Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 02.02.1957, Blaðsíða 32

96
safna fötum og komu auk þess með 100 dali í reiðufé. Þetta
bjargaði Bjarkarlundi.
Þegar Hrólfur flutti Ethel þessar fréttir gat hún ekki tára
bundizt, og aldrei hafði hún flutt borðbænina af meiri inni-
leik og virðulegar en þetta kvöld, er þau settust við borðið
til að neita fátæklegrar máltíðar.
Enginn má þó halda, að lífið í Birkilundi hafi, vetur-
inn sem nú fór í hönd, verið nokkur barnaleikur í litla
bjálkakofanum með moldargólfinu, þegar frostið úti varð
milli 30 og 40° C. Húsbóndinn varði öllum stundum til
veiðanna, er hann sótti nú af meira kappi en nokkru sinni
áður, en Ethel sat heima með bömin og vann öll húsverk í
þessu eina óvistlega herbergi, er einnig var svefnstofa.
Áður en bruninn varð hafði Hrófur gert hænsnahús, er
var um 4x6.5 m að stærð. Fyrir næsta haust hafði hann
breytt hænsnahúsinu í nothæfa bráðabirgðaíbúð, er tók
bjálkakofanum verulega fram og enn einu sinni höfðu þau
safnað ríkulegum vetrarforða af kjöti, laxi og grænmeti.
Með vetrarkomunni hóf Hrólfur veiðarnar eins og áður. Ef
sæmilega gekk, gat hann gert sér vonir um vetrarlangt að
veiða 20 minka, álíka marga merði, nokkra otra og bjóra,
refi, púmur og úlfa og ef til vill eitt eða tvö sjaldgæfari
rándýr. Hann hafði frétt, að gott verð væri á íkornaskinn-
um og Ethel, sem vanizt hafði frá barnæsku að fara með
skotvopn, greip hvert tækifæri, er gafst, til að skjótast frá
húsverkunum út í skóginn og veiða íkorna. Það sem skinn-
in gáfu í aðra hönd fékk hún til eigin ráðstöfunar. Á þenn-
an hátt vann hún sér inn um 75 dali og varði þvf til að
kaupa jóla- og afmælisgjafir handa börnunum og ýmislegt
smávegis, er hún áður hafði orðið að neita sér um.
Skrokkarnir af íkornunum komu einnig að notum. Hrólf-
ur uppgötvaði að malaðir saman við kom og kartöflur voru
þeir ágæt kjúklingafæða. Þessi uppgötvun leiddi til þess, að
Hrólfur fór að hugleiða, hvernig hann gæti mulið kjötið og