Lesbók Morgunblaðsins - 19.03.1944, Blaðsíða 4

LESBrtK MÓROUNBÍjAIXSTNS

á lciðinni þangað. í þetta sinn fvlg<l
nm við ráðum í’inska sendifulltrú-
ans og fórum í skóginn fyrir
neðan brekkuna. Og nú vörpuðu
allir sjer á höfuðið niður í fönnina
að nýju. Nú byrjaði árásin. Við
heyrðum flugvjelarnar sveima yfir
trjátoppunum, en flugmennirnir
Ijetu vjelbyssuskothríðina dynja
vfir okkur. Þeir flugu fram og aft-
ttr yfir skógarbrekkuna og þorpið
og yfir skóginum, þar sem við lág-
um. Við heyrðum drunurnar í
sprengjunum fjær og nær og skóg-
artrjen brotna hvert af öðru með
braki og bjuggumst við því, þá
og þegar, að hinir gildu trjástofnar
vltu vfir okkur svo þeir, ef ekki
annað, yrði okkur að bana. Við
sáum útundan okkur er kviknaði í
húsunum í þorpinu hverju á eftir
öðru. Fyrstur stóð skólinn í ljósum
loga, húsið^ sem jeg síðast fór frá.
Xokkru síðar heyrðist geisileg
sprenging. Þá hafði sprengja kom-
ið niður rjett hjá kaupfjelagshúsinu
en eldsprengjur kveikt í þakinu.
svo alt hiisið fuðraði upp á svip-
stundu. Sáum við hvernig eldur-
inn læsti sig frá Jiakinu niður eftir
húsnu og heyrðum snarkið í bálinu
á milli þess sem sprengjurnar jdir-
gnæfðu alt. Og þarna sáum
við bílinn okkar brenna, með öll-
um farangri okkar, því einasta, sent
við áttum eftir, nema rennvot föt-
in, sem við lágum í þarna í fönn-
inni.
Drunurnar af sprengjunum voru
svo miklar, að við höfðum'lokur fyr-
ir eyrunum. En ódaunninn af
sprengjureyknum í skóginum
ætlaði að kæfa okkur. Okkur datt
í hug að hjer væri eiturgas með í
árásinni. Það hjelt hver og einn
að komin væri sín síðasta stund.
1 fönninni.
Rjett við hliðina á okkur í fönn-
inni, lá ung kona frá Nybergsund
með tvö börn. Annað þeirra var
í reifum. Eftir að sprengjurnar
fóru að springa og skothríðin byrj-
aði, þá byrjuðu börnin að hljóða
i hinni mestu angist svo átakanlega
að það orkaði á taugar okkar.
Veslings konan var alveg utan við
sig. Hún lá á grúfu með börnin í
fanginu og brátt sá hún að heimili
hennar í þorpinu fuðraði upp.
Það var í þessari árás, sem mað-
urinn minn hjelt um stund, að jeg
væri dáin. Við hjeldumst í hendur
í íonninni, og gáfnm hvort öðru til
kynna með því að þrýsta hönd
hvors annars, að við værum á lífi.
En eitt sinn þaut vjelbyssukúla
rjett við vanga minn, svo að jeg
tapaði mjer augnablik. og svaraði
ekki handabandi hans. Eh jeg kom
brátt til sjálfs mín aftur. Samt
mun þetta atvik hafa orðið til þess,
að sú fregn barst út, að jeg hefði
dáið í þessari loftárás, því að
nokkru seinna, er jeg var stödd í
Tromsö, hitti jeg þar konu frá
Oslo, er jeg þekkti, er rak upp stór
augu þegar hún sá mig þar lifandi,
því hún hafði hevrt að jeg hefði
farist í Nvbergsund.
Við gerðum okkur ekki grein
fyrir, hve lengi þessi árás stóð yfir.
Okkur fannst þetta óratími. En
er henni linti. og flugvjelarnar
hurfu á brott, stóðu.allir upp og
komu út úr skóginum. Ilópuðust
menn saman úti á þjóðveginum.
Þar stöldruðu menn við, vom að
átta sig, áður en farið yrði inn í
hið brennandi þorp.
Árásin meiri.
Áður en lengra væri farið voru
líka flugvjelarnar með skothríð og
spreng.jukasti komnar yfir okkur
að nýju. Allir þutu nú inn í skóg-
inn, og við hjónin leituðum skýlis
undir sama trjenu og við vorum
áður. Konan með ungbörnin tvö
var þar ekki lengur. Ilún hafði kom
ist í bíl sem stóð úti á veginum,
og bílstjóri ekið með hana á brott
í hljeinu milli árásanna.
Þessi loftárás, sem nú skall yfir
okkur var miklum mun harðari
en hin fyrri. Nú átti að gera útaf
við okkur. Það var greinilegt. Nú
átti ekkert að sleppa lifandi út úr
skógarfylgsninu okkar.
Sprengjurnar, skothríðin og snark
ið frá logandi hústinum, allar þess-
ar ógnir og óhugnan gerðu það að
verkum að við urðum sljórri, en í
liinni fyrri árás. Þessi árás var
lengri. Jeg þori ekki að fullyrða
hve löng hún var.Að því kom þó að
að djöfulæði flugmanna slotaði.
Þeir hurfu á brott.
En þá skeði það einkennilega.
Engin sála hreyfði sig 1 skóginum.
Enginn reis á fætur. Allir lágu
kyrrir í sömu stellingum, því hver
lnigsaði með sjer. Jeg er sjálfur
sá eini eða sú eina af öllum hópnum
sem á lífi er. Hinr allir dánir eða
dauðasærðir. Enginn treysti sjer til
þess í svip, ofan á það sem á und-
an var gengið, með augum að líta
þenna skógarval, þar sem konung-
ur, krónprins, ríkisstjórn, hinir er-
lendu fulltrúar og íbúar Nvberg-
sund lægju nú liðið lík.
En eftir drykk langa stund fer
einn og einn að hreyfa sig, og
fleiri og fleiri. Og á endanum voru
allir komnir upp úr fönninni komn-
ir út úr skóginum út á þjóðveginn
að nýju. Að enginn af okkur skyldi
farast í þessari ái’ás, var okkur öll-
um og verður altaf, hulinn levndar-
dómur.
Er við höfðum áttað okkur, fóru
menn að tínast inn í hið brennandi
þorp. Þangað höfðum við ekkert að
sækja lengur. Allur farangur okk-
ar brunninn.
Konurnar tvær, af starfsliði
frjettastofunnar, höfðu setið kyrrar
við síman meðan fyrri árásin stóð.
En er hin síðari og harðari skall
yfir, þutu þær út úr húsinu. Þær
voru ekki fyr komnar út en sprengja
lenti á húsinu, og sundraði því í
vetfangi.