Alþýðublaðið - 24.12.1970, Blaðsíða 34

„Það yrði «kki amalegur bú-
-retoturinn ihérna Sigþór minn,
eí 'þú og hún Árný vœruð ein
um hituna“. Þegar bóndi .sagði
þetta, stóðu iþau úti á hlaðinu
og horfðu út yfir túnið. Kvöld-
sölin sló bjarma á skínandi hár
Ámýjar sem glóði eins og gull
mutt.
Þáð lá sannarlega vel á Sig-
þóri. Eldki var annað að heyra á
gamla bóndanum en að hann
myndi .láta sér vel líka að leigja
honum — Sigþóri framar öll-
um öðrum — jörðina ^sína góðu
til ábúðar. ’Honum varð litið
til Arnýjar. Kvenmannsanginn —
hún átti nú sannarlega sinn hlut
í að svona vel hafði tekizt um
sumaivinnuna iþeirria.
Si-gþór rétti ósjálfrátt út hönd
ina og strauk niður iþykkar flétt-
iumar. Þvílíkt hár — reipiþybkt.
Gamli ibðnfflnn
eftir neinu, en hélt;ti'*prar9:j.k>i
■ræða heyverkun og, stóepnuhöld.
;En iþað er af Árnýju að segja, að
þegar hún fann hönd Sigþórs
strjúka hár hennar og niður bak-
ið — fahnst hennii eldur fára um
allar sínar æðar. TEfún kenndi.
sliiks sæluhrolls, að ihún .kipptist
■til, sneri sér við og ieit ,á Sig-
þór. Honum hnykkti ,'við þetta
tillit og sleppti fiéttúni hennar
af skyhdingu. Augú;. Árnýjar
brunnu undir hvítumi 'bráhárum
en freknurnar á kinhöhi. ög- nefii
glóðu í dimmum roi
ist yfir allt andlitið
inn eins langt og sé
•* -ihg
Hver skollinn er ac
unr;i. Sigþór flýtti sér S
bóndann og Arnýjy u’n
Hún var nú ekki’
„Manstu ekki eítdhÁa
bruldd'

óskar viðskiptamönnum sírnun
svo og landsmönnum öllum
i v'..-:■
gleðilegra jóla
og farsældar á komandi ári.
.•./t'X.-.
heýlnu.' í hlöðunn í,i
iVÍWört fSriS yæri að hi'tna .í?
„Já, iþað er sjálfsagt að áthuga
það“, sagðí: gamli bóndinrt,': og
sneri til bæjafdyranna, .jþið'gáiið
að þessu fyrír: ,mig. Hann báuð
góðar nætur og ’bæjanhurðin lök
aðist á hæla homím. Eigþór varð
,allt í iefnu eitthvað" miður sín i
návist Ái-nýjár, roeðan (þiau gengu
í áttina til hlöðunnar. -Aldrei
hafði nokkur -kvenmaður' litið
svona á hann. Reyndar var, .Sig-
þór lítt reyndur í kvennamáhmi.
og iþó — ef hann hefði fehgið
svóna'tillit frá öðrum augum en
Árnýjar. Þau gengu saman. inn í
hiöðuha. Enginn veit með vissu
hvað.þar gerðist, Hitt varð fljótt
á hvehs .manns vitorði, að Árný
satjmákprta hafði fe-llt brennandi
';'a|táiihug 'tiil. Sigþófs í 'Götu, jafn-
| jÉgft'í hann væri.(: að minnsta
'iSfhrntán árum yngri en hún
Súmum ifannst .þetta jafn-
y, *-J£<
Strákuiúnn vildi búa, og
iegfi kvpnmann gat hann
rej fengið'. Ýmsir þóttust vita
vÁrhý hefði átt sín ævintýri á
imgf'i:. árum, iþ.ótt ófríð væri.
."Sig^Sr 'var ekkert gefið um
innaii prð’asveim. enda óspart
?-ru af jafnöídrum sínum, þcim
til þoi'ðu. Sigþór var þegar
íhþ býsna skapharður og ekki
■'að yita hvernig íæri, ef kæmi til
fShdáíþgfrtá'la.
Hann tók að forðast Árnýju. En
það var. þá?gara sagt en gert. Húh
.-.tók.hú upp á iþví að sitja öllum
stundum*yfir móður hans, og vildi
aiit gera henni til geðs. Guðríð-
úr tók hylli 'Árnýjár af sinni
eðiilégustu Ijúfmennsku, en færð
'isi þó hægt undan.
Loiks tók Sigiþór það ráð, að
vera sífellt á gægjum eftir manna
ferðum, og'þegar hann sá Ámýju
stika stórum eftir iþorpsgötunni í
áttina að afleggaranum heim að
HREIFI hf
\ , /
Óskum öllu starfsfólki voru
GLEÐILEGRA JÓLA J
og farsæls komandi árs
Götp — þá tók ihann á rás að
H^mgn og lét ekki sjá sig, fyrr
embahn var viss um að Árný væri
fariij." Fyrst hélt Arný að undan-
brögð hans stöfuðu af óframfærni
óreynds ungs manns. En þegar
liðu vikur og mánuðir, án þess
hún hittihann heima, |þá fór Árný
lotósins að fækka komum S'ínum
til 'þ.eirra í Götu.
Árný tók nú áhyggjur stórar.
Engin leið virtist til þess að kom-.
ast að hvað byggi í huga Sigþórs.
Þótt hún bæri þessi vandkvæði
undir býsna marga vini sína. þá
fékk hún reyndar í fyrstunni all-
áhugSsama áheyrendur, en mál.ið
gátu þ!eir ekki leyst, frekar en
hún sjálf, Þá datt henni í hug ná-
granni Götufóllcsins, bonaspákon-
an.
Hún var sögð bara skrambi glúr
in, konan sú. Árný ihraðaði sér ú
fund hennar og bar strax upp er-
indi sitt. Því var vel tekið og ekki
stóð á jþví að hellt væri upp á
könnuna og Árnýju borið lút-
sterkt spákaffið. Þegar hún hafði
lokið kaffinu, tók spákonan boll-
ann, hvolfdi honum með varúð
rétt hjá eldavélinni, til iþess að
hann þornaði sem fyrst. Loksins
taldist bollinn iþurr. Spákonan
btés í hann, sneri honum þrisvar
sinnum sóiarsinnis yfir höfði sér,
settist síðan, velti bollanum milti
handánna Og athugaði vandlega
myndirnar, sem ikaffið og korgur-
inn gerðu. Árný sat sem á glóðum.
Loksins leiddist henni þófið:
„Góða bezta, hvað sérðu?“
,.Ég sé ungan mann“.
„Er hann ekki hár og dökkhærð
úr?“
,.Jú, jú. hár og grannur, döklc-
h'ærður. Það fylgir honum hund-
ur“.
’ Árný sló á lærið og rak upp mik
inn hlátur.
„Anzans ári ertu glögg“.
Ákafinn skein út úr smáum
grængráum augunum.
„Sérðu ekkí fólk — manna-
mót?“
„Jú, jú. ég sé margt fólk. ekki
þó mjög-margt".
,Það er náttúrlega jólaveizlan
hennar Guðríðar. Heldurðu ekkí,
að ég verði boðin?“
Stórskorið and'litið Ijómaði af.
barnslegri lefitirvæntingu.
Spákonan brosti. „Við skulum
vona það. Eg sé ökki beiur e.a
hérna sé kominn maðurinn með
hundinn — innan um allt þetta
fólk í bollanum lþínum“.
Þegar spádómnum var lokið,
gekk Arný alsæl út á stéttina og .
kvaddi konuna með kærleikum.
Hlátrasköllin heyrðust langar leið
ir.
Og nú voru jólin komin. Telp-
an. dóttir spákonunnar, gat ekki
almennilega Æest ihugann við
sálmasönginn. Árný var ekki kom
in ennþá. Telpan fylltist undar-
iegri tómleikakennd, fannst sem
þetta jólaboð yrði ekki eins
skermmtilegt og vant var, ef Ár-
nýju hefði ekki verið boðið. Það
var líka dálítið leiðinlegt, ef spá-
dómur mömmu hennar rættist
ekki.
Nú var farið að bera fram
súkkulaði og kaffi. A stórum rós-
óttum diskum lágu í þéttum röð-
úm þykkar ilmandi jólakökusneið
ar. troðnar rúsfnuim. Þá komu ílát
með hálfmánum, gyðingakökum,
líleinum og diigrum hraúk af'
pönnukökum. Loks <var ' borið
íram hvítt postulínsfat á liáum
fæíi, hlaðið röndóttum tertúsneið
um.
Fólkið sat við að drekká, bæði
í baðstofunm og kamersinú. Börn
in sátu eða stóðu hér og þar. Bær
inn var í rauninni troðfullur af'
fólki. Þá iheyrðist útifyrir hratt
ifótátak. Klínkunni var ly-ft frá úti
hurðinni og inn í eldhúsið geyst-
ist Árný saumakona. Hún hafði ■
mjöll í hárinu.því að útifyrir vai
fárið áð snjóa jafnt og þétt. Húri
ihafði lagt af sér sjalið í skúrn-
urn og síóð nú þarna frammi fyr-
ir Guðriði húsfreyju í állri sinrtj’
dýrð. Það skein á silfurmillurnar
og upþhlutsborðana, doppurnar á
beltinu og 'gullihólkinn. Fannhvít
öpphlul'ss'kýrtan brá birtu yfir
I
Maður nok.kur, sem var van-
ur að gleyma regnhlífinni sinni
hér og þar, fékk nýja regnhlíf í
ai'ma'lisgjöi'. Hann skrifaöi á
handfaingið: „Sá sem finnúir þessa
regnhlíf er beðinn a'ð skilla ‘lierini
ekki aftur, heldiur senda undírrit-
uðu'm einn dolilar"
Viku seinna týndi hann regn-
hiífinni. 'Nú, sex mánuiðum síð -
air, er hann orðinn 11 dolluiruin
ríkari!
■~4
Jarðarbúi ieriti á Marz. Honiuim
viar tekið vel af eimum Marzbúa,
'íem sýndj honuim eitt og ann-
að á þci'.sum mefkil'ega stað. Jarð
arbúinn Vai'ð undrandi, er harin.
kcm í verksmiðju, þar stem lítil
á'Uigú, eyru, óg • aðrir líkannshhit-
ar nmniu á færibandir °S gat ekki
orða fci ndizt:
— Sýona þúum við ekki til'
börn -á'. jörðinþi. og útskýrðii síð-
an bvernig jarðarhúar færu að.
.-•Marzbúinn ijómaði affliuir og
sagði: — Er þetta ekki skrýtið?
Við förum nákvæmlega eins að
þagar við búum til toíla!
ÉL
Þegar flugvélin hó£ sig til
flugs frá Muenos Aires á leið tií
Miami í Florida, snaraði maðU'r
sér frajn í flugklefanin, rétti byssú
hlaupið að hnákka fl'ugmannsins
og sagði: — Fljúgðu bejna leið
t’ií Miami.
— En þetta er l'eið 752, sem
einmitt flý#sr beint til Mi'aimi,
sagði 'llugimiaðurinn, — settu byss
una i vasann og sezl-u á þinn slað!
— Engian kjafthátt, sagði flugr
| vólaræningi-nn, ég. er búinn að
fliúga íimm sinnum á þessarj
leið og hef alltaf ilent á Kúbu'.
I Nú vil ég komást einu sinni beiná
; leið fjí Miami!
■; M
Koman mín kann ágætt ráð við
vc: i'.bcií'u — liún eyðir pcningr
i . • n áðl.ir en þeir brenna 4
i ye-i obólgiuleldinum!
‘34