Lesbók Morgunblaðsins - 18.04.1946, Blaðsíða 12

200
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
-OKUNN
LÖND -
XIX Erfiður dagur
FLÓN er sá maður, sem ætlar að
ferðast sjer til skemtunar suður
Andesfjöll. Fyrsta daginn kann
hann að hafa ánægju af erfiðleik-
unum, en það fer fljótt af, því að
tilbreytingalausara og gleðisnauð-
ara ferðalag er ekki til. Að vísu er
altaf gaman að því, sem maður
hefir ekki reynt áður, alveg sjer-
stök ánægja fylgir því að sigfast
á erfiðleikum, að brjótast áfram
af eigin ramleik yfir fjöll og firn-
indi, þar sem engir mannavegir
eru.JEn þessi ánægja hverfur fljótt,
og þegar maður verður að berjast
við sömu þrautirnar dag eftir dag,
þá finnur maður að þetta er að
eyða tíma og kröftum til einkis, og
verður dauðleiður á öllu saman.
Snemma morguns lagði jeg upp
í fjöll, sem urðu æ brattari og að
lokum kom jeg að gljúfri, sem var
hrikalegra en mig hafði nokkru
sinni dreymt um. Hinum megin við
það gnæfði þorp á háum fjallstindi,
svo hátt uppi, að þótt jeg stæði
hátt, þá var eins og það væri af
öðrum hedmi, hangandi þarna svo
að segja í lausu lofti. Sem betur fór
átti jeg víst ekkert erindi þangað,
því að gatan lá niður með gljúfr-
inu, niður í djúpan dal. Jeg var
einmitt að hrósa happi út af því, að
þurfa ekki að klifrast upp í þetta
þorp, er jeg mætti ríðandi manni
og hann kollvarpaði öllum vonum
mínum, því að hann sagði mjer að
þetta væri Pallasca, þorpið þar sem
jeg átti að gista um nóttina.
Mjer fell allur ketill í eld og
lengi var jeg að jafna mig áður en
jeg fór að paufast niður í dalinn.
Jeg gætti þess vel að líta aldrei til
þorpsins, forðaðist það eins og
dauðadæmdur maður forðast að
líta á höggstokkinn. Jeg var enn
hátt uppi í fjalli og regindjúpur
dalurinn langt fyrir neðan mig, er
jeg mætti fyrsta útlenda ferðalang
inum, sem jeg hafði sjeð í Suður-
Ameríku. Þetta var Austurríkis-
maður, um fimtugt, og hann var
svo ræfilslegur, að það var engu
líkara en að hann væri nýstiginn
upp úr gröf sinni.
„Gehen Sie nicht weiter — farið
þjer ekki lengra“, mælti hann
veiklulega. „Hjer fyrir sunnan eru
allir að deyja úr blóðkreppusótt.
Snúið við með mjer til almenni-
legra mannabúst^ða".
Veikindi hans voru komin á það
stig, þegar sjúklingur heldur alla
aðra veika, og reynir að flýja þá
hættu, sem hann ber í sjálfum sjer.
Auðvitað gat jeg ekki snúið aftur,
því að árum saman hafði jeg geng
ið með þann ásetning að fara þessa
leið, hvað sem það kostaði. Við
spjölluðum dálítið saman og gáf-
um hvor öðrum leiðbeiningar, og
svo skildum við.
Þegar jeg var kominn niður í
dalinn hitti jeg gamla Indíánakerl
ingu og gat nuddað henni til þess
að sjóða handa mjer grasate. Hún
Ijet út í það grein af „ajenjo“
(ormviði) og sagði að það væri
óbrigðult ráð til að lækna mig.
Erfitt hafði verið að komast nið-
ur fjallið, en hvað var það á móti
því að klifrast upp að Pallasca. Jeg
hygg að jeg hafi-aldrei komist í
þyngri þraut, og vona að jeg eigi
það ekki eftir. Það var hellirigning
og bagginn hafði mjer aldrei fund-
ist jafn þungur. Til þess að gera
ilt verra sögðu Indíánarnir mjer,
að jeg væri svona lasburða af því
að drekka vatn úr öllum lækjum,
sem urðu á vegi mínum; þeir
sögðu, að það væri ekki að eins
óholt að drekka kalt vatn, heldur
væri alt vatn hjer uppi í fjöll-
unum mengað af einhverjum eitr-
uðum efnum úr jörðunni. Löngu
seinna komst jeg að því, að þetta
var vitleysa. En jeg var trúgjarn og
kærði mig ekki um að spilla heils-
unni fyrir handvömm. Jeg fleygði
því dós, sem jeg háfði altaf drukk-
ið úr og strengdi þess heit að
drekka aldrei framar „hrátt“ vatn.
En þetta reyndi mjög á viljaþrek
mitt, og óbærilegar kvalir tók jeg
altaf út eftir það, þegar jeg neyddi
sjálfan mig til að ganga fram hjá
rennandi vatni án þess að svala
hinum drepandi þorsta. Og svo
bættist það við, að hjer var enga
aðra svölun að fá, hvorki tilbúna
drykki eða ávexti.
Myrkur var komið er jeg drógst
með veikum burðum inn í Pallas-
ca. Þar var alt dimt og hljótt, nema
hvað kirkjan var uppljómuð. Á
einhverjum stað í útjaðri þorpsins
sá jeg þó ljósglætu og þar reynd-
ist vera búð og jeg sá flöskur þar.
Þorstinn var nú orðinn svo óbæri-
legur, að jeg varð að fá eitthvað
við honum, þótt það væri ban-
vænt.
— Jeg hef enskt viský, sagði kaup
maðurinn, romm frá Jamaica, ab-
sint frá Frakklandi.....
— Hafið þjer ekki einhvei'n ó-
áfengan drykk?
— O. sussu jú! Hjer er vín og
bjór frá Lima.......
«Þerir í Suður-Ameríku kalla ekk
ert áfengi, nema það sje yfir 40%.
Lögin telja vín og bjór ekki meðal