Lesbók Morgunblaðsins - 19.03.1944, Blaðsíða 12

LESBÓK MORGUNBLA^SLNS
110
gott. Eg skyldi og geía fyrir rúmið
um vikuna sjö skildinga. Fyrir að
þvo mínar skyrtur. Mátti því taka
peninga til láns, sem eg ei þorði
að láta minn bróður vita, þar hann
vildi ei vita af, að allt vœri ei nóg
í'yrir mig. Hann gekk og át við síns
herra borð og vissi ei af bágindum
að segja. Hann afræður mig að
geíast til handverks, sökum þess,
eg væri of gamall.
Einn dag kemur hann til mín
og segist hafa talað með einn yfir-
kaupmann, sem hafi verið í Græn-
landi. Hami hafi eggjað sig mikið
á að láta mig þangað fara fyrir
crfiðismann og vera þar í þrjíi árt
anhars kunni eg ei jtangað koma.
Lar væru og margir íslenzkir, sem
eg kj*nni tala við. Bland þessara
var Guðmundur Guðmundsson frá
Dölum og annar úr Miðfirði, hét
og Guðmundur. Við þessa báða tal-
aði eg. Eg segi til bróður míns, það
verði bezt þangað að fara. Mátti
j)ar fyrir segja til síns herra um
jjessar sakir og vera minn borgun-
armaður, því eg þyrfti peninga við.
Tók eg so hálf árs laun í forvejen
eður fyrir mig fram. Lað, sem eg
þyrfti til reisunnar, skyldi bróðir
minn mér innkaupa, sem var heldur
uppá hans en minn ábata, þegar til
efnanna kom.
Eftir það eg var ante kimr að
fara til Grænlands, skydi eg erfiða
upp á því Grönandske Kompagnie
fyrir sama peninga sem eg hafði
fyrr. Gekk eg so við skipið, sem
fór til Grænlands, þegar tíðin kom.
Eg þenkti, þegar eg þar kom, yrði
aldrei so kunnugur, að ganga kynni
um staðinn, því hann er so þéttur
í byggingunn. Þar er og margur
skákur og illræðismaður. Þar eru
22 kirkjur með smáum og stórum.
Þó er staðurinn ei stærri en eg
kann ganga frá einum enda til
annars á fjórða parti úr tíma, ef
eg er hraður til fóts.
Þá tíð, cg var þar, mættu allir
soldátar fyrir slotsporten, cr skyldu-
parera fyrir kónginn. So líígard-
arar ríðandi á sínum hestum með
þeirra þverbakspoka aftan við
hnakkinn. Ei er nýtt að sjá, cinn
soldát er pískaður, á stundum fyrir
lítið. Þeir stóru þjófar gauga frí,
en þá smáu taka þeir. Það land
er aumt, er öngvan kóng hefur.
Kaupmannahöfn er góð fyrir þá,
sem hafa nóga peninga. Þar er allt
að fá fyrir peninga, hvert það er
til matar eður fata. Þar kann mann
marga hluti sjá( illa og góða. Þar
voru góðir predikanter í mín
tíð. Þó kunni presturinn bæði heyra
axarhögg og sagargang, J)egar hann.
var í sínum prédikunarstól. Fullt
með skipstimburmenn og boltaslag-
ara, sem eru ílestir af Hólminum.
Orsökin er þessi: Kóngur gefur
þeim lítið fyrir Hólmsins crfiði,
en þeirra sunnudagserfiði vill hann
ei hafa. Nú eru þar so margir kaup-
menn, sem brúka sunnudagserfiði,
sem eru Kínafarar, Vest- og Starfs-
trúrar og þar fyrir ótal annað erf-
iði, bæði hjá skiphemun og kaup-
mönnum, sem enginn um talar, þó
íátækir bjargi sér uppá hvern ær-
legtn máta. Þetta skipar kóngur
ei og hann bannar það og ei hcldur.
Þar fyrir cr so mikið straff upp kom
ið yfir Kaupinhöfn, síðan eg kunni
fyrst hugsa, mest með cldsbruna
og dýi'tíð Eg hefi ei heyrt, að nokk-
urt slot hafi upp brunnið utan í
Kaupinhöfn, og hefi jeg þó víða far-
ið um veröldina. Jarðskjálfti for-
eyddi Lissabon, en hvað viljum vcr
segja um Kaupinhöfn ’ Slotið brann
fyrst og so staðurinn.
Þann vetur, eg var þar, sem var
1754, varð Magnús Ketilsson sýslu-
maður í Dalasýslu og Jón Árnason
í Knæfellsnessýslu. Þann vetúr var
að hálshöggvinn eitt kaneelliráð og
hans fullmektugur, er gjörðu falska
bankoseðla.
landsfélaginu. Þangað til hefur
Árni unnið í sömu götu sem hann
átti heima í og ekki vcrið víðförull
um borgina.
TÓBAKSBIHGÐIR BRENNA.
Fyrir nokkru hæfði sprengikúla tóbaksbirgöir bandamanna
á Anzio-svæðinu. Það er ekki rægt að sjá annað á mynd-
inni en tóbakið bafi logað vel.