Alþýðublaðið - 23.03.1976, Blaðsíða 10

io
HVAÐA
STEFNU?
Á fnllri fpfA
H luiiii IKIU
Flestir munu hafa varpað öndinni léttar, þeg-
ar hjól atvinnulifsins tóku að snúast á nýjan leik
eftir verkfallið. Ekki svo að skilja, að neinn
byggist við, að fleirihjól tækju ekki á rás. Svo
sem að likum lætur hafa stjórnvöld ráð yfir
meginhluta af „hjólakrami” landsmanna, og
það var þvi ekki mót von að tekið væri rösklega
höndum til við „startið.”
Og nú er hækkanaskriðan
omin á fulla ferð. Þar er alls
kki verið að skera við neglur
ér, eða taka i smááföngum. Á
ama tima, sem verkalýðssam-
ökin létu sér nægja að búta
úður launahækkanirnar á allt
amningstimabilið, og 6%
lækkun var hámarkið i hverj-
im áfanga, ganga stjórnvöldin
lerserksgang með 20—30%
ækkanir nú þegar. Þeirra
'li'ma við verðbólgudrauginn er
511 á eina lund.
Afstaða launþegasam-
akanna, að samþykkja samn-
nga, sem fólu i sér smávægi-
egar launahækkanir hverju
inni, sýnir ljóslega, að fullur
ilji var þar, til þess að jafna út
veiflur i kaupgjaldi og verð-
agi, eftir þvi sem i þeirra valdi
at staðið. Með þvi að marka þá
eið, var stjórnvöldum bent, og
;omið til móts við þörfina að
íægja á skriðuföllunum eftir
illum föngum. En það er nú
>egar sýnt að þessr ábending og
úðleitni er gersamlega virt að
'ettugi.
Akall um
samstöðu
Landslýður á nú þess kost, að
esa daglega i leiðurum stjórn-
irmálgagna lopalega þvælu um
rauðsyn samstöðu allra þjóð-
élagsþegna, vegna erfiðleika i
ijóðarbúskapnum.
Ýmislegt, sem þar kemur
ram, gæti átt fullan rétt á sér,
f þvi væri til að dreifa, að sigld
/æri ákveöin, mörkuð stefna.
En þvi miður verður að segja,
rð þar fer ákaflega litið fyrir
leinni stefnumörkun, sem það
íafn er gefandi.
Við þekkjum öll baráttuna við
i'erðbólguna, sem átti að vera
»itt aðalmarkmiðið. Island hef-
ír nú verið i algerum farar-
aroddi Vesturlanda i þessum
;fnum. Það forystuhlutverk er
ilveg óumdeilt. Stóra málið —
ítfærsla fiskveiðilögsögunnar
er svo á reiki i höndum stjórnar-
nnar, að þar sveiflast á milli
semja eöa ekki semja við út
enda ofbeldismenn, leggja álit
visindamanna okkar til grund-
vallar um friðun, eða fara i
íringum þaö eftir föngum,
krefjast þess af Nató, að banda-
lagið afstýri innrás Breta i lög-
sögu okkar — þá liklega með
vopnavaldi, að viðlagðri burtför
okkar úr bandalaginu, eða
halda við veru okkar þar, hvað
sem á dynur!
Kúlu-
pennapólitík
Að þessu, sem hér er að ofan
talið, og er þó litið eitt af þvi
sem við blasir i kröfunum um
samstöðu þjóðarinnar með
stjórnvöldum, gætu menn vissu-
lega fengið þær hugmyndir, að
pennar ritstjóranna hafi tekiö i
sinar hendur túlkun á þvi hvað
ÞR.ÓONÍNI
ERÐUG ■
KM)P-
GUIO - *
_____/
gera eigi! Enda þótt slikar hug-
dettur mættu virðast með full-
um ólikindum, hefur nýlega
orðið uppskátt, að það er ekki
alveg vist að hér væri farið með
neina fjarstæðu.
1 tilefni af fjörutiu ára rit-
stjórnarferli Þórarins Timarit-
stjóra, var þess sérstaklega get-
ið, að hann hefði nú setið með
gamla, fertuga kúlupennann við
að skrifa leiðara i Timann!
Alkunna er, að það dregur
margur dám af sinum sessu-
naut, og eftir þessar upplýs-
ingar getur sannarlega farið
svo,að það verði mönnum óljós-
ara, hvor hefur stjórnina á
skrifunum, penninn eða ritstjór-
inn, þó ekki verði efast um að
hinn siðarnefndi sitji i stólnum
með sveittan skallann!
Ádeiluskrif um ábyrgðarskort
stjórnarandstæðinga við stefnu
og gerðir núverandi rikisstjórn-
ar, gætu vissulega allt eins flotið
úr penna, sem ræður eins og frá
höfði sem hugsar.
Allir venjulegir menn álykta
svo, að til þess að geta aðhyllzt
eða frábeðið sér stefnu, verður
hún einhver að vera og ein-
hversstaðar að sjást. Það er
lágmarkskrafa, sem gera
verður.
Af þessu leiðir svo beint, að
eðlilegt er að leggja þá spurn-
ingu fyrir þá félaga, pennann og
ritstjórann: Hvaða stefna er
það eiginlega, sem stjórnarand-
stæðingar eiga að sýna
ábyrgðartilfinningu sína i að
styðja hjá núverandi stjórn?
Hvor þeirra verður fyrir svari,
skiptir vist ekki máli.
Uddur A. Sigurjónsson
alþýdu-
blaöid
10 menn og ein kona hafa ver-
ið handtekin í Vin grunuð um
sölu á banvænu eiturgasi. Hugð-
ust þau selja gasið i undirheim-
um Vinarborgar. Þessi gasteg-
und var framleidd i Þýzkalandi
á tímum siðari heimsstyrjald-
arinnar undir nafninu Tabun.
A sama tima hafði lögreglan i
Vestur-Bcrlin he idur i hári
bróður eins hin-.a handteknu
og var hann g'unaður um að
hafa útvegað gasið, sem leiðir
tii augnabliksmcðvitundarleys-
is og siðan skjóts dauða.
Steve á bláþræði.
KUNNINGSSKAPUR
í HÆSTU HÆÐUM
Þeir ættu að þekkjast.
Þessi frækni náungi Steve Mc Peak lét sig ekki muna um að
vega salt á röri rúma 200 metra yfir Coiorado-fossunum I 50
klukkustundir.
Þegar hann kom svo loksins niður úr skýjunum var hann snar-
lega handtekinn.
En það einkennilega var að lögregluþjónninn, sem handtók
hann, hafði einnig komið við sögu i nóvember I fyrra, þegar Mc
Peak var handtekinn fyrir að hjóla eftir sama rörinu. Honum var
sleppt i þetta skipti með áminningu um glæfraskap og óhlýðni við
iögregiuna.
LENIN A
UNDAN
HALDI
i fyrsta skipti hafa rit Marx
og Engels verið þýdd á fleiri
tungumál en rit Lenins.
Soisjénitsin er aftur á móti
álika vinsæll og Shakespeare.
Samkvæmt yfirliti um þýðingar
bóka árið 1975 komu rit Marx út
I 62 nýjum þýðingum, rit Engels
i 59 og Lenins i 57.
Verk Dostojeviskis komu út i
44 þýðingum, Tolstojs i 44 og
Gorkis i 40.
Rit Soisjénitsins og Shake-
speare komu út í 35 nýjum þýð-
ingum.
FBAMHALDSSAGAN
cylstareldur*
eftir Valerie Nerth.
sina, hún hafði ekkert. Ekki einu
sinni litinn hluta af henni.
Skyndilega hugsaði hún: Þó ég
færi með honum til Kanada, þá
yrði ég alltaf i ööru sæti hjá hon-
um.
En hvað annað átti hún eftir?
Allt i einu sofnaði hún, alltof ör-
magna til að geta hugsað meir.
Chateau Rosalet var rúmar
fimm milur frá Sainte Marie.
Glæsilegt hliö úr smiðajárni var
fyrir langri innkeyrslunni, sem
stór og gömul valhnetutré stóðu
meðfram. Yfirleitt voru skuggar
af stórum gömlum trjánum á
kvöldin, en svo var ekki i kvöld,
þvi hver krókur og kimi af garð-
inum, sem höllin var þekkt fyrir,
var lýstur upp af ljóskösturum,
og allt var jafn bjart og á daginn.
Þegar bill Vane, sem var bara
einn af Iangri bilalest gesta til
hallarinnar, beygði inn á langa
bugðótta innkeyrsluna til hallar-
innar, þá greip Phillida andann á
lofti af hrifningu.
Hin fagra gamla Chateau meö
hringturna á öllum hornum,
breiðar steinsvalir og tröppur,
rósir og jasminur og bergfléttur,
sem flæddu yfir handrið og pil-
ára, var eins og komin beint úr
einhverju ævintýri þar sem hún lá
umkringd af flauelsmjúkum
grasflötum, þar sem gosbrunn-
arnir niöuöu ljóðrænt. Það var
eins hægt að búast viö þvi að sjá
riddara og hefðarfólk i skinandi
brynjum og gullsaumuöum klæð-
um á gangi i garðinum.
Þúsundir ljósa i öllum regnbog-
ans litum blikuðu meðfram gras-
flötunum og blómabeðunum og
umhverfis gosbrunnana.
Phillida gekk upp tröppurnar
að aðaldyrunum með Vane. Hún
varð þess varla vör, að hún kom
nær honum. Það var eins og rödd
óttans innra með henni varaði
hana við þvi að koma nær, byði
henni að flýja frá þessari töfra-
höll, svo hún færði hana ekki i á-
lög.
En svo voru þau komin inn og á
leiðinni yfir stóra anddyrið með
marmaragólfinu i átt til breiöa
stigans, þar sem Sinclair Arliss
stóð efst uppi og tók á móti gest-
um sinum.
Það voru þegar svo margir i
stiganum, að þau urðu að nema
staðar á miðri leið, en Phillida sá
gestgjafa sinn greinilega þegar
hún leit upp.
Otlit hans hafð; þegar i stað
haft nokkur áhrif á hana, en hann
leit jafnvel enn betur út klæddur i
smóking, dökkur yfirlitum og
með laglegt, svolitið kaldhæðnis-
legt andlit.
Skyndilega, næstum eins og
hann gerði sér grein fyrir þvi að
einhver væri að horfa á hann, þá
sneri hann sér við og leit niður,
beint I augu hennar.
Hún sá að það birti yfir honum
þegar hann sá hana, en andartaki
siðar varð hann upptekinn af ein-
hveiju öðru og leit aftur undan
henni til mikils léttis. Það hafði
veriö annað og meira en bara það
að hann þekkti hana aftur i
augnaráði hans, og hún hafði ekki
kært sig sérlega mikið um það
blik.
Hún óskaði þess eins að Vane
liti á hana, segði eitthvað við
hana eða sýndi á einhvern annan
hátt að hann geröi sér grein fyrir
þvi að hún stæði við hlið hans. En
þegar hún leit á hann, sá hún, að
andlit hans var samanbitið og al-
varlegt, og honum virtist jafnvel
leiðast svolitið.
Hún þrýsti handlegg hans létti-
lega. Hann hrökk við, og leit á
hana.
— Hvilik þvaga, Phillida. Rödd
hans var svolitið gremjuleg.
— Tiu villtir hestar hefðu ekki
getað dregið mig hingað, ef ég
hefði vitað að það yrði svona.
— Það skánar sjálfsagt, þegar
við erumkomin upp, sagði hún, og
hún gat jafnvel sjálf heyrt hvað
rödd hennar var einkennilega
spennt.
Og svo hreyfði fólkið fyrir
framan þau sig aftur.... þau voru
á leiðinni upp.
Mikið er hann fjarlægur mér,
hugsaði hún. Það er vonlaust að i-
mynda sér að við munum nokkru
sinni... finna hvort annað aftur.