Helgarpósturinn - 11.05.1995, Blaðsíða 18

18
X
„Þegár stúlka
dansar nakin á
sviöi, heimilar
ekkert karlkyns
gestum að
ganga upp aö
henni og byrja
káf. Karlmenn
mega að sjálf-
sögðu stinga
seðlum að okkur
I hvatningar-
skyni, en aldrei
snerta okkur."
„Hins vegarsnýr
svo við að hafi
maðurinn ekki
fjármagn á sér til
að greiða okkur
fyrir spjallið, snú-
um við okkur
annað. Viðget-
um ekki verið að
eyða tíma okkar
í fólk sem ekki
getur reitt fram
þjórfé."
„Fyrirmér, ersá
felugangur, að
skilja eina eða
fleiri flík eftir,
óeðlilegur, því
að nektin er það
sem fólk borgar
sig inn fyrir og
nektina færþað.
Mér fyndist
óþægilegtað
standa eftirá
nærbuxunum."
r

Dansstúlkurnar á Café Bóhem með svimandi tekjur
Við erum
engar hórur
„Þær mótmælaraddir ernafa „Þessi hroki hefur komið mér í fyrr á bessu ári. Ée tel ís- Jm
rpfTMWrWiD)/^@fifi^ íiíl íixné\ff íisag
ómað hvað öflugast hérlendis,
koma frá fólki sem enga hugmynd
hefur um raunverulegt eðli starfa
okkar og þjáist af kreddum," sagði
Caroline, 25 ára gömul sænsk nekt-
ardansmær á Café Bóhem, í sam-
tali við PÓSTINN og kvaðst eilítið
undrandi yfir þeim mótmæla-
röddum og blaðaskrifum er hafa
fylgt á eftir starfi þeirra á Klappar-
stígnum, en Caroline hefur unnið
töluvert við þjálfun stúlknanna
sem þar vinna.
opna skjöldu, ]jví í raun og veru
stundum við erótískar kabarett-
sýningar, þrátt fyrir að dansstúlk-
urnar hafi hver sína tækni og
vissulega hafi maður séð klám-
fengna takta af og til í starfi, það
viðurkenni ég fúslega. En slíkt á
ekki við um okkur. Sjálf hef ég
starfað við greinina í fjölmörgum
Evrópulöndum í yfir fimm ár, og
aldrei orðið fyrir slíkri óvirðingu
sem stúlkurnar máttu þola í byrj-
un starfa okkar hér í Reykjavík
fyrr á þessu ári. Ég tei ís-
land afskaplega aftar-
Iega á merinni í jjess- j
um efnum, og jafnvel
mörgum árum á eftii
öðrum Evrópulöndum hvað frjáls-
ræði varðar.“
ÍSLENDINQAR ÓVANIR
NEKTARSYNINGUM
„Þegar sýningar okkar hófust
fyrir nokkrum mánuðum, kváðu
stöðugt við óp úr öllum áttum,
blístur og hvatningaröskur þegar
Harpa Snjólaug Lúthersdóttir og Bellína:
Þéna þokkalega
fyrír nektardansa
/
„Áður fyrr vann maður í fiski,
við afgreiðslustörf og annað sem
gaf manni óskaplega lítið í aðra
hönd og var leiðinieg vinna. Að
öllu jöfnu gat maður ekki beðið
þess að komast lieim úr vinnu hér
áður fyrr og tolldi stutt á hverjum
stað. Dansmeyjastarfið sáum við
auglýst í blöðunum um febrúarbil
og fengum stöðuna sem hvorug
okkar sér eftir að hafa tekið,“
sögðu þær Harpa Snjólaug Lúthers-
dóttir og samstarfsstúlka hennar,
Bellína, en svo kaus stúlkan að
kalla sig í viðtaii við póstinn. „Af
hverju ætti maður ekki að standa
uppi á sviði og fá greitt fyrir sömu
hlutina og maður gerði áður fyrr í
partýum þegar maður var kominn
í glas?“ svaraði Harpa aðspurð
ástæðna atvinnu sinnar. „Ég fer úr
öllum fötum við sýningar, en
þrátt fyrir að mér hafi fundist það
erfitt fyrst um sinn, finn ég ekkert
fyrir því núna.“ En Bellína verður
fyrir svörum þegar þær eru inntar
eftir launagreiðslum. „Hvað við
höfum á mánuði er trúnaðarmál
milll okkar og launagreið-
anda okkar, en hvað sem við
gefum upp er það staðreynd
að helmingur launa okkar er
þjórfé sem gestir lauma að
okkur fyrir sýningarnar og
er æði misjafnt hversu ríf-
legt það er. En þjórféð er að
sjálfsögðu skattfrjálst og
engin þörf á því að greiða
nein gjöld af slíkum peninga-
gjöfum sem karlmenn stinga
að okkur á kvöldunum hér.“
ENGAR HÓRUR
HER
Nú hefur nokkuð borið á
sögum þess eðlis að þær
stöliur selji blíðu sína til
gesta staðarins, hvað segja
þær við því?
„Auðvitað erum við ekkert
að selja okkur, og okkur
finnst þetta fáránlegur sögu-
burður sem ekkert er til í.
Við erum bara að dansa
hérna en förum ekki heim
með mönnunum sem koma
hingað. Hér vinna engar hór-
ur. Við fáum vel launað fyrir
að sýna líkama okkar, og
okkur finnst ekkert athugavert við
þá atvinnu því við njótum þess
sem við gerum og finnst það
skemmtilegt. Þetta er í raun ekk-
ert verri vinna en hver önnur, eini
munurinn er sá að við fáum mun
betri laun hér en við myndum fá
við venjulega sjoppuvinnu á dag-
inn. Ef maður sér möguleika á því
að selja aðgang að hreyfingum lík-
ama síns og þéna í þokkabót góð-
ar upphæðir fyrir, er ekkert at-
hugavert við það.“
En hvernig starfa þær að dans-
atriðum sínum, hafa þær ákveðna
tækni eða leika þær af fingrum
fram?
„Ég er ávallt ég sjálf þegar á
sviðið er komið, því ég þarf ekki
að leika fyrir neinn. Ef ég dansa
við Prince; fer ég inn í þarin anda
sem lagið leikur og svo framveg-
is,“ segir Harpa, en Bellína tekur í
annan streng og segir húmorinn
aldrei vanta í atriði hennar. „Mað-
ur verður að hafa þetta svolítið
fyndið því að þetta á að létta lund
og bæta skap gesta. Þess vegna
fíflast ég með babyolíuna á svið-
inu og geri alls kyns vitleysu. Ég
sprauta yfir mig alla og fer í alls
kyns búninga. En ég fer ekki úr
nærbuxunum nema ég fái vel
greitt fyrir það, og þá aðeins í lok
sýningarinnar, rétt áður en ég
hleyp af sviðinu.“
Tvímenningsatriði þeirra Hörpu og Bel-
línu, sem myndin sýnir, er að þeirra
sögn eitt það vinsælasta á Café Bóhem.
„En við erum bara að fíflast, það er eng-
in alvara að baki þessu."
SETJA LESBÍSK ATRHEJI
A SVKJ
Þær stöllur fullyrða að tvímenn-
ingsatriði þeirra, sem vakið hefur
mikla lukku á staðnum, sé hið
eina sinnar tegundar í Evrópu en
atriðið mun leikþáttur þar sem
þær látast samkynhneigðar og fífl-
ast við hvor aðra.
Æ
„Við köllum þetta
lesbíuatriðið, og
fjöidi fólks kem-
ur aðeins til að
sjá okkur gera
það. Auðvil- /
að er þetta /
bara fífla- j
gangur, A-
v i ð
hlæj-i
u m\
eins og
vitleys-V.
ingar all- ./ '
an tímann
og flissum
lengi vel á eft-
ir. En þetta vek-
ur athygli og
jjess vegna gerum
við það. Þetta er
bara djók. Okkur hef-
ur verið sagt að þetta'
atriði sé það eina sinn-
ar tegundar í Evrópu,
því að engin önnur dcins-
hús bjóði upp á tvímenn-
ingsatriði eins og við’
gerum hérna. Einhver
sagði okkur að á ein-
um stað í Evrópu,
væri sett upp atriði.
með konu og manni, |
en það væri
h r æ ð i l e g a
sóðalegt því
þau væru hreinlega í
samförum á sviðinu.
Þetta er ekkert svo-
leiðis og við erum ekkert
saman á sviðinu í alvörunni.
En við erum með atriði sem
er alveg sérstakt svo við setj-
um það upp á hverju kvöldi.
En svo kemur fyrir að ein-
hver kemur með tilboð um
skemmtun eftir lokun staðar-
ins í heimahúsi, og Jsá fer það
eftir eðli þess tílboðs hvort
við tökum því eða ekki.
Stundum kemur þó fyrir að
maður slær til og tekur til-
boðinu, og þegar siíkt er á
ferð verður vinnudagurinn
fyrst langur. En þegar öllu er
á botninn hvolft, erum við í
þessu peninganna vegna.
Foreldrar okkar áttu erfitt
með að samþykkja þetta fyrst um
sinn, en þegar þeir heyrðu hvað
við hefðum í launagreiðslur, þá
áttu þeir betra með að skilja
þetta, því þetta er alveg jafn góð
vinna og hver önnur. En þeir gera
allt annað en að auglýsa það, ég
held að þeir vilji ekkert tala um
hvað við gerum hérna.“
H
•<***M%
laga. Caroline neitar öll-
um slíkum staðreyndum
og vísar þar til þess
fjölda kvenna er hefur
Tagt leið sína niður að
Klapparstígnum til að
erja sýningarnar augum.
Margar þeirra komi
ásamt eiginmönnum sín-
um og unnustum en aðrar
komi þangað einar síns
liðs. Þó komi þær með afar
misjöfnu hugarfari og
eigi oft erfitt með að
haga sér eðlilega
k fyrsta klukkutím-
ann eða því sem
I nemur.
j? „Um þriðjungur
fgesta okkar hvert
/kvöld eru konur. Oft-
- lega hefur maður mætt
/óblíðu augnaráði frá
/stúlkum og konum sem
' hafa komið niður eftir, og
sumar þeirra virðast jafnvel
óttast að við ætlum að stinga
0 kærastanum undan þeim. Oftlega
sest ég niður hjá þeim að lokinni
sýningu minni og útskýri eðli
málsins fyrir þeim og leiðrétti
þann misskilning ef einhver er.
Við stúlkurnar erum í okkar
vinnu, sem er að dansa, og reyni
ég að útskýra það fyrir þeim.“
W
H

Caroline,
sýningar
stúlka að
Café
Bóhem.
„Ég skil
engar
spjarir
eftir á
líkama
mínum
í lok
sýningar,
slíkt
væri frat
l|v i ð
f æ k k -
f
I
u ð u m
f ö t u m.
lísle n d-
i n g a r
voru ein-
faldlega
ekki van-
ir þess-
ari teg-
und sýn-
inga og ég
/held mér sé
óhætt að full-
yrða um
reynsluleysi
þeirra gagnvart
nektarsýningum.
En þessi viðhorf
' —fa m hafasnúist við, og
" ég tel þetta hafa
lagast mjög mikið.
Reyndar svo, að
/‘ stundum finnst manni
að viðbrögðin mættu alveg
vera öflugri. Auðvitað kemur
fyrir að einstaka gestur verður of
ágengur, en ef svo ber við, erum
við ekki í neinum vandræðum
með að láta kasta manninum út.
Reyndar lentum við í tveimur slík-
um um síðustu helgi, sem kássuð-
ust upp á stelpurnar og létu þær
ékki í friði. Það endaði með því að
dyraverðirnir urðu að kasta þeim
út af staðnum. Það eru afar skýrar
línur í starfi okkar, og fremsta
reglan sem við fylgjum er að leyfa
aldrei snertingu sem við ekki eig-
um frumkvæði að sjálfar. Ef stúlka
dansar nakin á sviði, heimilar ekk-
ert karlkyns gestum að ganga upp
að henni og byrja káf. Karlmenn
mega að sjálfsögðu stinga seðlum
að okkur í hvatningarskyni, en
aldrei snerta okkur.“
KONUR ERU UM
ÞRMDJUNGUR GESTA
Nektarsýningar hafa löngum
verið taldar settar á laggir fyrir
graða karlmenn sem eiga í erfið-
leikum með að næla sér í bólfé-
GESTIRNIR SLITA
AF SER SPJARIRNAR
„Ég hef oft átt skemmtilegt
spjall við þær konur er koma til
1 okkar, og þegar spilin hafa verið
Ilögð á borðið léttist á þeim brún-
in. Reyndar svo mikið, að við höf-
um endað með nokkrar konur
| uppi á sviði, þar sem þær slíta
P hreinlega utan af sér spjarirnar.
En fyrir nokkrum dögum kom á
staðinn til okkar maður, sem
hafði talað móður sína, sem var
snyrtileg og vel klædd kona um
sextugt, á að koma til okkar og
njóta þess sem við bjóðum upp á.
Konan sú átti erfitt með sig fyrsta
hálftímann, en þegar ég hafði sest
niður með henni og átt samtal við
hana um raunverulegt eðli starfa
okkar, var sem hún öðlaðist ann-
an skilning og slakaði á. Hún fór
þó stuttu seinna út aftur, en sonur
hennar varð eftir.“
VKJ„ ERUM.ENGAR
KLAMSTJORNUR
„Hér eru engin baksviðspartý
þar sem menn fá inngöngu gegn
greiðslu og svo sannarlega kaupa
þeir sér ekki blíðu okkar sem
störfum á staðnum. Við spjöllum
oftlega við mennina, því hluti okk-
ar vinnu flokkast undir sósíaler-
ingu. Þó gerum við það aðeins
gegn þjórfé. Við getum ekki haft
tengsl við menn sem eiga engan
pening og vilja ólmir spjalla við
okkur um tíma, við barborðið. Um
fimmtíu prósenta launa okkar er
þjórfé, og höfum við alveg nóg
upp úr krafsinu fyrir vikið. En að
við seljum okkur, það er helber
misskilningur. Hins vegar snýr
svo við að hafi maðurinn ekki fjár-
magn á sér til að greiða okkur fyr-
ir spjallið, snúum við okkur ann-
að. Við getum ekki verið að eyða
tíma okkar í fólk sem ekki getur
reitt fram þjórfé, vegna þess að
við gætum verið að þéna peninga
annars staðar."
En hversu langt gengur Caro-
line við afhjúpun nektar sinnar á
sýnjngarkvöldum Café Bóhem?
„Ég fer úr öllu. Fyrir mér, er sá
felugangur, að skilja eina eða fleiri
flík eftir, óeðlilegur, því að nektin
er það sem fólk borgar sig inn fyr-
ir og nektina fær það. Mér fyndist
óþægilegt að standa eftir á nær-
buxunum og þess vegna fer ég úr
öllum fötum við sýningar okkar.
Þrátt fyrir það, geng ég ekki upp
og glenni mig fyrir gestum okkar.
Slíkt er klám, sem ég býð ekki upp
á, og það fólk sem æskir þess að
líta kynfæri augum, nú, það getur
einfaldlega rölt sér út í næstu
bókabúð og keypt sér klámrit. Við
stúlkurnar erum engar klám-
stjörnur. Mitt daglega líf á ekkert
skylt við það sem ég geri á kvöld-
in og þess vegna er líf dansarans á
vissan hátt einmanalegt, því í
þessu starfi lærir maður að tor-
tryggja náungann og á endanum
finnst manni allir karlmenn vilja
það eitt og sama.“ ke