Lesbók Morgunblaðsins - 19.03.1944, Blaðsíða 14

118
LESBÓK MOEGUNBLAÐSINS
leyndardónist'ullu orð ,,Tveir doll-
arar“.
,,Jeg tek það“, audvarpaði ung-
frú Leeson, og ljet fallast á járn-
rúmið.
Ungfni Leeson fór til viunu
sinnar á degi hverjum. A kvöldin
kom hún heim með handskrifaðar
arkir, er hún vjelritaði á vitvjel-
ina sína. Stundum vann hún ekk-
ert á kvöldin. og sat hún þá á
stigaþrepunum með hinum leigjciid-
unum.
Þá er örla gadísirnar spunnu ör-
lagaþræði ungfrú Lceson, höfðu
þær ekki ætlast til þess að hún
bvggi í þakherbergi. llún var svo
fingerð, kát og fjörug, og hafði
Bijög þroskað ímyndunarafl.
Einu sinni ]jet hún hr. Skidder
lesa fyrir sig þrjá þætti úr hinum
mikla (óútgefna) gamanleik sín-
um: ,.Erfinginn að jarðgöngun-
um“.
Það var almennur fögnuður hjá
hinum karlmannlegu leigjendum
þegar ungfrú Leeson haíði tíma til
þess að setja klukkustund eða svo,
í þrepunum. En ungí'rú Longnecker,
sem sagði: „Nci, virkilega“ við
öllu, sem sagt. var við hana, sat á
efsta þrepinu og saug upp í neíið.
Ungfrú Dorn, sem vann í búð, sat.
á neðsta þrepinu, og flissaði. Og
ungfrú Leeson sat á miðþrepinu,
og brátt söfnuðust karlmennimir
utan um hana.
Sjerstaklega hr. Skidder, sem
hafði í huganum valið henni aðal-
hlutverkið í rómantískum (ósögð-
um) sorgarleik, er gerðist í hinu
raimverulega lífi. Og einnig hr.
Hoover, sem var fjörutíu og fimra
ára gamall, feitur, rauður og
heimskulegur. Og þá ungi hr. Ev-
ens, sem gerði sjer upp dimraan
hósta, til þess að fá ungfrú Leesou
til þess að biðja sig að hætta að
revkja. Mennirnir völdu hana fyrir
„skemtilegustu stúlkuna. sem þeir
höíðu uokkurn tíma kynst“, en
ílissið á efsta og ueðsta þrepinu
hjelt áfram.
Þegar leigjendur frú Parker
sátu þannig eitt sumarkvöld, horfði
ungfrú Leeson upp í himinfesting-
una og hrópaði, ura leið og hún
hló glaðlega: ,.Sko, ])arna er Billy
Jackson! Jeg sje liann vel hjeðan“.
Allir litu upp, sumir upp i glugg-
ana á skýjakljúfrunum, aðrir uppi í
loftið, leitandi að loftskipinu, sem
væri stjórnað af Jackson. „Það er
stjarnan þarna“, útskýrði ungfrú
Leeson, og benti með grönnum
fingrinum. „Ekki þessi stóra, sem
blikar, heldur sú bláa, rjett hjá.
Jeg sje hana á hverju kvöldi í gegn
um þakgluggann minn. Jeg skírði
hana Billy Juckson“.
„Nei, virkilega11, hvein í ungfrú
Longnecker. „Jeg víssi ekki að
þjer væruð stjörnufræðingur, ung-
frú Leeson".
„Jú“, sagði litli stjamspeking-
urinn. „Jeg veit eins mikið urti
stjörnur og hver annar“.
„Nei virkilega“, sagði ungfrú
Longnecker. „Stjarnan, sem þjer
bentuð á er Gannna, í Cassiopeia-
stjörnumerkinu. II ún er nærri því
af annari stærð, og meridian. ...“.
„Jeg held nú að Billv Jackson
sje miklu betra nafn handa henni",
sagði ungi hr. Evens.
„Sömuleiðis jeg“, sagði hi'.
Jloover, og leit ögrandi á ungfrú
Longneeker. „Jeg held að ungfrú
Lecson haíi alveg eins mikinn rjett
til þess að skíra stjörnurnar eins
og þessir gömlu stjörnufræðingar
höfðu“.
„Nei, virkilega", sagði xnigfrú
Longnecker.
„Hann sjest ekkx vel hjeðan“,
sagði ungfrú Leeson. „Þið ættuð
að sjá hann úr herberginu rnínu.
Þið vitið að jafnvel að degi til er
lxægt að sjá stjörnur frá botnin-
um á brunni. Að nöttu til er her-
bergið mitt alveg eins og námu-
göng í kolanámu, og það fær Billy
Jackson til þess að líta út eins og
stóra demantsprjóninn, seux Nótt
hefir til þess að festa með sloppinu
sinn‘ ‘.
Það komu þeir tímar, að ungfrú
Leeson kom ekki með nein handrit
lxeim á kvöldin, til þess að vjelrita.
Og þegar hún fór út á morguana,
í stað þess að vinna, gekk hún frá
cinni skrifstofu til annarar og Ijet.
hjarta sitt bráðna undan hinum
köldu synjunum, sem hún fjekk
frá ósvífnum skrifstofudrengjujn-
Þannig gokk það lengi.
Eitt kvöld klifraði hiin þreytu-
lega upp stigann hennar frú Parker
á þeim tíma, sem hún var vön að
korna frá því að borða kvöldverð xi
veitingahúsinu. En hún haíði eng-
an kvöldverð borðað í þetta skil't-
ið.
Þegar hun kom ujxp á ganginn,
niietti hun hr. Hoover, sexn greip
þegar tækifærið. Ilann ba»ð hana
að giftast sjei’. Hann reyndi að
taka liönd hennar, en hún sló hann
laust í andlitið.
Hun hjelt áfram, þar til hún kom
loks að þakherberginu.
Gún opnaði dyrnar, og staulað-
ist inn. Ilún var of máttíarin til
þess iið kveikja Ijós eða afklæða.
sig. líxin Ijet fallast á járnrúmið.
Eftir dalitla stund, lyfti hún þungu
augnalokunum og brosti.
Því að Billy Jackson lýsti njður
lil hennar, rólcgur og bjartur, í
gegn um þakgluggann. Það var
var ekkert í kring um kana. Hún
var sokkin niður í hyldýpi myrk-
ursins. Það var aðeins þessi litli,
ferkantaði, flötur íölrar birtu, sem
umkringdi stjörnuna. sem hún
hafði í gamni skírt. Ungírú
Longneccker hlaut að hafa rjett
fyrir sjer: þetta var Gámma í
Cassiopeia stjörnumerkinu, en ekki
Billy Jackson. En samt gat húu
ekki látið það vera Gamma. Þegar
hún lá þarna á bakinu reyndi hún
tvisvar að lifta handleggnum. I