Morgunblaðið - 06.04.2002, Side 42

MINNINGAR
42 LAUGARDAGUR 6. APRÍL 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Margrét Strandfæddist á Kot-
strönd í Ölfusi 29.
mars 1913. Hún lést
á líknardeild Land-
spítalans á Landa-
koti 17. mars síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Guðný
Einarsdóttir, f.
19.12. 1888, d. 3.8.
1971, og Sigurður
Benediktsson, kenn-
ari og bóndi, f. 19.4.
1878, d. 25.4. 1961,
en þau bjuggu að
Gljúfri í Ölfusi.
Systkini Margrétar eru Karen, f.
11.11. 1909, Björg, f. 7.4. 1911, d.
5.5. 1978, Halla, f. 21.1. 1915, d.
28.5. 2000, Sigmar, f. 18.2. 1920,
d. 6.4. 2001, Álfheiður, f. 6.1.
1921, d. 7.9. 1999, og Einar, f. 3.5.
1928. Hinn 18. október 1941 gift-
ist Margrét Karli Strand geð-
lækni, f. 24.10. 1911, d. 13.8. 1998.
Foreldrar hans voru Carl Strand,
kaupmaður og fiskverkandi í
Haugesund í Noregi, f. 13.10.
1882, d. 29.11. 1943, og Kristjana
Jóhanna Jóhannesdóttir, hjúkr-
unar- og nuddkona á Akureyri, f.
18.3. 1889, d. 16.7. 1961. Margrét
og Karl eiga tvö börn: 1) Viðar
Strand, svæfingalæknir í Svíþjóð,
f. 5.5. 1944, fyrri kona hans er
Borghildur Einarsdóttir geð-
læknir, f. 24.2. 1946,
dætur þeirra eru
Una Strand Viðars-
dóttir, mannfræð-
ingur í Durham, f.
19.2. 1971, trúlofuð
Paul Jeffery safn-
verði, f. 14.2. 1964,
og Æsa Strand Við-
arsdóttir bókasafns-
fræðingur, f. 20.10.
1972, gift Jóhannesi
Þór Skúlasyni sagn-
fræðingi, f. 24.1.
1973, dóttir þeirra
er Eygló Strand Jó-
hannesdóttir, f. 4.5.
2000. Seinni kona Viðars er Titti
Strand hjúkrunarkona, f. 15.3.
1952, sonur þeirra er Karl Johan
Freyr Strand, f. 16.9. 1991. 2)
Hildur Strand stærðfræðingur,
búsett í Wales, f. 15.7. 1947, sonur
hennar er Charles Strand, stílisti
í London, f. 13.8. 1975.
Stuttu eftir að þau Margrét og
Karl gengu í hjónaband flutti
hann til London en Margrét
fylgdi honum árið eftir. Þar
bjuggu þau til ársins 1968 er þau
fluttu heim og Karl tók við stöðu
yfirlæknis geðdeildar Borgarspít-
alans. Frá 1983 til 1990 var hann
svo yfirlæknir Tryggingastofnun-
ar ríkisins.
Útför Margrétar hefur farið
fram í kyrrþey.
Það fylgdi alltaf ömmu minni sér-
stakur ilmur. Líklegast hefur það
verið kremið sem hún bar á sig en ég
tengdi það mun frekar hlýju og ástúð.
Hún hafði mjúkan og hlýjan faðm og
þangað var gott að leita í sorg og
gleði. Hún brosti alltaf blítt og andlit-
ið var þakið fínlegum mjúkum hrukk-
um, enda var amma mín með þá feg-
urstu hvítu húð sem hægt var að
hugsa sér. Hún var ákaflega glaðvær
kona og átti auðvelt með að sjá
spaugilegu hliðarnar á lífinu enda tók
hún sjálfa sig og aðra mátulega hátíð-
lega. Ósjaldan lét hún eftir sér að
taka nokkur dansspor með barna-
börnum sínum ef svo bar undir. Urðu
þá mjaðmasveiflurnar stundum slík-
ar að við systurnar þeyttumst
veggjanna á milli.
Hjá afa Karli og ömmu Margréti
var ávallt eitthvað gott að finna í
skápum og þótti okkur stundum nóg
um, ekki síst þegar komið var á ung-
lingsár og baráttan við þyngdargenin
hófst. Marga laugardaga lá ég í sóf-
anum eftir að hafa drukkið kók og les-
ið Moggann, afi hraut í stólnum sín-
um og ég rumskaði við að amma var
að breiða yfir mig teppi. Ég þóttist
samt ekkert af því vita enda hefði
ömmu leiðst að vekja mig. Þá var
betra að bíða örlitla stund, rumska þá
aftur og þakka fyrir umhyggjuna.
Amma fylgdist vel með fréttum innan
lands jafnt sem utan og þá ekki síst
veðurfréttum til að vita hvernig viðr-
aði á afkomendur hennar sem bjuggu
erlendis. Henni þótti ákaflega vænt
um fjölskyldu sína og því var ekki að
undra að hún saknaði þeirra sem er-
lendis bjuggu og reyndi því á meðan
að heilsa leyfði að fara sem oftast að
heimsækja þau. Hún hafði gaman af
þessum ferðalögum en seinni árin
taldi hún hvað eftir annað að þessi
ferð yrði nú sú síðasta en lengi tókst
henni samt að sigrast á Elli kerlingu
og fara í enn eitt „síðasta sinn“.
Amma mín var orðin ósköp ein-
mana síðustu árin enda hafði afi Karl
látist haustið 1998 og vinir og ætt-
ingjar einnig að hverfa eitt og eitt yfir
móðuna miklu. Hún flutti í þjónustuí-
búð á Lindargötunni þar sem var
ákaflega vel hugsað um hana. Ná-
lægðin við miðbæinn var henni mikil
huggun en með tímanum urðu ferð-
irnar færri og erfiðari. Hversdagur-
inn varð tilbreytingarsnauðari og lítið
við að vera. Það var henni því mikil
gleði að sjá sitt fyrsta barnabarn,
þetta litla ljós sem var svo hrifið af
löngu sinni. Eygló litlu fannst ósköp
gaman að heimsækja langömmu sína
og fór að söngla „langa mín, langa
mín“ um leið og hún sá húsið þar sem
hún bjó. Langa tók á móti henni með
útbreiddan faðminn, kossa og knús
og kex í ísskápnum. Því amma sjálf
hafði ekkert breyst frá því að við syst-
urnar vorum litlar. Hrukkurnar voru
kannski fleiri, kroppurinn allur minni
og ekki var lengur þrek til þess að
dansa og leika við litlu stúlkuna. En
brosið, hlýjan og ilmurinn, allt var
þetta enn til staðar.
Síðasta haust fór að draga verulega
af ömmu og tók hún því með einstakri
ró.
Hún var sátt við líf sitt og fagnaði
endalokunum því hún vildi ekki verða
veikburða og upp á aðra komin. Er
ljóst var hvað verða vildi nokkrum
dögum fyrir andlátið var kallað í
börnin heim og með þrautseigju tókst
ömmu að bíða þar til þau komu til að
kveðja hana. Amma er nú farin til
móts við alla þá sem hún hefur þurft
að kveðja um ævina. Ég á eftir að
sakna hennar en minningarnar munu
ylja mér um ókomna tíð.
Æsa Strand Viðarsdóttir.
Nú leggur þú á hinn ljósa vog,
sem liggur á milli stranda.
Þér verður fagnað af vinum, þar
sem verðir himnanna standa,
sem alkomnum bróður, úr útlegð, heim
af eyðimörk regin-sanda.
En þín við minnumst með þökk í hug
sem þess, er við líkjast viljum,
og fetum veginn í fótspor þín,
hve fátt og smátt, sem við skiljum.
Það léttir þá raun að rata heim
í reynslunnar hörku-byljum.
(Kristján frá Djúpalæk.)
Lífshlaupinu hefur oft verið líkt við
vegferð og nú er langri og gifturíkri
vegferð yndislegrar vinkonu okkar
fjölskyldunnar, Margrétar Strand,
lokið. Sagt er um sumt fólk að það sé
gull að manni. Sjaldan hafa í minni
reynslu þau orð átt betur við en um
Margréti og er það mikið happ að
hafa borið gæfu til að eiga vináttu
slíkrar öðlingskonu. Hún bjó yfir sér-
stakri hlýju, mannkærleika og djúpri
réttlætiskennd.
Margrét fæddist að Gljúfri í Ölfusi
29. mars 1913, þegar vorið var á
næsta leiti og í nærveru hennar var
ætíð sólskin og hlýja. Ung að árum
kynntist hún Karli Strand sem þá
stundaði nám í læknisfræði við Há-
skóla Íslands og upp frá því slógu
hjörtu þeirra í takt.
Í miðri heimsstyrjöldinni síðari
flutti Margrét til Karls í Lundúnum,
sem þar stundaði nám í geðlækning-
um og í stórborginni ílentust þau
næstu 27 árin.
Margrét og Karl áttu afar vel skap
saman og voru þau hverjum manni
glaðari á góðri stund. Samstilltari og
gestrisnari hjón er ekki hægt að
hugsa sér.
Þau tóku okkur fjölskyldunni opn-
um örmum í London sumarið 1951.
Þá var nú aldeilis gott fyrir ferðalúna
og fróðleiksfúsa foreldra mína með
krakkana sína þrjá í farteskinu, 10
ára son og 2 ára tvíburadætur, að
koma í Grófina til Margrétar og Karls
og krakkanna þeirra eftir hálfsmán-
aðarferð um lendur Bretlands á
gömlum Vauxhall. Íslenski grjóna-
grauturinn hennar Margrétar sló þá
allt út sem litlu tvíburarnir höfðu
snætt í ferðinni. Loksins, loksins var
góður matur sem minnti á Ísland.
Upp frá þessum tíma urðu Margrét
og Karl ævivinir okkar fjölskyldunn-
ar allrar en pabbi og Karl voru æsku-
vinir úr Mývatnssveit. Varð líf okkar
allra mjög samofið síðan eftir þessa
ógleymanlegu Lundúnadvöl fyrir
hálfri öld.
Yfir minningu Margrétar og Karls
ríkir heiðríkja og gleði frá óteljandi
ánægjustundum á Fróni og í Eng-
landi; ferðalög, veiðiferðir, heimsókn-
ir og boð.
Í London var heimili þeirra eins og
um þjóðbraut þvera. Þeir voru ófáir
Íslendingarnir sem Margrét og Karl
tóku á móti í 22 Victoria Grove og
greiddu götu meðan á Lundúnadvöl
stóð. Þau voru þar, allt í senn, góðir
vinir og sálusorgarar, þar sem þau
bjuggu yfir djúpri lífsvisku og hjarta-
hlýju.
Heim til Íslands fluttust þau al-
komin árið 1968, alþjóðaborgarar en
þó meiri Íslendingar en flestir þrátt
fyrir 27 ára veru á erlendri grund.
Mesta gæfa Margrétar og Karls í
lífinu voru þeirra góðu börn og fjöl-
skyldur þeirra, Hildur, búsett í Eng-
landi og Viðar, búsettur í Svíþjóð.
Andlát Karls árið 1998 og vaxandi
heilsuleysi Margrétar urðu henni
þungbær en alltaf skein glettni úr
augum hennar í góðra vina hópi og
kímnigáfunni hélt hún alla tíð. Um-
hyggja Æsu og Jóhannesar í lokabar-
áttu Margrétar var einstök.
Nú er komið að leiðarlokum.
Löngu og gjöfulu lífi Margrétar
Strand er lokið. Hún er ógleymanleg
öllum sem kynntust henni, þar sem
hún „eitt sinn gekk en framar ei og
virðist þó nýgengin hjá“.
Ég veit að Margrét stefnir nú glöð
þangað sem Karl hennar var fyrr
kominn. Allir sem kynntust Margréti
trega hana. Þeir mest sem þekktu
hana best. Megi hin eilífa hvíld verða
henni góð.
Guðrún Eggertsdóttir.
Kynni okkar Margrétar Strand
hófust þegar við ásamt mönnum okk-
ar þeim Arinbirni Kolbeinssyni og
Karli Strand yfirlækni á geðdeild
Borgarspítalans byggðum okkur hús
hlið við hlið í Árlandi í Fossvogi. Þau
Margrét og Karl voru að flytjast til
landsins eftir langa dvöl í Englandi.
Ég hafði heyrt ákaflega vel látið af
þeim hjónum í London þar sem þau
höfðu búið, reyndar svo vel að nánast
var litið á þau sem hálfgerða ræðis-
menn Íslands í þeirri borg. Við heim-
komuna tókust með okkur hjónum
góð kynni og ávallt voru þau reiðubú-
in að rétta hjálparhönd ef með þurfti.
Eftir eljusamt starf erlendis drógu
þau hjón sig nokkuð í hlé og kusu að
eyða sem mestum tíma á heimili sínu
og með börnunum þeim Hildi og Við-
ari á þeirra heimilum. Með árunum
kynntumst við Margrét æ betur. Við
drukkum kaffi hvor hjá annarri fylgd-
umst með skólagangi og síðar störf-
um hjá börnum og barnabörnum
hvorrar annarrar. Margrét eins og
flestar konur okkar kynslóðar kaus
að helga sig manni og börnum. Í sam-
skiptum var Margrét afar prúð kona.
Hún var yfirlætislaus og lítið fyrir að
berast á, trygglynd, heiðarleg og
traust. Bros átti hún blítt og gat gert
að gamni sínu á saklausan hátt. Árin í
Árlandinu liðu hratt og þótt börnin
væru löngu flogin fylgdumst við alltaf
með tíðindum hvor hjá annarri. Þann-
ig fylgdist ég með þegar von var á
börnum eða barnabörnum að utan og
þegar Margrét var að pakka í ferða-
töskur til þess að fara út til London.
Svo kom sá tími að báðar yfirgáfum
við húsin okkar og fluttumst í minni
íbúðir. Tengsl okkar Margrétar rofn-
uðu ekki við það. Við héldum áfram
að hittast, spyrja frétta og spjalla.
Hvert æviskeið hefur sínar gleði-
og sorgarstundir. Erfiðleikar efri ár-
anna eru ekki hvað síst fólgnir í því að
þurfa að sjá á eftir góðum vinum sín-
um. Angurværðin grípur mann á
stundum sem slíkum og manni finnst
maður ekki hafa bankað nógu oft upp
á eða lyft tólinu nógu oft. Gleði efri ár-
anna felst hins vegar bæði í að njóta
líðandi stundar og geta minnst allra
góðu daganna. Það gerðum við Mar-
grét svo oft saman. Henni þakka ég
samfylgdina öll árin.
Elsku Hildur og Viðar og börnin
ykkar öll, megi hinar góðu minningar
um foreldra ykkar, afa og ömmu,
fylgja ykkur alla tíð.
Sigþrúður Friðriksdóttir.
MARGRÉT
STRAND
Leiðir okkar Magn-
úsar lágu fyrst saman
þegar faðir hans, at-
hafnamaðurinn Sig-
hvatur Bjarnason, réð
mig til starfa sem verkstjóra í
Vinnslustöðinni í Vestmannaeyjum
19 ára gamlan.
Alla tíð síðan hef ég verið í tölu-
verðu sambandi við þá fjölskyldu,
einkum Bjarna bróður hans og konu
hans Dóru.
Ég missti sjónar á Magnúsi um
langt skeið, enda bjuggum við á sitt
hvorum staðnum. Við kynntumst síð-
an aftur þegar við háðum hvor um sig
baráttu við sameiginlegan fjand-
mann, Bakkus.
Leið Magnúsar í því stríði lá oft
um dimma dali en stundum skein sól
og gengið var gott og þá var mjög
bjart í kring um hann. Á góðum
stundum var hann einstaklega
skemmtilegur og næmt skopskyn
hans var laust við meinfýsi og kom
öllum í gott skap.
Magnús var einstaklega greiðvik-
inn og lipur maður og vildi allt fyrir
vini sína gera. Snyrtimaður með af-
brigðum, hafði fallegt í kring um sig
ásamt því að vera einstakur mat-
reiðslumaður, enda fékkst hann
MAGNÚS TORFI
SIGHVATSSON
✝ Magnús TorfiSighvatsson
fæddist í Vestmanna-
eyjum 19. ágúst
1944. Hann lést á
heimili sínu í Reykja-
vík 20. mars síðast-
liðinn og fór útför
hans fram frá
Landakirkju 4. apríl.
löngum við það starf
t.d. bæði hjá SÁÁ og
Samhjálp.
Í þessum störfum
naut hann sín einkar
vel enda átti það vel við
hann að styrkja þá sem
á hjálp þurftu að halda,
einkum held ég að hann
hafi fundið gleði í störf-
um sínum fyrir Sam-
hjálp, en þar eignaðist
hann vini sem voru hon-
um traustir æ síðan.
Misjöfn er stríðs-
lukkan í baráttunni við
Bakkus eins og áður er
sagt og mér finnst líklegt að við-
kvæm lund og tilfinninganæmi
Magnúsar hafi stundum hrakið hann
af leið í því efni.
Mig langaði til að setja þessar lín-
ur á blað til að þakka samferðina og
þakka góðum dreng sem ekkert
aumt mátti sjá og öllum vildi hjálpa.
Hann er væntanlega farinn að taka
til og lagfæra á nýjum stað og verður
þar ljós í húsi eins og annarstaðar og
ekki mun fæðið versna.
Magnús sótti styrk í trúna og fann
oft sálarró í heilögu orði og er nú og
um eilífð alla í Guðs friði.
Gísli Ásmundsson.
Elsku frændi. Mikið var mér
brugðið er Hrafnhildur systir
hringdi á miðnætti 20. mars sl. og
tjáði mér það að þú hefðir fyrr um
kvöldið kvatt þennan heim. Það voru
orðnir nokkrir mánuðir síðan við
hittumst síðast. Engu að síður hugs-
aði ég alltaf reglulega til þín og von-
aðist til að sá tími kæmi fljótlega að
við hittumst á ný.
En tíminn líður allt of hratt og
núna streyma ljúfar minningar frá
liðnum árum í gegnum hugann. Allar
góðu jólagjafirnar frá þér er ég var
lítil stúlka og ber þar hæst hjúkr-
unarbúninginn fína. Þá hófst tíma-
bundinn draumur í lífi mínu um að
verða hjúkrunarkona þegar ég yrði
stór en sá draumur rættist ekki. Fal-
legi hundurinn þinn, tíkin hún
Doppa, sem mér þótti svo mikið vænt
um og fór ósjaldan með út í göngu-
túra, mikil var sorg okkar systra
þegar hún varð fyrir bíl og dó. Páska-
eggin góðu sem þú varst farinn að
framleiða á heimili þínu fyrir lítil
frændsystkini nú síðustu ár. Ekki
fannst börnunum mínum slæmt að fá
slík egg að gjöf frá góðum frænda.
Það var alltaf skemmtilegt og gott
að vera í kringum þig. Þú varst svo
einstaklega líflegur og léttur í lund
svo ég tali nú ekki um góðan húmor.
Það var oft hlegið mikið að góðum
sögum. Atorkusamur og duglegur
varstu og alltaf tilbúinn að hjálpa
öðrum hvort heldur það var að mála,
þrífa, kokka mat eða laga hárið á vin-
konum þínum. Hvað sem var þá varst
þú alltaf tilbúinn.
Nú er komið að leiðarlokum. Ég
sakna þín mikið, elsku frændi, og
vona ég að þú hafir öðlast frið. Ég
óska þér góðrar ferðar á nýjar slóðir,
Guð blessi þig og varðveiti.
Jesús, af hjarta þakka ég þér,
þú, Jesús, varst í dag með mér,
gef þú mér, Jesús, glatt og rótt,
góða og sæla værðarnótt.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson.)
Þín frænka,
Guðmunda Magnúsdóttir.




  



  
 
   
 
     
  
  


!"
 !
!
 !

 

  
 #$
 %&

 !!"
#
$! ## 
%&' (% !!"
 !#) * *(!+
(% !!" , "-! ! ## 

#
.#% ! ##  / 
 0 *!"
 *$% ! ##  1 23& (!!"
4 #% !!" 0"&5%  ! ## 
-$!#  % !!" %50"(!!"+