Lesbók Morgunblaðsins - 20.09.1964, Blaðsíða 14

lljÓDÍn, Leifur og Friðrika, kommóða n og kanónan.
íslenzk heimili
Framhald af b!s. 9
um gott og koma með sólskin inm í til-
veruna“, segir Friðrika og bregður
Louis Armstrong á fóninn fyrir okkur.
Bjcrn Geir kallar þennan náunga alltaf
tígrísdýrið, en hann hefur mikið dálæti
á öllum dýrum, eins og að framan sagði.
,.Jú, einu megum við ekki gleyma“,
segir Leifur. „Við höfum bæði mikla
ánægju af að búa til góðan mat — og
enn skemmtilegra er að borða hann.
Kavíar á ristuðu fransbrauði, eða rúg-
brauði — með lauk og hráum eggja-
rauðum“, segir hann og alla setur hljóða
meðan þeir eru að hugleiða bragðið.
„Við fáum bara ekki nógu gott nauta-
kjöt héma,“ heldur hann svo áfram —
„er. nautalundir, steiktar í olífuolíu —
með Bernaise-sósu, frönskum kartöfl-
um og saladblöðum er skemmtilegur
réttur. Bæði í matreiðslu og snæðingi".
Enginn efast um það — og Friðrika
heliir aftur í bollana.
að er dálítið öðru vísi að gera
innknup, já, vera húsmóðir í Danmörku
en á íslandi. Kannski þó aðallega hr/að
veit aðeins um hann úr dagblöðunum.
Og svo þekki ég vottorðin. Ég hef grun
á vcitorðinu, sem fríaði hann við her-
þjónustuna. Ég er enginn læknir en
ég er tortrygginn út í það.
BRO.: Þegar ég fékk frest á herþjón-
ustunni, sem eina fyrirvinna fjölskyld-
unnar, var faðir minn sjúkur. Hann
var rúmliggjandi í einhverskonar vefja
sjúkdómí, og ég vann fyrir okkur. Og
síðar varð ég sjálfur sjúkur. Hvaðan
hafið þér vitneskju til þess að geta
talað svona um mig?
SMIRNOV: Mér gafst færi á að kynn-
ast þinni eigin dagbók.
BKO.: Og með hvaða rétti?
maður fær miklu betri þjónustu í dönsk
um verzlunum en íslenzkum. í danskri
kjötverzlun þarf maður til dæmis ekki
annað en nefna það, sem ætlunin er
að búa til — og afgreiðslumaðurinn
vei, nákvæmlega hvaða kjöt og hvaða
hluta skepnunnar bezt er að nota. Og
hann veit líka hve mikið þarf að taka
fyrir svo og svo margt fólk. Hér lendir
maður stundum á viðvaningum, sem
ekki kunna einu sinni að saga kótelett-
ur“.
„Það er líka miklu auf>/eldara að
vera fátækur í Danmörku en á íslandi",
segir Leifur. „Hér þekkja allir alla —
og allir fylgjast með öllum. Almenn-
ingsálitið reynir að knýja mann til þess
að fyígjast með í þessu kjánalega kapp-
hlaupi um hégóma og prjál, sem marg-
ir vxrðast lifa fyrir.“
Við erum á sama máli. Og það er
ekki vegna þess að skortur sé á um-
ræðuefni, að við afþökkum tíu dropa
í viðbót og kveðjum, heldur vegna þess
að kominn er háttatími bæði fyrir ljós-
myndara og Lesbókarmenn. Björn Geir
er löngu sofnaður og nú dreymir hann
senni!ega Nýja-Lilla eða Andrés Önd.
h.j.h.
DÓM.: Spurningin ekki tekin til
greina.
SMIRNOV: Ég hef lesið kvæðin hans.
VÍ5RJ.: í réttarhöldunum hefur það
komið fram, að sum kvæðin eru ekki
eftir Brodsky. Hvernig vitið þér, að
þessi, sem þér hafið lesið, séu raun-
veruiega eftir hann? Ef út í það er far-
ið, þá eru þessi klvæði enn ekki út-
gefin.
SMIRNOV: Ég veit það og það nægir
mér. " '
(Framhald í næstu Lesbók)
SMÁSAGAN
Framhald af bls. 3
roðnaði alltaf er henni datt þetta í hug.
En járnið er bezt að hamra heitt, að
hika er sama og tapa.
Svo var það eitt kvöldið að hún var
cverijulega snemma búin með þvott-
inn, og þá fannst henni gott ráð að
flýta sér heim. Hún fann á sér, að þetta
m; ndi véfða óvenjulegt kvöld. Jobbi
virtist alltaf vera heima á kvöldin, og
aldrei varð hún vör við, að neinn heim-
sækti hann. Já, það var nú meira hvað
sumii' menn voru óframfærnir, hugsaði
Gudda, því nú í seinni tíð var allur
hugur hennar bundinn við Jobba, og
hvernig hún ætti að ná tökum á hon-
um. Bara að hún hefði nú kjark til að
gefa honum undir fótinn, en hún var
svo óæfð í þeim sökum; það var eigin-
lega fyrst núna sem fór að votta fyrir
karlmannshugsun hjá henni. Var þetta
kannski einhver öfug efnaskipting, að
hormónarnir fóru íyrst að segja til sín
núna við aldurinn, en meðan hún var
á bezta skeiði kom henni aldrei ást-
leitni í hug?
Eitt sinn hafði hún farið á dansleik í
sveitinni. Þá leit enginn karlmaður á
hana, og hún varð að híma á bekknum
aila nóttina án þess að dansa einn
dans. Jú, nú mundi hún það, að hún
hafði einu sinni dansað einn dans. Það
hafði verið dömufrí, og hún fór fyrst
út á gólfið. Hún hljóp yfir miðjan sal-
inn til að bjóða Kalla á Hóli upp í dans,
og hann kunni víst ekki við að neita
henni og flæktist með hana út á gólfið,
en hætti svo við dansinn í miðju lagi,
og þá hlógu allir. Þetta voru hennar
einu dansspor á ævinni, og eftir þetta
fór hún aldrei á dansleik framar. En
þetta var nú liðinn tími.
En nú var ástarljós runnið upp fyrir
henni. Þó það væri nú ekki nema
g.útartýra til að byrja með, þá gat það
orðið bjart er tímar liðu fram. Von-
gleðin skein út úr ásjónu hennar við
þessa hugsun. Henni virtist líkt á kom-
ið með þeim báðum. Bæði voru þau
einstæðingar sem hlutu að þrá nær-
Hagalagðar
Velgerðir biskupsfrúarinnar.
Bæði voru hjónin (Pétur biskup
og frú Sigriður) hjálpsöm við fá-
tæklinga, ekki sízt biskupsfrúin.
Hafði hún þann sið, sem tíðkaðist
hafði á heimili foreldra hennar, að
birgja sig vel að vistum og útbýta
þeim í kyrrþei að vetrinum. Minnist
ég þess eitt sinn, er ég kom til Tfl /.
að ég hitti mann einn, Brynjólf
Brynjólfsson, sem hafði verið vinnu-
maður hjá foreldrum mínum, en
hafði gerst sjómaður er hann giftist,
og átti heima rétt hjá Rv. Hann var
þá farinn að heilsu og kvaðst undan-
farandi vetur hafa lifað mestmegnis
á því, sem biskupsfrúin hefði gefið
sér.
(B. Th. Melsteð.)
Þurrt í réttunum.
Ég (pr. austanfj.) kom í tvennar
réttir á heimleiðinni. Hveragerðisrétt
í Ölfusi og þær stóru Reykjaréttir.
Það var haft eftir sr. Sæmundi sál-
uga (í Hraungerði) að hann áliti það
fyrir neðan virðingu presta að koma
í réttir, en elcki hef ég farið að því,
heldur farið þangað þegar ég hef
átt erindi, eða þurft að finna menn
þar. Líklega hefur s.r Sæmundur
haldið, að í réttunum væri allt of
slarksamt, og ekki hefur verið laust
við það stundum. En nú sá ekki vín
...................
vei-u hvort annars, og hvað var þá
eðlilegra en þau byndu trúss sitt sam-
an? Oft hafði Gudda læðzt að her-
bergisdyrum hans, en kjarkinn brast er
húr. kom alveg að hurðinni.
S vo var það þetta kvöld, er hér
um ræðir, að hún herti upp hugann og
bankaði á dyrnar hjá Jobba, en heyrði
ekkert svar, svo hún opnaði hurðina.
Hc.lfdimmt var inni. Gudda hrökk í
kút og var nærri fallin í yfirlið. Hvað
vai það sem hún sá? Hann Jobbi
hennar kraup á kné fyrir framan fall-
ega konu sem var allsnakin, og hún
var svo hvít og hrein, og hann var að
strjúka henni, en Jobbi sagði ekki neitt,
leit bara þessum dreymandi augum til
dyranna og svo aftur á stúlkuna.
Guddu sortnaði fyrir augum og
hrökklaðist fram á gang alveg yfirbug-
uð yfir vonsviknum ástardraumi. Hún
skundaði inn í kompuna sína og grét
beisklega. Já, svona var það. Hann
hafði þá ekki aldeilis verið einn
heima á kvöldin eins og hún hafði
haldið, heldur hafði hann verið að
faðma að sér allsnakinn kvenmann, og
það fyrir ólæstum dyrum. Og Gudda
hé'lT áfram að gráta yfir vonum sínum
sem sigldar voru í strand.
En Guddu hafði skjátlazt. Hún vissi
ekki, að hann Jobbi var mállausi
myndhöggvarinn.
LEIÐRÉTTING
í forsíðugrein síðustu Lesbókar
varð meinlegt línubrengl, sem les-
endur eru beðnir velvirðingar á.
Átta neðstu línurnar í yzta dálki til
hægri áttu að koma efst í dálkinn
við hliðina undir vinstra homi
myndarinnar af Napóleon, og verð-
ur þá greinin rétt.
á nokkrum manni. Svona er fólkið
að mannast.
(Úr bréfi, N. Kbl. 1909.)
Eins og biturst egjárn.
Gætni þurfti að hafa í frammi við
selina, meðan þeir voru í fullu fjöri,
koma ekki of nærri þeim að fram-
anverðu. Þeirra eina vopn var kjapt
urinn, og því beittu þeir évægilega,
ef þeir gátu komið því við. Þannig
náði selur einu sinni utan um fót-
inn á föður mínum, rétt fyrir neðan
hnéð. Faðir minn gat kippt fætin-
um út úr selnum, en selurinn hélt
eftir stykki úr buxum og brók og
fitinni af tvennum ullarsokkum, og
var að sjá eins og klippt hefði verið
stykkið úr fötunum með hárbeittu
eggjárni.
(Erb Friðjónsson)
Gat ekki stoppað.
Man ég eftir eitt sinn, að formað-
ur einn, sem gefinn var fyrir sop-
ann, fór vestur til Flateyrar. Hafði
hann aðeins einn gamlan mann með.
Líður nú að kvöldi, og sést þá hvar
báturinn kemur til baka á miklu
skriði. Gamli maðurinn sat við stýr-
ið. en formaðurinn sást hvergi. Lá
hann þá útúr fullur niðri. Gamli
maðurinn kunni ekki að stöðva vél-
ina, og stýrði því bátnum með fúllri
ferð um höfnina fram og aftur. Kall-
aði hann í sífellu í land og baðst
hjálpar. Gekk svo nokkra hríð þar
til formaður raknar úr rotinu og
gai stöðvað vélina og var þá farið,
á árabát til aS hjálpa gamla mann-
inum að koma bátnum í legufærL
14 LESBÖK MORGUNBLAÐSINS
29. tbl. 1964