Alþýðublaðið - 24.10.1987, Side 6

6
Laugardagur 24. október 1987
Séra Sigurbjöm Einarsson:
NUTIMANS
AÐ VERÐA
HREIN SKELFING
Biskupinn talar frá hjartanu
skilningur að börn þurfi ekki
að finna aðhald og vissan
aga. Það veldur öryggisleysi
hjá barninu ef það finnur ekki
aðhald. Það lýtur leiösögn og
á að gera það.
Afi minn var Ijúfur og hlýr
maður, en ákaflega sterkur
persónuleiki. Hann þurfti
ekkert að hafa fyrir því að
halda sinum mörgu börnum i
skefjum. Afi og amma áttu
þrettán börn og ég var það
fjórtánda, sem kom á litla
pallinn hjá þeim í baðstof-
unni í Háu-Kotey.“ Sr. Sigur-
björn fæddist á Efri-Steins-
mýri í Meðallandi 30. júnf
1911. Móðir hans dó er hann
var eins og hálfs árs. Það
kviknaði í á Steinsmýri, og
móðir hans varð að vaða eld-
inn til að bjarga yngri bróður
hans sem þá var aðeins
þriggja vikna. Við það
brenndist hún svo að hún dó
af brunasárunum. Einar, faöir
sr. Sigurbjarnar hætti búskap
og fór I húsmennsku ( Lágu-
Kotey I Meðallandi og með
yngri soninn með sér. Sr. Sig-
urbirni var komið fyrir hjá
móðurömmu og afa. Upp frá
þvi og fram að 8 ára aldri
voru þeir á sitt hvorum bæn-
um ( Meðallandi, sr. Sigur-
björn á öörum en Einar faðir
hans og bróðir á hinum.
„Það voru mér allir fjarska
góðir hjá afa og ömmu, en
maður missir mikið við móð-
urmissinn. Slik merki ber
maður dýpra en svo að mað-
ur geri sér nokkurn tíma
grein fyrir þvi. Mér er sagt að
ég þýddist ekki fólkiö hjá afa
og ömmu og átti mjög erfitt
með að jafna mig. Atti greini-
lega ekki heima þar. Það tók
vist töluverðan tíma að ég
yrði með sjálfum mér í Kotey.
Ég heid að ailir sem missa
móður slna beri inn á sér ein-
hver merki þess. Hitt er ann-
að mál að ég fékk eins gott
fóstur hjá afa og ömmu og
hægt er að hugsa sér. Og
það þrátt fyrir mikla ómegð
Sr. Sigurbjörn Einars-
son og Magnea Þorkels-
dóttir kona hans búa
Fossvogsmejgin í Kópa-
voginum. Eg banka upp
á í vikunni á einum af
þessum kyrrlátu og
björtu haustdögum. Sr.
Sigurbjörn kemur til
dyranna eins og hann er
klœddur, blíður, vin-
gjarnlegur. Það er eins
og hvíli einhver friður
yfir honum. Sr. Sigur-
björn leiðir mig til
stofu, en á leiðinni
verður fyrir teikning
sem mér verður starsýnt
á. Það er ekki um að
villast. Listamaðurinn
er Kjarval og fyrir-
myndin er biskup.
Myndin er kyrfilega
merkt — og Kjarval
hefur skrifað stórum
stöfum á myndina að
Meðallendingur hafi
verið að verki. Sr. Sig-
urbjörn og Kjarval eru
frœndur og fœddir í
sömu sveit, Meðallandi í
Vestur- Skaftafellssýslu.
Biskup er upptekinn mað-
ur, og virðist alls ekki sestur
i helgan stein, þó að hann
hafi látið af embættisstörf-
um. Það reyndist ekki auðvelt
að finna tlma aflögu fyrir við-
tal. Margir leita til sr. Sigur-
bjarnar. Hann segist sáttur
við sitt hlutskipti, þvi að það
sé ekkert leiðinlegt sem
hann fáist við. „Kannski ætl-
aði ég mér að færast i fang
eitthvaö sem meíra kvæði að
Síra Slgurbjörn Einarsson blskup.
I ellinni. Vinnuviljinn er
kannski ekki alveg eins og
hann var.“ Hvað hefðirðu vilj-
að gera? „Ég hafði neitað
mér að sinna ýmsu á sviði
guðfræðinnar, þvl að ég
klippti á mjög sterkan þátt I
llfi mlnu þegar ég hætti
kennslustarfi og fór I
biskupsstarfið. Kannski hafði
ég einhverja drauma um að
bæta mér það upp og skrifa.
Tlminn hefur reynst of
ódrjúgur til þess.“
Bernska
Mig langar að biðja þig um
að rifja upp eins langt aftur
og þú manst. Ef þú stæðir á
bæjarhólnum austur I Meðal-
landi... „Fyrstu minningarn-
ar eru kannski ekki mjög fjöl-
skrúðugar, þó að þær hefðu
áhrif á mig sem barn. Líklega
er fyrsta minningin, sem ég
geri mér grein fyrir sú að ég
ranka við mér á túngarði,
sem ég hafði skriðið eftir —
og pælur sitthvoru megin. Ég
var vfst á leiðinni suður á ból,
þar sem ég hafði grun um að
hún amma mln væri I kvlun-
um að mjólka ærnar. Ég átti
að vera heima, en þar var
enginn nema hún langamma
mín sem lá I kör. Hún átti víst
að llta eftir mér á pallinum,
en svo hafði ég komist út frá
henni og ætlaði að halda til
ömmu. Og þar fann hún mig
á garðinum, dauðhræddan.
Það var gott eins og endra-
nær að hrjúfra sig upp að
henni ömmu I fanginu á
henni. Og maður fékk ekki
bágt fyrir brek sem maður
gerði. Hún var umburðarlynd
og þó hafði hún mann I
traustu taumhaldi eins og
börn þurfa llka að finna. Eg
held að það sé mikill mis-