Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 02.02.1957, Síða 38

102
yfir mikið, sem byrjendur urðu að læra, og eftir hálfan mán-
uð hafði hún öðlazt flugréttindi, keypt notaða 65 hestafla
sjóflugvél og hélt heimleiðis. Þann 8. júlí, klukkan fimm
síðdegis, heyrði Hrófur í flugvél er kom úr suðri inn yfir
vatnið. Hátt uppi sá hann ofurlítinn díl, er bláum og gyllt-
um lit sló á, og þessi depill renndi sér eins og fugl niður á
milli hæðanna, er umkringdu vatnið. Hún kemur! Hún
kemur! Hrópaði hann til konu sinnar, og bæði tóku þau á
rás niður að víkinni, en er þangað kom var Þrúða þegar
lent. Dóttir þeirra var orðin flugmaður. Þau höfðu eignazt
flugvél.
í raun og veru hafði þó miklu meira gerzt á svipstundu.
Margra ára draumur hafði rætzt. Áratuga einangrun var
rofin.
Næsta dag flugu þau Þrúða og faðir hennar yfir fjöllin
til sumardvalastöðvanna við Charlottuvatnið og undir-
bjuggu viðskiptin. Þetta var tveggja daga ferð fótgangandi
en aðeins 40 mínútna flug. Brátt hóf Þrúða reglubundið
flug með ljúffengar afurðir búsins, þar með talið rjómi og
smjör, til sumardvalargestanna handan við fjöllin. Stund-
um fór hún þrjár eða fjórar ferðir á dag, og er haustið kom
hafði hún flutt nokkrar smálestir af afurðum búsins á mark-
að og tekjur búsins höfðu vaxið stórum.
Hrólfur stóðst nú ekki lengur mátið. í marz 1954 hélt
hann til Vancouver og fékk sín flugréttindi. Þegar hann
stóð frammi fyrir lækninum, er rannsaka skyldi heilbrigðis-
lega hæfni hans til flugnáms, leit læknirinn með augljósum
efa á þennan hélugráa öldung og spurði: „Ert þú ekki nokk-
uð aldraður til að fljúga?“ Hrólfur svaraði hóglátlega, en
allt annað en rólegur innvortis: „Ég er 62, og mér hefur
skilizt að hver maður geti hlotið réttindi til að fljúga sinni
eigin flugvél, hvað sem adri líður, ef hann stenzt ákveðnar
prófanir. Læknirinn var þó ekki sannfærður um þetta fyrr
en hann hafði fengið það staðfest af flugmálaráðuneytinu,