Morgunblaðið - 06.04.2002, Blaðsíða 39

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 6. APRÍL 2002 39
✝ Steinunn Gunn-arsdóttir fæddist
í Grænumýrartungu
28. júní 1919. Hún
lést á Sjúkrahúsi
Akraness 31. mars
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru
Gunnar V. Þórðar-
son, f. 1890, d. 1980,
og Ingveldur Björns-
dóttir, f. 1894, d.
1981. Systir Stein-
unnar er Sigríður
Gunnarsdóttir, f.
21.8. 1916, gift Ragn-
ari Guðmundssyni, f.
17.7. 1911. Uppeldisbræður Stein-
unnar eru Þórður Guðmundsson,
látinn, kona hans var Ísgerður
Kristjánsdóttir, látin, og Björn
Svanbergsson, látinn, hann var
kvæntur Bergþóru Jónsdóttur.
Hinn 24. október 1943 giftist
Steinunn Guðbrandi Benedikt Jó-
hannessyni, f. 4.1. 1914, d. 25.10.
1983, bónda og húsasmið á Saur-
um í Laxárdal. Hann var sonur
Jóhannesar G. Benediktssonar
bónda og söðlasmiðs á Saurum og
Jófríðar M.
Guðbrandsdóttur konu hans.
Börn Steinunnar og Benedikts
eru: 1) Melkorka, f. 9.7. 1945, gift
Sigurbirni Sigurðssyni, f. 30.6.
1941. Börn þeirra eru: a) Stein-
unn Margrét, f. 1966, gift Haraldi
Reynissyni, f. 1966, og eiga þau
tvo syni, Steinar og Reyni. b) Sig-
urborg Hrönn, f. 1970, gift Sveini
Sigurðssyni, f. 1969, börn þeirra
eru Melkorka Rún, Davíð, látinn,
og Rakel Hrönn. c) Sigurður, f.
1976, sambýliskona hans er
Henný Árnadóttir, f. 1977. 2) Jó-
hannes, f. 6.3. 1950, d. 18.9. 1999,
sambýliskona Vil-
borg Eggertsdóttir,
f. 1.4. 1950, börn
þeirra eru: a) Birgir,
f. 1971. b) Ólafur, f.
1975. c) Sunneva, f.
1981, og d) Bene-
dikt, f. 1983. Dóttir
Jóhannesar og Sig-
rúnar Guðjónsdótt-
ur er Addbjörg
Erna, f. 1969, gift
Hermanni Þór Er-
lingssyni, f. 1969,
börn þeirra eru a)
Birkir Freyr, b)
Andri Már, c) Elísa
Sif. 3) Jófríður, f. 23.6. 1952, gift
Hafliða Má Aðalsteinssyni, f. 24.3.
1949. Dætur þeirra eru a) Hugrún
Björk, f. 1972, gift Hermanni Má
Þórissyni, f. 1972, dóttir þeirra er
Signý Rut. b)Benedikta Steinunn,
f. 1973.
Steinunn ólst upp í Grænumýr-
artungu í Hrútafirði, hún stund-
aði barnaskólanám við farskól-
ann í Grænumýrartungu og síðar
nám við Héraðsskólann á Reykj-
um í tvo vetur 1935–1937, einnig
starfaði hún við skólann 1937–
1938. Eftir það lærði hún kjóla-
saum hjá Magðalenu Sigþórsdótt-
ur í Reykjavík árin 1938–1940.
Hún var símamær á Símstöðinni á
Borðeyri 19401942. Steinunn átti
heima í Grænumýrartungu þar til
hún fluttist að Saurum í árslok
1942, þar var hún húsmóðir og
annaðist bústörf til ársins 1991 er
hún flutti í leiguíbúð á Silfurtúni í
Búðardal.
Útför Steinunnar fer fram frá
Dalabúð í Búðardal í dag og hefst
athöfnin klukkan 14. Jarðsett
verður í Hjarðarholtskirkjugarði.
Hún amma á Saurum er dáin.
Vertu sæl, elsku amma, og takk
fyrir allar ljúfu stundirnar og minn-
ingarnar gamlar og nýjar.
Það er ekki hægt að segja annað
en að samband okkar hafi verið hlýtt
og gott alla tíð frá því að ég man eftir
mér. Það var alltaf gott að koma til
þín og Benna afa og Munda frænda á
Saura. Það eru margar minningar
um Saura frá þeim tíma þegar allur
dagurinn fór í það hjá manni að leika
sér. Smíðahúsið hjá afa sem var fullt
af ævintýrum, tjörnin fyrir neðan
veginn og flekarnir sem voru á henni,
hjallurinn og gömlu fjárhúsin.
Þarna gat maður leikið sér allan
daginn og það var varla að maður
gæfi sér tíma til þess að koma inn í
kaffi þegar kallað var á mann. En það
sem dró mann inn í kaffi voru kræs-
ingarnar sem alltaf voru með kaffinu
hjá þér og þá sérstaklega pönnukök-
urnar þínar sem þú gerðir svo góðar.
Og svo man ég líka eftir því að þú
varst að reyna að ala okkur Óla
frænda upp við matarborðið og sagð-
ir við okkur að vera ekki alltaf með
olnbogana uppi á borði, og ég grín-
aðist nú oft með þetta við þig síðustu
árin þegar við spjölluðum saman.
Annað slagið hrekkur maður upp
við vondan draum í hinu daglega
amstri og áttar sig á því hvað lífið líð-
ur hratt í raun og veru. Það er að vísu
talsvert síðan ég áttaði mig á því. Það
er allt of algengt að við sökkvum okk-
ur í allt of mikla vinnu og látum fjöl-
skyldur okkar og vini sitja á hakan-
um. Það er okkur sjálfum að kenna
og að einhverju leyti þjóðfélaginu
okkar. Alltaf þegar ég kom heim í
Dali síðustu ár þá vandi ég mig á það
að reyna að koma alltaf til þín. Ég var
að hugsa um það núna, amma, á með-
an ég er að skrifa þér þetta: Hvað
ætli þú hafi prjónað marga ullar-
sokka og ullarvetlinga á mig í gegn-
um tíðina? Það er nú talsvert af ull
sem hefur farið í það. Flestir tala um
hvað það sé leiðinlegt að fá mjúka
pakka á jólunum, en alltaf var jafn-
yndislegt að fá mjúku pakkana frá
þér, ullarsokkana og vettlingana sem
þú varst svo lagin við að gera. Bara
svo þú vitir það, þá er ég í ullarsokk-
um frá þér núna þegar ég er að skrifa
þetta.
Elsku amma, ævi þín hefur ekki
alltaf verið dans á rósum veit ég. Afi
Benni á Saurum fór allt of snemma
frá okkur að mér fannst, 1983, þá að-
eins 69 ára gamall. Og svo þegar
hann Jói Ben okkar, einkasonur
þinn, lést árið 1999, þá 49 ára gamall.
Það hlýtur að taka svakalega á sálina
að horfa á eftir börnum sínum hverfa
úr þessari jarðvist. En þú varst hörð
af þér. Þú varst líka hörð af þér að
hafa verið með kindabúskap á Saur-
um þetta lengi. Ég man þegar öllum
kindunum þínum var smalað saman í
hólfið milli fjárhúsanna og smíða-
hússins og allir sem vettlingi gátu
valdið, eða öllu heldur rúningsklipp-
um, komu og tóku til við að rýja kind-
urnar. Því miður vorum við Óli
frændi ekki nógu háir í loftinu til þess
að geta rúið, en við fórum bara á
meðan inn í smíðahús og prófuðum
sagirnar og hamrana hans afa
Benna.
Ég held að ég hafi erft stóran hluta
af húmornum frá þér, amma. Þú
varst húmoristi. Alltaf hress og ger-
andi að gamni þínu og ég held að það
hafi nú fleytt þér langt hvað þú varst
mikill húmoristi. Ég hafði gaman af
því að heyra það að þú hafðir verið að
gera að gamni þínu við hjúkrunar-
konurnar á Akranesi og segja þeim
brandara þína síðustu daga hérna.
En ég held að það sem fleytir manni
lengst og best áfram í lífinu sé að-
allega þrennt, ást, kærleikur og húm-
or.
Þegar þú varðst 80 ára 1999 fórum
við ættingjarnir þínir með þig í sigl-
ingu út í Breiðafjarðareyjar en það
var stuttu áður en Jói Ben dó. Ég og
Óli frændi gerðum myndband um
ferðina. Ég sé það svo vel núna hvað
þetta myndband er orðið gríðarlega
dýrmætt og þakka ég Óla frænda
fyrir það að stinga upp á þessu. Við
Óli tókum meðal annars viðtal við þig
um borð í bátnum. Þá sagðir þú að
það væri söknuður hjá þér yfir því að
Biggi frændi og Steina Magga systir
gátu ekki komið í siglinguna en þau
eru búsett erlendis. Þú sagðir svo að
lífið væri nú þannig að það gætu ekki
alltaf allir verið á sama stað á sama
tíma, það væri nú bara þannig. Og
mér finnst þessi orð þín passa vel við
núna þegar fjögur barnabörn þín og
tvö barnabarnabörn þín eru stödd er-
lendis þegar útför þín fer fram, Birg-
ir og Óli í Berlín, Steina Magga,
Steinar og Reynir í Kaupmannahöfn
og Benný í Boston. En ég veit að
hugur þeirra allur er hjá þér núna,
amma mín.
Það var eitthvað ólýsanlegt við þá
stund amma, þegar ég, Steina Magga
og Bogga komum upp á Akranes
26.mars sl. og heimsóttum þig í síð-
asta skipti. Mamma var hjá þér og
þegar við vorum að fara og mamma
var að kveðja þig gerðist svolítið sem
ég á aldrei eftir að gleyma. Mamma
kyssti þig á ennið og sagði bless og
þú rankaðir aðeins við þér og opnaðir
augun, en þú hafðir verið sofandi.
Það var eitthvað við þessa stund sem
ég gleymi ekki.
Að lokum ætla ég að minnast á eitt
sem mér finnst styrkja tilgátu mína
um lífið. Mín tilgáta er sú að líftími
okkar hér í þessari jarðvist sé fyr-
irfram ákveðinn og einnig lífsmynst-
ur okkar. Við fáum úthlutað sér-
stakri þrautabraut í byrjun sem við
eigum svo að leysa í gegnum lífið, en í
þrautabrautinni eru margar leiðir
sem við getum valið úr um að fara.
Þegar mamma sagði mér að þú hefð-
ir dáið sama dag og Guðmundur Jó-
hannesson (Mundi frændi á Saurum)
en Mundi frændi dó 31. mars fyrir
nákvæmlega fimm árum, þá styrkti
það eitt tilgátur mínar um lífið. Það
var fallegur friður yfir þér á kistu-
lagningunni þinni 3. apríl sl., amma
mín, og ég veit að þú ert hvíldinni
fegin. Takk fyrir allt gamalt og gott.
Hvíl þú í friði.
Drottinn vakir, Drottinn vakir
dagá og nætur yfir þér.
Blíðlynd eins og besta móðir
ber hann þig í faðmi sér.
Allir þótt þér aðrir bregðist,
aldrei hann á burtu fer.
Drottinn elskar, -Drottinn vakir
dagá og nætur yfir þér.
Löng þá sjúkdómsleiðin verður,
lífið hvergi vægir þér,
þrautir magnast, þrjóta kraftar,
þungt og sárt hvert sporið er,
honum treystu hjálpin kemur,
hann af raunum sigur ber.
Drottinn elskar, -Drottinn vakir
dagá og nætur yfir þér.
Þegar freisting mögnuð mætir,
mælir flátt í eyra þér,
hrösun svo þig hendir, bróðir,
háðung að þér sækja fer,
vinir flýja, - æðrast ekki,
einn er sá, er tildrög sér.
Drottinn skilur, - Drottinn vakir
dagá og nætur yfir þér.
Þegar æviröðull rennur,
rökkvar fyrir sjónum þér,
hræðstu eigi, hel er fortjald,
hinum megin birtan er.
Höndin sem þig hingað leiddi,
himins til þig aftur ber.
Drottinn elskar, - Drottinn vakir
dagá og nætur yfir þér.
(Sig. Kr. Pét.)
Sigurður Sigurbjörnsson,
Vígholtsstöðum.
Elsku amma, nú er jarðvist þinni
lokið. Ég veit að afi og Jói taka þér
opnum örmum. Það verður skrítið að
koma vestur og fara heim án þess að
koma við hjá þér og fá pönnsur, þú
varst alltaf búin að baka stafla af
þeim áður en við komum, svo sýndir
þú mér allt sem þú varst búin að
sauma og prjóna og það var nú ekki
svo lítið því þú varst alltaf að. Þú sást
svo sannarlega fyrir því að engum í
ættinni yrði kalt á höndum eða fót-
um, jafnvel dúkkur fengu að njóta
þess líka. Þú seldir líka handavinnu
þína út um allt land. Við grínuðumst
oft með það að þeir sem voru í Saura-
ættinni fengu afslátt af vörunum og
ég naut góðs af því. Ég man að einu
sinni þegar við komum til þín keypti
Svenni nokkra dúkkukjóla því hon-
um fannst þeir vera listaverk og skil-
ur ekki hvernig þú fórst að þessu.
Okkur þykir svo vænt um að þú
komst í brúðkaupið okkar fyrir tæpu
ári, þar sem þú slóst í gegn, elsti
gesturinn, og dansaðir eins og ung-
lingur fram eftir nóttu. Það höfðu
margir orð á því við mig hvað þú vær-
ir hress, það geislaði af þér og grínið
lét ekki á sér standa frekar en fyrri
daginn því þú varst alltaf hress og
kát þótt þú hafir þurft að glíma við
ýmsa erfiðleika, meira að segja þeg-
ar þú varst orðin veik varstu að grín-
ast við læknana. Við erum svo ánægð
yfir því að hafa komið til þín daginn
áður en þú skildir við og Melkorka og
Rakel fengu að kveðja langömmu
sína. Rakel skildi þetta ekki alveg en
hún veit að þú ert hjá englunum og
þeir passa þig.
Ég á margar fleiri minningar um
þig sem ég geymi hjá mér.
Að lokum þakka ég þér allar þær
góðu stundir sem við höfum átt í
gegnum árin og bið guð að styrkja
mömmu, Fríðu frænku og aðra að-
standendur.
Guð blessi minninguna um þig,
elsku amma og langamma.
Sigurborg Hrönn, Sveinn,
Melkorka Rún og
Rakel Hrönn.
Elsku amma, okkur systurnar
langar til að skrifa til þín nokkur orð.
Það er nú ekki langt síðan við vorum í
sveit hjá þér og lékum okkur í blóma-
garðinum og litla rauða húsinu sem
afi smíðaði handa okkur. „Það er sól-
skin í blómagarðinum!“ var hrópað
snemma á morguns þegar sólin lét
sjá sig í Dölunum. Þá var teppi skellt
út í garð og þar lékum við okkur allan
daginn meðan þú klipptir og hlúðir
að garðinum þínum.
Margar góðar minningar eru frá
sumrunum sem við vorum hjá þér og
afa meðan hann lifði. Manstu, eitt
sinn fórum við systurnar í berjamó
niður á Kambsnes og þegar við kom-
um til baka valhoppuðum við upp
túnið. Þú komst brosandi á móti okk-
ur og sagðir að við létum eins og
himpigimpi. „Hvað er nú það?“ hugs-
uðum við en sögðum ekki neitt.
Seinna þegar þetta orð heyrist mun-
um við eftir þér og hvernig þú hlóst
að ærslaganginum. Einnig minnumst
við þess hversu handlagin þú varst
og sagðir við okkur þegar eitthvað
stóð til: „Klára prjóninn!“ Þú varst
svo dugleg og iðin við allt sem sneri
að handavinnu.
Þakka þér, elsku amma, fyrir allar
skemmtilegu stundirnar sem við átt-
um saman.
Minning þín lifi.
Hugrún og Benedikta.
Stórir staflar af pönnukökum, bar-
bíkjólar með pallíettum, útprjónaðir
vettlingar, ullarsokkar af öllum
stærðum og gerðum og ótrúlegt
magn af allri mögulegri handavinnu.
Það var líka alltaf nóg að gera og oft
ljós í glugganum á Saurum og seinna
í herberginu á Silfurtúni, þó komið
væri fram yfir miðnætti.
Símtöl sem byrja með „halló halló
halló“ og enda á „vertu blessuð“ áður
en ég næ að klára það sem ég ætlaði
að segja.
Og svo húmorinn, það var alltaf
stutt í brosið og hláturinn. Það var
líka bara gert grín að því þegar fólk
var of hátíðlegt. Og ekki verið að
velta sér upp úr vandamálum – lífið
heldur áfram!
Þetta var amma á Saurum,
tengda-amma, langamma.
Steinunn M. Sigurbjörns-
dóttir og fjölskylda.
Er Hel í fangi
minn hollvin ber,
þá sakna ég einhvers
af sjálfum mér.
Ár og dagur er nú síðan við bund-
um okkar vinabönd er aldrei bar
skugga á, yngri systurnar frá Græn-
umýrartungu, eins og hún sagði svo
oft.
Ég minnist hennar Steinu frænku
minnar á dyrapallinum er ég geng
heim götuna á Saurum, vor eitt end-
ur fyrir löngu, með gítar í farangri og
fátt annað. Steina og Benni taka á
móti mér með föstu faðmlagi og koss
á kinn. Hjá þeim má ég vera svo
óráðið sem það er, tíminn taldi ekki
svo mikið þá. Hver dagur ber eitt-
hvað nýtt með sér. Einn dag kemur
bóndinn á næsta bær og rennir
tveimur lömbum inn á eldhúsgólfið
hjá Steinu og segir hún megi eiga ef
hún komi lífi í þau. Undir kvöld eru
þessi lömb farin að tifa um gólfið. Ég
er forviða, í minni sveit fengu lömbin
að lifa og deyja heima hjá sér. En
okkur Steinu kemur saman um það
að í Dölum vestur væru menn léttir
og lifðu ekki á eins alvarlegum nótum
og menn norðan heiða. Og í Dölunum
nýtur léttleiki og gáski hennar
Steinu sín svo sannarlega. Á heim-
ilinu er stöðugur gestagangur og
mér finnst að hver maður í sveitinni
þurfi að koma þar heim. Sum erindi
þola enga bið og einstaka menn eiga
svo brýnt erindi heim að Saurum að
kvöldin nægja ekki og ósjaldan
vakna þau Steina og Benni við að
menn eru sestir á rúmstokkinn og
hafa margt að ræða. Það er rennt á
könnuna og góðvild og hlýja þeirra
hjóna á sér engin takmörk. Steina
var kát og ótrúlega orðheppin og það
var engin lognmolla í eldhúsinu á
Saurum þá, skrafað og hlegið langt
fram eftir nóttu.
Í bláma minninganna er alltaf sól
og vor í Dölunum hjá Steinu og
Benna. Ég minnist þess einnig að
draumur framtíðar hjá Jóa frænda
mínum var sá, að verða vörubílstjóri í
köflóttri skyrtu og sá draumur átti
vissulega eftir að rætast er hann varð
verktaki með eigin bíla og tæki.
Hann var vinsæll og vinmargur en
lést langt um aldur fram. Steina mín
lét góðar minningar lýsa sér er það
dimma él bar að.
Sumar eftir sumar kem ég að
Saurum, fólkinu mínu fjölgar en við
erum alltaf velkomin og létta lundin
hennar Steinu lyftir manni upp úr
hversdagsleikanum.
Hún kemur út á hlað og faðmar
alla að sér, svo er gengið í bæinn, í
eldhúsið sem er hjarta hússins, að
vísu ekki sama eldhúsið og forðum
daga en í því er sama hlýjan og áður.
Alltaf og allstaðar hefur vinátta og
væntumþykja þeirra Steinu og
Benna verið söm og jöfn. Þau búa um
tíma í Hveravík, þar sem Benni var
kennari í Reykjaskóla og þar sem
annars staðar er Steina á stéttinni
þegar rennt er í hlað, býður gesti vel-
komna og það er glatt á hjalla, spjall-
að og spáð fram eftir kvöldi og tíminn
hverfur hljóðlaust inn í nóttina.
Seinna er Steina aftur á Saurum
og þó hún sé nú ein lætur hún ekki
deigan síga og býr þar í nokkur ár
með kindur og alltaf eru þar ein eða
tvær fallegar kisur. Og eins og áður
er hlýtt og yndislegt hana heim að
sækja. Síðasta heimilið er í Silfurtúni
í Búðardal og ekkert breytist, það er
alltaf vinafundur. Á árum áður skipt-
umst við á sendibréfum sem smátt og
smátt breyttust í símtöl ýmist löng
eða stutt þar sem gamansemin henn-
ar Steinu var söm við sig.
Steina hafði lært kjólasaum á
yngri árum en var einnig listamaður í
hug og hönd. Eftir hana liggur ótrú-
lega mikil handavinna, allt frá litlum,
fínlegum dúkkukjólum, saumuðum
myndum, púðum, dúkum og mörgum
stólum að ógleymdu öllu prjónlesinu,
sokkum og vettlingum, á stórar og
smáar hendur. Auk þess allur sá
fatnaði sem hún hefur saumað á
óteljandi marga. Mikið af þessu var
hennar eigin hönnun. Einnig var hún
ein af fáum saumakonum sem lagði
fyrir sig það vandaverk að sauma ís-
lenska búninginn.
Ég er þakklát fyrir að hafa átt vin-
áttu hennar og nú þegar mín góða
frænka hefur kvatt fer ekki hjá því að
með henni fer hluti af manni sjálfum.
Hún var svo dugleg að halda sam-
bandi við fólkið sitt og alltaf leitaði
hún frétta af börnunum mínum og
fylgdist með þeim, svo sannarlega
var hún Steina hluti af lífi mínu og
okkar fjölskyldu. Þegar ég hitti hana
síðast á sjúkrahúsi, sagðist hún
hlakka svo til að koma heim, að vet-
urinn væri liðinn og sumarið að
koma. Nú þegar ég lít í ljóðabók
finnst mér þessar ljóðlínur Einars
Ben. vera sem talaðar fyrir hana;
„Fyrir handan vetrarkvöldin
sé ég glampa á sólartjöldin...“
Hún bar engan aldur, átti samleið
með öllum, ungum sem öldnum, var
vinur vina sinna og sagði það sem
henni bjó í brjósti, það var sú Steina
sem við þekktum, hafi hún þökk fyrir
allt og allt.
Ég og fjölskylda mín biðjum Guð
að blessa elskulega frænku mína,
megi sumarljós og geislar sólartjalda
umvefja hana.
Frændfólki mínu færi ég okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Ingunn Ragnarsdóttir.
STEINUNN
GUNNARSDÓTTIR