Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1926, Qupperneq 61

63
Vjer sjáum að hjer kemur fram mjög skýr mismunur
á liðunum og að þeir liðirnir, sem bestan undirbúning
hafa fengið, bera langt af. Helstu skýringarnar verða
þessar:
a* Herfingin ein gefur ekki nægilega gott sáðbeð, fræið
spírar illa og gamli jurtagróðurinn vex upp aftur og nær
yfirhönd.
b. Piæging og herfing geta að vísu gefið gott sáðbeð,
en strengirnir liggja óherfaðir niðri í jörðinni. Pegar þeir
svo fúna, myndast holur undir grassverðinum og fræ-
plönturnar missa sambandið við vatnið í jarðveginum og
deyja af þurk. Gamli gróðurinn nær hjer líka yfirhönd-
inni.
c. Pegar plægt er í annað sinn, koma gömlu streng-
irnir, sem ennþá eru ófúnaðir, upp í hnausum, sem ekki
miljast þó landið sje margherfað Sáðbeðið verður því
slæmt og ásigkomulag jarðvegsins óheppilegt fyrir hinar
smáu fræplöntur.
d. og e. Jarðvegurinn er orðinn svo vel og jafnt unn-
inn, að fræið fær ákjósanleg skilyrði til að spira við.
Gamli gróðurinn er að miklu leyti úr sögunni, svo rót-
græðslu verður lítið vart, og þó dálítið beri á fræillgresi
fyrstu árin, hverfur það fljótlega. Petta skýrist mjög vel
við eftirfylgjandi töflu.
Jurtagróðui ■ í %. Meðaltal af rannsókn 1914 — 1915
og 1920. Sáðjurtir. Ekki sáðjurtir.
a. 10,3 89,7
b. 75,0 25,0
c. 83,0 17,0
d. 84,0 16,0
e. 88,6 11,4
Jeg vil nú enganveginn halda því fram, að vjer getum
hagnýtt oss þessar niðurstöður eins og ef um innlenda