Vísir - 29.07.1980, Blaðsíða 24

24
VÍSIR Þriðjudagur
.......
29. júli 1980
Tjaldsiæöl við fallegan
foss og litia seytiandl á
- skammt uian vlð Isafjörð
I
Það hefði verið synd að segja að
veðrið hefði leikið við okkur
Visismenn þegar viö lentum á
Isafjaröarflugvelli i slðustu viku.
Veöurguðirnir fóru þó nærri um
hvað til þeirra friöar heyröi þann
daginn a.m.k. og tóku þeir sig þvi
til og skfýddu, á svo til samri
stundu, ísafjarðarkaupstað i sitt
fegursta. Og þar sem við vorum
þarna böðuð i vermandi geislum
sumarsólar lölluðum við okkur á
vinalegt tjaldstæði skammt utan
viö lsafjörð, eða inni i skógi eins
og sagt er — svona rétt til þess að
hjala við ánægða tjaldbúa og
deila með þeim sólinni.
Boðið upp á vfsistertu
„Jú, gjörið þið svo vel og fáiö
ykkur sæti”, sögðu fjórmenn-
ingar sem okkur rak til, þegar við
báðum um að trufla þau smá-
stund. Þetta varð þó sú drykk-
lengsta smástund sem við
Gunnar ljósmyndari höfum upp-
lifað, þvi þaö var ekki nóg með að
boöið væri uppá firnagott kaffi,
heldur voru drifnar fram girni-
legustu kræsingar þ.á m. óum-
ræðilega góö Visisterta, enda
uppskriftin fengin beint úr þvi
ágæta blaði.
Fjórmenningarnir reyndust
vera hjónin Svanfríður Július-
dóttir og Siguröur Jóhannsson og
hjónin Árnlna Guðjónsdóttir og
Guðmundur Antonsson. Þau eru
öll frá Akureyri og voru þau búin
að aka alla leið þaöan og út
Norðurfjöröinn eða þangaö sem
fært er á bilum.
„Það var dálltiö slæmt að aka i
noröur frá Hólmavik en við
„Við ókum upp I skýin”, sögðu Ragnar, Anna, Ingibjörg og Magnús.
Djúpuvik var það nokkuö gott. Ef
Steingrfmsfjaröarheiöi væri klár
þá væri þetta fint og tæki enga
stund. Við ætlum okkur að vera
komin heim fyrir verslunar-
mannahelgina til að losna við
mikla umferð”, sögðu þau.
Ferðumst ekki í öðru er
tjaldvögnum
Það voru ekki bara kræsing-
arnar sem báru vott um myndar-
búskap þvi tveir tjaldvagnar
sómdu sér þarna I grastóftinni og
Arnina, Svanfriður, Sigurður og Guðmundur fyrir framan tjaldvagnana. (Mynd GVA),
þvottur var á snúrum.
„Eftir að hafa kynnst þvi
hvernig þaö er aö ferðast I tjald-
vögnum þá getum við ekki hugsað
okkur aö nota tjald”, sögðu þau.
„Það tekur engan tima að tjalda,
I mesta lagi tiu minútur, fyrir nú
utan það hvað það er miklu hlýrra
' að gista I þeim. Svo er hægt að
geyma mikið af dótinu i vagn-
inum þegar ferðast er á milli”.
— En er ekki vandi að keyra
með svona tjaldvagn aftani?
„Nei, það er nú varla hægt aö
segja það enda er nánast sama
breidd á vögnunum og á bllnum.
Þaö má hins vegar ekki stansa I
möl með vagninn þvi þá er hann
fastur”.
— Hvaö geta margir gist I
svona vögnum?
„Svona tveir til þrir meö góöu
móti. Annars er hægt að fá kojur I
svona vagna og einnig viðbótar-
tjald, en okkur hefur ekkert
vantað svoleiðis. Hins vegar
hefur okkur tilfinnanlega vantað
gas á gastækið. Við erum eigin-
lega i vandræðum vegna þess að
slikt er hvergihægt að fá. Viö höf-
um leitað á hverjum stað en það
er hvergi hægt að fá gas. Það ræt-
ist kannski úr þessu á morgun”.
Já, þau létu gasleysið greini-
lega ekkert á sig fá i góða veðr-
inu. Tæpir þúsund kilómetrar
voru að baki I velheppnaðri ferð
og annaö eins beið þeirra. Það er i
rauninni aðdáunarvert að okkur
skyldi takast að slita okkur frá
þessu skemmtilega fólki, en hvað
(Mynd GVA)
lætur maður sig ekki hafa I vinn-
unni?
ókum upp í skýin
Skammt frá vinum okkar rak
okkur til annars góðs fólks. Það
var að fást við glóöarsteikingu
fyrir framan stórt hústjald.
„Við erum frá Reykjavik og
höfum ekið hingaö að mestu
leyti”, sögðu Ragnar Sigurösson,
Anna Jóhannsdóttir, Ingibjörg E.
Jónsdóttir og Magnús Jónasson.
Skýringin á þvi að þau hafi ekið
að mestu leyti vestur er sú að þau
tóku flóabátinn Baldur frá
Stykkishólmi til Brjánslækjar,
rétt hjá Flókalundi.
„Ætli viö höfum ekki losnaö við
eina 300 km I akstri, en svo hvilist
maður heilmikið á þvi að taka
bátinn svo að þetta er miklu
betra.
„Jú, það er gaman að aka um
Vestfirði en annars finnst okkur
vegirnir frekar slæmir, miklu
verri en fyrir sunnan. Sumar
heiöarnar eru svo snaibrattar og
háar að maður keyrði bókstaflega
upp I skýin. Þaö er hrikaleg
náttúrufegurð hérna”.
Okkur Gunna þótti rétt að deila
ekki sólinni með fleiri tjaidstæði-
gestum, en liklega voru um tiu til
fimmtán tjöld þar. Hreinlætisað-
staða er fyrir gestina, en það
kostar ekkert inn á svæöið. Það
sakar ekki að geta þess að tjald-
stæðið er vel i stað sett, rétt við
sumarbústaöalönd ísfiröinga,
fyrir neðan fallegan foss og við
litla seytlandi á. Þjh
Vegir aimennt gððir
fyrir vestan
„Vegir eru almennt góðir hérna
| á Vestfjarðakjálkanum”, sögðu
m vegalögreglumennirnir Skarp-
■ héðinn Njálsson og Sævar
m Stefánsson, en Visismenn hittu þá
I á Eddu-hótelinu þar sem þeir
■ voru að fá sér I svanginn. Yfirreið
I þeirra félaga hófst nokkrum dög-
■ um áöur en við hittum þá og var
I þvi fróðlegt að heyra hvaö þeir
hefðu að segja um ástand veg-
anna I þessum landshluta.
„Viö miðum við það hvernig
malarvegirnir geta orðið og telj-
um þvi vegina hér i nokkuð góðu
ástandi. Þeir eru þó þurrir og
haröir en það þýðir mikið ryk og
hættu á grjótkasti. Bindiefni er
mikiö fokið úr veginum og egg-
grjót viða komiö upp. Dekkin
okkar hafa þó alveg sloppiö fram
að þessu en það skiptir miklu
máli að hafa rétt loftmagn i
dekkjunum. Og til aö varast
grjótkastið á aö halda jöfnum
hraða og hæfilegum og draga
heldur úr honum þegar bilar
mætast”.
ÞJH
Þeir Sævar og Skarphéðinn voru svo elskulegir að leyfa okkur að fljóta
meö til Bolungarvikur. A leiðinni tókum viö þessa mynd af þeim, en
krossinn f baksýn var vigður ferðamönnum/sem eiga þarna ieiö um,
vegna dauðaslyss sem varö á þessum stað áriö 1952 er tveir Iþrótta-
menn létust. (Mynd GVA)