Morgunblaðið - 03.02.2002, Blaðsíða 12

12 B SUNNUDAGUR 3. FEBRÚAR 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Þegar gleðin tekur völd er ýmislegt gert með óhefðbundnum hætti; nenni menn ekki að labba Laugaveginn, svo dæmi sé tekið, er líklega auðvelt að fá far þótt bílar séu þéttsetnir. Þessi aðferð er þó varla til fyrirmyn
Dætur Reykjavíkur eiga það til að verða býsna fjörugar þegar farið er út á lífið. Tískusýningin á Sk
Herra og fröken Reykjavík!
Táp og fjör í
skjóli nætur
Næturlíf Reykjavíkurborgar ku rómað
víða um hinn vestræna heim. Ljósmynd-
arinn Sigurður Jökull Ólafsson kynnti sér
miðborgina vandlega að næturþeli.
næturlagi um helgar.
Handritið er stundum hroð-
virknislega unnið, úrvinnslan
óvönduð og aðalleikararnir
jafnvel ekki vandanum vaxnir.
Leikstjórn losaraleg.
Því má hins vegar aldrei
gleyma að hver er sinnar gæfu
smiður og vitaskuld er misjafn
sauður í mörgu fé. Vínmenning,
sem sumir hafa leyft sér að
kalla svo, hefur breyst mikið
hérlendis hin síðari ár, og það
mjög til góðs að flestra mati.
Þorri ungs fólks er sjálfu sér
og þjóð sinni til sóma; það vill
skiljanlega „lifa lífinu“, aldur-
inn þykir færast hratt yfir og
naumur tími talinn til stefnu.
Þessi staðreynd er hins veg-
ar engin nýlunda.
„Vort sumar stendur aðeins
fáa daga,“ segir Tómas Guð-
mundsson í kvæðinu Austur-
stræti. „...því menn eru bara
ungir einu sinni, og ýmsir harla
stutt í þokkabót,“ segir þar líka.
Sigurður Jökull myndaði
næturlífið í Reykjavík fyrir
breska dagblaðið Independent
og myndirnar munu birtast víð-
ar erlendis á́ næstunni.
ÚTLENDINGAR erusagðir spenntir fyrirnæturlífi höfuðborg-ar Íslands vegna
þess að hér er fólk svo frjálst
og fallegt og „kúl“ og smart og
skemmtilegt að leitun mun að
sambærilegum stað.
Sinn er siður í landi hverju.
Íslendingar hafa lengi haft það
orð á sér að sletta ærlega úr
klaufunum vilji þeir skemmta
sér á annað borð.
Segja má að mikill sannleik-
ur felist í orðum Kristjáns
skálds frá Djúpalæk í gamalli
ferskeytlu; að lífið sé kvik-
mynd leikin af stjörnum, en
hún sé ekki ætluð börnum.
Þegar hugað er að þeirri
einu kvikmynd sem enginn
kemst hjá að koma fram í, eig-
in lífshlaupi, kemur þessi vísa
gjarnan upp í hugann því það
er blákaldur veruleiki að boð-
skapur hennar er oft hvorki
börnum boðlegur né viðkvæm-
um fullorðnum sálum.
Hið sama má segja um boð-
skap þeirrar raunsönnu fram-
haldsmyndar sem er á dag-
skrá í miðborg Reykjavíkur að„Ó, Reykjavík, ó, Reykjavík…“