Lesbók Morgunblaðsins - 01.02.1976, Blaðsíða 16

/
Ef þér haldið að allar reiknivélar séu e'
- íítið á hvað aðrir hafa að bjóða,
áður en þér kaupið Ricomac.
Sölumenn okkar eru ávallt reiðubúnir að veita yður
hvers konar upplýsingar um verð og möguleika Rico-
mac án nokkurra skuldbindinga af yðar hálfu.
RICOMAC 1Q12P
Sérstaklega lipur reiknivél, sem m.a. skilar
rauðum mínustölum og hefur aflestrarkommu.
Hringið eða komið og fáið upplýsingar um
Ricomac, sem hæfir starfi yðar. .
( nfCOH )

SKRIFSTOFUVELAR H.F.
+ =
%
Hverfisgötu 33 Sími 20560
Að eiga sér rætur
Framhald af bls. 15
hér sæti ég iðulega siðdegis og
mændi á þingheim, liti upp til fárra
þingmanna og niður á marga, en
hefði gaman af þeim öllum. Svaraði
hann fáu öðru en þvi, að húsið væri
Ktið. Ég flýtti mér að reyna að afsaka
smæð þinghúss og sagði honum. að
þingið væri i stóru leiguhúsnæði um
allan bæ.
Úr þvi að Dómkirkjuförin hafði
heppnast svo vel, héldum við nú i
Landakotskirkju. Spigsporuðum við
um hana góða stund, þar til sikinn
nam staðar, setti hendur á mjaðmir,
steig fram i hægri fót, sagðist hafa
fengið nóg af kirkjum, spurði, hvort
ekki væri dansað á fslandi.
Fórum við nú t fslenskan heimiiis-
iðnað. Skrifaði ég þar nafnið mitt á
augiýsingableðil og rétti sikanum. en
sleppti heimilisfanginu af skeyt-
ingarleysi. Gerði hann slikt hið sama
og skrifaði sitt nafn, sem reyndist
vera George Singh. Siðar komst ég
að þvi, að allir sikar heita Singh að
ættarnafni. Hann þurfti að komast á
Hótel Loftleiðir fyrir klukkan þrjú,
svo að ég kom honum i leigubll og
kvaddi elskulega.
Ástæðan til þess að ég hef drepið
á veruleg kynni mín af einum, — og
mjög stuttaraleg kynni af öðrum
manni af indverska kynstofninum i
Afriku, er sú að eitthvað er i fari og
framkomu þessara manna, sem
höfðar mjög sterkt til min; eitthvað
sem ég kann mjög vel við og gæti
bent til þess, að maður eigi einhverj-
ar duldar rætur á þessum fjarlægu
slóðum. Þannig gæti Islendingur
eins og ég átt heima og kunnað vtl
við sig einhversstaðar óralangt t
burtu vegna duldra tengsla við
mannfólkið.
Sælir eru þeir...
Framhald af bls. 5
En hvar voru svörin við öllu því, sem hann hafði
mátt heyra og þola um dagana? Og öllu því sem hann
haiði ekki fengið að heyra, en vissi að sagt hafði
verið?
Nú fann hann allt í einu til þess nagandi sársauka og
kvfðatilfinningar, sem alltaf hafði ásótt hann þessi
síðustu ár.
Þessi lamandi svarta þoka, sem lagðist yfir vitundar-
lífið og skyggði á allt, afskræmdi allt og kreisti hjartað
ísköldum kvalakrumlum.
Flaskan.
Ennþá einn sopi, stór, og glasið var tómt.
Hann hallaði sér aftur makindalega að veggnum og
beið eftir áhrifunum, meiri áhrifum, meiri slökun.
Hann fann hvernig sjónarsviðið breyttist smám
saman. Otlit hlutanna tók á sig aðra mynd. Birtan varð
öðruvísi og flekkirnir á óhreinum veggnum á móti
fóru að taka á sig ákveðnari myndir.
Hann hellti ekki aftur í glasið. Beið rólegur. Slatti
eftir ennþá.
Svaréð? Já svarið. Hann vissu nú hvert það var.
Peningar!
Aðeins peningar og þá skyldi hann svo sannarlega
fá. Nóg. Fúlgur, hauga, já fjöll af peningum.
Honum létti snögglega við þessa hugsun, þessa
stórkostlegu framtíðarsýn og nú fann hann vellíðan-
ina svífa að sér eins og heilladís, sem aldrei sézt, en
aðeins verður skynjuð.
Hann hagræddi koddanum, sparkaði af sér
skógörmunum og hallaði sér útaf. Þannig lá hann
stundarkorn, reis svo upp við dogg og hellti einum
sopa í glasið, bar það upp f birtuna og rýndi gegnum
dökkgulan vökvann eitthvað út f herbergið. Svo var
rennt f botn með velþóknun.
Hann hafði aldrei lært að drekka af stút. Það var
liður f viðhaldi viðsjállar sjálfsvirðingar.
Hann hallaði sér á ný og krosslagði handleggina á
brjóstinu.
Lygndum augum lá hann svona og hugsanir sópuð-
ust, — þyrluðust, að honum á ný.
Peninga skyldi hann fá.
Þetta helvítis drasl skyldi glápa úr sér glyrnurnar,
þegar hann opnaði veskið. Hann ætlaði að heimsækja
þau öll. öll með tölu. Hvert og eitt. Lesa yfir hausa-
mótunum á þeim.
Og svo ætlaði hann að safna þeim saman. Á ffnasta
hóteli borgarinnar. Bjóða öllum. Halda veizlu. Sam-
kvæmisklæðnaður. Konunglegar veitingar. Matur.
Hann skyldi vera vingjarnlegur, elskulegur, heill-
andi.
Svo, allt f einu, átti hið ógnvekjandi þrumuvéður að
skefla á.
Það skyldi fá að standa nakið frammi fyrir sfnum
eigin Iftilmótleika. Það skyldi hristast og skjálfa, já
nötra í fskulda reiðinnar sem hann ætlaði að ausa yfir
þau.
Hugsunin varð þokukennd og honum var farið að
reynast erfitt að halda saman þessum ákafamiklu
hugsanabrotum, sem hrönnuðust upp f höfði hans.
Hann strauk hendinni þreytulega yfir ennið og
augun.
Var svefninn á næsta leiti? Æ kannski.
Nei, hann skyldi ausa peningum út á gólfið, hand-
fylli eftir handfylli og svo ætlaði hann að hlæja
brjálæðislega, já öskra, þegar hann sæi svínin fara að
skrfða eftir gólfinu og krafsa eftir seðlunum.
Og aftur skyldi hann ausa þeim út, meira, þangað til
froðufellandi og ýlfrandi ófreskjurnar veltust um
salina í leit að enn einum þúsundkallinum.
Frá HONUM!
Og ennþá einu sinni ætlaði hann að taka handfylli
og þeyta yfir þessa slimugu maðka. Þeyta þeim yfir
allt.
Svona!
Hægri handleggurinn sveiflaðist kröftuglega út f
loftið, í stórum sveig.
Flaskan rauk um koll, glas þeyttist út á gólf.
Bréfið byrjaði að drekka í sig dökkt vinið, sem rann
út um borðið. Fyrst eitt hornið, svo breiddist það út og
innan stundar var það gegnvott. Nafn hans á umslag-
inu tók að leysast uppog varð að lokum að einni,
ólæsilegri blekklessu.
Skammdegishúmið læddist að húsinu og hvarf inn
um glugga á herbergi sofandi manns.
En langt f suðri, yfir Keili, yfir Eldey, risu háar,
silfraðar skýjaborgir, laugaðar köldu rauðgullnu skini
hnfgandi sólar.