Alþýðublaðið - 23.02.1970, Qupperneq 6

6 'Mámid'agur 23. febrúar 1970
Þýzk
verka
!□ Framkvæmdastjóri brezku
alþýðusamtakanna, Victor Fea-
ther, sagði nýlega í viðtali, að
verkföll væru „eðlislæg meðal
brezku ]>jóðarinnar“. Það var
ehunitt Feather, sem skipulagði
verkalýðshreyfinguna þýzku
sem ráðunautur brezku hem-
aðaryfirvaldanna í Vestur-
Þýzkalandi eftir stríðið. Það
var hann sem Iagði til að DGB
(Deutscher Gewerkschaftsbund)
var skipt niður í 16 sérsam-
hönd. í Bretlandi eru ekki færri
«n 155 verkalýðssambönd í
TUC.
Skýring Feathers á vefTkföll-
um á ekki við í I 'ýzkalandi. ___
Mjög fáar vinmistumdir giatast
í sambandsríkinu vegna verk-
falla. Þegar óháðia ríkjisgtarfs-
mannasambandið Deutseher1
Beamtenbund, sem í em 720
þúnund félagsmeam, gerði ný-
laga skoðaiiakönnufn meðai fé-
iagsmanna sinna um álit beirra)
á verkföllum, kom erugium á
óvairt að svairið sem meii-a en
90% þeirra gáfu var: „Við vilj-
um .aðeins gera ver’kfall á lög-
legam hátt! Það er meira en.
Nctrðursj'órinn sem s'kilur
brezka og þýzka verkamenn að.
Af um það bil 22 mii'.jónum
launþega í Vestur-Þýztoatendi
eru um 8 milljónir í sféttar-
féLagi, DGB er stærsta sam-
bandið með 6,4 milljónir félags-
m’anina, Deutscher Beamten-
bund hefur 720 þúsund félags-
m'enin, DAG (Deutsehe Ange-
stelltengewerkschaft) 50’0 þús-
und og verkalýðssamband ka-
þólskra um 170 þúsumd félags-
menn. DGB er satmband 16
pnsambanda, sem í eru bæði
verkamenn og s'krífstofumenn.
Af félagsmönnum í DGB eru
79% verkamenn, 1(2% lúgt
aetti flibbaverk amenn og 8 %
Skrifstofumenn í æðri 'stöðum.
Konur eru 16% féliagsmanna.
. I bók sinni Nýir Evrópumenn
fl968) segir Anthony Sampson
um þýzku verka'lýðshreyfing-
una; „Hún virðdst vera svo
hyggi'P, SVQ víðsýn, svo vitur,
•hún er'lofsújngm í senn af bæði
virmuveitendum og launþegum.
Hún vitrðist hreinlega vera of
góð til að geta verið sörm.“
* ASeins ednu árí eftir að Samp
scm skrifaði þetta gekk alda
•í Krupp-v©rksmiðjun.um .frægu.
verkfalla yfir landið. Ver'kföll'-
in hófust í nármmum í iðnaðar-
héraðinu Ruhr. Þetta voru
skyndiverkföll, þau voru ekki
ski.pulögð á skrifstofum félag-
■anna, ekki í skriifstofum verka-
lýðsfulltrúanna í námustjóm-
•inni, ekki hjá sérsamböndumun
letrið. ,,Skyndiverkföll‘‘ sögðu
þau. Þýzka verkalýðshreyfing-
in virtist standa ráðþrota gagtn-
vart þessari verkfallaöldu. Var
þarrta að gerast það sama og í
Kiruna? Fyrst og fremst sýndi
þetta hve sambamdið var lítið
innan verkalýðshreyfinigarknraar
mönnum gæti dottið neitt þessu
líkt í hug. Og þessiarar afstöðu
gætti langt inn í raðir verika-
lýðshreyfingatrinnar sjálfrar. —
Vaa- ný manngerð að koma fram
á sjónarsviðið? Hver varástæða
þess að þýzkir verkamenn hóf-
ust skyndilega handa — án ailtaa
og sízt .af öllu í aðalstöðvum
DGB í Diisseldorf.
Það var niðrí ú námunum
sjálfum sem óánægjian gerjaði.
Formjaður sambands námuverka
m.anna viðurkenmdi fúslega, að
verkföllin hefðu koniið " sér
mjög á óvart. Og ýmislegt óvania
legt gerðist í þessu sambandi.
Formenn verkalýðsféla'ga
reyndu að' stöðva féliagsmerin
sína, þegar þeir streymdu upp
úr námunum og út á göturniar.
En verkföllin breiddust sam-
stundis út til ianna.nra námu-
svæða. í Saar ög Ruhr gerðu
hundruð þúsundia verkfaU með
fárra klukkutíma fyrirvar'a. í
Kiel lögðu skipasmiðir niður
vinnu og fóru kröfugönigur um
götúrnar.
Þýzk blöð spöruðu ekki stóra
milli óbreyttra liðsmamna og
forystunmar. Sumir dirógu kom-
múndSbaigrýlun'a fram. — Þeir1
sögðu að nýi kommúnistaflokk-
urinn væri að sýma, hve mikil
ítök hann hefði meðail námu-
verkam-ainnia í Ruhr. í kösninig-
unurn 'einum mámuði síðar börð-
ust kommúnistar við að ná eitou
priósenti af latkvæðaimagninu.
Nei, þetta var ekki pólitísk að-
gerð, heldur hrein launabarátta.
En þessi verkföll voru ólög-
leg. Og það kom ekkert á óvairt
að blað eins bg Bild Eeitung
skmifaði' ’4 fýrirSögn á föiíkíðuí
Nú blaikta rauðir fániair aftuí’
ýfir Ruhr. En það siem undraði'
aðkomumarm mest var, hve ail-
ir virtust agndofa á ‘atburðun-
um. Menn höfðu hreinl'ega ekkii
txúað því að þýzkum verka-
fyrirmæla? Var staðan á vinnu-
markaðnum of góð til að vera
sönn?
Þetta var fyrst og fremst
launabarátta. En deilan - genði
anniað og meira um leið. Hún
• ýtti við þýzkú verkalýðshreyf-
inigunni. Þess ber mefniilega iaið
miinnast að á möd’gum þeim
stöðum, sem varkföHíln brutust
út á, hafði’ þýz’ka veirkalýðs-
hreyfingin sjáif fengið því fraim
geragt að hún hefði meðákvörð-'
unarrétt við- átj'&-nvm: i.fyriir-
tækj'anna. :•'•
Hér verður áð'hafa í liuga
': ‘ ‘áíkvéðd'h þýzk’ séfkenihá: teragsi
- ‘ Vérkálýoshr eýf iingaii-iininiar þýzfeu’
' öið ríkið og tryggð þýzkrá laun.-
þega gagnvart vinnuve'itendum
síinum. En á stj ómairárum Er-
hards 1966—67 kom afturkipp-
ur í þýzkt efnaliagslíf. Atvinnu-
leysi jókst og Karl Schiller,
sem varð efnahagsmálaráðherra
jiafnaðarmain'na spáði engu
'góðu. Hann fékk DGB og viinnui
veitendur til samvinnu um að
koma efraahagslífinu á réttani
'kjöl að nýju. Maa-kmiðið var
að koma á því sem 'Schillar kall'-
aði „samfélagslegt jaáhivægi".
Sagt hreint út þýddi þetta að
markmiðið var að fá DGB til
‘að falla frá kröfum um aukin
laun. Verkalýðshi',eyfinigin vairi
samvinmufús og ’féllst á iað laun
væru að mestu óbileytt um
tveggja ára. skeið. Vinnuveit-
endur voru ánægðir með þanni
árangur, og Schiller var ánægð-
ur.
En í þessu sambandi gfeymd-
ist að atvinnuvegunum fór láftuir
að. ganga vel, iilutaifj'ánei'gend-
ur fengu meiri • arð en nokkru
sinni fvrr. Hálfu ári fyrir kosnu
ingar lofaði Schiller iað vísu
verulégum kauphækkunum. —.
„Atviinnuvegirnir hafa efni á
því núna“, sagði hainn. Og það
kom í . Ij ós ialð hann haifði á
réttu iað standa. Þega.r verka-
lýðsfélöigi'n á verfefaillasvæðun-
um höfðu jafnað sig og gengu
til samniiraga í árslok 1969 feng-
ust 10—1<5 % kauphækkanir.
Framhald á bls. 11.
□
Gamlar góðar
bækur fyrir
gamlar góöar krónur
MARKAÐURINN
^lðnskolanum