Lesbók Morgunblaðsins - 19.03.1944, Blaðsíða 3

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
107
vökurnaL' og ol'reynslu, er við 5
konur lögðumst til svefns í skóg-
arvarðarMsinu. Rjett eítir að jeg
var sofnuð, kom ein a£ fjóruin, er
voru í svefnherbcrginu í hendings-
kasti inn til mín, þreif í mig í dauð-
ans ofboði og sagði: Astrid! Astrid!
Þjóðverjarnir eru að konia. Heyrir
þfi ekki að kirkjuklukkurnar
hringja? Jeg glaðvaknaði og hlust-
áði og heyrði að það var stuuda-
klukka í húsinu, sem var að enda
við að slá. Benti jeg þessari vin-
knnu minni á misheyrn hennar, og
gekk hún síðan til svefns að nýju.
Þrengist að.
Dagur L-aLin, sá 11. apríl, án þess
að nokkuð bagri tii tíðinda þá nótt
í Nybergsiuid. og byrjuðum við
dagsverkið á nýjan leik. En þá
hafði aðstaðan itreyst frá því dag-
inn áður. Því nú hafði sænska
frjettastofan neitað að dreifa fi'jett-
um um mcrkustu átburðina í Nofegi
vegna þess að Svíþjóð yrði að halda
fast við hlutlcysi sitt. Var nú á-
kveðið, að forstjóri erlcndra frjetta
í Norsk Telegram bureau, Jens
Schive, skyldi fara til Svíþjóðar, tii
þess að athuga hvernig í þessu lagi,
og til þess að vinna að því, mcð
norska sendisveitinni, þar, að frjctta
sambandið yfir Svíþjóð gæti haldið
áfram.
Um morguniniL, þ. 11. apríl, konm
nokkrir sænskir blaðamcnn til okk-
ai*, til að lcita frjetta. Þekkti mað-
urinn minn siuna þeirra, frá blaða-
mannaþingi Norðmdanda, er haldið
var í Helsingfors árið áður. Þ. á m.
var Tunsberg ritstjóri við „Dagens
Nyheter", sem eftir Noregsstyrjöld-
ina var lengi í Oslo og skrifaði
margar ágætar greinar í blað sitt.,
er, að því er jeg hefi heyrt, urðu
til þess, að Þjóðvcrjar vísuðu hon-
urn úr landi.
Njósnir Þjóöverja.
Er nokkuð var liðið fram á morg-
uninn kom aðvörun frá Elverun
gegnum símann, að nú væru þýskar
flugvjelar á ferð. Bílflauturnar voru
þeyttar á „torginu", svo allir fengu
að vita um hættuna, og allt fólk
þaut úr þorpinu eius og dagiiui
áður, bæði heimamenn og gestir,
upp í skóginn. Konurnar tvær, úr
okkar hóp, sem höfðu tekið að sjer
að gæta símans, sátu þó kyrrar, því
að þær töldu, að símanum yrði að
sinna, hvað sem fyrir kynni að
koma.
í skóginum var mikii fönn, altað
2 inetra djúp, og fönnin gljúp, eins
og altaí er í skógum, þar seni sól-
bi'áðar nýtur ekki sem á bersvæði,
svo erfitt var að bera sig hratt
yfir. Allir hentu sjer niður í fönn-
ina, og lágu þar, hvar sem hver var
kominn. Allir voru rólegir nema
gömul kona ein, sem lá í fönninni
rjett hjá okkur, undir sama trje og
við. Hún hljóðaði og veinaði, og;
hrópaði í sííellu: „Herra Jesús,
hjálpa þú oss! Herra .iesús, hjálpa
þú oss!‘ í Þessir kveinstafir gömlu
konunnar tóku nokkuð á taugar
okkar, meðan við lágum þarna í
iönninni. Ekkei't gerðist í þetta
sinn, og sneru allir inn í þorpið
aftiii' eftir stundarkorn. Þetta reynd
Usst að vcra njósnarflugvjelar.
Kl. 11. f. h. kom önnur aðvörun
frá Elverun. Við hjónin komum okk
ur saman um að flýja ekki inn í
skóginn í það sinn, úi' því ekkert
hefði oi'ðið úi' árásum, vorum orðin
þrcytt á hlaupunum. En þegai'
flestir voru lagðir af stað, koin
ljensmaður staðarins til okkar og
bauð okkur að aka með honum í
bíl hans upp í skóginn.
Allt tor á sömu leið og hið fyrra
sinn um morguninn. Njósnar-
flugvjeiar á ferð.
Ei' við komum úr skóginum i
þetta sinn, mættum við sendifull-
trúa Finna, sem þarna var. Hann
mun hafa verið sá eini af öllum
hópnum, sem nokkuð var kunnug-
ur loftárásum af eigin reynslu, írá
Finnlandsstyrjöldinni Hann sagði
við okkur, að aldrei skyldum við
leita skjóls uppi í brekkum, því að
þar væi'i mikið meiri liætta á
sprengjukasti og af skotliríð', en í
skóginum á flatlendinu meðfrain
þjóðveginum, því flugmenn geta bet
ur greint fójk, sem liggur í skógar-
brekku en á i'latlendi.
Miðdagsveröur.
Nú leið að miðdegisverðartíma.
Var ákveðið að starfslið frjetta-
stofunnar skyldi fá góðan miðdegis-
verð í íbúð kaupfjelágsstjórans, en
matseld hafði ekki verið þar mikil
daginn áður. Við elduðum þarna í
íbúðinni ágætan verð, og nutum
hans eins og föng stóðn til. Buðum
við gestgjöfUm okkar, kaupfjelags-
stjórahjópunum, að borða með
okkur. Er við sátum að borðum,
fjekk blaðamaður sá, sem var við
símann, að vita frá símastöðinni,
að ekkei't símasamband væri leng-
tir frá Nybergsund, og var enga
skýringu hægt á því að gefa. Okk-
ur datt í hug, að nú kynni eitthvað
mikið að vera í aðsígi, enda kom
það á daginn að þá höfðu Þjóð-
vcrjar varpað sprengum á Elyerun
og oytt þeim stað að uiestu.
Það barst í tal yfir borðuin, að
við þyrftum nauðsynlega að fá
stórt og greinilegt Noregs-kort til
afnota. Við fengum að vita, að
hægt var að fá það 1 skólanum.
Kona skógarvai'ðarins var kenslu-
kona í þorpinu. Fór jeg til hennar
í skólann til að fá kortið. Þcgar jeg
kom út úr skólanum gall. í bílflaut-
unum að nýju. Og rjett í sömu
andránni heyrðum víð fugvjeladyn-
inn.
Árásin fyrri.
Leið mín la írainhjá kaupfje-
iagshúsinu. Þar stóð flutningabíll
okkar upp við húsvegginn. Jeg
henti kortinu iún í bílinn, og hljóp
áleiðis til skógarins, var með þeirn
seinustu lir þorpinu, en maðurinn
niinn haíði dokað við, til þess að
verða mjer samíerða. Hitti jeg hann