Morgunblaðið - 08.06.2002, Blaðsíða 48

MINNINGAR
48 LAUGARDAGUR 8. JÚNÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Magnús FreyrSveinbjörnsson
fæddist á Seyðis-
firði hinn 2. mars
1980. Hann lést á
Landspítalanum,
Fossvogi, 2. júní síð-
astliðinn. Hann var
sonur hjónanna
Sveinbjörns Magn-
ússonar sjómanns
frá Ísafirði, f. 4.
apríl 1960, og Þor-
bjargar Finnboga-
dóttur frá Seyðis-
firði, f. 19. jan.
1960. Magnús var
elstur fjögurra systkina. Systk-
ini hans eru 1) Laufey Anika, f.
12. des. 1982, í sambúð með Jón-
asi Eyjólfi Jónassyni og eiga þau
einn son, Sveinbjörn Einar. 2)
Stefán Reyr, grunnskólanemi, f.
4. sept. 1988. 3) Fannar Halldór,
grunnskólanemi, f.
19. febr. 1993.
Magnús ólst upp á
Seyðisfirði fyrstu
árin en flutti síðan
til Ísafjarðar með
foreldrum sínum og
bjó þar til 16 ára
aldurs, en þá flutt-
ust þau til Keflavík-
ur þar sem þau
voru næstu tvö ár-
in. Síðan fluttu þau
aftur til Ísafjarðar
þar sem Magnús bjó
til dauðadags.
Magnús lauk prófi
frá grunnskólanum á Ísafirði og
var aðallega til sjós eftir það,
síðustu þrjú árin á frystitogar-
anum Júlíusi frá Ísafirði.
Útför Magnúsar fer fram frá
Ísafjarðarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 11.
Hann Jón Hilmar, maðurinn
hennar Veru, móðursystur Magnús-
ar heitins, hringdi í mig rétt um eitt-
hálftvö á sjómannadaginn og sagði
mér að Maggi væri dáinn. Ég fraus
eins og sagt er, þar sem ég sat. En
um leið varð mér hugsað til foreldra
hans og systkina. Ég hugsaði að
dauðinn er ekki alltaf verstur.
Kannski var þetta besta lausnin úr
því sem komið var.
Mér finnst ekki langt síðan þú
fæddist, Maggi minn. Þó að leiðir
okkar skildu þegar þú varst ungur,
þá fylgdist ég nú með þér. Mér dett-
ur í hug kvæði eftir Ögmund Svav-
arsson, „Minning“, sem fjórir bræð-
ur syngja svo vel og byrjar svona:
Ég lít yfir gömul og gengin spor
þá mætir mér minningafjöldinn.
Hugurinn fullur með vonir og vor
og þá voru yndisleg kvöldin.
Þriðja vísan kemur öll hér:
Nú er ég komin á efri ár,
við ellina glíman er hafin.
Ég rúnum er ristur og grátt er mitt hár,
sú ganga mun alls ekki tafin.
Og minningar gamlar ég geyma vil hér,
þær geta ekki máðst eða fúnað.
Svo geymi ég barnið í sjálfum mér
með sakleysi einlægni og trúnað.
Svo opnaði ég litla bók sem ég á og
í opnunni stóðu eftirfarandi orð:
Þú lifðir því lífi sem þú sjálfur vildir.
Þetta líf er svo skrítið, ef líf er í því.
Aldrei var lognmolla í kringum þig.
Þú kvaddir á viðkvæmri stundu,
þú kvaddir vort litlausa líf.
Þú átt svo margt,
sem lítið bar á.
Þetta hitt sem þú áttir hvarf alltof fljótt.
Ég bið góðan Guð að varðveita þig
Maggi minn og vaka yfir foreldrum
og systkinum þínum. Sömuleiðis bið
ég Guð að varðveita alla ættingja
þína.
Guðrún Andersen, Seyðisfirði.
„Dáinn, horfinn!“ - Harmafregn!
Elsku Maggi, það er sárt að þurfa
að kveðja þig á þessari stundu, þú
sem varst stórglæsilegur maður á
besta aldri og áttir framtíðina fyrir
þér. Kominn í eigin íbúð og grunn-
urinn að glæstri framtíð lagður.
En skjótt skipast veður í lofti.
Þær fréttir sem bárust okkur
laugardaginn 25. maí um að þú lægir
við dauðans dyr eftir fólskulega árás
í miðborg Reykjavíkur settu okkur
hljóð, og allt í einu gerðum við okkur
grein fyrir hversu skammt er á milli
lífs og dauða.
Þú hafðir brugðið þér í bæinn til
að njóta lífsins áður en sjómennskan
tæki við aftur, en þú fékkst ekki
tækifæri til að snúa heim til starfa.
Og nú eru margir sem syrgja góðan
dreng sem kippt var út úr lífinu á
vægðarlausan og hræðilegan hátt.
Ég er ein af þeim sem svo gera,
því mér finnst svo ósköp stutt síðan
ég hélt á þér í fanginu nýkomnum í
þennan heim.
Þú varst stór og myndarlegur ný-
fæddur og við mamma þín vorum
báðar að rifna af gleði yfir komu
þinni til þessa lífs. Þú varst fyrsta
barn foreldra þinna og fyrsta barnið
sem ég var viðstödd fæðingu á, og
þvílík hamingja sem fylgdi þeirri
stundu.
En það er engin hamingja til stað-
ar núna, þegar við þurfum að horfa á
eftir þér úr heimi þessum svo ör-
skömmu eftir fæðingu þína að mér
finnst, þú áttir eftir að gera svo
margt og mikið, en varst sviptur því
tækifæri af manna völdum.
Að þú skulir ekki fá að vera lengur
okkar á meðal veldur mér afskap-
lega mikilli sorg og reiði.
Reiði vegna þess að þú varst tek-
inn frá öllum sem elskuðu þig og
þurfa nú að ganga veginn án þín, og
sorg vegna þess að þú fékkst ekki
tækifæri til að ljúka lífsstarfi þínu
saddur lífdaga.
En elsku Maggi minn, ég bið al-
góðan guð og alla hans engla að
geyma þig í faðmi sínum þar til við
sjáumst á betri stað.
Ég kveð þig með orðum ljóða-
skáldsins Jónasar Hallgrímssonar:
Flýt þér vinur í fegra heim,
krjúptu að fótum friðarboðans,
og fljúgðu á vængjum morgunroðans
meira að starfa guðs um geim.
Drottinn blessi minningu góðs
drengs.
Elsku Tobba mín, Svenni, Laufey,
Stefán, Fannar og aðrir sem eiga um
sárt að binda við fráfall Magnúsar,
ég færi ykkur öllum mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur og bið guð að
gefa ykkur styrk sinn og frið nú og
ætíð.
Linda Baldvinsdóttir
og fjölskylda.
Lát akker falla! Ég er í höfn.
Ég er með frelsara mínum.
Far vel þú æðandi dimma dröfn!
Vor Drottinn bregst eigi sínum.
Á meðan akker í æginn falla.
Ég alla vinina heyri kalla,
sem fyrri urðu hingað heim.
(Þýð. Vald. V. Snævarr.)
Í dag, laugardaginn 8. júní, verður
jarðsunginn frá Ísafjarðarkirkju
ungur skipverji minn, Magnús
Freyr Sveinbjörnsson, sem hefur
verið fastur skipsmaður um borð í
frystitogaranum Júlíusi Geirmunds-
syni ÍS 270 síðastliðin þrjú ár.
Magnús varð fyrir fólskulegri árás
í Hafnarstræti í Reykjarvíkurborg
25. maí sem leiddi til andláts hans á
sjómannadaginn, 2. júní síðastliðinn.
Magnús var duglegur og sam-
viskusamur til vinnu, lífsglaður og
hrókur alls fagnaðar í samskiptum
við skipsfélaga sína, ungur drengur
sem hverfur af lífsins braut langt um
aldur fram, aðeins nýorðinn tuttugu
og tveggja ára. Vil ég votta foreldr-
um hans, systkinum og öðrum að-
standendum mína innilegustu sam-
úð.
Gunnar Arnórsson skipstjóri.
Maggi er dáinn. Það er erfitt að
hugsa til þess að þessi ungi og hressi
strákur sé farinn frá okkur.
Kynni mín af Magga voru alltof
stutt og ég hefði viljað kynnst hon-
um meira.
Fallegu augun og brosið er eitt-
hvað sem ég mun muna eftir og
rauðu sólgleraugun og keyrandi um
á rauða sprotbílnum. Þegar ég var á
Ísafirði hjá Tinnu um hvítasunnu-
helgina horfði ég á eftir bílnum þín-
um og spurði Tinnu hvort það væri
ekki allt í lagi með þig, því þú varst
svo mikill töffari þegar þú keyrðir
fram hjá okkur. Hún Tinna sagði að
þetta væri bara ekta þú, að þér
fannst þetta töff.
Elsku Maggi, þín er sárt saknað af
mörgum og þetta skarð sem hefur
myndast hjá mörgum hverfur aldrei
því þú átt þetta pláss í hjarta okkar
allra. Ég veit að Guð vildi fá þig í
eitthvert sérstakt verkefni annars
hefði þú komið aftur til okkar.
Ég sendi samúðarkveðjur mínar
og litla sonar míns, Jóhannesar
Bjarka, til fjölskyldu, ættingja og
vina Magga. Guð verði með ykkur í
þessari miklu sorg.
Þú ert minning, ég er minning.
Við munum minnast þín og við sökn-
um þín elsku Maggi. Góða ferð og við
sjáumst aftur seinna.
Erla.
Elsku Maggi minn. Þú varst hrifs-
aður frá okkur svo allt of allt of fljótt
og það er svo margt sem ég á eftir að
segja finnst mér og þú varst alls ekki
á leiðinni að fara neitt, áttir allt lífið
fram undan, en núna ertu kominn á
betri stað en við erum á og ég vona
að þú hafir það gott hjá honum Mola
og öllum hinum sem hafa verið hrifs-
uð frá okkur hérna niðri.
Ég veit að þú vilt ekki að við velt-
um okkur of mikið upp úr þessu og
lifum lífinu áfram en það getur verið
ansi erfitt stundum. En þá verður
maður bara að hugsa um góðu
stundirnar sem við áttum saman
sem voru ansi margar.
Núna þegar ég hugsa um allt sem
hefur verið að gerast á undanförnum
dögum og ég get sagt þér það að út-
litið er búið að vera svart, þá man ég
þegar ég hugsa til þess hvernig þú
varst á föstudeginum, þú varst í svo
góðu skapi og lífið brosti við þér og
þú varst svo ánægður að vera að fara
suður og þú varst brosandi allan tím-
ann meðan ég talaði við þig (eins og
þú varst reyndar alltaf). En svo var
þetta allt tekið frá manni á laugar-
dagsmorgun þegar ég fékk hring-
ingu frá Laufeyju um að þú lægir í
lífshættu á spítala. Alla vikuna þar á
eftir lifði maður í voninni um að allt
myndi bjargast og allt yrði eins og
áður en svo á sjómannadaginn var
eins ég væri slegin utanundir þegar
mamma kom til mín og sagði mér að
hann Maggi minn væri dáinn, ég
ætlaði ekki að trúa því og þú áttir
það svo alls ekki skilið, ekki þú, þú
varst alltaf svo góður við allt og alla
og varst með hjarta úr gulli, alltaf
brosandi og reyttir af þér brandar-
ana, og þú varst besti vinur sem
hægt var að hugsa sér þótt víða væri
leitað. Og þetta allt var tekið frá
mér. Ég vissi hvert átti að leita ef
mér leið illa, alltaf gastu komið mér í
gott skap. En svoleiðis man ég þig
og mun alltaf muna eftir þér, þannig
að það mun aldrei breytast, og ég
veit að þó svo að ég sjái þig ekki þá
munt þú alltaf vera nálægt mér ef
mér líður illa og vantar einhvern að
tala við þá get ég samt sem áður tal-
að við þig þó svo að það verði allt
öðruvísi en áður.
Elsku Maggi minn, ég mun aldrei
gleyma brosinu þínu, augunum þín-
um og bara þér eins og þú komst til
okkar og gerðir líf okkar betra með
návist þinni, þú munt alltaf eiga stað
í hjarta mér og ég mun aldrei
gleyma þér. En ég veit að þú hefur
þurft að gera eitthvað mikilvægt
þarna uppi, og þú ert alveg bókað
kominn á flottasta kaggann í bílaflot-
anum þarna, og við hérna niðri kom-
um til þín einhvern daginn en það
verður ekki fyrr en þú ert búinn að
gera allt tilbúið fyrir komu okkar.
Elsku Tobba, Svenni, Stebbi,
Fannar, Laufey og aðrir aðstand-
endur, ég sendi ykkur allan minn
styrk og alla mína samúð og ég vil að
þið vitið að ég er að hugsa til ykkar
og Maggi okkar er kominn á betri
stað þar sem hann er óhultur og
hann mun alltaf vaka yfir okkur og
passa okkur.
Þín vinkona
Tinna.
Magnú Freyr Sveinbjörnsson lést
af sárum sínum síðastliðinn sjó-
mannadag sem hann hlaut viku fyrr
við hrottafengna líkamsárás tveggja
ógæfumanna í Reykjavík.
Okkur skipsfélögunum er það al-
veg óskiljanlegt að þessi geðgóði og
fjörugi piltur skuli vera frá okkur
tekinn með þessum hætti. En við
verðum að leita huggunar í trúnni
því sagt er að þeir deyi ungir sem
guð elskar.
Það hefur verið alveg einstakt að
vinna með Magga sjó eins og við
kölluðum hann, dugnaðarforki til
vinnu og alltaf var hann kátur og
tilbúinn að sjá spaugilegu hliðarnar
á tilverunni og létta lund skipsfélaga
sinna í amstri dagsins, það er ómet-
anlegt að hafa slíka menn innan-
borðs.
Við munum minnast Magga með
hlýju um ókomna tíð og sendum all-
ar okkar bænir um að góður guð
muni umvefja hann og styrkja for-
eldra hans og fjölskyldu á þessum
erfiðu tímum.
Hinsta kveðja.
Áhöfn Júlíusar
Geirmundssonar ÍS 270.
Fá orð koma manni til að trúa því
að Maggi sé látinn. Að þessi hressi
og hrausti strákur skuli ekki eiga
eftir að rúnta í gegnum bæinn aftur
á rauða sportbílnum sínum, nýkom-
inn af sjónum, og kinka til okkar
kolli er ótrúlegt.
En á örlagastundu sem þessari
hlaðast upp alls kyns minningar,
skemmtilegar minningar um góðan
og líflegan strák sem stóð öðrum
framar í flestu sem hann tók sér fyr-
ir hendur.
Maggi var frábær íþróttamaður,
stundaði fótbolta, sund og síðast en
ekki síst körfubolta með frábærum
árangri, var m.a. valinn í unglinga-
landsliðið og engu líkara en hann
gæti leikið sér að því að verða bestur
í því sem hann vildi hverju sinni.
Fótboltakvöldin á sjúkrahústúninu í
gamla daga eru ógleymanleg, þar
sem Maggi var einu sinni sem oftar
langbestur og fékk hann ávallt einn
leikmann í lið með sér til að vera
markvörður meðan hann spilaði einn
á móti öllum hinum! Þarf varla að
taka það fram að oftar en ekki fór
hann með sigur af hólmi, okkur hin-
um til mikillar gremju.
Við kveðjum Magga nú í hinsta
sinn, en minningin um góðan og dug-
legan dreng lifir um ókomna tíð.
Svenni, Tobba, Laufey, Stefán og
Fannar, megi Guð styrkja ykkur á
þessum erfiðu tímum.
Stefán Þór, Hjördís Eva
og Árni Björn Ólafsbörn.
MAGNÚS FREYR
SVEINBJÖRNSSON
✝ Málfríður AnnaBjarnadóttir
fæddist á Siglufirði
15. janúar 1923.
Hún andaðist á dval-
arheimilinu Hraun-
búðum í Vestmanna-
eyjum 28. maí
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Bjarni Guðmunds-
son og Sigurveig
Margrét Gottskálks-
dóttir. Anna var
yngst af sex systk-
inum en þau voru
Guðmunda, Sigríð-
ur, Ólafur, Gísli og Halldór.
Halldór er eina eftirlifandi
systkinið.
Hinn 27. desember 1945 giftist
Anna eftirlifandi eiginmanni sín-
um, Ingvaldi Ólaf Andersen. Þau
eignuðust saman þrjú börn. Þau
eru: Kristinn Ævar, f. 10. júní
1947; Sigurveig
Margrét, f. 9. októ-
ber 1951; og Ólafur
Sölvi, f. 28. nóvem-
ber 1958. Fyrir átti
Anna tvær dætur
með Björgvini Guð-
mundssyni, Guð-
mundu Guðrúnu, f.
23. júní 1942, og
Sigríði Rögnu, f. 6.
október 1943.
Barnabörnin eru
fjórtán og barna-
barnabörnin eru
ellefu.
Anna ólst upp á
Siglufirði en flutti til Vest-
mannaeyja árið 1952. Hún starf-
aði lengst við fiskvinnslu auk
húsmóðurstarfsins.
Útför Önnu fer fram frá
Landakirkju í Vestmannaeyjum
í dag og hefst athöfnin klukkan
14.
Elskuleg amma okkar er látin
og komið er að kveðjustund. Það
rifjast upp margar góðar minn-
ingar um hana ömmu okkar og
hennar verður sárt saknað.
Þegar við systkinin vorum yngri
vorum við oft hjá ömmu og afa,
annaðhvort í pössun eða í heim-
sókn. Okkur fannst alltaf jafn gott
að koma til ömmu og afa því heim-
ili þeirra var svo hlýlegt og nota-
legt. Amma var mjög snyrtileg
kona og passaði vel upp á að allt
væri í röð og reglu á heimilinu
sínu og sjálf var hún alltaf mjög
snyrtileg til fara.
Amma skildi okkur krakkana
betur en flestir aðrir. Hún vissi
hvað það var að vera ungur og hún
hjálpaði okkur oft að leysa ýmis
vandræði og erfiðleika daglegs lífs.
Við gátum talað um allt við ömmu
og hún lagði aldrei dóm á gerðir
okkar heldur sýndi hún ósvikinn
áhuga á því sem við vorum að fást
við og kom oft með góðar úrlausn-
ir inn í erfið mál.
Amma var félagsvera og hafði
sérstakt yndi af öllum afkomend-
um sínum. Hún átti marga vini og
það var ávallt kátt á hjalla þar sem
hún kom.
Amma hafði alla tíð verið hörku-
dugleg kona, ósérhlífin og fórnfús
og hafði metnað til að leysa sér-
hvert verk bæði fljótt og vel af
hendi. Það var ekkert sem hún gat
ekki gert þegar um handverk var
að ræða. En þrátt fyrir mikið álag
var alltaf stutt í bros og glettni og
hún hafði alltaf tíma fyrir okkur
krakkana. Amma var alltaf heilsu-
hraust og raunar óvenju þrekmik-
il, kvik og þrautseig allt þar til að
heilsan brást henni fyrir nokkrum
árum þannig að það varð hennar
hlutskipti að taka út þrautir og
erfiðleika langvarandi veikinda.
Því trúum við því að núna líði
henni aftur vel og hún geti hreyft
sig kvik og frá á fæti eins og við
munum flest eftir henni við eril
daglegs lífs.
Við kveðjum hana ömmu okkar
með sorg í hjarta en jafnframt
gleði yfir því að hafa átt allar
þessar góðu stundir með henni því
þær eru ómetanlegar minningar
sem enginn getur tekið frá okkur.
Næm og skynsöm, ljúf í lyndi
lífs meðan varstu hér,
eftirlæti og yndi
ætíð hafði ég af þér.
Í minni muntu mér;
því mun ég þig með tárum
þreyja af huga sárum,
heim til þess héðan fer.
(Hallgr. Pét.)
Elsku afi, megi allar góðar vætt-
ir veita þér styrk í sorginni.
Við sendum öllum okkar skyld-
mennum og öðrum aðstandendum
innilegustu samúðarkveðjur.
Björgvin Þór, Kolbrún Anna,
Svanhildur Inga, Þóra Mar-
grét og fjölskyldur.
ANNA
BJARNADÓTTIR