Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1940, Blaðsíða 29

i
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
421
Hjörtur Jónsson lœknir í Stykkishólmi.
ar jeg var í Hólminum. Þá voru
gefin saman Eggert - Finnsson,
seinna bóndi að Meðalfelli í Kjós
og Elín Gísladóttir frá Reynivöll-
um. Vígslan fór fram á Breiða-
bólstað á Skógarströnd, en þar
var þá prestur sjera Eiríkur,
bróðir Elínar. — Veisluna sátu
helstu menn í Hólminum, t. d.
sýslumannshj ónin, Clausenshjón-
in og Páll Briem frændi Elínar
og fyrri kona hans, auk fjölda
fólks af Ströndinni.
Þegar verið var að búa brúð-
guman í puntið, fanst jakki hans
hvergi og var leitað víða. Loks
bar þar fyrir einn veislugestinn,
sjera Jakob Guðmundsson á
Sauðafelli, og þótti hann óvenju-
lega vel til fara. Við aðgæslu
kom það fram að sjera Jakob var
kominn í jakka brúðgumans.Sum-
arið 1938 skrapp jeg upp að Með-
alfelli að hitta Elínu, hún hafði
í æsku sinni verið þjónustustúlka
á heimili foreldra minna, og því
góð vinátta með okkur. Þar barst
þessi atburður í tal og vjek Egg-
ert sjer þá fram en kom nokkurri
stund síðar inn aftur, klæddur
brúðkaupsjakkanum, sem þá var
orðinn 55 ára gamall. Til minn-
ingar um þetta og rækt við liðna
tíð, var Eggert í jakkanum með-
an jeg stóð þar við.
★
Árið 1890 giftist Ingibjörg
Hirti Jónssyni lækni, en misti
mann sinn eftir 4 ára sambúð.
Hjörturlæknirvarhiðmesta ljúf-
menni, og var öllum harmdauði er
Jón SigurSsson, forseti.
hann þektu. Hann dó úr inflú-
ensunni. — Það var altaf verið
að kalla á hann upp úr rúminu,
sagði frú Ingibjörg. Hann vildi
öllum hjálpa og liðsinna. Jeg er
að láta mjer detta í hug, að það
hafi verið vegna góðverka hans
og hjálpsemi að mjer hefir farn-
ast svo vel með alt mitt síðan.
Um Stykkishólmsárin komst frú
Ingibjörg að orði á þessa leið:
— Það var ósköp indælt í
Stykkishólmi og mikið um skemt
anir hjá okkur. Nú er búið að
eyðileggja „Stykkið“ og byggja
ofan á það bryggju. Það þykir
mjer synd, svo jafnvel þeir, sem
í Hólminum búa þekkja það ekki
og vita ekki af hverju staðurinn
hefir fengið nafn sitt.
1 þá daga voru þar margir
vel efnum búnir. En einna mest
bar á heimili sr. Eiríks Kúld, og
eftirminnilegust er mjer frú
Þuríður kona hans af vanda-
lausu fólki þar.
Sr. Eiríkur Kúld var einkar
ástúðlegur maður. Honum þótti
mjög vænt um konu sína og var
henni umburðarlyndur og eftir-
látur. En hún var einkennileg á
skapsmunum og hreytti oft i
mann ónotum. En mest bar á
kaldlyndi hennar gagnvart
manni hennar.
Sólskinsdag einn að sumri til
sat hún utan við hús sitt með
„parasol". Sveitamaður gekk
þar fram hjá, kastaði kveðju á
Frú I -gibjCrg Einarsdóttir.
frú Þuríði og sagði: „Það er gott
v.eður í dag“. — „Eins og mað-
ur sjái það ekki“, sagði prests-
frúin og snjeri upp á sig.
1 annað skifti var hún úti við,
er maður hennar gekk fram hjá.
Ávarpaði hún hann þá að fyrra
bragði, og kvartaði undan því
hve óskaplega dökkur hann
væri 1 andliti. „Og svona ertu
um allan skrokkinn, Eiríkur".
Kvaðst hún ekki geta unað við
það lengur. „Það er seint sjeð,
Þuríður mín“, sagði prestur.
Annað sagði hann ekki.
Sagt var að í fyrsta sinn, sem
sr. Eiríkur kom með móður sína
á heimili þeirra hjóna, þá hafi
Þuríður ávarpað þau mæðgin
eitthvað á þá leið, að hún spurði
Eirík hvaða herfa það væri, sem
hann kæmi þarna með. Er þetta
fjósakerlingin þín? — Nei, þetta
er móðir mín, sagði sr. Eiríkur.-
Þegar gestir voru á heimili
þeirra hjóna, hafði frú Þuríður
það fyrir vana að setja mann
sinn hjá, láta hann annaðhvort
vanta diskinn, hníf og gaffal eða
stól við borðið. Þeir, sem þessu
voru kunnugastir, voru því van-
ir að sjá um að húsbóndinn fengi
sömu „uppvartningu" og gest-
irnir.
Bestu vinir mínir í Stykkis-
hólmi voru þau hjónin Sæmund-
ur Halldórsson kaupmaður og
Magdalena kona hans, einnig
læknirinn, sem tók við eftir mann
minn, Davíð Sch. Thorsteinsson
og frú Þórunn kona hans. Var
ætíð góðra ráða til þeirra að leita,