Alþýðublaðið - 20.10.1969, Blaðsíða 8

8 Alþýðublaðið 20. o'któber 1969
í ÆFINGA-
FLUGI YFIR
REYKJAVÍK
□ Það er ekki að undra, þótt margir ungir menn
leggi út á þá braut að gerast atvinnuflugmenn nú á
þessum síðustu og verstu tímum, því að líklega eru
fáar stéttir í heiminum betur launaðar (ætli kvik-
myndastjörnur og álíka fólk séu ekki einar betur
launaðar.) Námið er að vísu dýrt, lágmarkskostnað-
ur er eitthvað um 250 þús. krónur, en það er ekki
nema skitin mánaðarlaun flugmanna í Bandaríkjun-
um, enda stefna víst flestir þangað eða til lannarra
landa, þar sem kjör eru svipuð, að loknu flugnámi
hér. En aftur á móti er víst talsvert algengt, að
útlendingar leiti til íslenzkra flugskóla til að læra.
í ÆFINGAFLUG
Ég brá mér «um daglnn í æf_
ingaflug yfir bæinn með nem
anda úr flu'gs'kóla Helga Jóns
sonar, Ragnari Kvaran. Ragn
ar -hefur lokið einikaflug-
mannsprófi méð vorinu ætl-
ar hann að reyna við atvinnu
flugmannsprófið. Ætli leið
hans liigigi eikiki að því loknu
út í ihinn >stó«ra heim, tl flug
félaga, sem geta borgað mann
sæmandi ikaup?
Við höfum ekki nema u«m
20 «mín. til umnáða, svo set-
inn var da'gurinn, og engan
'tíma mátti missa. Annars er
vemjulegt æfingaflug klukku-
tími, en við fengum að skjót
ast inn á milli. — Við gen-g-
um ut að velinní, — mér brá
eiginlega í fyrstu er é«g sá
hvað 'hún var lítíl, þetta var
Ces-sna 150, tve-ggja sæta. En
-það var dkki u-m- annað að
ræða en taika í sig kjark,
klön-gra-s-t um borð og spenna
beltin.
1000 FET Á MÍNÚTU
Þó tíminn væri naumur,
varð allt að ganiga sinn vana
gang, Ragnar tólk „tékiklist-
ann“ og fór að öll-u eftir
ikún-starinnar reglum. Þegar
„lékkin=u“ var 1-olkið, ka-llaði
hann í ÆlUigturm-inm, se-m gaf
honum fyrirmæli um hvaða
-braut hann ætti áð taka, og
þegar -hreyfilli-nn -hafði hitað
sig næigilega á ibrautaren-dan.
u-m, gaf Ragna-r bensínið í
-botn -og við þrýstumst nið-
ur í sætinu- en vélin þau-t á-
ifram og ekki leið á löngu þar
til við vonum komnir á loft.
„V.ð -stígum 1000 fet á mín
út-u“, tilkynnti Ragnar, „og
flughraðinn er 70 mílur“.
Við flu-gum nú í vestuúátt
þar til við fcomu-m yfir
-Gr-óttu, þá tólk Rag-nar ikrappa
beygju til austurs. É-g féfck
það slkyndilega é tilfimninig-
una, að hurðin, sem ég lá
við, væri eitthvað svo ósköp
v!e khyggð -og gæti látið iund
an þá og þegar og ég ylti út.
Og é-g fór að leiða hu-gann
að því, hvernig mér liði þeg
ar ég svifi til jarðar, og hvern
ig ég yrði útlits er ég kæmí
nið-ur. -Þá mundi ég eftir ör-
yggi-sbeltiniu og fann að m k-
ið þyrfti að ganga á s-vo það
léti undan.
UMFERÐARREGLUR
LOFTSINS
Okkur bar hratt yfir, enda
hafði Ragn-ar aukið hraðamn
upp í 80 mílur, eða 130 fcstn.
og ég fór að hugsa -um, að
©kki er langt síðan ég óík í
bíl á sa-ma hraða á jörðu
niðri, og imér fannst gott að
vera ekki staddur á þrönigum
sveitavegi í þetla sinn —
„Hér förum við eftir umferða
reglum“, sagði Ragnar allt’i
eimu, og é-g vonaði með sjlálf
um mér, að „bílstjórar“ lofts
ins. hegðuðu sér betur en kol-
íegar þejrra á jörðu niðri.
ÍSTÓLLOG SPÍRAL
Það er reyndar lítill tími til
hugrenninga í eefingaflugi,
enda vafcnaði ég upp af öll-
u-m hugsumum, þegar okfcur
bar út yfir Sundin. Þá tók
Ragnar til vlð að .gera ýmis
konar kúnstir, og stundum
íannst mér rnaginn alls efcki
vera á sínum stað. Það váí
sérstaiklega þegar -hann fór í
svokallað „stoll“, en það er
gert eimfcvernveginn á þann
hátt, að hreyfi-llirun er næst-
fum stöðvaður, nefi vélarinn-
a-r lyft, og þegar hún er að
missa flugið er henni steypt
til jarðar. Það er þá isem mag
inn virðist ne ta að vera með.
— Ragnar félkik líka blóðið
til að streyma öfu-ga leið í
líkaroa mínum. Ég held, að sú
æfing sem þannig láhr.if hef-
ur sé kölluð „gormur“ eða
eitthvað í jþá áttina. Þá er
lagt á annað borðið og vél-
imni hallað svo að veröldin
virðist sporðre'-sast. Vélinni
er síðan flogið Ihring eftir
brin-g á nákvæmlega 80 mílna
hraða, og á endanu-m virtist
Viðey vera Emgey, -eða Eng-
ey Viðey, eða jafnivel Engey
o-g Viðey Kjalarnes og Kjal-
arnes Engey ög Viðey. Ragn
ar rétti nú vélina vo,n bréð-
ar úr þessum „gormivinding-
um , stefnain var to-kjn á mið
ibæinini og blóðið tók að renna
sína gömlu leið. — Ég hafði
verið beðinn að ta-ka lo-ft-
mynd af einhverjum hluta
borgarinnar, -og sú mynd
bafði n-æstum kostað ok'kur
tóruna, eða það -fannst mér
svona eftirá. — Ég ætlaði að
'taika mymd af miðbæ-n-um og
nágienni hang út ium- fram-
igluggann, hallaði mér eins
lanigt -o'g öryggisheltið frekast
|eyfði. Siky-ndilega tólk vél_
in ægile-ga dýfu, ég h-en-ti mér
aft-ur í sæ-tið og leit í angist
á Ragnar. Hann -var aftur á
m'óti hinn rólegasti og dró
'stýrið hægt til sín og rétti
vélina upp úr dýf-unni.
I
STÝRI FYRIR
FARÞEGANN
„Þess'U -á -maður dklki að venj-
ast“, sagði ég, ,,-a-ð það sé
stýri fyrir farþegann líka“.
Nú var eigin-ldga kominn tími
til að lenda og Ragnar hafði
sa-mband við flugturninn. En
svarið var á þá lund, að flug_
vél væri í aðflu-gi, svo við
urðum að fljúga annan 'hring.
í það skipt'ð fnába-ð ég mér
alla loftfimleika og tók sér-
istakle-ga fra-m, að mér líkaði
illa að hafa landið fyrir ofam
höf-uðið, ef Ragnari úky-ldi
Ihafa dottigi í hu-g að leiika þá
list, sem lönigu-m hef-ur verið
eftirlæti flugkappa. að flj-úga
á 'hvolfi. — Sem hetur fór
renndi Raigna-r vélinni nið-ur
að 'brautarendanum e-ftir eina
iskilkikanlega hrin-gferð og
lenti.