Lesbók Morgunblaðsins - 19.03.1944, Blaðsíða 7

LESBÖK MORGUNBLAÐSINS ’ m
hjer í Húsavík, einkum ú sumar-
daginn fyrsta; sungið við jarðar-
farir, a. m. k. 20 sinnum. Kórinn
hefir æft og sungið 112 lög,
auk sálmalaga. Af þessum 112 lög-
um eru 42 íslenzk, 70 erlend, en
100 þcirra mcð íslenzkum teksta.
Hartnær helmingur laganna hefir
aldrei áður verið sunginn
hjer í Húsavík, en um 30 þeirra
aldrei lijer á landi að því, er hjer
er vitað. Sum þessara laga hafa
orðið vinsæl og verið sungin af
öðrum kórum“.
„Þá má ekki gleyma eina sýni-
lega vottinum um starf „Þryms“
— píanóinu hans, þar sem það stend
ur flott og fullborgað í samkomu-
húsi Húsavíkur, til yndis og afnota
öllum syngjendum og spilurum, sem
þess óska“.
Margt fleira sagði ritarinn, og
þótti tölvísi hans hin merkilegasta.
m.
Vorið 1935 gengust söngvinir
á Akureyri fyrir því, að stofnað
var Samband norðlenskra karlakóra,
hlaut Sambandið nafnið „Söngfje-
lagið Hekla". Var þetta gert til
minningar um Magnús heitinn Ein-
arsson söngstjóra. Tilgangur sam-
bandsins var, nánar tiltekið, sá, að
varðveita nafn og fána kórsins,
sem M. E. stjórnaði. en fánan gáfu
Norðmenn, og er hann hin mesta
gersemi; svo og sá, að efla sönglíf
karlakóra Norðanlands. Karlakór-
inn í Húsavík, sem þá var nafn-
laus, var boðin þátttaka í þessari
sambandsmyndun, og hefir hann
síðan verið aðili að söngmótum
þeim, sem sambandið hefir cfnt til
og flest hafa farið fram á Akm’-
evrí. ■
Á Akureyri hefir frá upphafi
verið mikilli gestrisni og ljúfmensku
að mæta af hálfn söngbræðranna
þar. Hafa Akureyringar ckkert lát-
ið ógert, sem í þeirra valdi stóð,
smákórunum til uppörvunar og
fyrirgreiðsiu. Oagnvart slíkum
bróðurhug hvarf allur minnimáttar-
béygur og féimni, og háfa smá-
kórarnir spert sig sem mest þeir
máttu að láta sín litln flöktandi
ljós skína við hliðina á hinum stærri,
og skærari Ijósum heimakóranna.
Þetta er eina frambærilega skýr-
ingin á því, að haustið 1937 brá
„Þrymur'1 sjer V'l Akureyrar í
söngför á eigin áhyrgð. Nokkrum
hhtta kórsins þótti þetta dirfsku-
legar og hættulegar tiltektir, en
meiri hlutinn hafði sitt fram, eins
og líka á að vera. Hvað sem seg.ja
mátti um sönginn — alveg slysa-
laust gekk hann ekki af — þá voru
viðtökumar á allan hátt svo ágætar,
að „Þrymur“ hjelt helzt að hann
hefði farið sigurför. Brýndur af
mistökunum og örvaður af þeirri
vinsémd, sem hann hafði mætt,
hjelt harni heim ákveðnari en áður
að reyna að vanda sig.
Síðan eru liðin sex ár, helztu
starfsár „Þryms“. Hefir hann ekki
farið í einka-söngför síðan, og þann
ig sýnt hófsemi í því, að notfæra
sjer gestrisni söngbræðranna þar.
sem hann átti þó alveg vísa.
En nú, í tilefni af 10 ára afmæl-
inu, þótti svo sem slík för mundí
afsakanleg og æskileg. Og með því
að Akureyringar hvöttu, en ekki
löttu, var afráðið að ferð þessi
skyldi farin sunnudaginn 14. nóv.
Tíð hefir verið umhleypingasöm
í haust. Oft hafa fjallvegirnir milli
AkurejTar og Ilúsavíkur verið ill-
færir og stundum lokast alveg.
Skyldi nú vcrða fært hinn 14.1
Seinnipart vikunnar, áður en förin
skvldi farin, tók fast að þvngjá
í lofti. Köld norðvestanátt var skoll
in á með dimmum jeljum, jörð al-
hvít fram á útnes og vöxtuleg
skafladrög víða. tekin að reka upp
krippuna. Laugardaginn, 13. nóv„
voru jelin hvað mest og fann-
búrður toluverður. Prjettir bárust
um versnandi færð á heiðum, og
höfðu þó bílar brofist, bæði austirr
og vestur um daginn. Þótti nú
§ýnt hversu fara mundi. Eigi að
síður skyldu kórmenn mæta ferð-
búnir næsta morgun, hvað sem þá
yrði afráðið.
Upp rann simnudagurinn, 14.
nóv. Enn var norðvestanátt, jeþja-
mugga og frost nokkurt. Veður
alltvísýnt.
Kl. 8,15 stigu „Þryms“-menn í
bílana, og voru 29 talsins, auk
söngstjórans og píanistans. frú
Gertrud Priðriksson. Jafnframt var
álíka mörgum snjóskóflum kotnið
fyrir í lest annars bílsins. Kvisast
hefir, að nokkrir kórfjelag-
arnir hafi í fyrstu verið haldnir
mjög út af veðri og vegum, heldur
einkum út af sálarheilsu meirihlut-
ans, sem rjeði því, að leggja í söng-
för við slíkar að stæður og horfur.
En enginn möglaði. Skyldi nú eitt
yfir alla ganga í sigri og ósigri.
Morgunjelið leið hjá. Svo kom
logn og birta. Bílamir ösluðu taf-
arlítið alla skalfa, allt þar til kom
að vestri bakka Fnjðskár. Þar er
hátt og illvígt klif, oft hættulegt á
vetrum. Þustu nú kórmenn til at-
lögu við skaflinn, hjuggu hann og
stungu, og fjekk hann skamma
stund staðist svo mörg og svo ægi-
leg vopn sem skóflurnar reyndust
í höndum pilta þessara. Von bráðar
var „drekinn“ að velli lagður og
bflarnir teknir að lykkja sig upp
hinn mikla krókastíg austanverðrar
Vaðlaheiðar. Engin töf, allt upp á’
brún. En, þá kom það! Háheiðin,
stutt og sljett, fárra mínútna
keyrsla í hindrunarlausu færi, var
kafin snjó. Næturjel og skafrenn-
ingar höfðu fvllt hin djúpu hjól-
spor, er mýndast höfðu undanfarna
daga, og auk þess var í þeim harð-
spori, sém hjólin toldu illa á. Hófst
nú hinn grimmasti snjóskóflubar-
dagi, er stóð í hálfa aðra klukku-
stund. Bflarnir gerðu látlaus á-
hlaup, sóttu fram um fet eða faðm,
sátu fastir, dóu, lifnuðu aftur, horf-
»
%