Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1940, Blaðsíða 30

422
lesbók MORGUNBLAÐSINS
ef á þurfti að halda, og umgekst
jeg mest heimili þeirra.
★
Frú Ingibjörg hefir frá mörgu
að segja af lífinu í „Hólmin-
um“, veislunum þar og gesta-
boðum heldra fólksins, skemti-
ferðum á sumrin um nágrennið,
rausn og höfðingsskap. Þó hún
misti mann sinn 1894, var hún
í Hólminum fram yfir aldamót.
Þar kunni hún best við sig.
— Jeg vildi ekki til Reykja-
víkur koma, sagði hún. Því það-
an hafði jeg svo margar daprar
endurminningar, svo margir ást-
vinir og vandamenn, er jeg misti
hjer á æskuárum mínum. En svo
var það úr að jeg keypti skák af
túninu hans sr. Þórhalls í Lauf-
ási og bygði þetta hús. Þá var
Laufásvegurinn lítið annað en
götuslóði. En þá var indælt
hjerna við Laufásveginn, græn
og gróðursæl tún alt í kring og
á morgnana blasti við manni
græn og húsalaus Tjarnarbrekk-
an. Nágrannar mínir og kunn-
ingjar drógu dár að þessu húsi
mínu, vegna þess að jeg ljet eld-
húsið snúa að götunni, en hafði
stofuna sólarmegin, og skeytti
ekkert um það þó jeg sæi ekki
til þeirra, sem um veginn fara.
Jeg hafði sól í Stykkishólmi,
og eins vildi jeg hafa það hjer.
Það er ,ekki of mikið sólskin í
lífinu, svo mjer finst ekki ástæða
til að fela sig fyrir því.
En þetta segi jeg aðeins fyrir
yður. Menn mega snúa húsun-
um sínum fyrir mjer eins og þeir
vilja. En jeg vil vera sólarmegin
meðan jeg get.
V. St.
FJAÐRAFOK
ÞaC var í veislu. Einn af gestunum
settist viö slaghörpuna og spilaði af
lífs og sálar kröftum í heila klukku-
stund. AS þvi búnu sneri hann sjer að
einum gestinum og sagði:
— Gerið þið ykkur það ljóst, að
jeg hefi ekki notið tilsagnar í hljóð-
færaslætti einn einasta tíma á æfi
minni.
— Það er fallega gert af yður, sagði
þá einn er viðstaddur var, að þjer
reynið ekki að skella skuldinni á aðra.
★
Maður einn víðförull sagði frá ýms-
um æfintýrum, er hann hufði lent í
í Astralíu.
Hann sagði m. a.:
— Alt í einu komu 20 blámenn,
vafalaust mannætur og umkringdu
mig!
— Og hvað tókuð þjer til bragðsf
— Jeg hjelt niðri í mjer andanum
svo jeg blánaði í framan. Og þá
hjeldu þeir að jeg væri einn af þeim.
Klæðskerinn: Þetta er nú í
síðasta sinn, sem jeg kem með
reikninginn.
Maðurinn: Það var gleðilegt að
heyra. Jeg er satt að segja orð-
inn dauðþreyttur á yður.
★
Hann var tvígiftur, og hveitibrauðs-
dagamir síðaji löngu liðnir. Nágrann-
amir heyrðu hávaða í íbúðinni einn
góðan veðurdag.
Daginn eftir spurði nágranni einn
hvort nokkuð alvarlegt væri á seiði.
— Jeg hef verið ólánsmaður í
kvennamálum, fyrri konan strauk frá
mjer.
— Og sú seinni — hvað með hanaf
— Hún strýkur ekki.
★
— Pabbi! Því var konan sköpuð
seinastf
— Ef hún hefði verið sköpuð á
tmdan, drengur minn, þá hefði orðið
að gera ait úr garði eins og hún vildi.
— Jeg heii verið að hugsa um
að byggja mjer hús, en mig vant-
ar peninga.
— Því reynirðu ekki að koma
þjer í kynni við frímúrara?
— Getur þú sagt mjer hvað
ljós er, Pjetur?
— Já, það er það, sem
maður getur sjeð.
— Hvaða slúður. Þú getur sjeð
mig og er jeg þó ekki neitt ljós.
— Hvað vinna margir í verk-
smiðjunni hjá yður núna?
— Líklega svona helmingur-
inn.