Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 02.02.1957, Side 29

93
bátnum með flekann í eftirdragi eftir endilöngu vatninu,
ellefu km leið. Það var erfiður róður í fjórar klukkustundir.
Birkilundur var að fá á sig býlissnið, og áður en snjóa
gerði þennan vetur hafði Hrólfur gert sér hlöðu. Hann sá
glöggt að þróunin gat verið miklu örari ef hann ekki þurfti
að leita sér atvinnu utan býlisins, og því tók hann nú að
stunda dýraveiðar, og næstu 30 árin urðu veiðarnar eina
gjaldeyrislind hans, að vísu aðeins nokkur hundruð dalir
árlega, en nóg fyrir aðkeyptar vörur og tæki. Þannig liðu
nú fjögur ár, eftir að hann kom heim úr stríðinu, en þá
gerðust stórtíðindi í lífi hans.
í aðdráttum haustið 1922 lenti hann til lítils þorps er
nefndist Firvale og gisti þar hjá nýbýling, er Hober hét.
Frásagnir Hrólfs úr óbyggðunum vöktu athygli Hoberfólks-
ins, en þó mest dóttur Hobers, grannrar, bjarteygðrar, 18
ára gamallar stúlku. Ethel Hober var heilbrigt náttúrubarn,
alin upp við landnámsstörf og mótuð af viðhorfi landnema.
Hún bar sig tígulega og hafði vanizt útistörfum. Rauðbrúnt
hár hennar bylgjaðist um aðlaðandi andlitið, er ýmist var
íhugult eða ljómaði af hlýju brosi. Hrólfur dáðist að snotr-
um klæðnaði hennar og fann að hugsun hennar var þroskuð
langt um aldur fram.
Hve margir ungir menn hafa gengið 65 km hvora leið
yfir ísi lögð vötn, fjöll og firnindi, vaðið snjó og strítt gegn
stormum og frosthríðum, til þess að finna stúlku og tjá henni
ást sína og aðdáun?
Þennan vetur átti Hrólfur óvenjulega títt erindi til byggð-
arinnar. Frá Birkilundi til Firvale, þar sem Hobersfjöl-
skyldan bjó, var þetta erfið tveggja daga ferð í góðu veðri,
en Hrólfur fór þetta stundum í einum áfanga. Um vorið
þáðu Ethel og móðir hennar heimboð að Birkilundi og
dvöldu þar eina viku. Sú vika leið skjótt, og er henni lauk
voru þau Ethel og Hrólfur trúlofuð. Þau giftust 22. ágúst
á heimili Ethelar, og að brúðkaupinu loknu lyfti Hrólfur