Alþýðublaðið - 20.08.1988, Blaðsíða 22

22-
L&ti^afdagar i2Q. i ágúst''-T988-i
TÓNLIST
Ríkharöur H. Friðriksson
skrifar
FJÖLBREYTTUR KOKTEILL
Nú er staddur í Osló fríður
hópur ungra íslenskra tón-
skálda og hljóðfæraleikara á
tónlistarhátíöinni Ung Nor-
disk Musikfestival. Síöastlið-
inn laugardag, 13 ágúst, feng-
um við aö sjá sýnishorn af
því hvað þetta unga fólk er
að gera, á tónleikum sem
UNM á íslandi stóð fyrir í
Norræna húsinu. Þar voru
flutt nokkur af þeim íslensku
verkum sem hafa verið flutt í
Osló þessa vikuna, auk nokk-
urra annarra.
Tónleikarnir hófust á
„Missa Brevis" eftir Hildi-
gunni FTunarsdóttur, yngsta
tónskáldið í hópnum, aðeins
23 ára. Þetta var, eins og
nafnið bendir til, stutt messa
og var skrifuð fyrir blandaðan
kór. Þó ekki sé verkið galla-
laust, það er dálítið stuttara-
legt á köflum og sumum
myndi finnast það óþarflega
„gamaldags" (hvað sem það
nú þýðir), þá er engum blöð-
um um það að fletta aö hér
er á ferðinni einhver allra
efnilegasta „fyrsta tónsmíð"
sem greinarhöfundur hefur
heyrt.
Verkið var flutt af dálitið
furðulegum heimatilbúnum
kór, samsettum úr tónskáld-
um og hljóðfæraleikurum
sem fara á hátíðina að við-
bættum félögum úr söng-
hópnum Hljómeyki, samsetn-
ing sem stóö óvenju vel und-
ir nafngiftinni „blandaður
kór“. Undirbúningstími hafði
greinilega verið skammur því
kórinn átti talsvert í land með
að vera búinn að syngja sig
saman. Hins vegar leyndi sér
ekki atvinnumannsbragurinn
á meðlimum hans því hann
gerði verkinu það góð skil að
margur annar kórinn með
margfaldan æfingatíma hefði
grænkað af öfund.
Þórólfur Eiríksson átti tvö
verk á tónleikunum, bæði
unnin með dyggri aðstoð raf-
eindatækni. Fyrra verkiö hét
„i geislasnörunni" og átti
meira skylt við hljóðumhverfi
en eiginlegt tónverk, breyt-
ingar þess gengu mjög hægt
fyrir sig. Það gekk ágætlega
ofan í greinarhöfund en sást
þó til nokkurra þar sem þeir
voru að laumast til að draga
ýsur. En það er víst þeirra
mál.
Seinna verk Þórólfs var
„Mar“ fyrir klarinett og
umhverfishljóð. Hljóðin á
bandinu voru að mestu leyti
hvalasöngur og ýmis sjávar-
hljóð. í viðtali við Alþýðublað-
ið í síðustu viku sagði Þórólf-
ur að ætlunin hefði verið að
leiða þarna saman hljóð-
heima hvalanna (á segul-
bandi) og mannanna (klarin-
ettið). Ekki er hægt aö sjá
annað en nokkuð vel hafi tek-
ist til og er greinarhöfundur
ekki frá því að klarinettið
(mennirnir) hafi í verkinu lært
eitthvað af hvölunum, betur
að svo væri í raunveruleikan-
um.
Eiríkur Örn Pálsson átti
þarna stykki sem hann kall-
aði „Ekki tokkata" fyrirein-
leiksklarinett. Samkvæmt
prógrammnótum snýst verkið
í kringum fjórar tilvitnanir í
tokkötu sem reynast „haldlitl-
ar“ og „renna út í sandinn"
áður en eitthvað verður úr
þeim. Þetta er góð hugmynd
og sem slík var hún vel út-
færð, en hins vegar hætti
samhenginu á köflum til að
renna út í sandinn með til-
vitnununum og gerði það
þetta ágæta verk dálítið lang-
dregnara en það hefói þurft
að vera.
Guðni Franzson klarinett-
leikari átti góðan dag og stóð
sig eins og hetja, engu síður
en í „Mar“ Þórólfs Eiríksson-
ar. Hann hefur nú ( nokkur ár
lagt mikið á sig við að kynna
nýja tónlist og ætti hann aö
verða mörgum ungum hljóð-
færaleikaranum fyrirmynd.
Bryndís Pálsdóttir er þræl-
efnilegur fiðluleikari þó ung
sé að árum og nýútskrifuð úr
skóla. Hún mætti á staðinn
til að flytja „Adagio" fyrir
fiðlu og segulband eftir und-
irritaðan og stóð sig framúr-
skarandi vel. Það er óhætt að
bjóöa hana velkomna í þenn-
an hóp nútímatónlistarfólks
og vona að við fáum meira
frá henni að heyra á þessum
vettvangi í framtíðinni.
Mist Þorkelsdóttir lagði til
„Ftún“ fyrir einleiksflautu.
Snoturt litið verk sem Guð-
rún Birgisdóttir flutti ágæt-
lega. Síðasta einleiksverkið á
þessum tónleikum var
„Various Pleasing Studies"
eftir Hróðmar Sigurbjörns-
son, lunkið einleiksverk fyrir
fiðlu sem Laufey Sigurðar-
dóttir lék meö glæsibrag.
Tónleikarnir enduðu síðan
eins og þeir byrjuðu, á
„Missa Brevis" eftir Hildi-
gunni Rúnarsdóttur.
Það var virkilega þarft
framtak hjá UNM að kynna
okkur hvað yngsta kynslóð
íslenskra tónskálda er að fást
við þessa dagana. Þar kennir
greinilega margra grasa og
breiddin milli hinnaólíku stil-
tegunda er með ólíkindum.
Hér er greinilega aö vaxa úr
grasi mjög sterk kynslóð tón-
skálda og hljóðfæraleikara
og víst er að þetta fólk á eftir
að láta að sér kveða í fram-
tíðinni og sumt af því svo um
munar. Það er ekki hægt að
gera annað en óska því'gæfu
og gengis.
A Bílbeltin
jfi hafa bjargað
A gainla
góðaAski
er þjónustan hröð!
V
Þeir sem vilja ljúffengan, heitan mat
koma á gamla Ask að Suðurlandsbraut 14
og velja á milli hinna ýmsu rétta.
Og aðrir sem eru svo uppteknir
að þeir komast ekki frá vinnu eða
heimili - hringj a og láta okkur senda
sérafmatseðlinum.
Gamli, góði Askur er enn á sama stað og
stendur alltaf fyrir sínu.

Suðurlandsbraut 14