þar stóð yfir gagnbylting og nú falla hermenn okkar þar án nokkurrar ástæðu, svaraði bifreiðarstjórinn. ins f Reykjavfk, hvaðan sem talað er af landinu.” Ljóst er, að setning þessa laga- ákvæðis er framkvæmd þingsálykt- unarinnar frá 1974, en einhverra hluta vegna hefur póst- og símamála- stjóri aldrei vitnað í þessi lög að því er undirritaður best veit. Þess í stað hefur hann hamrað á þingsályktun, sem hefur ekki lengur gildi, þar sem sett hafa verið lög um efni hennar. Fróðlegt er að lesa í Alþingistíðind- um umræður þær, sem fram fóru um framangreint lagaákvæði. Akvæði þetta kom upphaflega inn í frumvarpið sem breytingartillaga í efri deild frá Oddi Ólafssyni alþingis- manni og hljóðaði þá svo: „Ráðherra ákveður við næstu gjaldskrárbreytingu að sama gjald komi fyrir hvert símtal sem fram fer innan sama númerasvæðis. Þá er ráðherra heimilt að ákveða, að sama gjald skuli krafið fyrir sím- tal við helstu þjónustu- og stjórn- sýslustofnanir rikisins í Reykjavík, hvaðan sem talað eraf landinu.” Um tillögu Odds sagði Steingrímur Hermannsson, núverandi samgöngu- ráðherra, m.a.: ,,Ég kveð mér hins vegar fyrst og fremst hljóðs til þess að taka undir breytingartillöguna frá Oddi Ólafs- syni, háttvirtum þingmanni. Sem for- maður i milliþinganefn'd um byggða- mál flutti ég ásamt öðrum nefndar- mönnum fyrir tveimur þingum, hygg ég, tillögu til þingsályktunar um jöfn- un simagjalda. Hún hlaut einróma samþykki þá og síðan hefur miðað nokkuð t þá átt, en þó þykir ýmsum miða hægt. Meginatriði þeirrar til- lögu voru þau að jafna símagjöld innan hvers númers eða númera- svæöis og að lækka simakostnað frá dreifbýli til miðstöðva stjórnsýsl- unnar I Reykjavik. Og það er ná- kvæmlega þessi tvö atriði, sem hátt- virtur þingmaður hefur tekiö upp í breytingartíllögu sina. Ég mun því fylgja þessari breytingartillögu.” Vonandi hefur samgönguráðherra, sem er æðsti yfirmaður Pósts og sima, ekki skipt um skoðun. Þáverandi landbúnaðarráðherra, sem fór þá með símamál, Halldór E. Sigurðsson, var eini maðurinn af þeim, sem til máls tóku um tillögu Odds Ólafssonar, sem var á móti henni og ræddi um, að til athugunar hefði veriö að koma á skrefatalningu i Reykjavík. Enginn þingmaður tók undir hugmyndir ráðherrans um skrefatalningu svo ljóst er, að hug- myndin hafði engan stuðning meðal þingheims. Málalok urðu þau, að samkomulag varð um það í samgöngunefnd efri deildar að flytja breytingartilllögu, sem var efnislega svipuð tillögu Odd; Ólafssonar, sem dró þá tillögu sína til baka. Tillagan hljóðaði svo: „Stefnt verði að því við gjaldskrár- gerð, að sömu gjöld gildi innan hvers svæðisnúmers, og skal ákveðið i reglugerð, hvenær framkvæmd þessa ákvæðis kemst á. Ráðherra er heimilt að ákveða, að sama gjald skuli krafið fyrir símtal við helstu stjórnsýslustofnanir ríkis- ins í Reykjavík, hvaðan sem talað er aflandinu.” Um breytingartillögu samgöngu- nefndar sagði þáverandi land- búnaðarráðherra, Halldór E. Sigurðsson, m.a.: „Nú hefur hins vegar orðið sam- komulag um það í háttvirtri sam- göngunefnd, og það samkomulag er einnig af mér stutt og gert í samráði við mig og ég er því mikill fylgis- maður þess, að tillaga þessi á þing- skjali 525 nái fram að ganga og bætist við 11. gr. frumvarpsins.” Þá lét núverandi samgönguráð- herra, Steingrímur Hermannsson, eftirfarandi orð falla um breytingar- tillöguna: „Ég mun því fylgja þessari breyt- ingartillögu, og raunar vil ég benda á, aö hún er fullkomlega f anda þings- ályktunartillögu, sem Alþingi hefur þegar samþykkt.” (leturbreyting undirritaðs). Breytingartillaga samgöngunefnd- ar var samþykkt í efri deild meö 15 samhljóða atkvæðum og kom óbreytt inn i lögin við endanlega af- greiðslu, þ.e. sem áður tilvitnuö málsgrein í 11. grein laganna. Gengið gegn vilja Alþingis Af framanrituðu er Ijóst, að með samþykkt núgildandi laga nr. 36, 13. maf 1977 um starfrækslu póst- og sfmamála var mótuð stefna um jöfn- un sfmagjalda án skrefatalningar i Reykjavik. Við ákvörðun sína um að heimila Pósti og síma að panta búnað til skrefatalningar gekk þáverandi sam- gönguráðherra, Ragnar Arnalds, ber- sýnilega gegn vilja Alþingis. Tækin voru slðan pöntuð 1. mars 1979 og án þess að tryggt hafði veriö fé til kaup- anna þvi fjárveitingin kom síðar, þ.e. I fjárlögum fyrir árið 1980. Hét hún þá Karlssonsbúnaöur 100 millj. krónur. Þessi afgreiðsla mála vekur mann til umhugsunar um þrennt. Hvað hefði ráðherra gert, ef Al- þingi heföi synjað beiðninni um fjár- veitingu fyrir skrefatalningarbúnað- inum? Hvers vegna var umræddur liður I fjárlagafrumvarpinu kallaður Karls- sonsbúnaður en ekki skrefatalningar- búnaður? • Það skyldi þó ekki vera, að suinum alþingismönnunum og jafn- vel sumum fjárveitingarnefndar- mönnunum hafi ekki verið ljóst, hvað þeir voru að samþykkja, þegar þeir samþykktu 100 millj. kr. fyrir '„Karlssonsbúnaði”? Skyldi fjárveitingarnefnd hafa verið gerð grein fyrir því við af- greiðslu fjárveitingarinnar fyrir Karlssonsbúnaðinum, að jafna mætti simakostnaö i dreifbýli og þéttbýli með gjaldskrárbreytingu, sem kostaði brot af kostnaði skrefataln- ingarbúnaðarins? Lokaorð Nú hefur uppsetningu skrefataln- ingarbúnaöarins verið frestað. Ástæðan er sögð vera niðurskurður á framkvæmdum Pósts og síma. Það skyldi ekki vera að stjórnvöldum lítist ekkert á máliö, þegar betur er að gáð? Af því sem að framan greinir, virðist ljóst, að ákvörðunin um skrefatalninguna hefur verið tekin að mjög vanhugsuðu máli og er því full ástæða til að taka málið upp að nýju og skoða vel allar hliðar þess. Hver veit nema selja megi búnaðinn úr landi og jafna síðan símakostnað I dreifbýli og þéttbýli með gjaldskrár- breytingu með sáralitlum tilkostnaði? Gfsli Jónsson prófessor. £ „Hver veit nema selja megi búnaöinn úr landi og jafna síðan símakostnaö í dreif- býli og þéttbýli með gjaldskrárbreytingu meö sáralitlum tilkostnaöi.” £ „Þaö skyldi ekki vera, aö sumum al- þingismönnum og jafnvel sumum fjárveit- ingarnefndarmönnum hafi ekki veriö Ijóst, hvaö þeir voru aö samþykkja, þegar þeir sam- þykktu 100 millj. króna fyrir „Karlssons- búnaöi”?”

x

Dagblaðið

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Dagblaðið
https://timarit.is/publication/260

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.