Vísir - 31.05.1974, Blaðsíða 9

Visir. Föstudagur 31. mai 1974. ' 9
KIRKJAM O Cir ÞJÓBIA
Post. 2 1-4
Svo hefur jafnan verið
talið, að hvítasunnan sé
stofndagur kristinnar
kirkju. Á þessari heilögu
hátíð, þegar rættist það
fyrirheit frelsarans til
lærisveinanna, að þeir
fengu sendan heilagan
anda, fylltust þeir djörf-
ung og krafti til þess að
fara út í hinn heiðna heim
til að boða öðrum
fagnaðarerindið, sem var
þeirra sanna líf.
Margt hefur á dagana drifiö
fyrir þessari stofnun — kirkju
Krists — siðan hinn fyrsta
hvitasunnudag. Mörgu góðu’
hefur hún komið til leiðar —
margt liknarverk unnið á vett-
vangi mannlegs lifs. — Mörgum
hefur kenning hennar verið hin
svalandi lind við andlegum
þorsta. Það er mikið sannmæli,
sem i einum af sálmum okkar
stendur:
Þú varst mér það, sem vatn
er þyrstum manni —
þú varst mitt frelsi i
dimmum fangaranni —
og vængjalyfting vonabarrii
lágu —
og vorsól ylrik trúar
blómi smáu. —
Þetta er orð um Krist Jesú,
þann lausnara, hvers fagnaöar-
erindi kirkjan hefur boöað frá
upphafi vega. — Slik svalalind
hefur boðskapur kirkjunnar
verið. Upp af frækornum þess
fagnaðarerindis hefur þrótt-
mikill og fagur gróöur sprottið.
Kirkjunnar mikla tré hefur
breitt „sitt lim yfir lönd yfir höf
— á lifenda bústað á dáinna
gröf.”
Þannig mætti rekja þann
gilda þátt, sem kristin kirkja
hefur átt i þvi , að vera mann-
inum andlegt „hlífðarskjól á
heimsins köldu strönd.” — Hins
er heldur ekki að dyljast, að
mörg vixlspor hafa verið stigin
á þessari braut. Enda hafa þær
ávirðingar hennar ekki verið
látnar liggja i láginni. —
Biblían
og þú
Eru guðfræöilegar og sagn-
fræðilegar upplýsingar varö-
andi texta Bibliunnar til
nokkurs gagns fyrir kristi-
legt trúarlif?
Ekki kannske beinlinis og
við fyrstu sýn. En Biblian
verður meira lifandi.
Mannþekking okkar eykst.
Við veröum þá eins og
samtiða þeim, sem rita efn-
ið. Okkur verður ljóst, aö
vandamál þeirra tima eru
ekki, þegar allt kemur til
alls, neitt ólik þeim vanda-
málum, sem við eigum við
að striða. Við öðlumst nýjan
skilning á aðstæðum okkar
sjálfra, er við virðum fyrir
okkur aðstæður manna fyrir
2-3000 árum.
Þá getur það óllklega og
óskýranlega gerzt, oft
snögglega og óvænt, að
Biblian öðlazt nýtt gildi fyrir
okkur, hún veröur Guðs orð,
sem talar til okkar i okkar
aðstæðum. Biblian verður þá
rödd Guðs til okkar sjálfra.
Við fáum boðskap frá Guði,
huggun, hvatningu, áminn-
ingu, fyrirheit, endurvakta
von eða lausn á rikjandi
vandamálum okkar, sem áð-
ur höfðu verið okkur óleys-
anleg, og siðast en ekki sizt:
Guð verður lifandi staðreynd
fyrir okkur.
(Úr Bibelen i Fokus eftir
Alfred Storaas) — Sr. OTh.
þýddi —.
Slikt er ekki nema eðlilegt.
Hér er aðeins um mannlega
stofnun að ræða, og hún hefur
eðlilega veriö mæld á þann
mælikvaröa, sem strangastur
er — kvarða þeirrar fullkomn-
unar, sem Jesús ætlar öllum
mönnum að ná. Ekki sist vegna
þessa, vegna þess hve margt
hefur miður tekist en skyldi
samanborið við takmarkið
sjálft — vaxtartakmark Krists-
fyllingarinnar, fullkomnunar
mannsins — vegna þessa hefur
andstaða og tómlæti gagnvart
kirkjunni og málefnum hennar
farið vaxandi og svo er nú
komið hag hennar, að viða á hún
i vök að verjast vegna þess hve
margir þeir eru óvirkir áhorf-
endur, sem ættu að vera þátt-
takendur i kristnu safnaðarlifi.
Það ér þetta tregðufulla, nei-
kvæða afskiptaleysi, sem er
erfiðasti þröskuldur á vegi heil-
brigðs safnaðarstarfs. Það er
óvist hvort við gerum okkur það
nægilega ljóst, i hve óumræði-
lega mikilli þakkarskuld við
stöndum við kirkjuna, sem er
okkur kristnum móðir og hve
viðurhlutamikið það er að virða
hana og viðleitni hennar að vet-
tugi.
Ég minnist þess að fyrir löngu
las ég frásögn um tvo menn,
sem voru á ferð i Sviþjóð i járn-
brautarvagni. Þeir voru að tala
um trúarbrögð. Annar sagði:
„Ja min skoðun er nú sú, að i
raun og veru sé ekki mikið
leggjandi upp úr þessum trúar-
brögðum: ég held þau séu s.a.s.
öll jafngóð. Það veltur að mestu
leyti á loftslagi og kynstofni eða
þvi um liku.”
,,Ég er nú alveg á sama
máli,” svaraði hinn. „Kristin-
dómurinn er tilfinningamál.
Hvaða gagn gerði hann okkur á
striðsárunum. Varð hann ekki
gjaldþrota þá? Hann er að
minum dómi ekki hótinu skárri
en önnur trúarbrögð.”
Asamt þessum tveim var
þriðji maðurinn i vagninum.
Hann virtist vera útlendingur.
En það kom i ljós, að hann bæði
talaði og skildi tungu þeirra.
Hann tók til máls og sagðist ekki
hafa komist hjá að heyra það,
sem þeim hafði farið á milli og
,,ég er” sagði hann, „yöur ákaf-
lega ósammála. — Má ég segja
yður hversvegna?” „Já það er
velkomið,” sagði sá, sem byrjað
hafðisamtaliðum trúarbrögðin.
„Ég er frá landi, sem ekki er
kristið land.” sagði út-
lendingurinn, „fæddur I bæ þar
sem eru 4 þús. ibúar. Þér þekkið
eflaust bæi hér i landi af sllkri
stærð.” — „Já, vitanlega.
Bærinn heima hefur einmitt þá
ibúatölu, ” svaraði annar
Svlinn. — „Agætt,” . hélt
útlendingurinn áfram. „Gerum
ráð fyrir þvi að bærinn yöar
væri minn bær. Þá væri þar
umhorfs eitthvað á þessa leið:
Þar er engin kirkja, þar er
heldur enginn opinber skóli,
enginn simi, ekkert rafmagn,
ekkert bókasafn, enginn læknir
eða hjúkrunarkona, engin
vatnsveita eða hreinlætistæki,
engin fátækrahjálp eða fram-
færslustjórn. Já, svona væri
bærinn yðar herra minn, ef
hann liktistbænum minum. Eini
ljósgeislinn I þessum bæ er
kristniboðið, sem hefur reist þar
sjúkraskýli og skóla. 1 of-
sóknum i heimalandi minu var
300 þús. manns misþyrmt eða
þeir voru myrtir. Ég missti alla
ættingja mina og allar eigur
okkar voru gjöreyðilagðar.
Þetta gerist I landi þar sem allt
önnur trúarbrögð eru rikjandi
heldur en kristindómurinn. —
Getið þér nú skilið, herrar
minir, að það er rik ástæöa til
þess fyrir mig að vera yður
ósammála um það, að það séu
öll trúarbrögð jafngóð. Það er
einungis andi kristindómsins,
sem hefur gefið mér nokkra
von um það, að mannsæmandi
lif verði reist á þeim rústum,
sem hatur og grimmd hinna
heiðnu trúarbragða hafa skilið
eftir i landi minu.”
Mennirnir tveir, sem höfðu
talið kristindóminn fánýtan og
talið það einu gilda hvort i
landinu væru nokkur trúarbrögð
eða engin, þeir fengu nóg að
hugsa við orð þessa útlendings.
Sagan hermir ekki hver við-
brögð þeirra voru. En þessi
saga ætti að geta vakið okkur öll
til alvarlegrar umhugsunar um
það, hvar islensk þjóð væri á
vegi stödd ef hugsjónir kristin-
dómsins um manngildiö og
mannhelgina hefðu ekki náð að
festa hér rætur. Hvernig væri þá
komið um andlegt frelsi með
þjóðinni? Hversu mikil væri þá
virðing fyrir annarra skoöunum?
Hvernig væri þá komiö um
félagslega hjálp og þjónustu til
handa þeim, sem erfiðast eiga
uppdráttar á eigin spýtur?
Já, hversu lengi væri ekki
hægt að telja upp allt þaö, sem
við miklumst mest af I sam-
félagi okkar og benda á það
hversu það, beinlinis og óbein-
linis er allt risið upp af og hvilir
á þeirri mannréttindahugsjón,
sem sér i hverjum manni Guðs
barnið, bróðurinn, sem Jesús
Kristur er dáinn fyrir.
óbærileg er sú hugsun okkur
öllum, ef við ættum að glata
slikum réttindum og hljóta
ánauðarok kúgunar og þræl-
dóms þess i stað. — Já ömurleg
væri sú tilhugsun þessari
frelsisunnandi þjóð.
En getum við ekki imyndað
okkur, að við eigum það á hættu
að þetta glatist, ef við van-
rækjum að styrkja sjálfan
grundvöllinn, sem frelsið og
mannréttindin hvila á. Ef við
sýnum þeirri stofnun, sem
boðar okkur fagnaðarerindi
guðlegs kærleika meðal mann-
anna, sýnum henni óvirðingu
tómlætisins, er þá ekki þeim
mannréttindum hætta búin, sem
beinlinis hvila á þessum grunni
Sinnuleysi um kirkjumál og
kristindóm er nú mjög áberandi
hér hjá okkar þjóð.
í öðrum löndum, ekki sist
Bandarikjum N.A. er þessu
öðruvisi farið, a.m.k. með þvi
fólki, sem heyrir til ákveðnum
söfnuðum. Ég var nýlega að
lesa frásögn skólanemanda,
sem dvaldi um þriggja mánaða
skeið i Bandarikjunum. Það er
ung stúlka, sem skrifar
greinina. Henni segist svo frá:
„Lærdómsrikt var að dveljast
hjá fjölskyldum með mismun-
andi viðhorf t.d. i stjórnmálum
og trúmálum. Ég var hjá
Gyðingafjölskyldum og fjöl-
skyldum af ýmsum mótmæl-
enda trúflokkum. Þar var sá
siður að fara til kirkju á
hverjum sunnudagsmorgni og
voru menn árla á fótum.”......
Þannig er viðhorf fjölda
manna hjá þessari voldugu
þjóð.
Þetta er lærdómsrikt fyrir
okkur og vekur spurninguna:
Hvað get ég gert?
Hvernig get ég stutt kirkjuna
og safnaðarlifið?
Hvað hef ég til þessa máls að
leggja?
Mikið, vissulega mikið. Blóm-
legt safnaðarlif er komið undir
hverjum einstaklingi innan
hvers safnaðar, rækt hans við
kirkjuna, þátttöku hans i
messugerðinni.
Aðeins þetta — að koma til
kirkju þegar messað er, það er
einfaldasti, en jafnframt sá
ómetanlegasti stuðningur, sem
hægt er að vera og veita söfnuði
sinum og kirkju.
A stofnhátið kristinnar kirkju
skulum við minnast hennar i
verki með þvi að ganga i Guðs
hús og biðjum:
Þin kirkja, góði Guð,
þú gef að standi
um aldir óbifuð
af öllu grandi.
Frœðsla
°9
fyrir-
mynd
SKÓLAÆSKAN
Mikili hluti æskufólks er i skóla frá 7 ára aldri og fram um tvi-
tugt. A þessum þroskaárum er æskumanninum iifsnauðsyn að
vera bindindismaöur. Þaö er skyida alira, sem við skólana
starfa að stuðla að þvi, að nemendur neyti ekki áfengis eða
tóbaks. Góður félagsskapur getur þar miklu góðu til leiðar kom-
ið og hefur forðað mörgu góðu mannsefni frá óreglu og lifsglöt-
un.
Fordæmi kennara hefur þar mikiö aö segja. Það er skylda
allra, sem viö skóla starfa, að benda æskunni á hættur þær, sem
fylgja neyzlu áfengis og tóbaks. Geri þei þeir þaö ekki, bregðast
þeir skyldu sinni við æskuna.
Kenndu inér að varast hættuna. Þá kennir þú mér vel.
—Reginn — blað templara á Siglufirði,—