Frjáls verslun - 01.01.1970, Blaðsíða 11

FRJÁLS VERZLUN
u
Internationale
Frankfurter
messe
22. - 26. Febrúar 1970
Flugfarseðlar —
Kaupstefnuskírteini
FERDASKRIFSTOFA
RÍKISIIMS
Lækjargötu 3, Reykjavík
ORÐ í BELG
EKKI ER KYN ....
„Ekki er kyn, þótt keraldið leki“, var sagt á sínum tíma. Þetta
flaug í huga minn á dögunum, þegar ég átti erindi með konu minni
í verzlun eina í úthverfi Reykjavíkur, þar sem er ein hinna svo-
kölluðu verzlanasamstæða. Kona mín spurði eftir sokkabuxum.
Afgreiðslustúlkan, fullorðin kona, benti þegar á sýningarkassa á
afgreiðsluborði verzlunarinnar og tók úr honum þrjár, fjórar teg-
undir, allar útlenzkar. í grandaleysi greip ég fram í samtal kvenn-
anna um sokkabuxurnar og spurði afgreiðslustúlkuna, hvort ekki
fengjust íslenzkar sokkábuxur. ,,Jú, en við höfum þær nú svona
á bak við“, sagði hún og setti upp svip, sem lýsti í senn skömm
og háði, — en dró þó fram tvær tegundir af íslenzkum sokkabux-
um. Það kom í ljós, að þessar íslenzku kostuðu 15—85 krónum
minna en þær útlenzku, eða frá 10 og upp í 60% minna. Varð úr,
að kona mín keypti íslenzkar, þótt ekki væri þeim haldið að
henni og einungis fyrir hugsunarlaust innskot mitt. Og nú er mér
spurn: Er kyn, þótt atvinnulíf okkar, í þessu tilfelli iðnaðurinn,
eigi erfitt uppdráttar, þegar íslenzk sölumennska er á þessu stigi,
þótt e. t. v. sé nefnt dæmi alls ekki algilt? Væri ekki- nær fyrir
verzlunina, sem hér átti hlut að máli, að kanna, hversu íslenzka
varan reynist, og'koma þá á framfæri við framleiðanda umkvört-
unum, ef einhverjar eru, heldur en fela hana undir útstillingar-
kössum útlendu vörunnar? Mér a. m. k. er ofvaxið að skilja,
hvernig við ætlum okkur að lifa á smáninni, og ekki sízt, þar
sem hún er yfirleitt ekki lengur annað en ímyndunin einber.
Með kveðjum.
Karl Jónsson.
HREIFÐUST OF HÆGT!
Um leið og ég þakka yður fyrir sérritið um auglýsingamál, sem
vakti athygli mína og hefur orðið mér að liði nú þegar, langar
mig sem neytanda að skýra frá atviki, sem henti mig nýlega.
Hugsanlegt er, að það gæti orðið yður til umhugsunar og athug-
unar um verzlunarhætti þeirrar einokunarverzlunar, sem enn
þrífst hérlendis.
Þannig var, að ég rakst nýlega á smávindlategund í tóbaks-
verzlun einni hér í borginni, og kom hún mér spánskt fyrir sjón-
ir innan um hinar sárafáu tegundir, sem almennt eru á boðstólum
í verzlunum hér. Ég fékk að skoða einn pakka. Þetta reyndust
vindlar að stærð á við lengri vindlingana og með síu. 10 stk.
pakki kostaði aðeins 35 kr., sem er vissulega tombóluverð, þegar
vindlar eiga í hlut. Ég keypti pakka til reynslu og líkaði vel. Lagði
ég síðan við og við leið mína í viðkomandi verzlun og keypti þessa
vindla. En fleiri munu hafa orðið til þess, því áður en varði voru
birgðir verzlunarinnar þrotnar. Og' það sem meira var. Kaupmað-
urinn tjáði mér þá raunasögu, að ÁTVR ætlaði ekki að sinna þess-
ari vindlategund frekar, hún hefði hreifzt of hægt! Þarna var
urn góða og ódýra vöru að ræða, en ekkert kynnta. Og fyrst kaup-
endur runnu ekki sjálfkrafa á lyktina, þá var þessi vara úr sög-
unni.
í sambandi við atburð, sem þennan, má vitanlega rekja sög-
una á bak við með ýmsum hætti, enda mismunandi forsendur.
Það væri því tilvalið að mínum dómi, að draga nokkur slík dæmi
fram í dagsljósið, til að kynna þá „þjónustu", sem þarna er um
að ræða. Er líklegt að eitt og annað dularfullt myndi þá skýrast.
Virðingarfyllst
Árni Iíjarnason.