Alþýðublaðið - 02.06.1976, Blaðsíða 10

10 UN HELGIMA
Miðvikudagur 2. júní 1976. SlaSw1’
Hví á að kæla
kornabörn sem eru
með hita en ekki
hina fullorðnu?
Þegar fólk veikist,
fylgir oft sótthiti með,
mikill eða lítill eftir at-
vikum. Flestir kannast
við að lítil börn eru gjarn-
an þvegin úr spritti, eða
kæld á einhvern annan
hátt þegar þau eru með
háan hita.
En hvernig er það með
fullorðið fólk? Er ekki
einfaldlega hægt að
hressa það við meðþvíað
stinga því í kæliskápinn,
eða frystikistuna svolitla
stund? Svo auðvelt er það
víst ekki.
Þegar fólk er meö sótthita, er
ekki þar með sagt aö sjúkdóm-
urinn eigi rætur aö rekja til hit-
ans. heldur til vissra sýkla sem
orsaka vissar efnabreytingar i
likamanum. Þessar efnabreyt-
ingar orsaka siðan hærri
likamshita. t inflúensutilfellum
er hitastig likamans t.d. um það
bil 40C en lægra þegar um
marga aðra sjúkdóma er að
ræða. Það er þvi einginn fótur
fyrir þvi að hitinn einn sér séu
þau veikindi sem um er að ræða.
Fyrr á timum trúði fólk þvi að
hitinn væri einn liður i vörn lik-
amans gegn sjúkdómnum. En
eins og áður sagði stafar hann af
þvi aö likaminn er að vinna bug
á utanaðkomandi veirum og þaö

hjálpar þess vegna ekkert upp á
heilsuna þó sjúklingurinn sé
kældur ef hann er með hita.
Enþaðgegnir öðru máli með
kornabörn sem fá háan hita. 1
þvi tilfelli er kæling nauðsynleg
ráðstöfun til að börnin fái ekki
hitakrampa. Einnig getur verið
gott að gefa hluta úr magnyl-
töflu við háum hita. Þvi magn-
ylið inniheldur efni sem slá á
hitann.
Að lokum skulu foreldrar að-
eins minntir á, að það á ekki að
kappklæöa ungbörn, sem eru
með hita, eða hiaða á þau
sægum. Börnin eiga að vera
léttklædd i rúminu og hafa skal
ferskt loft i herberginu.
FRAMHALPSSAGAN
„Við viljum ekki að þér drepizt
af rafmagnshöggi,” sagði
Greenwood. „Hér er
háspenna—lifshætta. Samvinna,
MR. Prosker?”
„Ég vil gjaman sýna sam-
vinnu,” sagði Prosker. „Ég vil
sýna fyllstu samvinnu.”
„Já, það viljið þér,” sagði
Dortmunder.
6. kafli
Murch stóð við hliðina á teinun-
um, reykti Marlboro og hugsaði
um járnbrautarlest. Hvernig ætli
væri að stjórna lest, alvöru lest,
nýti'zku lest? Auövitað var ekki
unnt að hafa sporaskipti, þegar
manni þóknaðist, en það hlaut
samt að vera skemmtilegt, mjög
skemmtilegt.
Undanfarinn stundarfjórðung
hafði aðeins eitt farartæki farið
um veginn, gamall, grænn vöru-
bill, sem eldri, hvithæröur bóndi
ók. Það klingdi i alls konar málm-
hlutum, þegar billinn ók yfir tein-
ana, og bóndinn hafði litið Murch
hornauga, eins og hann hefði
Murch grunaöan um að hafa
svona hátt.
Seinna hafði hann heyrt óminn
af vélbyssuskothriö, veikt og
langt i burtu. Murch hlustaði
spenntur, en skothriðin var ekki
endurtekin. Sennilega aöeins að-
vörun, ekkert benti tii vand-
ræða. Nú kom einhver eftir
teinunum. Murch laut fram,
staröi, og þetta var góði, gamli
Tumi Þumall, sem kom akandi
aftur á bak eftir teinunum.
Gott. Murch henti frá sér siga-
rettunni og hljóp upp i ekilssæti
flutningabflsins. Hann snéri hon-
um, og alft var til reiðu, þegar
Tumi Þumall kom.
Chefwicknam staðar rétt fyrir
aftan bilinn. Hann var þegar hálf
leiður að sjá af tilhugsuninni að
verða aftur eðlilega stór, en um
annaö var ekki að ræða. Töfra-
drykkurinn, sem haföi gert hann
litinn, virkaöi ekki lengur.
Meöan Greenwood gætti
Prosker, stukku Dortmunder og
Kelp, sem ekki voru lengur i
froskmannsbúningum, niður á
jörðina og settubrúna á sinn stað.
Chefwick ók hægt og gætilega upp
rennuna, en þegar lestin var
komin inn, ýttu Dortmunder og
Kelp henni á eftir. Kelp klifraöi
inn, Dortmunder lokaöi og fór i
stýrishúsiö, en þar settist hann
hjá Murch.
„Gekk allt vel?” spurði Murch.
„Já.”
„A áfangastað? ”
„Já.”
Murch lagði af stað, og þegar
hann haföi ekið þriggja kílómetra
vegalengd beygði hann til vinstri
út á þröngan stíg, einn af þeim
mörgu stigum, sem þeir höfðu
kannað undanfarnar vikur. Þeir
vissu,að þessi stigur lá inn i skóg-
inn, án þess að koma að nokkru
býli. Fyrstu kilómetrana mátti
sjá merki þess, aö stigurinn var
stundum notaöur sem ástarbraut,
en þegar lengra var komið, voru
teinarnir grasigrónir og enduðu
loks f dalskorningi, þar sem engin
merki mannaferða sáust, ef frá er
skiliö niðurbrotinn múr hér og
þar og hálfniðurgróinn legsteinn,
þar sem kirkjugarðurinn haföi
einu sinni verið.
Murch ók vörubilnum eins
langt inn og hann þorði, en nam
siðan staðar. „Hlustiö á þögn-
ina,” sagði hann.
Það var áliöið dags og ekkert
hljóð heyrðist. Þetta var bliöari,
rólegri þögn en hafði rikt á hæl-
inu eftir að Dortmunder hóf vél-
byssuskothriöina, en hún var
jafnfullkomin.
Dortmunderfór út úr stýrishús-
inu, og það small f, þegar hann
skellti á eftir sér. Murch fór út
hinum megin og þeir gengu meö-
fram vörubilnum og hittust að
aftan. Umhverfis þá voru tré og
jörðin var þakin rauðum og
appelsínulitum laufblöðum. En
það voru enn lauf á trjánum, og
þau flögruöu um ioftið svífandi,
svo aö Dortmunder gáði bæöi til
vinstri og hægri.
Dortmunder opnaði bakdyrnar
og þeir Murch klifruðu upp og lok
uðu á eftir sér. Inni i bilnum kom
ljósið úr þrem perum i loftinu og
járnbrautarlestin tók næstum allt
plássið þar. Vinstra megin var þó
unnt að skáskjótast fram hjá
henni. Dortmunder og Kelp fóru
aö eldsneytisvagninum og inn i
hann.
Prosker sat á vopnakassanum,
og sakleysislegi andlitssvipurinn,
sem átti að sýna minnisleysi
hans, var orðinn heldur útjaskað-
ur. Kelp og Greenwood og
Chefwick stóöu í hnapp utan um
hann. Hvergi var vopn að sjá.
Dortmunder gekk til hans og
sagði: „Þetta gæti ekki veriö ein-
faldara, Prosker. Þér tapið lifs-
tórunni, ef við missum demant-
inn. Komiö með hann.”
Prosker leit jafnsakleysislega á
Dortmunder og hvolpur, sem hef-
ur týnt dagblaðinuá heimleiðinni.
„Ég veit ekki, hvað þið eruð að
tala um,” sagöi hann „Ég er
sjúklingur.”
„Við skulum binda hann á tein-
anaog láta lestina aka yfir hann,
sagði Greenwood með ógeði og
fyrirlitningu. „Þá getur verið að
hann opni kjaftinn.”
„Það efast ég um,” sagði
Chefwick.
„Murch, Kelp, farið með hann
út og sýnið honum, hvar við erum
staddir,” sagði Dortmunder.
„Skal gert,” Murch og Kelp
tóku ómjúklega undir handlegg-
ina á Prosker og ýttu honum út úr
vörubflnum. Þeir sýndu honum
skóginn, en sfðdegissólin varpaði
birtu inn milli laufanna á trján-
um. Þegar hann haföi litast um,
lokuðu þeir aftur og fóru með
hann að vopnakassanum.
„Erum við ekki i skóginum?”
„Jú,” sagöi Prosker og kinkaði
kolli. „Við erum i skóginum.”
„Svo þér munið, hvað skógur
er? Gott. Litið nú inn i fremsta
vagninn á lestinni. Hvað sjáið þér
þar?”
„Skóflu,” sagði Prosker.
„Svo þér munið lika eftir
skóflu,” sagði Dortmunder. „Það
gleður mig. Munið þér lfka, hvað
gröf er?”
Prosker var ekki alveg jafnsak-
leysislegur. „Þér getið ekki gert
sjúklingi það,” sagði hann og
studdi máttvana hendi I hjarta-
stað.
„Nei,” sagði Dortmunder. „En
éggætigert það við lik.” Hann lét
Prosker hugleiða máliö smástund
og sagöi svo:” „Ég ætla aö segja
yður, hvað gerist. Við verðum hér
i nótt og látum lögregluna þjóta
um og leita aö járnbrautarlest um
allt. A morgun förum við héðan.
Þér sleppið, ef þér hafið afhent
okkur demantinn áður, og þér
getið sagt lögreglunni, að yður
hafi tekizt að flýja, og aö þér vitiö
ekki, hvaðgekk á. Þér nefnið auð-
vitað engin nöfn, þvf aö þá kom-
um viö aftur og sækjum yöur. Þér
vitið vfet núna, að viö • getum
fundið yður, hvar sem þér leyn-
ist.”
Prosker leit i kringum sig. A
járnbrautarlestina og hörkuleg
andlitin. „Já,” sagði hann. „Já,
ég veit þaö.”
„Gott,” sagði Dortmunder.
„Kunnið þér að fara með
skóflu?”
Prosker var skelfingu lostinn.
„Skóflu?”
„Ef þér afhendið ekki demant-
inn,” sagði Dortmunder til út-
skýringar. „Við förum hérna árla
á morgun, og við viljum ekki, að
þér finnist, svo að þér neyöist til
að grafa gröf.”
Prosker vætti varirnar. „Ég,”
sagði hann. Hann leit aftur á þá
alla. „Ég vildi óska, að ég gæti
aðstoðaö ykkur,” sagöi hann.
„Ég vildi það svo gjarnan. En ég
er sjúklingur. Mér gekk illa i við-
skiptum, i einkalifi, ótrú ástmey,
þrætur við lögfræðingaráð, ég
fékk taugaáfall. Hvers vegna
haldið þið, að ég hafi verið á
hæli?”
„Til að fela yður fyrir okkur,”
sagði Dortmunder. „Þér lögðuö
yður inn sjálfúr. Ef þér höfðuð
nægilegt minni til að fara á hæli,
sem var svona vel gætt, getið þér
munað eftir demantinum.”
,,Ég veit ekki, hvað segja
skal,” sagði Prosker.
„Það er i lagi,” sagöi Dort-
munder. „Þér hafiö alla nóttina
til að hugsa málið.”
7. kafli.
„Er þetta nógu djúpt?”
Dortmunder kom og leit á hol-
una. Prosker stóð ofan f henni f
hvitu náttfötunum, baðsloppur-
inn lá við hliðina á trjábol. Holan
var orðin hnédjúp, og Prosker var
löðursveittur, þó aðsvalt væri úti.
Sólin skein aftur i heiði, og haust-
skógurinn ilmaöi, en Prosker
minnti á hlýjan júlidag — án loft-
kælingar.
„Þaöerekki nógu djúpt,” sagði
Dortmunder. „Þér viljið þó ekki
liggja f svona grunnri gröf? Þær
eru bara handa klæðskerum og
skósmiðum. Hafið þér enga
sjálfsvirðingu?”
,,Þér ætliö ekki að myrða mig,”
stundi Prosker. „Ekki fyrir smá-
peninga. Mannslffið er meira
virði en peningar. Þér hljótið að
vera mannlegri, en ...”
Greenwood kom til þeirra og
sagði: „Prosker, ég gæti myrt
yður vegna þess, að þér fariö i
taugarnar á mér. Þér brugðust
mér, Prosker. Þér plötuöuð mig.
Þér gerðuö okkur helvitiö heitt,
og það er mér að kenna, svo að ég
vona á vissan hátt, að þér haldiö
áfram að gera yður upp minnis-
leysi, þangaö til að við verðum að
fara. ”
Prosker var mæddur aö sjá og
leit yfir að hjólförum vörubilsins.
Dortmunder sá það og sagöi:
„Gleymiö því, Prosker. Ef þér
haldiö, að lögregluþjónn komi
þjótandi inn i skóginn á bifhjóli,
skjáltlast yöur. Það gerist ekki.
Við völdum þennan staö, þvi aö
hér erum viö öruggir.”
Prosker virti Dortmunder fyrir
sér, og hann var ekki jafnsakleys-
islegur og áöur. Hann var orðinn
ibygginn á svipinn. Hann hug-
leiddi máliö um stund, henti svo
skóflunni frá sér, og sagði ákveð-
inn: „Allt i iagi. Þið dræpuð mig
aldrei, þvf að þiö eruð ekki morð-
ingjar, en ég sé, að þið gefist
aldrei upp. Það bendir ekkert til
þess, að mér veröi bjargaö.
Hjálpiö mér upp úrholunni og við
skulum ræöa málið. „Framkoma
hans var gjörbreytt, röddin dýpri
og öruggari, limaburðurinn
ákveðnari, handahreyfingarnar
snöggar.
Dortmunder og Greenwood
hjálpuðu honum aökomastupp úr
holunni, og Greenwood sagði:
„Verið ekki of vissir um mig,
Prosker.”
ÞAÐ VAR EINU
SINNI DEMANTUR...