Lesbók Morgunblaðsins - 01.02.1976, Page 12
Ölafur Björgvin Ölafsson
ÁRAMÖT 1975-76
Enn sem áður fyrri
upphafslögmál vara,
afmæld eigin tunglum
árin koma og fara.
út í aldadjúpið
árið þegar líður,
óvíst mun hvað heimi
árið nýja biður.—
Milli Ijóss og myrkurs
mörkuð stundaskilin
Forsjón allra alda
ákvað timabilin. —
Menn þótt mörgu breyti,
menntun auki sína,
munu sól og máni
meður stjörnum skina.
Hættu- aukast horfur
heims i þjóða málum;
viðsjár hörmum viða
' valda jarðlífs sálum.—
Loft er lævi blandið,
loga haturs glóðir, —
bregða bana tækjum
beiskjufullar þjóðir.
Andkristninnar andar
út um veröld þjótr-,
áfram eljusamir
orð Guðs niður brjóta,
efnishyggju-ismar
alls kyns villu tjalda,
siðan fyrir seka
sakleysingjar gjalda.
Hvað má alheims eymdum
upp i heillir snúa?
e i 11, að kristnum anda
allir vilji hlúa.
Hvað mun traustar heimsins
hættustrauma brúa?
Þegja þunnu hljóði
þeir, sem blekking trúa.
Vona menn og vona
vigaferlum linni;
hjarta jafnt sem huga
heimur betur sinni. —
Megi álfur allar
alheimsstefnu breyta,—
árið nýja, farsæld
öllum þjóðum veita.
Sigríður Beinteinsdóltir
SAMSTÆÐUR
Þegar leitar angur á
innst I hugans leynum
mér finnst bót að mega sjá
mosaskóf á steinum.
Margan gróður ísland á
utan mosa á steinum.
Ilmur berst mér fjöllum frá
fallegum og hreinum.
Oft við tæra lind eg lá
i litlum hvammi hreinum
stundum litinn silung sá
sendast undan steinum.
Upp af bænum brekka há
brött með gróðri og steinum
þar sem vakna vorblóm smá
vökvuð döggvum hreinum.
Fjörðinn sólin sindrar á
situr skuggi i leynum.
Aldan hjalar unaðsblá
upp i fjörusteinum.
Huldufólkið upp með á
átti bú í steinum.
Rjúpa unir ungum hjá
undir birkigreinum.
Fjöllin gekk ég áður á
eftir leiðum beinum
allt það fagra sem ég sá
segi ég ekki neinum.
Séra
Bolli
Gústafsson
Laufösi
ER
ÞETTA EKKI SVUNTAN
HENNAR SIGRÍÐAR?
Messukaffi var að vanda hjá
Kristfnu og Sigurði á Drafla-
stöðum að lokinni guðs-
þjónustu sunnudaginn milli
jóla og nýjárs. Ummerki jóla-
dagshlákunnar voru horfin.
Sumir urðu sfðbúnir til messu-
ferðar vegna kaldra bílmótora
eða krapastfflu í olfuvcrki. Við
vissum af þvf og þess vegna
var hægt af stað farið. Jó-
hannes meðhjálpari fór sér að
engu óðslega við undirbúning
athafnarinnar og enginn varð
af messunni. Sambands-
skortur og afskiptaleysi borg-
arlffsinshrjá ekki þettasam
félag. Götu þeirra skyldi
greiða, er áttu erindi við Guð f
sóknarkirkjunni á hátfðinni.
Síðustu tónar jólasálmsins dóu
út, klukknahringing. Við
gengum út undir postludium,
In dulce jubilo. Sjá himins
opnast hlið. Rökkrið færðist
yfir snæviþakinn Fnjóskadal.
Frost var mikið og það
marraði undan fæti, er við
gengum upp túnið. Brátt
tindraði tunglskin og stjörnu-
blik f kristöllum fannbreið-
unnar; „hjarðmenn sjá um
nótt / ljós í lofti glæðast, /
það ljós Guðs dýrðar er“.
Sr. Björn f Laufási hlaut að
hafa gengið inn frá slfkri
tignarsýn, er hann orti
sálminn um hlið himnanna,
sem opnuðust á hæstri há-
tfð. — Hlýtt var f stof-
unni og ýmislegt bar á
góma yfir ríkulegum veislu-
föngum. Aldraðar fræðaþulur
sagði sögur af kennimanni, er
forðum sat á Hálsi. — Það var
á orði haft hversu dæmalaust
ómannglöggur blessaður
presturinn var. Hann var
ókvæntur, þegar hann kom f
sveitina. Nú, við vitum vel, að
ekki er gott að maðurinn sé
einn og maddömulaust prests-
setur er án reisnar. Þess vegna
fór presturinn að huga f
kringum sig. Systraval var á
Þessi makalausi prestur, sem ekki
getur orðiB gamall.
A leið I messukaffi á DraflastöSum.
bæ einum f dalnum, og að vel
athuguðu máli ákvað prestur
að biðla til einnar systurinnar.
Einhverja ráðgjafa hefur
hann haft, sem ekki hafa verið
þagmælskir, þvf að heima hjá
þeim systrum var erindi hans
kunnugt, er biðilinn bar að
garði og jafnframt, hver
þeirra ætti kost á hnossinu.
Sem vænta mátti var hinum
unga sálusorgara vel tekið og
hlaut hann hinn bezta beina.
Þegar hann hafði setið þar og
spjallað um hrfð við hús-
bændur, kvaðst hann eiga er-
indi við eina heimasætuna,
sneri sér að henni og spurði,
hvort hún vildi tala við sig
einslega. Stúlkunni brá
nokkuð, þar eð spurzt hafði, að
prestur hefði alls ekki ætlað
sér hana, heldur systur
hennar. Varð henni þvf að orði
f fátinu: „Hva? Er það vfst að
presturinn eigi erindi við
mig?“ Svaraði hann þá að
bragði: „Er þetta ekki svuntan
hennar Sigrfðar?" Kom þá á
daginn, að blessuð stúlkan var
með sparisvuntu þeirrar
systur, er presturinn hafði
ákveðið að biðla til. Ekki varð
frekar úr kvonbænum prests á
þessum stað. Síðar gekk hann
að eiga myndarstúlku. Þegar
gengið hafði verið frá festum,
var ákveðið, að heitkona prests
skyldi leita sér nokkurrar
menntunar f hússtjórn, I
„bróderfi" og öðrum mikil-
vægum hannyrðum. Hélt hún
þá yfir f Eyjafjarðardali, þar
sem tilsögn f þeim fræðum
stóð henni til boða. Unnustinn
fylgdi henni yfir Fnjóská,
skildi við hana á melnum
neðan við Skóga og horfðí á
eftir henni f góðri samfylgd
upp Vaðlaheiði. Ekki fór nein-
um sögum af kveðjustundinni,
en heimafólk að Hálsi hafði
gaman að viðbrögðum hús-
bóndans, er hann kom heim
aftur. Gekk hann þá áhyggju-
fullur um gólf f baðstofunni,
neri saman höndum og tautaði
sffellt fyrir munni sér:
„Skyldi ég hafa kysst hana
nóg? Já, skyldi ég hafa kysst
hana nóg?“ Það kom sfðar á
daginn, að prestur hafði alls
ekki verið of sparsamur á
kveðjukossana, þvf festar
brustu ei og þau urðu hjón.
Fleiri sögur af prestum fylgdu
á eftir, sumar harla kátlegar,
og ég fór að hugsa um, að
vonandi hefði mér ekkert
orðið á f messunni þann dag-
inn. — Það eru forréttindi að
njóta hátfðar f þessu þekka
umhverfi þar sem flestir
sóknarbúar koma saman til
guðsþjónustu og eru ekkert að
flýta sér. Öllum er tekið með
þeirri gamalgrónu fslenzku
gestrisni, sem er sízt til þess að
sýnast, heldur öllum til
fagnaðar. Þess er vel gætt, að
gaman, sem á góma ber, skuli
græskulaust vera og ýmis fróð-
leikur er og upp rifjaður. —
Séra Friðrik A. Friðriksson,
fyrrum prófastur Þingeyinga,
sem er listamaður og vitur vel,
brá á það ráð, þegar hann varð
að hætta prestsskap á Húsavfk
vegna aldurs, að hann tók að
sér prestsþjónustu f Háls-
prestakalli, þar eð enginn
hafði þá sótt um kallið. Þessi