Alþýðublaðið - 28.10.1994, Blaðsíða 22

22
ALÞÝÐUBLAÐIÐ 75 ÁRA
FÖSTUDAGUR 28. OKTÓBER 1994
Alþýðublaðsegg HaukurHóim,
fréttamaður á Stöð 2:
Alþýðublaðsegg Bjarni Sigtryggsson,
upplýsingafulltrúi utanríkisráðuneytisins:
Talaði frekar við
Larsen en Lctxness
Þegar hin útskúfaða
var ráðin gagnrýnandi
Minningamar frá blaðamannaferl-
inum á Alþýðublaðinu eru margar
og góðar, enda félagsskapurinn góð-
ur og hugur í öllum að auka veg
blaðsins og var það stærra á þessum
tíma en stundum fyrr og síðar.
Það var auðvitað gaman ef tókst
að „skúbba" og einnig þegar það
kom fyrir að „stóru“ blöðin, Mogg-
inn og DV tóku undir eða vitnuðu í
fréttaskýringar úr Alþýðublaðinu í
leiðurum sínum, sem gerðist nokkr-
um sinnum.
Það er samt ekki slík minning sem
stendur hæst þegar litið er til baka til
tímans á Alþýðublaðinu, ekki eitt-
hvert afrek sem maður taldi sig hafa
unnið. Ó, nei. Það sem stendur upp
úr í minningunni eru mistökin, ranga
ákvörðunin. í september 1989 boð-
aði Vaka-Helgafell, útgáfufélag
Halldórs Laxness til íjölmiðlafundar
að Gljúfrasteini í tilefni þess að þá
átti skáldjöfurinn 70 ára rithöfundar-
afmæli. Risann á Gljúfrasteini hef ég
lengi dáð umfram aðra menn og stóð
mér til boða að fara og hitta hann.
Akkúrat þann sama dag var einhver
útlendingur, sem mér þótti forvitni-
legur, staddur hér á landi. Eg man
ekki einu sinni hver það var lengur,
kannski Kim Larsen, og sýnir
kannski best hvað sá gestur var í
raun „merkilegur“. Eg þurfti því að
velja á milli og mat stöðuna svo, að
útlendingurinn kæmi kannski ekki
aftur, en Laxness væri áfram í Mos-
fellssveitinni og ég myndi bara gera
mér sérferð þangað fljótlega. Mikil
voru mistök mín, því snillingurinn á
Gljúfrasteini hafði þá þegar lifað
langa og stranga ævi og kominn tími
til að hann fengi frið. Og auðvitað
virði ég slíkt við mann sem gefið
hefur mér svo margt fallegt.
Tækifærið til að hitta þann eina Is-
lending sem ég virkilega vildi taka
viðtal við, rann mér því úr greipum.
Kim Larsen hef ég hins vegar hitt
aftur. Þetta stendur upp úr í minning-
unni frá Alþýðublaðsárunum, mis-
tök sem ég mun kappkosta að gera
aldrei aftur.
Mig langar að nota tækifærið og
óska Alþýðublaðinu til hamingju
með afmælið og þakka því fyrir að
fóstra mig þennan tíma. Blaðinu og
starfsfólki þess óska ég alls hins
besta í framtíðinni.
Af óteljandi eftirminnilegum við-
burðum frá blaðamennskuferli á Al-
þýðublaðinu hér á árum áður má
margt nefna, en ég læt nægja eitt
fyrsta „skúbb“ ferilsins; þegar skipt
var um leiklistargagnrýnanda með
hraði til að koma útskúfaðri óperu-
söngkonu inn í Þjóðleikhúsið.
Þetta mun hafa verið árið 1970 ,
að það varð stórmál í landinu að þá-
verandi Þjóðleikhússtjóri sniðgekk
helstu óperusöngkonur landsins við
val í aðalhlutverk í uppsetningu á
Brúðkaupi Fígarós en fól ungri og
föngulegri eiginkonu sinni hlutverk-
ið. Þjóðin stóð á öndinni. Og enginn
gekk lengra í harðri gagnrýni á hlut-
verkavalið en hin elskaða óperu-
söngkona, frú Guðrún A. Símonar.
Miskunnarleysið varð algert - og
frú Guðrúnu sem hafði starfað við
leikhúsið, var ekki aðeins meinað
um boðsmiða á frumsýninguna. Hún
fékk alls ekki miða! Hún var útskúf-
uð úr húsinu þetta mikla kvöld.
Það kom í minn hlut að hafa sam-
band við söngkonuna og falast eftir
viðbrögðum og í því samtali mundi
ég eftir því að blaðið fékk jafnan tvo
boðsmiða á frumsýningar fyrir leik-
húsgagnrýnanda, sem mig minnir að
hafí verið Jónas Jónasson, leikhús-
og útvarpsmaður í þá daga. Eg bauð
Guðrúnu á óperuna að því tilskildu
að hún gerðist óperugagnrýnandi
blaðsins þetta eina kvöld. Frú Guð-
rún þáði Soðið umsvifalaust, og birt-
ist - öllum að óvörum - í Þjóðleik-
húsinu þetta kvöld á besta stað og
naut eflaust engu síðri athygli þetta
iskir ostar eru lirein orkulind sem
íkia kraít í á öllum tímum dags. 1
a peir tennur og Lein. Njóttu Dra^
fjölkreytninnar — prófaðu |iá alla!
ÍSLENSKIR W
OStar, ,
Bjarni: Frú Guðrún þáði
boðið umsvifalaust, og
birtist í Þjóðleikhúsinu
þetta kvöld á besta stað
og naut eflaust engu
síðri athygli þetta kvöld
en Þjóðleikhússtjórinn.
kvöld en Þjóðleikhús-
stjórinn í viðhafnarstúk-
unni eða prímadonnan á
sviðinu.
En þegar eftir sýningu
kom Guðrún svo yfir göt-
una og skrifaði gagnrýn-
ina beint í setjarann og
Gunnar Heiðdal ljós-
myndari gekk frá mynd-
um,
Á þessum árum var út-
varpinu bannað að birta
auglýsingar um efni dag-
blaða sem stjómmála-
flokkamir gáfu út - en
það var ekki bannað að
tilkynna um dreiftngu
blaða eða starfsmanna-
mál. Næsta morgun var
auglýst að nýr leiklistar-
gagnrýnandi væri tekinn
við á Alþýðublaðinu og
birti sína fyrstu gagnrýni
þennan dag.
Og það er skemmst frá
því að segja, að Alþýðu-
blaðið - sem ekki var allt-
af í sviðsljósinu - seldist
upp á svipstundu. Auka-
upplag var prentað og fór
strax á götuna en kláraðist
líka. Aftur stóð þjóðin á
öndinni, því þótt margt
gott haft mátt segja um
gagnrýnendur annarra
blaða þennan dag, að þá
var það ógerugagnrýni
Guðrúnar Á. Símonar
sem öll þjóðin las og
ræddi. Þetta mál náði svo
hápunkti þegar Guðrún
Á. og Guðlaugur Rósin-
kranz hittust svo f návígi í
sjónvarpinu.
Gildran er
spennfef
öhnmaöur
rennir einum
snafsi inn
fiirir varir
sTnar.
Effireinn
ei ahi neinn!
Umferðaráð