Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1960, Side 32

32
til foráttu, jafnvel þótt þeir viðurkenni, að meira sé nú upp
úr kúnum að hafa. Þetta viðhorf er í sjálfu sér eðlilegt, virð-
ingarvert og mannlegt. Við greiðum hiklaust allmikið gjald
fyrir góða skemmtun, og ánægjan og skemmtunin getur vit-
anlega vegið upp á móti meiri tekjum af nautpeningnum.
Þetta er skemmtilegur og ánægjulegur vottur um það, að
tekjurnar af starfinu eru ekki allt, heldur kemur þar einnig
til álita sú skemmtun og ánægja, er starfið veitir. Séð frá
þessum sjónarhóli er það fráleitt, að sauðfjárbændur mögli,
beri sig saman við kúabændurna og krefjist jafnhárra tekna
af sauðfjárbúskapnum, eins og þeir síðartöldu hafa af kúnum.
Er ekki réttmætt og sanngjarnt, að þeir greiði nokkuð fyrir
skemmtunina? Er nokkur sanngimi í því, að þeir hafi ánægj-
una í ofanálag, en starfsbræður þeirra í nautgriparækt leið-
indin? Hér er atriði, sem vissulega þarf að hafa hliðsjón af,
þegar rætt er um verðlagsgrundvöllinn og samræmingu verð-
lagsins milli búgreinanna!
Að öllu gamni slepptu, kemur til álita hvort nautfjárbú-
skapur hafi ekki í sér fólgin öll skilyrði til þess að vera eins
skemmtilegur eins og sauðfjárbúskapur, ef hann er skoðaður
rökrænt og hleypidómalaust. í báðum tilfellum höfum við
lifandi skepnur til meðferðar. í báðum tilfellum verðum við
að þekkja einstaklingseðli þeirra, þekkja þær hverja fyrir sig,
eigi aðeins í sjón heldur einnig í raun, til þess að hafa ánægju
af því að umgangast þær, og það er áreiðanlega hvorki ófróð-
legra né tilbrigðaminna að kynnast séreðli nautgripa en sauð-
kinda og sízt erfiðara eða ófrjórra að komast í vináttutengsl
við kýr heldur en kindur, og í flestum tilfellum held ég, að
kýmar séu trygglyndari og vinfastari en sauðféð. Það ætti að
minnsta kosti að vera vandalaust fyrir ungt fólk, sem elzt
upp við nautfjárbúskap, að tileinka sér þetta viðhorf, en því
miður virðast margir ungir bændur í þessum efnum liafa
verið næsta móttækilegir fyrir fordóma feðranna. Þetta skipt-
ir þó eigi litlu bæði tímanlega og andlega velferð þeirra, því
sérhvert starf, sem er oss hvimleitt, verður jafnan þvingandi