Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1940, Blaðsíða 24

41«
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
við Veltusund og Vallastræti, þar
sem nú er hús Magnúsar Benja-
mínssonar. Jeg man ekki glöggt
eftir því, sem fram fór milli full-
orðna fólksins, því við börnin vor-
um látin leika okkur út af fyrir
okkur.
Stundum þegar við systkinin
komum til afa á þessum árum
tók hann til að kenna bræðrnm
mínum sundtökin. Hann lagðist
fyrst á gólfið og sýndi þeim
hvernig sundtökin væru. En síð-
an ljet hann þá leggjast á stóla
eða borð og ljet þá æfa sig þar.
Hann kendi víst piltum sund á
Bessastöðum. Var honum mjög
umhugað um að dóttursynir
hana lærðu að bjarga sjer á
sundi.
Mikla virðingu bárum við fyr-
ir afa og öllu því, sem hann
hafði í kringum sig. Konan hans
var á þeim árum altaf veik og
þurfti mikla umönnun, gat að
eins setið í stól og þurfti að
hjálpa henni til að klæðast.
Svo dó faðir okkar haustið
1872. Hann dó í herberginu við
hliðina á Langaloftinu. Hann
hafði gengið snemma til hvílu
um kvöldið. En þegar móðir mín
kom inn í svefnherbergið seinna
um kvöldið, kvaðst hann ekki
hafa sofnað. Kvartaði hann um
kulda á fótunum. Svo reis hann
upp í rúminu, en hnje strax nið-
ur örmagna og kallaði mamma
þá í gegnum lúguna sem var á
þilinu fram í Langaloftið og bað
piltana þar að sækja lækni.
Þegar læknirinn kom var pabbi
dáinn.
Við vorum í skólanum um vet-
urinn, en dr. Jón Þorkelsson
hafði skrifstofu pabba til um-
ráða. En um vorið dó Guðlaug,
kona Björns afa, og þá flutti
mamma þangað með okkur
börnin flest.
Á heimili Björns
Gunnlauffssonar.
AFI hafði haft ráðskonu í
mörg ár. Hún hjet frk. Ingi-
björg Petersen var ættuð úr
Njarðvíkum. Eftir að við flutt-
um í húsið, hafði hún það aðal-
starf áfram að annast um afa.
Hann hafði tvö herbergi í hús-
inu fyrir sig, svefnherbergi og
forfyf, fiula^ f)a erýfnc
j faan. *r z/ýurhi.r
þofx 'Étrx fldri Íefrt Écrn-
UfA 3U»*. É*/Ur '
futnto í‘<* Xyn.ti*urt
f
ójÍtx y cj Aa*m* ■
'ífn nír
CÍrp t’ É&ir
. 32 . 2.
'jjtour
Rithan arsýnichorn
inn af því geymsluherbergi, þar
sem hann geymdi kíkira sína og
önnur mælingaáhöld, bækur og
annað. Það herbergi var altaf
aflæst, og fengum við aldrei að
koma þar inn.
Afi var orðinn hrumur, þegar
hjer var komið sögu. Frk. Pet-
ersen hjálpaði honum á hverjum
morgni til að klæða sig. Síðan
fór hann snöggvast út. Og þá
las hann morgunbænina „Nú er
jeg klæddur og kominn á ról“
o. s. frv. Hann bauð mömmu
góðan dag með kossi.
Það fyrsta sem hann tók til
höndum eftir að hann kom á
fætur, var að skifta á almanak-
inu, svo þar stæði rjettur dagur.
Síðan settist hann í hægindastól
í stofunni hjá okkur og sat þar
að heita mátti allan daginn. —
Alt varð að vera í sömu skorð-
um og óhaggað, sem í kringum
hann var. En altaf var hann blíð-
ur og elskulegur við okkur
börnin.
Jeg man aðeins eftir því í
eitt skifti að honum mislíkaði
við okkur. Á litla borðinu við
stólinn hans var bókastafli en
ofan á honum gamalt blað af
Norðanfara. Blaðið hafði legið
þar svo lengi, að það var orðið
mjög gult og velkt. Þá var það
að einhver systra minna hafði
tekið blaðið, og stungið því inn
á milli bókanna.
Morguninn eftir að þessi
breyting var gerð og hann var
kominn í stólinn sinn hafði
hann orð á því hvað orðið væri
af Norðanfara-blaðinu. Honum
var sagt að blaðinu hefði verið
stungið milli bókanna, vegna
þess hve velkt það var orðið.
Þá bandaði hann frá sjer með
hendinni og sagði önuglega:
„Það er best að láta það vera á
sínum stað“.
Hann fór á fæfeur kl. 8 ;á
morgnana, en að hátta kl. 5.
í hvert einasta skifti sem hann
lagði sig til hvílu, hafði hann yf-
ir þetta brot úr gamalli vísu:
„Næmur á kver, nú er jeg kominn
hjer“, (áframhaldið er svona:
Til Vallaness—vors góða prests).
Á hverju kvöldi var lesinn hús-
lestur, altaf eftir að afi var hátt-
aður. Var lesturinn lesinn inni
hjá honum, en alt heimilisfólkið
kom þangað inn til hans.
Eitt sinn skyldi Ingibjörg
Petersen ráðskona afa, fara í
ferðalag til að heimsækja skyld-
fólk sitt suður í Njarðvíkum.
Samdi hún um það við mig, að
jeg ætti að sjá um afa meðan
hún væri í burtu. Þegar burtfar-
ardagurinn kom var hið versta
hrakveður svo frk. Petersen gat
ekki farið. Og þannig leið vika
að aldrei stytti upp svo henni
gæfi til að komast af stað. Fór
afi að hafa orð á því, að hann
væri farinn að kenna í brjóst
um frk. Petersen að þurfa að
bíða svo lengi eftir ferðaveðri.
En loksins komst hún af stað.
Fyrsta morguninn sem hún
var að heiman kom móðir mín
inn til afa á tilsettum tíma og
sagði við hann, að nú væri kom-
inn tími til þess fyrir hann að
hugsa til að klæða sig.
En hann bærði ekki á sjer og
svaraði:
„Hún Ingibjörg litla ætlar að
segja mjer til“.
Síðan var kallað á mig, til þess
að alt færi eins og um var talað
og afi kæmist í fötin sín. Jeg
hjálpaði honum í fötin, stóð upp
á stól, til þess að geta bundið á
hann hálsbindið. Þetta gekk
svona á hverjum degi í viku, að
jeg var önnur hönd afa, þangað
til Ingibjörg Petersen kom. Jeg
skildi aldrei við hann á morgn-
ana, fyr en hann var búin að
skifta á almanakinu, og sestur 1