Morgunblaðið - 30.11.2001, Blaðsíða 52

MINNINGAR
52 FÖSTUDAGUR 30. NÓVEMBER 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Karl HólmHelgason fæddist
á Sauðárkróki 7.
mars 1930. Hann lést
á heimili sínu mið-
vikudaginn 21. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Helgi Ingimar Valdi-
marsson bóndi, f. 1.
janúar 1898, d. 28.
ágúst 1982, og Sól-
veig Árnadóttir, f.
10. maí 1893, d. 15.
júní 1983. Fóstra
hans var Guðný Jón-
asdóttir, f. 16. mars
1877, d. 29. apríl 1949. Systkini
Karls eru Edvald, Þórey og tví-
burabróðir hans, Baldur Hólm.
Hinn 4. okt. 1956 kvæntist Karl
Selmu Sigurveigu Gunnarsdóttur,
f. 5. júní 1936. Foreldrar hennar
voru Gunnar Salomonsson afl-
raunamaður, f. 15. júlí 1907, d. 3.
jan. 1960, og Jóhanna Ólafsdóttir,
f. 19. júlí 1908, d. 6. sept. 2000.
Börn Karls og Selmu eru: 1)
Guðný Jóhanna, f. 10. júlí 1956,
gift Eyjólfi Ólafssyni. Börn þeirra
eru Ólafur Karl, Lovísa Dagmar,
Eyjólfur Óli og Ómar Kári. 2)
Hörður, f. 22. ágúst 1957, d. 12.
sept. sama ár. 3) Pálmi, f. 24. maí
1959, kvæntur Helgu Jóhönnu
Hrafnkelsdóttur. Börn þeirra eru
Hrafnkell Pálmi, Atli Karl og Íris
Svava. 4) Gígja, f. 21. ágúst 1961, í
sambúð með Antoni
Sigurðssyni. Dætur
þeirra eru Guðný
Hrönn, Selma og
Anna, en fyrir átti
hún soninn Marinó
Guðmundsson. 5)
Þórey, f. 16. sept.
1964, d. 28. apríl
1965. 6) Gylfi, f. 4.
febrúar 1966, dóttir
hans er Rakel Ósk.
7) Rannveig Hrönn
Harðardóttir, f. 7.
janúar 1955, er
stjúpdóttir Karls,
gift Sævari Björns-
syni, börn hennar eru Edda Selma
Márusdóttir og Ólafur Örn Márus-
son. Fyrir átti Karl synina: 8)
Hilmar Þór, f. 10. apríl 1951,
kvæntur Mem Karlsson. Börn
þeirra eru Jón Ingvi, Halldór
Steinn, Dao Janjira, Kim Krist-
ada, Linda Björg og Albert Aron.
9) Albert Sölvi, f. 28. maí 1953, d.
17. febrúar 1997.
Karl lauk sveinsprófi í múrara-
iðn frá Iðnskóla Sauðárkróks
1950. Hann starfaði í lögregluliði
Keflavíkur um árabil, eða þar til
hann flutti til Reykjavíkur. Eftir
það starfaði hann við múraraiðn
og við gæslustörf á geðdeildum,
en þó lengstan tíma í Arnarholti.
Útför Karls fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
Elsku pabbi minn, nú ert þú lagður
af stað í ferðalagið langa sem bíður
okkar allra, og þú sem varst ekkert
sérstaklega fyrir að ferðast, nema þá í
Skagafjörðinn, það var nú sá staður
sem vert var að heimsækja, þar búa
Baldur tvíburabróðir þinn, Þórey
systir þín og þar bjó Sigga á Ingveld-
arstöðum fóstursystir þín, en hún lést
aðeins þremur dögum á eftir þér, og
þeirra fjölskyldur.
Þetta er allt fólk sem þér þótti afar
vænt um. Ég var orðin margra ára
þegar ég vissi að ef maður færi á blá
Skodanum með pabba sínum,
mömmu og systkinum í frí út fyrir
Reykjavík, væri hægt að fara eitt-
hvað annað en norður. Fyrir norðan
leið pabba best, hann átti sér draum
um að eignast litla jörð, sem mér
fanns alltaf sorglegt að ekki skyldi
rætast, en eftir á að hyggja þá eru
sumir sem ekki vilja láta drauma sína
rætast, því þá eiga þeir sér engann
draum.
Pabbi fékk alltaf vorfiðringinn, það
er þegar allt fór að grænka og vor
kom í loftið.
Þá vildi hann vera kominn með litla
jörð og búskap í gangi. Og þá byrjaði
hann að athuga jarðir til sölu og tala
við bændur og spá og spekuúera.
Það er nú ekki hægt að segja að
hann Karl faðir minn hafi fæðst með
silfurskeið í munni frekar en margir
aðrir af hans kynslóð, en hann var nú
ekki mikið fyrir að tala um bernsku
sína, nema ef hann var búinn að fá sér
vel í aðra tána, þá talaði hann stund-
um um Guðnýju fóstru sína og þá
kom annar tónn í röddina, því honum
þótti afskaplega vænt um hana og
sagði hann mér stundum frá því þeg-
ar hún keypti handa honum fyrstu
stígvélin hans fyrir síðustu aurana
sína. Oft var hann blautur í fæturna
og þreyttur er hann lagðist til svefns
sem barn. Þá var það mesta hrós sem
ég gat fengið þegar hann sagði að ég
væri lík henni, en eftir henni er ég
einmitt skírð.
Þegar ég var lítil fannst mér pabbi
alltaf afskaplega sætur maður og var
oft að dást að útliti hans,og fannst
gaman að spóka mig með honum, eins
og þegar við tvö fórum saman í bæinn
að versla. Þá tók ég eftir því að hann
fékk alltaf miklu betri þjónustu en
mamma og þá áttaði ég mig á því að
fleirum en mér fannst hann svolítið
sætur. Það voru margar raunirnar
sem pabbi og mamma þurftu að tak-
ast á við saman í lífinu.
En samt gerðu þau nú ekki svo
margt saman, frekar að þau gerðu
allt hvort í sínu lagi, en ekki gátu þau
hvort af öðru séð. Og það var aðdáun-
arvert hve vel mamma hugsaði um
hann í veikindum hans. Hann hafði
litla klukku á kistunni við rúmið sitt
og fylgdist vel með hvenær hún kæmi
heim, en hann skildi ekki þetta útstá-
elsi á henni alltaf, hún getur aldrei
verið heima hjá sér, sagði hann svo
oft, því þar vildi hann hafa hana
mömmu, hjá sér.
Hvíl í friði, elsku pabbi.
Þín dóttir,
Guðný J. Karls.
Eitt sinn verða allir menn að deyja.
Eftir bjartan daginn kemur nótt.
Ég harma það, en samt ég verð að segja,
að sumarið líður allt of fljótt.
(Vilhjálmur Vilhjálmsson.)
Þótt rödd þín sé þögnuð lifa orð þín
áfram. Faðir minn Karl Hólm hefur
lokið sinni jarðvist. Hann var traust-
ur og góður vinur sem gaman var að
spjalla við.
Hann hafði mikinn áhuga á hestum
og úr varð að ég smitaðist af þessu
áhugamáli hans. Ef einhver spurning
vaknaði var tólið tekið upp og leitað í
viskubrunn pabba.
Við sökktum okkur ofan í líf hesta-
mannsins og gleymdum okkur í tilvist
skepnunnar sem hélt uppi samgöng-
um landans hér áður fyrr. Gleðin var
mikil er mér áskotnaðist meri frá
honum og hefði ég gjarnan viljað hafa
þennan læriföður mér við hlið lengur.
Hafðu þökk fyrir samfylgdina.
Hilmar Þór.
Elsku pabbi minn, þá er þetta stríð
búið. Það var hræðilegt að þurfa að
horfa upp á þig svona veikan og geta
ekkert gert fyrir þig. Ég vona inni-
lega að þú hafir það gott núna, elsku
vinur. Ég kveð þig, pabbi minn, með
söknuði og virðingu og hafðu þökk
fyrir allt. Ég sendi þér bæn sem þér
þótti svo vænt um.
Í bljúgri bæn og þökk til þín,
sem þekkir mig og verkin mín.
Ég leita þín, Guð, leiddu mig,
og lýstu mér um ævistig.
Ég reika oft á rangri leið,
sú rétta virðist aldrei greið.
Ég geri margt sem miður fer,
og man svo sjaldan eftir þér.
Sú ein er bæn í brjósti mér,
ég betur kunni þjóna þér.
Því veit mér feta veginn þinn
og verðir þú æ Drottinn minn.
(Pétur Þórarinsson.)
Ég vona að almættið sendi mömmu
og fjölskyldu okkar styrk á þessari
sorgarstundu.
Þín dóttir,
Gígja.
Nú er fósturfaðir minn látinn úr
krabbameini eftir stutta sjúkdóms-
legu heima. Sem betur fer þurfti hann
ekki að berjast lengi við þennan sjúk-
dóm eða kveljast. Mér finnst gott að
hann fékk að fara heim því hann var
svo heimakær.
Kvöldið sem þú kvaddir vorum við
öll saman komin heima hjá þér, ekk-
ert okkar trúði því að þú værir að
kveðja, og um nóttina þegar ég var
heima hjá þér fór ég að hugsa um þig
og það sem mér var kærast í fari þínu,
það er að þú varst alltaf bóndi í hjarta
þínu, og bestu stundirnar sem þú átt-
ir voru þegar þú gast verið úti í nátt-
úrunni, að hugsa um hesta og kindur.
Fyrst þegar ég man eftir mér í
Keflavík varstu í löggunni og með
kindur úti á Bergi, og síðan þegar við
fluttum til Reykjavíkur vorum við
ekki búin að vera þar lengi þegar þú
festir kaup á Dalshúsum sem voru
neðst við Nýbýlaveg, þá var nú Breið-
holtið ekki til og þarna vorum við
komin í sveitina með kindur, hesta,
hænur, hund og kött og settum niður
kartöflur og fleira. Mér hlýnar alltaf
um hjartarætur þegar ég hugsa um
þessa tíma, því þetta var algjör para-
dís fyrir krakka að alast upp í og
margt brallað.
Aldrei heyrði ég þig kvarta þótt þú
værir að múra allan daginn og kæmir
svo heim til að vinna þar líka, aldrei
gleymi ég því heldur þegar þú varst
að safna í búið fyrir veturinn, þú vildir
alltaf eiga nóg af mat og gott með
kaffinu.
Þakka þér fyrir að kenna mér að
umgangast dýrin, meta náttúruna og
gleðjast yfir litlu.
Lóukvak og léttfætt
lömb á grundum
kalla hug minn heim,
á hljóðum stundum
hvíslar hjartað: geym
þann hreina söknuð.
Komið er kvöld um fjöll
og kyrrðin vöknuð.
(Snorri Hjartarson.)
Þín fósturdóttir,
Rannveig Hrönn.
Kæri Kalli frændi, okkar hinsta
kveðja til þín;
Hátt uppi á heiðum
hvítir fuglar vaka.
Vængjunum stóru
veifa þeir og blaka.
Það eru álftir,
álftirnar, sem kvaka.
Hringaðir hálsar
hljóðar taka dýfur.
Árvakur skari
öldufaldinn klýfur.
Andi guðs friðar
yfir vötnum svífur.
Margs er að minnast.
Margt er enn á seyði.
Bleikur er varpinn,
bærinn minn í eyði.
Syngja þó enn þá
svanir frammi á heiði.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Systkinin frá Páfastöðum.
Mig langar í örfáum orðum að
minnast tengdaföður míns, hans
Karls Hólm, eða Kalla eins og hann
var oftast kallaður af þeim sem hann
þekktu, en hann andaðist á heimili
sínu hinn 21. nóvember síðastliðinn,
eftir stutta en erfiða sjúkdómslegu.
Ég kynntist Kalla fyrst þegar ég
var aðeins 18 ára gamall, þegar ég var
að stíga í vænginn við dóttur hans
Guðnýju og tók hann mér vel strax
frá fyrstu stundu og kom okkur alla
tíð vel saman, enda stuðningur hans
og hjálpsemi ávallt til staðar þegar á
þurfti að halda og var það ekki svo
sjaldan, þegar við Guðný vorum að
hefja okkar búskap, enda bjuggum
við Guðný okkar fyrstu búskaparár í
næsta húsi við tengdaforeldra mína,
þau Kalla og Selmu, og var mikill og
góður samgangur milli húsa, sem
reyndist okkur Guðnýju vel á þessum
tíma.
Það er margs að minnast á þessum
langa tíma, en áhugi Kalla á búskap
var ávallt ofarlega í huga hans og fór-
um við sem vorum honum náin ekki
varhluta af þessum brennandi áhuga
og var Skagafjörðurinn ávallt mesti
sælureitur í hans huga, enda þar
fæddur og uppalinn og fannst mér
hann ætíð stefna þangað ljóst og
leynt, þó ekki entist honum ævin til
þess að láta þennan draum sinn ræt-
ast, en á meðan hann var „á leiðinni í
sveitina“ átti hann oftast einn eða
fleiri hesta, svona til þess að halda sér
við efnið og er ég ekki frá því að þegar
hann var að hirða hrossin, hafi hug-
urinn verið fyrir norðan, en einnig
þótti honum gott, þegar barnabörnin
komu í hesthúsið og hafði hann gam-
an af að hleypa þeim á bak.
Undanfarna mánuði hef ég verið
mikið á ferðinni um landið og oftar en
ekki fyrir norðan og þegar Kalli svo
veiktist alvarlega nú í september, sá
ég alltaf hvað lyftist á honum brúnin
og birti yfir honum þegar ég kom til
hans og ræddi við hann um þessar
ferðir mínar, ekki síst ef ég hafði ver-
ið í Skagafirðinum og ekki skemmdi
fyrir ef veðrið hafði verið gott, eins og
það var þar alltaf.
Elsku Kalli, mig langar að þakka
þér fyrir þennan langa og góða tíma
sem við höfum átt, þó hann sé samt
allt of stuttur og fyrir að vera til stað-
ar, þegar við þurftum mest á því að
halda.
Hvíl í Guðs friði.
Kveðja.
Eyjólfur Ólafsson.
Nú er Karl Hólm tengdafaðir minn
látinn, hann lést á heimili sínu eftir
stutt en erfið veikindi. Hann var
þannig skapi farinn að hann vildi ekki
fara á sjúkrahús og var því heima til
síðustu stundar þar sem hann naut
umhyggju sinna nánustu. Kalli bar
mikla umhyggju fyrir fjölskyldunni
og lét sér mjög annt um barnabörnin
og barnabarnabörnin sem eru orðin
mörg og þau kunnu vel að meta afa.
Ég kynntist Kalla fyrir tuttugu og
fjórum árum þegar ég og Pálmi sonur
hans byrjuðum saman. Mér var mjög
vel tekið af Kalla og Selmu tengda-
móður minni þegar ég tengdist fjöl-
skyldunni og við Pálmi fengum að
vera óáreitt niðri í kjallara. Ég man
eftir einu laugardagskvöldi þar sem
Kalli og góður vinur sátu á spjalli.
Kalli kynnti mig sem tilvonandi
tengdadóttur sína. Umræðuefnið var
eitthvað um stærð og ummál fólks og
þar sem ég var og er lítil og grönn þá
fann ég að þetta snérist um mig svo
ég reigði mig svolítið og svaraði
„margur er knár þótt hann sé smár“.
Kalla fannst þetta svo gott svar og ég
fann að ég óx í áliti hjá honum og ég
var oft minnt á þetta og ávallt á já-
kvæðan hátt. Kalli tók alla tíð upp
hanskann fyrir lítilmagnann og hafðir
sterka skoðun á því hvað lífið gat ver-
ið ranglátt þeim sem minna máttu sín.
Hann vann við múrverk að aðalstarfi
og voru þau verk hans rómuð fyrir
vandvirkni og snyrtimennsku þrátt
fyrir sóðaskapinn sem fylgdi steyp-
unni. Síðustu árin vann Kalli uppi í
Arnarholti sem verkstjóri yfir
steypuvinnunni sem unnin var þar af
sjúklingum. Hann var mjög vel liðinn
bæði af sjúklingum og starfsfólki og
eflaust hefur hans góða lundarfar, ró-
legt og yfirvegað, haft mikið að segja.
Hann var einnig alltaf tilbúinn að gefa
fólki tíma.
Kalli var fæddur og uppalinn í
Skagafirði og bar alla tíð sterkar til-
finningar til átthaganna og þangað
leitaði hugurinn oft og hvergi var feg-
urra en þar. Eitt sumar fyrir u.þ.b.
átján árum vorum við Pálmi ásamt
Kalla á ferð norður í Skagafirði. Þetta
var heitur og bjartur dagur. Við stóð-
um uppi á útsýnispallinum ofan við
Sauðárkrók og vorum að dást að veð-
urblíðunni og náttúrufegurðinni sem
fyrir augu bar og okkur varð að orði
hvað lognið var mikið og veðrið
dásamlegt. Þá sagði Kalli „veðrið er
alltaf svona í Skagafirði, logn og
blíða.“ Kalli hafði alla tíð mikla
ánægju af hrossum og hans aðal
áhugamál utan vinnunnar voru hest-
ar og átti hann lengst af hesta sér til
ánægju. Ég geri ráð fyrir að umhverfi
æskuáranna hafi, öðru fremur mótað
áhuga hans á hestamennsku, enda
hvergi „fegurri hross en í Skagafirði.“
Afabörnin eiga eftir að sakna Kalla
afa því alltaf hafði hann tíma til að
hlusta á þau og hafði velferð þeirra í
huga og vildi gera það sem hann gat
fyrir þau.
Ég sendi Selmu tengdamömmu,og
öllum aðstandendum mína dýpstu
samúðarkveðju. Guð geymi þig og
veiti þér frið, elsku tengdapabbi.
Þín tengdadóttir,
H. Jóhanna Hrafnkelsdóttir.
KARL HÓLM
HELGASON
*$
 &
   &  

 
/  $
$ 
  / #
 

4
 * 2# 
"?G
 63.$
!#"
 #  
 
 #  +:2  6  
6, 
 # 
"#2!'   
' $
 #  3%" %2 6  
   !$
*)

 &
 % $
$   


 ! 
-4
B
;

'4
 A, "6
<"#
+ !> "!"/@$
7

 &
  
  ! 
 +(1
*
  *

 
2 8)"  
B ! 8)" $
- .#
 
   
  
 + -- 
)




>?@6?=;20 7:>?0"A=77<=20
 . 
3)!
+"% C$