Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1940, Blaðsíða 23

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
415
Jens Sigurðsson rektor og Olöf Björnsdóttir kona hans
og yngsti sonur þeirra Þórður.
Björn Gunnlaugsson
(Myndin er af málverki Mentaskóla Reykjavíkur
eftir Jón Þorleifsson).
Jeg veit ekki hvort við eigum
að segja söguna sem sögð var
um bónorð Björns afa míns til
Ragnheiðar. En hún er svona:
Vinir Björns höfðu hug á því,
að hann giftist. Þeir fundu konu-
efnið handa honum, ekkjuna
í Sviðholti. Þeir fylgdu honum
þangað og stiltu svo til að þau
fengi tækifæri til að tala saman
í einrúmi. En þegar þeir snjeru
á brott kom það upp úr kafinu
að ekkert hafði orðið úr bónorð-
inu.
Þetta þótti þeim illa farið, en
Björn tók aðfinnslum þeirra fje-
laga fálega.
Síðan var gerð önnur ferð í
Sviðholt, og lá við að alt færi á
sömu leið. En þegar komið var
að því að kveðja, víkur Björn
sjer að Ragnheiði að fjelögunum
áheyrandi og segir: „Viljið þjer
eiga mig maddama Ragnheið-
ur“. Hún játaði því. Þá svarar
Björn: „Þakka yður fyrir og
verið þjer sælar“. En Ragn-
•
heiður sagði að úr því svo langt
væri komið, fyndist sjer rjett að
þau ræddust við, og Björn yrði
í Sviðholti til næsta dags.
Björn misti Ragnheiði konu
sína eftir 9 ára hjónaband. —
Seinni kona hans var Guðlaug
Aradóttir frá Flugumýri. En hún
var mágkona fyrri konu Björns
Gunnlaugssonar, ekkja Þórðar
Bjarnasonar frá Sviðholti. Þetta
er nokkuð flókið. Það eru marg-
ir sem ruglast í þessu í fyrsta
skifti sem þeir heyra það. En
Ragnheiður amma mín, var móð-
ir Bjarna Jónssonar rektors, er
var fyrirrennari föður míns við
Latínuskólann.
í Latínuskól-
anum.
ETTA er myndin af foreldr-
um mínum, segir frú Ingi-
björg næst. Þau eru þarna
með Þórð, yngsta bróðir minn.
Faðir minn var lúnari og þreytu-
legri að sjá, en Jón bróðir hans.
Það sjest á myndinni. Hann hafði
líka meiri áhyggjur með allan
sinn barnahóp, en Jón „bróðir“,
sem hafði fyrir engum að sjá.
Sýnist yður ekki hún mamma
vera lík henni nöfnu sinni,
Ólöfu Björnsdóttir, bróðurdóttur
minni?
Jeg er fædd í Latínuskólanum,
segir frú Ingibjörg, faðir minn
gegndi altaf rektorsstarfinu í
fjarveru Bjarna rektors, sem
sigldi oft. Svo var það árið sem
jeg fæddist, 1860, þá var Bjarni
utanlands. En svo var faðir minn
skipaður rektor þegar jeg var 8
ára. I millitíð áttum við heima í
gömlu biskupsstofunni í Aðal-
stræti 10, sem nú er Silla og
Valda búð. Þar var oft margt
um manninn hjá okkur. —
Jón Sigurðsson og Ingibjörg
kona hans voru til húsa hjá
okkur þau sumur sem Jón kom
á þing. Þau höfðu tvær stofur
að sunnanverðu í húsinu, svefn-
herbergi og setustofu. Þangað
var altaf stanslaus gesta-
straumur. En auk þeirra borð-
uðu ýmsir þingmenn hjá foreldr-
um mínum, meðal þeirra sjera
Eiríkur Kúld.
Á kvöldin sátu þeir oft faðir
minn og „bróðir“ og drukku
toddý. Við systkinin kölluðum
Jón Sigurðsson altaf „bróðir“
og Ingibjörgu konu hans „syst-
ir“.
Árin sem við vorum í skólan-
um fórum við oft á sunnudög-
um í heimsókn til afa niður í
Gunnlaugsenshús, en svo var
húsið hans altaf kallað. Það stóð