Lesbók Morgunblaðsins - 19.03.1944, Blaðsíða 15

LEíSBOK LKLLAiJbLNS
119
þriðja skilti gat hún horið tvo
granna fingur að vörum s-jer, og
sent Billy Jaekson fingurkoss, neð-
an úr myrkrinu. Handleggur henn-
ar fjell máttvaua niður.
,Vertu sæll Billy Jackson'*,
muldraði hún veiklulcga. „Þú ert
margar miljónir mílna í bui'tu, og
þú vilt ekki einu sinni blika til
mín. En þú varst þarna, þar sem
jeg g»t altaf horft á þig, þegar ekki
var lengur anngð en myrkrið að
horfa á, var það ekki ’ .... Miljón-
ir rnílna .... Vertu sæll, Billy
Jaekson“.
Clara, svertingjastúlkan, kom
að dyrunum læstum kl. tíu morg-
uninn eftir. Þar sem enginn gengdi
voru þær sprengdar upp.
Allar lífgunartilraunir reyndust
árangurslausar, svo að einhver
hringdi eftir sjúkravagninum.
Innan stundar var hann kominn
að dyrunum, og dugnaðarlegur,
ungur læknir, í hvítum slopp, þaut
upp stigann.
„Sjúkravagn handa nr. 49“, sagði
liann stuttlega. „Ilvað er að ¥ ‘
„0, já læknir“, sagði frú Park-
cr mæðulega. „Jeg veit alls ekki
hvað getur verið að henni. Við
gátum alls ekki liígað hana við.
Það er ung stúlka, ungfrú Elise,
já ungírú Élise Leeson. Aldrei áð-
ur í mínum húsum...........“.
„Hvaða herbcrgi?“, hrópaði
læknirinn,. með ógurlegri röddu,
scm var algjörlega ókunn frú Park-
cr..
„Þakherbergið. Það......**.
Augsýnilega var læknirinn vel
kunnugúr skipun þakherbergja
þar. Hann þaut upp stigann, og tók
fjögur þrep í einu. Frú Parker
sigldi hægt á eftir, eins og virðing
hennar krafðist.
A fyrsta stigapallinum mætti
hún lækninum, sem kom niður mcð
stjörnufræðinginn í íanginu. Hann
stjaldraði við andartak, til þess að
tala yfir hausamótunum á frú Park-
er. Hann talaði lágt, en það var
veigur í því sem hann sagði. Smátt
og smátt böglaðist hún niður eins og
stíft fat, sem dettur niður af nagla.
Og hún náði sjer aldrei eftir það,
hvorki á sál eða líkama.
Læknirinn bar byrgði sína gegn
um hóp forvitinna áhorfenda, sem
viku ósjálfrátt til hliðar fyrir hon-
um, vegna þess, að andlit hans var
eins og andlit þess manns, sem
ber sinn eigin dauða.
Þeir tóku eftir því, að hann Ijet
ekki byrgði sína írá sjer á rúmið,
sem til þess var ætlað, heldirr sagði
aðeins: „Akið nú eins og fj.......
sjálfur, Wilson“, við bílstjórann.
Þetta er alt. Er þetta nokkur
saga? 1 næsta morgunblaði rakst
jeg á dálitla frjettaklausu, og síð-
asta setningin í henni getur ef til
vill hjálpað yður (eins og hún
hjálpa mjer) til þess að hnýta
saman atburðina.
Þar sagði frá því, að Bellevue
sjúkrahúsið hefði tekið við ungri
konu, sem hei'ði verið flutt frá Nr.
49 East...... Street, *og • þjáðst
heíði af þróttleysi, er stafaði af
sulti. Frjettinni lauk með þessum
orðum: „Dr. Billy Jackson, læknir
sá, er hafði sjúklinginn til meðferð-
ai', segir að hann muni ná sjer aft-
ur“.
m
S m æ I k i
Kennarinn: — Hvernig stendur
á því, að þjer hafið aukið laun
allra kennaranna nema fröken
Láru?
Skólastjóriun: — Það er vegna
þess, að hún reynir að láta líta svo
út, sem hún sje ung, og þá er ó-
mögulegt að íara að greiða henni
ellistyrk.
— Þrymur
Framh. af bls. 112.
að vart verður um það þagað. Og
þegar heim kom til Ilúsavíkur, á
2. stund eftir miðnætti, voru Þryms-
menn góðglaóir — ekki af víni, þvi
að hvorki í þessari ferð, nje í af-
mælishófinu í október, neytti nokk-
ur maður víns, og má ekki, þó á
vorri tíð sje, leggja það út til ó-
menningar. Hugsunin ein, um alla
þessa góðvild, sem þeir höfðu mætt,
og um það, hve þetta óvænlega
ferðalag hafði lánast vel, var nóg
til að gera þreyttustu menn hreyfa
og glaða. Það var gott, að meirihlut
inn hafði ráðið um morguninn.
Ennþá ein fjöður í hans háa hatt!
Línur þessar eiga fyrst og fremst
að vera þakkarorð, — en ekki sjálfs
auglýsing. Því að „Þrymur“ gerir
sjer það alveg ljóst, að hann er
enginn afbragðskór, og stendur góð
kórum landsins langt að baki, enda
ekki annars að vænta. Semiilegt
er, eigi að síður, að allkærar minn-
ingar um söngstörfin rnuni enn
endast vel í liugum Þryms-manna,
jjegar gleymt er margt af því, scm
þeir unnu skynsamlegra og gagn-
legra. ,.
Ekki hvað sízt mun minningiu
um þessa afmælissöngför, fjallferð
og „vetrarkemað" rísa lengi við
sjónhriirg upp yfir breikkandi haf
horfinna daga.
Húsavíle, í desember 1943
Einn af oss.
íW
Kennarinn: — Hvernig stendur
á því, að þú kemur alltaf of.seint,
á morgnana nú orðið 1 • .
Drengurinn: — Það er vegna þess
að spjald hefir verið sett á horninu
á götunni, þar sem sagt er: „Skóli,
— Hægið ,a ferðinni og farið var-
Iega.‘*