Lesbók Morgunblaðsins - 05.07.1970, Blaðsíða 4

EINKA-
MÁL
Smásaga
eftir
Beppe Fenoglio
TJmsjónarkonan gægðist fyrir
homið. „Andspymumaður/‘
æpti hún. „Hvað viltu? A3
hverjum ertu að leíta? En er
þetta ekki ....?“
„Þettia er biara ég,“ Milton
brosti ekki, hann var of undr-
andi að sjá hana hafa elzt svo
mjög. Hún hafði fitnað, draettir
komið í andlitið, og hárið var
orðið hvítt.
„Vinur ungfrúarinnar,“ sagði
konan og kom út úr skýli sínu
í horninu. „Einn af vinum henn
ar. Fulvia er hér ekki, hún fór
aftur til Turin."
„Ég veit það.“
„Hún fór fyrir rúmu ári, þeg-
ar þið drengirnir hófuð þetta
stríð ykkar.“
„Ég veit það. Hefurðu ekki
heyrt frá henni síðan?“
„Frá Fulviu?" Hún hristi höf
uðið. „Hún lofaði að skrifa mér,
en hún gerði það aldrei. En ég
vonast enn eftir bréfi, og ég fæ
það einhvern daginn."
„Þessi kona,“ hugsaði Milt-
og starði í undrun, „þessi gamla,
lítilsiglda kona fær bréf frá
Fulviu. Með fréttum af henni,
kveðjum hennar og undir-
skrift."
r \
BÖKMENNTIR
OG LISTIR
Svona var hún vön að skrifa
undir
FU
L,
VI
A
a.m.k. til hans.
„Kannski hefur hún skrifað,
en bréfið týnzt.“ Hún leit niður
og hélt áfram: „Hún var góð
kannski dálítið kærulaus, en
mjög indæl stúlka."
„Vissulega."
„Og falleg, mjög falleg.“
Milton svaraði ekki, en skaut
fram neðri vörinni. í>að var
hans háttur að mæta þjáning-
um og standast þær. Fegurð
Fulviu hafði valdið honum meiri
þjáningum en allt annað.
Hún leit á hann útundan sér
og sagði: „Og hugsa sér, að enn
er hún ekki átján ára. Hún
var tæpra sextán ára þá.“
„Mig langar til að biðja þig
að gera mér greiða. Leyfðu mér
að sjá húsið aftur.“ Rödd hans
var óviljandi hvöss, næstum
hörkuleg. „Þú getur ekki ímynd
að þér. . . . Það gæti orðlð mér
svo mikil hjálp.“
„Auðvitað," sagði hún og neri
hendur síniar.
„Leyfðu mér bara að sjá okk-
ar herbergi aftur.“ Hann hafði
reynt að tala svolítið vingjam
legar, en án mikils árangurs.
„Það tekur þig ekki meira en
tvær mínútur."
„Auðvitað."
Konan ætlaði að opna dyrnar
að innan, en þá þurfti hún að
ganga umhverfis húsið oghann
mátti taka á þolinmæðinni.
„Ég ætla aö sagja syni bónd-
ans að standa á verði í bak-
garðinum.“
„Segðu honum að vera í hin-
um endanum. Félagi minn held-
ur yörð hérna megin.“
„Éig hélt, að þú værir einn,“
sagði konan og varð aftur
hrædd.
„Það breytir engu.“
Umsjónarkonan hvarf fyrir
hornið, og Milton tók sér
stöðu við framdyrnar. Hann
klappaði saman lófunum, svo að
Ivan heyrði og gaf honum
merki með útréttum fingrum.
Fimmn minútur, hann átti að bíða
í fimm mínútur. Síðan horfði
hann á himininn, sem varð
sterkur þáttur í minningu hans
um þennan furðulega dag.
Dökkur skýjafloti sigldi vestur
grátt himindjúpið og molaði hvít
smáský undir sér. Snöggur vind
sveipur hristi trén, og regndrop
ar skullu á mölinni. Hjartað
barðist þungt, og varir hans
urðu skyndilega skraufþurrar.
Gegnum hurðina heyrði hann
tóna úr „Yfir regnboganum.“
Sú hljómplata var fyrsta gjöf
hans til Fulviu. Þegar hann
hafði keypt hana, hafði hann
orðið að neita sér um áð reykja
í þrjá daga. Ekkjan, móðir
hans, var vön að gefa honum
líru á dag, og hann eyddi henni
í sígarettur. Daginn, sem hann
færði henni plötuna, höfðu þau
leikið hana tuttugu og átta
sinnum. „Finnst þér hún
skemmtileg?“ spurði hann tauga
óstyrkur. Hann titraði af spenn
ingi, vegna þess að raunveru-
lega langaði hann að segja:
„Finnst þér vænt um hana?“ —
„Þú sérð, að ég leik hana aftur
og aftur,“ var svar hennar. Og
síðan: „Mér finnst hún svo
skemmtileg, að það gæti liðið
yfir mig. Þegar henni lýkur,
finnst mér, að einhverju sé
raunverulega lokið.“ — Og síð-
an, nokkrum vikum seinna:
„Fulvia, hvað er eftirlætislag
ið þitt?“ — „Ég vc-it eádeL Ég á
mér þrjú eða fjögur eftirlætis-
lög.“ — „Er það ekki. . . ?“
— „Kaininski-------en, nei. Það
er indælt lag og í raun og veru
gat liðið yfir mig að heyra það,
en þrjú eða fjögur finnst mér
eins skemmtiieg."
Umsjónarkonan var að koma.
Þegar hún gekk yfir viðargólf-
ið, brakaði það óeðlilega, gaf
frá sér gremjufullt og illskulegt
marr. Miltoin farmst setn því
geðjaðist ekki að því að vera
vakið af svefni sínum. Hann
flýtti sér undir dyraskýlið og
þurrkaði leðjuna af skónum sín
uim á dyraiþrepinu. Hainin heyrði
konuna kveikja og fálma við
skráargatið. Hann var hálfnað-
ur að hreinsa skóna.
Hurðinni var haldið í hálfa
gátt.
„Komdu inn, komdu inn eins
og þú stendur, flýttu þér inn
fyrir.“
„Gólfið. . . “
„Ó, gólfið," endurtók hún
vamidræiðialaga en vimigjiam-
legia. En hún léit hiaim
ljúlkia sér af og hvíslaði:
„Það hefur rignt heilmikið hér
og bændurnir segja, að það eigi
eftir að riigna miídju meira. Ég
mam eikiki svoina votviðrasaman
nóvember á allri minni ævi.
Hvemig þurrkið þið andspymu
mennimir fötin yklcar, þar sem
þið hafizt alltaf við umdir beru
lofti?“
„Þau þoma á okkur,“ sagði
Milton og þorði enn ekki að líta
inn fyrir.
„Þetta er nóg. Komdu inn,
komdu eins og þú ert.“
Konan hafði kveikt eitt Ijós
á kertahjálminum. Það skein
beint á ígreypt borð, en bar
ekki birtu á neitt annað, og það
glórði í hvítar hlífarnar á stól-
unum og sófanum eins og vofur
í myrkrinu umhverfis.
„Finnst þér ekki eins og þú
sért að heimsækja gröf?“
Hann hló bjánalega eins og
fólk gerir, þegar það langar til
að dylja tilfinningar sínar.
4 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
5. júlí 1970