Alþýðublaðið - 12.02.1976, Blaðsíða 10

StORI|S®._sím i_8|l_8_66 __
Er lýðræðið snið-
gengið í SÓKN?
Launþegi hafði samband við
hornið og kvaðst vildu spyrjast
fyrir um þaö hver væri réttur
verkafólks sem væri óánægt með
frammistöðu forráðamanna
sinna stéttarfélaga — og það vildi
ekki þurfa að greiða iðgjöld til fé-
lagsins.
Launþegi nefndi sem dæmi at-
vik, sem honum var kunnugt um.
Þar átti hlut að máli starfsstúlka i
Sókn, sem ætlaði, eftir að hafa
greitt i tvö ár félagsgjöld til Sókn-
ar, að fá að greiða atkvæði i al-
mennum kosningum til stjórnar
félagsins.
Hún kom á skrifstofu Sóknar
annan dag kosninganna og vildi
greiða atkvæði, en sagðist óspurð
ekki vera með félagsskirteini á
sér. Stúlkurnar sem sátu við borð
og afhentu kjörseðla sögðu að þá
gæti hún ekki fengið að kjósa, þvi
að það þyrfti að hafa félagsskir-
teini með sér. (Reyndar sá hún
meðan á þessu stóð konur koma
og kjósa án þess að vera inntar
skirteina)'.
Hún vildi þá vita hvort hún gæti
ekki fengið skirteinið afhent úr
þvi svona margt fólk var að störf-
um á skrifstofunni. Ólafur Hanni-
balsson starfsmaður ASl var
þarna viðstaddur, á hvers vegum
sem hann nú annars kann að hafa
verið, og hann tók i sama streng:
Það yrði þvi miður ekki hægt að
leyfa henni að kjósa úr þvi að hún
hafði ekki félagsskirteini.
Stúlkan fór þá upp á hæðina þar
fyrir ofan; þar sem sjálf skrif-
stofa Sóknar er, og þar hitti hún
fyrir Guðmundu Helgadóttur,
formann félagsins. Bar upp málið
og spurði hvort ekki væri hægt að
fá útgefið skirteini úr þvi svona
var komið.
Hið eina sem Guðmunda gat
gert var að segja að skrifstofan
væri lokuð, af þvi að nú væri
helgidagur. Hún væri sjálf stödd
þarna af tilviljun og gæti ekki gef-
ið út skirteini þar serrt hún væri
ekki að vinna, og hún væri þar að
auki margbúin að brýna það fyrir
starfsstúlkum sjúkrahúsanna aö
þær ættu að ná i félagsskirteini
sin.
Ekki var við það komandi að
láta það duga til sönnunar, að
stúlkan væri búin að greiða fé-
lagsgjöld til Sóknar um tveggja
ára bil.
Nú hefur þessi stúlka reyndar
orðið sér úti um sitt skirteini, hún
greiðir nokkur þúsund krónur á
ári til þessa verkalýðsfélags sem
hefur afrekað það helzt að semja
um stórkostlegar kjaraskerðing-
ar félagskvenna sinna.
Meðan flokksbróðir formanns
félagsins, Magnús Kjartansson
var heilbrigðisráðherra, samdi
Sókn um að halda svo til óbreytt-
um launum starfsstúlkna, þær
fengu litils háttar láglaunabætur,
en ráðherra láglaunastéttanna
gat þó aðeins betur greitt götu
læknastéttarinnar, sem fékk á
sama tima launabætur, sem
námu meiri hækkun á mánuði en
allt kaup starfsstúlkunnar sam-
anlagt.
Launþegi segist munu láta
liggja milli hluta fullyrðingar
ýmissa félagskvenna um að skrif-
stofa Alþýðubandalagsins hafi ó-
spart verið notuð við kosninga-
smölun fyrir iista stjórnarinnar i
þessum kosningum, en hefur
heyrt að hringt hafi verið heim til
fyrrverandi sóknarstúlkna og
boðizt til að senda bil eftir þeim ef
þær vildu ómaka sig og kjósa.
Nú spyr launþegi hvort ástæða
sé til að gr.eiða félagsgjöld i svona
félög, og ef þau eru dregin af
kaupi viðkomandi, getur hann þá
krafið félagið um endurgreiðslu,
vilji hann ekkert með það félag
hafa að gera sem meinar honum
um almenn félagsréttindi og snið-
gengur lýðræðið.
Hann telur ástæðu fyrir þvi að
sumum var meinað að fá að kjósa
i þessum kosningum, af þvi að
þær höfðu ekki formsatriðin (þ.e.
félagsskirteinið) i lagi, vera þá,
að þær hafi verið yfirlýstir and-
stæðingar þeirra samninga, sem
stjórnin vildi þá gera við danskt
hreingerningafyrirtæki um
einkarétt útlendra á öllum hrein-
gerningum á sjúkrahúsum hér á
landi.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ kemur þess-
ari fyrirspurn á framfæri og
bendir um leið á grein, sem birtist
i blaðinu i dag um skyldur og rétt-
indi félagsmanna i launþegafé-
lögum, en að öðru leyti er fyrir-
spurninni visað til Sóknar.
cylstareldur*
eftir Valerie North.
— Þrisvar sinnum brúðarmey, aldrei brúður! Heimsku-
leg hjátrú! Bláber vitleysa! Bernard Breeeton hallaði sér
aftur i kirkjustólnum i St. Margarets kirkjunni og bældi
niður andvarp.
Skyndilega var eins og kirkjan, mannfjöldinn, hvit-
klædda brúðurin, sem kraup við hlið brúðgumans og
blómaskreytingin hyrfi sjónum hans og eftir yrði aðeins
granna veran, sem stóð vinstra megin við brúðhjónin með
ljósrauðan rósavönd i annarri hendinni og brúðarvöndinn
i hinni.
Þetta var i þriðja skipti á tveim árum, sem Phillida
Brereton var brúðarmey fyrir skólasystur sinar. Hvað
gekk eiginlega að karlmönnum, fyrst þeir litu ekki við
jafnaðlaðandi stúlku og Phillidu? hugsaði faðir hennar
reiðilega.
Þvi að Phillida var aðlaðandi. Hún stóð þarna grönn og
þokkafull i græna brúðarmeyjarkjólnum. Dökkt hár henn-
ar liðaðist I mjúkum bylgjum um andlit hennar, gráblá
augun fóru vel við sólbrúnt hörundiö. Stutt, beint nefið og
ákveðin haka gerðu andlitið máske helzt til þrjózkulegt.
Munnvikunum hætti stundum til að sveigjast niður á
við, en hins vegar var hún brosmild og hló oft. Bernard
Brereton hafði ekki heyrt það aö karlmenn kvörtuðu und
an þvi, að þessar varir lofuðu oft ýmsu án þess að standa
við það. Hann sá aðeins, að þessi stúlka sem hann unni svo
mjög, virtist sköpuð til að elska og vera elskuð. Karl-
mennirnir hlutu a©vera blindir, fyrst þeir litu ekki við
henni.
Honum hafði aldrei dottið i hug, að það væri Phillida
sjálf, sem hefði læst sig inni i filabeinsturni og neitaði að
afhenda lykilinn, sem að lásnum gekk. Hann vildi aðeins,
aö Phillida giftist og eignaðist heimili, vildi að hún yrði
hamingjusöm og i öruggri höfn, að hún ætti mann, sem
hugsaði um hana og verndaði hana, þegar hans nyti ekki
lengur við.
Hann kipptist við, þegar hann sá brúðhjónin koma eftir
kirkjugólfinu.
Hálftima siðar tróð hann sér leið inn i þyrpinguna um-
hverfis brúðhjónin i húsinu við Charles Street, en þar var
tekið á móti gestum. Allt I einu rakst hann á Phillidu.
— Þarna ertu þá! sagði hún. — Ég skildi ekkert I þvi,
hvað hefði orðiö af þér! Hún fór með hann út i horn og
sagði: — Kathie frænka vill, að við brúðarmeyjarnar för-
um heim með henni. Við erum boðnar út i kvöld, svo að ég
kem áreiðanlega seint heim. Hún lækkaði röddina. — Ég
vildi óska þess, að ég gæti sloppið!
— Vertu nú góða barnið, sagði faðir hennar áminnandi.
— Auðvitað sleppur þú ekki! A ég að vaka eftir þér?
— Nei! Þú átt að fá þér fegrunarblund. Ég sé um að
koma mér heim og ég skal gefa þér morgunverð i fyrra-
málið. Ég verð vist að hlaupa. Hún tyllti sér á tá og kyssti
hann á kinnina. — Gakktu nú ekki út i öfgar. Það er nóg af
kampavini þarna. Eitt glas gerir þér ekkert til.
— Ég verð ekki lengi. Ég þarf að hitta mann heima kl.
fimm.
Hún sneri sér aftur að honum. — Já, það er rétt... lækn-
irinn! Ég vildi óska, að ég hefði hitt hann. Ég er viss um,
að hann er áhugaverður.
— Ég skal bjóða honum til kvöldverðar eitthvert kvöld-
ið, ef mér lizt á hann, sagði faðir hennar brosandi.
— Gerðu það! Og... hjálpaðu honum, ef þú getur það,
pabbi. Það bendir allt til þess, að... Hún þagnaði, þvi að
ein brúðarmeyjanna kom til hennar.
— Phillida! Stendurðu ekki og daðrar við hann pabba
þinn eins og venjulega! Komdu... þjónarnir eru alltof fáir.
Við verðum að hjálpa til með kampavinið. Þér lika, hr.
Brereton!
En hann hristi höfuðið og ungu stúlkurnar tvær fóru
hlæjandi til fólksins. Hann stóð kyrr og horfði á eftir þeim,
meðan hann hugsaði aftur: Þetta er ótrúlegt. Hvernig
konu vilja þessir ungu menn nútimans eiginlega fá fyrir
konu...?
Þessari spurningu var að vissu marki svarað seinna.
Bernard Brereton varð skyndilega örþreyttur og gekk ró-
lega inn i eitt hliðarherbergið, en þar voru brúðargjafirn-
ar til sýnis.
Þar fann hann djúpan stól, sem hann settist i. Hann náði
i einn litla, hvita belginn, sem læknirinn hafði látið hann
fá, gleypti hann og lét fara vel um sig i stólnum með lokuð
augun.
Þannig hafði hann setið i rúmar fimm minútur, þegar
hann heyrði, aðhann var ekki lengur einn inni. Hann gerði
enn minna úr sér i stólnum i þeirri von, að þeir sæju hann
ekki.
— En þau þrenglsi! sagði karlmannsrödd. — Konan min
harðneitar að fara á undan brúðhjónunum! Konur elska
brúðkaup.
Félagi hans hló:
— Ja, ðg get ekki farið á undan þeim. og þá er þvi ekki
einu sinni lokið hjá mér.
Skyndilega skildi Bernard Brereton að þetta var svara-
maðurinn, Reggie Stanton, sem talaði.
— Veslingurinn! Eða ætti ég að segja lánsmaðurinn?
sagði hinn.
— Þú ferð i véizlu með brúðarmeyjunum.
— Já!
— Þær eru stórfallegar!
— Já.
— Ekki er hringingunni fyrir að fara, Reggie! Þú ætlar
þó ekki að gana i klaustur eða hvað?
— Nei, guð forði mér frá þvi! Annars skipti það engu
máli. Ég fæ heiðurinn af að skemmta fyrstu brúðar-
meynni....
— Það var ekki svo slæmt. Hvar er sú fallega annars?
— Vist er hún falleg... það mátti næstum heyra hann
yppta öxlum... —fyrir þá, sem elska snædrottningar. Það
geri ég ekki!
— Vitleysa, Reggie! Þannig litur hún alls ekki út!
NY FRAMHALDSSAGA HEFST í DAG
i.
0-
Alþýðublaðiö
Fimmtudagur 12. febrúar 1976