Lesbók Morgunblaðsins - 19.03.1944, Blaðsíða 5

LESBÚK MOBÖUNBLAfiSlNS
109
Öniiur þessara kveima var írú
Schive.
Er starfsfólk frjettastofunuar
kom saman inni í þorpinu, nálægt
hinum rjúkandi rústum kaupfje-
lagshússins, söknuðum við frú
Schive. Konan, sem mcð henni var
á símstöðinui, fullvissaði okkur um,
að hún hefði verið komin út úr
stöðinni, áður en sprengjan fjell
á húsið. En hvað var orðið af henni ?
Hún fanst hvergi. Lítil handtaska
hennar fanst, sem hún hafði haft
meðferðis við vinnu sína. Þctta
gerði hvarf hennar ennþá grun-
samlegra.
Jeg minnist lítilfjörlcgs atviks
í þessu sambandi. Við fjórar koti-
ur vorutn þarna með þessa tösku
vinkonu okkar. Engin okkar átti
nú ncitt slíkt, sem þar var ,af smá-
dóti„ sem við eruni vanar að hafa
með okkur. Við skiftum á milli
okkar því, sem í þessari litlu tösku
var, ein fjekk spcgil, önnur greiðu
o. s. frv., áðttr ett við skildum
þárna við nistirhar.
í>að kom síðar í l'jós, að Schive
hafði flúið út úr þorpinu í austur-
átt, hitt btla á austurleið, flúið til
Svíþjóðar, og komst þangað heilu
og höldnu. Síðan hefir hún unnið
við hlið manns síns, í Stokkhólmi
og verið honum mikil stóð í hintt
rnikla starfi hans þár.
Flóttinn.
Hjer var nú ckkert lengur að
gera, og ekkert hægt að gera. Var
það nú okkar fyrsta verk að komast,
sern fyrst á brott frá þessum hræði-
lega stað. Við náðunt i bílstjóra,
sem hafði yfir lausum bfl að ráða,
því farþegar hans voru farnir aust-
ur yfir landamærin. Við báðum
hann, að aka með okkur sem hrað-
astast til næsta þorpsf sem heitir
Indbygda.
Er við vorum komin spölkorn
frá Nybergsund sáum við lítið hús
uppi í brekku skamt frá veginum.
Datt, okkur í hug að leita þar gist-
ingar, m. a. vegna þess, hve okkur
leið ákaflega illa í bílnum. Ilold-
vot vorum við orðin,er við risurn
upp úr fönninni. En svo mikið
frost var, að þegar við settumst
inn i kaldan bílinn frusu föt okkar.
Gömul hjón, á að giska um átt-
rætt stóðu á dyrahellunni er við
komurn upp að húsinu. Er við
beidduuist gistingar, sagði hinn'
aldraði húsbóndi: ,fÓ-nei, hjer get-
ur víst enginn veríð. Við verðum
sjálf■ að yfirgefa þctta heimili“.
Síðan sýndi liann okkur livernig
húsið var. Sú hlið húsins, sem að
okkur sneri, var heillegust, svo við
höfðum ekki veitt því eftirtekt að
neitt væri þarna að. En sprcngja
hafði fallið bak við húsið og var
þar stór sprengjugígur, allar rúður
hússins brotnar og það ekki íbúðar
hæft.
Við hjeldum því áfrani til Ind-
bygda. En cr við komum þangað,
og sáum lne mikil bvgð þar var,
flaug okkur í hug að þetta myndi
c. t. v. verða næsta skotmark Þjóð-
verja Snerum við því til baka til
Nybergsund í einhverju fáti. l>ar
var alt í uppnámi enn, og hvergi
verustaður. Ókum því aftur til Ind-
bygda. Er þangað kom í annað sinn,
sat konungur á fundi með ríkis-
stjórninni. Eftir loftárásina fóru
þeir til gistihússins í Nybergsund,
cr þar höfðu haft aðsetur, því það
hús brann ekki, en rúður alíar
1 rotnar og allt á tjá og tundri.
l>eir, sem þar höfðu verið, höfðu
farangur sinii enn, og urðu siðbún-
ari en við hjónin frá Nybergsund.
Var nú beðið í Indbygda 'uns fund-
urinn var úti. En síðan lagði öll
bílalestin af stað. Bilí okkár var
framarlega í röðinni. Var þetta
mikil bilalest er hjeít eftir vegin-
um umhverfis Ösensjö, til þorps-
ins Rena í Austurdal. í sömu svif-
um óg við komum þangað er gefið
loftvarnamerki.
Voru dú allir reknir út úr bíl-
unum og var okkur vísað niður í
kjallara undir mjólkurbúi, sem þar
er. Þar stóðum við æði lengi í
þjettum hnapp, því þröngt var í
kjallaranum. Er hættan var talin
liðin hjá var cnn lagt af stað. og
ferðinni heitið til Elverun.
Er við áttum skamt eftir ófarið
til Elverun, ókum við cftir vegi,
sem liggur meðfram járnbraut.
Lest kom á móti okkur á brautmni.
Eimlestarstjórinn stöðvaði lestina
og kallaði til okknr út á veginu,
að við skyldum ckki halda þessa
leið, því það væri sama sem að aka
beint í opinn dauðann. Hann var
með flóttafólk frá Elvcrum. Sá bær
var brunninn eða langt kominn að
brenna. Við sáum eldbjarmann
þaðan.
Sumir bílarnir sneru nú við. En
aðrir hjeldu áfram, þrátt fyrir
aðvaranir cimreiðarst.jórans.
Við komumst klakklaust framhjá
hinum brennandi bæ, og hjeldum
áfram ferð okkar um nóttina, kom-
umst að Litla-Hamri í Guðbrands-
dal kl. að ganga sex að morgni
þcss 12. apríl.
★
I>ar með lauk þessum kafla í
ferðasögu frú Astrid Friid, er hún
sagði frá hinum sorglegu dögum
í Nvbergsund, þegar átti að ráða
þar Ilákon konung, Ólaf krónprins
og ráðherrana af dögunt. En eftir
því, sem síðar frjettistf sem kunn-
ugt er, taldi þýska flugliðið á
tímabili að þetta hefði tckist.
V. St.
„Það er Ijóti maðurinn, sem
þarna gengur“.
„Hann hefir haft af mjer eina
miljón“.
„Nú, hvermg þá?“
„Hann neitaði að gefa mjer dótt-
ur sína“.